Onzekere 9 jarige
Mijn dochter van 9 haat zichzelf, denkt dat ze er niet mag zijn en heeft het gevoel dat ze op een andere wereld hoort. Het is een type dat altijd graag over grenzen gaat, en dus ook aardig wat correctie nodig heeft, al laat ik haar ook veel zelf ontdekken.
Is dit normaal? We zijn een stabiel gezin met veel oog voor elkaar. Ik vind het natuurlijk verschrikkelijk. Ik zeg elke dag, dat ik van haar hou en trots op haar ben. En dat ben ik ook oprecht. Maar ze blijft het zeggen. Ze ligt niet zo heel goed in de klas, kan soms ook best de baas spelen, ik denk dat dat voortkomt uit onzekerheid. Heb het ook met de juf besproken, en die zal met maatschappelijk werk overleggen. Wat denken jullie, is er iemand met ervaring hierin? Ik maak me natuurlijk enorme zorgen en zoek het ook vooral bij onszelf. Maar misschien is het een fase?
Niet doen
Mijn advies is om een vrijgevestigde psycholoog te zoeken om zaken met je dochter uit te werken. Wat gaat er in haar om, waar loopt ze tegenaan, zijn er aanwijzingen voor een profiel waardoor ze niet goed meekomt op school en dergelijken.
Een goede, vrijgevesigde, orthopedagogische praktijk kan ook goed.
Maar het maatschappelijk werk van de school zou ik niet doen. Dat is de kortste route naar jeugdbescherming en daar heb je niets aan. Het is niet professioneel.
Bovendien wat zou een maatschappelijk werkster nou weten van de interne dynamiek van een jong kind in ontwikkeling? LIjkt me dat je daar deskundigheid bij wil en niet iemand die in jou thuissituatie gaat wroeten. Waar de school bij is.
Dus ga liever naar de huisarts en vraag daar een doorverwijzing of zoek zelf iemand uit en vraag je huisarts dan om daar naar door te verwijzen.
En niet een grote organisatie van jeugdzorg maar liefst een vrijgevestigde praktijk.
Hou het zelf in de hand
Mijn dochter had gedragsproblemen op school. Dat werd door de school gesignaleerd en ik zag dat zelf ook. Ons is ook hulp aangeboden door maatschappelijk werk. Ik vond het een te grote organisatie van instanties en procedures.
Uit mijn eigen werkervaring in de leerlingenzorg weet ik hoe er op school gesproken wordt en hoe er wordt omgegaan met leerlingen waar iets mee is, vooral als men denkt dat het over opvoeden en thuissituatie gaat. Het idee alleen al dat er op school om de zoveel tijd een team bij elkaar komt om over oa jouw kind te praten. Tegenwoordig moeten ouders daar toestemming voor geven, maar ik zou op zijn minst er zelf bij willen zitten bijvoorbeeld. Ik zeg: niet doen.
Ik ben via de huisarts bij een speltherapeut terechtgekomen en die heeft mijn dochter (en mij) uitstekend geholpen. Nu, meer dan 20 jaar later, heb ik nog profijt van haar adviezen. De problemen op school zijn niet meer teruggekomen.
Ik zou zeggen: neem zelf de regie, jullie zijn de ouders.
Heel rigide gesteld: school is voor onderwijs, jij bent verantwoordelijk voor het welzijn van je kind.
Ik was zo'n kind
Niet zozeer over grenzen gaan en ook minder de gedragsproblemen op school, ik zorgde dat ik de beste was (was een klein dorpsschooltje dus niet heel moeilijk) en verder was ik wat bazig en sterk.
Maar wel het gevoel dat ik niet thuis hoorde op deze wereld, dat mijn eigenheid mij vreemd was.
wat mij geholpen zou hebben is iemand die mij werkelijk had gezien voor wie ik was en alleen maar geluisterd had en gevalideerd in mijn gevoelens.
Mijn ouders konden dat niet (allebei persoonlijkheidsproblematiek) en verder had ik geen broer of zus.
En zo'n kind wil misschien niet horen 'oh maar je mag er wel zijn hoor, we houden toch van je' maar wil wellicht eerst dat aangenomen wordt hoe zij zich voelt.
Een psycholoog die niet echt compassievol was, of maar wat interventies van de plank had gehaald, had mij verder van huis gebracht. Ik zou echt iemand zoeken met hart voor het kind.
Speltherapie
Ik hoor ook veel positieve dingen over speltherapie. In reactie op oud-zorgcoördinator.
Speltherapie 2
Neefje van me bv heeft er ook daar geleerd hoe sommige dingen voor hem werken. Hij heeft daar zelfvertrouwen door gekregen en kan beter omgaan met momenten waar hij vastloopt.
Ouders kregen ook handvatten aangereikt hoe ze hier op in konden spelen.
Marit
"wat mij geholpen zou hebben is iemand die mij werkelijk had gezien voor wie ik was en alleen maar geluisterd had en gevalideerd in mijn gevoelens."
Dat is precies wat mijn dochter kreeg van de speltherapeut! Ik leerde zelf hoe ik daarmee om kon gaan bij haar. Het heeft haar en mij echt veranderd. Ik weet zeker dat maatschappelijk werk op school dat niet gedaan had gekregen.
Oud-zorgcoõrdinator ot
Ja in mijn tijd waren er nog geen speltherapeuten, noch werd er opgemerkt dat het eigenlijk niet zo goed met me ging. Men keek alleen maar naar mijn cijfers en die waren goed. Het is fijn als kindjes nu beter geholpen worden en als ouders samen willen werken met bijvoorbeeld speltherapeuten
Dank
Dank voor de reacties. Had nooit op een speltherapeut gekomen, alleen op een psycholoog. Ik zie dat er eentje in de buurt is. Nu nog even uitvogelen of het ook nog vergoed wordt door de verzekering. Dat zou helemaal mooi zijn. Dank voor jullie reacties.
