Onredelijke moeder, of toch niet?

Te strikte regels

Leiden meestal tot hypocriet gedrag. Behalve als mensen van binnen geheel overtuigd zijn van de waarde van de regels - want dat komt ook voor.

Die verhalen over tv en uitzending gemist en kijken bij de buren ( of op zolder) zijn overbekend. Dit in orthodox protestantse kring. Bij strenge moslims hoor je ook dat anderen gevraagd wordt alcohol mee te nemen omdat ze het zelf niet horen te drinken. Zo gaan die dingen.

Wie een beetje thuis is in de bijbel, weet hoe Jezus zich uitte over hypocriet gedrag.

de kinderen waren blij

Toen we het vriendje wilde uitnodigen voor een strandwandeling ging ons eerste contact met deze vader ook zo. Vluchtig praten, opgelucht de deur dicht doen. Zijn zoontje mocht wel mee naar het strand. Dat ging dan weer makkelijker dan bij moeder (ze was er niet). Hij was al lang blij dat we vertrokken.

Dit ontwijkende gedrag zag ik gister ook toen hij ze weer terug kwam brengen. Hij durfde niet naar ons toe te lopen, bleef bij auto staan en draaide zich een paar keer onhandig om. Ik zag toen in dat hij het moeilijk vind om contact te maken. Mijn vriend brak het ijs. Maar wat had die man het zwaar. Er kwam nauwelijks een woord uit. Ik sloeg ook helemaal dicht. Ik geef toe dat ik dan ook niet zo'n held ben. Ik richtte me vooral op de kinderen die uitgelaten waren.

Ik heb er sinds gister goed over nagedacht. Ben er nog steeds niet uit. Het is een gevoelig onderwerp omdat het ook over het geloof gaat. En dan gaan de meeste van ons op onze tenen lopen, en durven we niet veel te zeggen, bang om het geloof aan te vallen en daarmee de ander te kwetsen. Ik mis alleen het begrip voor mensen die niet gelovig zijn, mensen die ook waarden en normen hebben én aardig zijn. Ik begrijp ook het advies. Waarom het me zo persoonlijk aantrekken? Ben er ook niet trots op dat ik me hier de laatste dagen zo druk over heb gemaakt.

Maar toenadering zoeken? Nee, dat hoeft voor mij eigenlijk niet meer. Gistermiddag stond ze weer in onze tuin. Haar zoon was hier nog geen 5 minuten. Altijd maar weer die controle, en ook altijd mijn zoon bij haar in de straat. Vind het niet meer zo fijn dat hij zo vaak daar is omdat haar dit beter uitkomt. Ze isoleert mijn kind van de rest van de straat en de vriendjes die hij hier heeft. Ik snap dan ook niet hoe je kan denken dat ze aan het aftasten is wat wel en niet kan bij een niet gelovig gezin 'Moeder met “ervaring”'. Het is eenrichtingsverkeer. Haar zoon mag hier niets.

Kaaskopje: De kinderen waren enthousiast en opgetogen. Ons zoontje wil nu ook op zo'n clubje zitten. Zijn we blij mee omdat hij op dit gebied niet zo veel durft.

Collega: ik heb in een deuk gelegen. Wat schrijf je dat leuk. Met het laatste stukje ben ik het overigens helemaal eens.

Tango: Ik zou het me ook niet kunnen voorstellen. Het was heel bizar. Hij parkeerde zijn auto een paar meter naast ons huis – ook zo vreemd – en hij ontweek ons: hoofd naar beneden, niet willen kijken. Geen woord. Ik had wat kunnen zeggen maar het overrompelde me gewoon. Het ging ook zo snel.

Bromvlieg: ik heb je laatste stukje in je reactie opgezocht. Interessant om te lezen.

Laat los

Laat dat gefocus op het geloof waar je niet in thuis bent en geen conclusies van kunt trekken voor de gein nou eens even helemaal los en zie ze even, heel even als gewoon mensen.
Zie bv een vrouw die zichzelf en het veld gespeel bij jou als teveel en opdringerig ziet omdat ze bescheiden is. Omdat ze denkt dat ze beter Jan geven en gastvrij kan zijn dan van jou profiteren omdat ze onzeker is of dat elke keer wel uitkomt.

Zie bij de man eens gewoon een slungel die van nature verlegen en niet zo sociaal is, die geen seconde teveel van je tijd wil nemen en niet zo vaardig is om dat in excuses en smoesjes te uiten.

Projecteer de spiegel daarna eens op jouw steeds maar invullende houding, hoe je het waarschijnlijk enorm opblaast, terecht of onterecht. Hoe je eigenlijk veel commentaar hebt op hun levensstijl die niet de jouwe is, maar die je steeds gebruikt als excuus voor alle onduidelijkheid.

Probeer eens zonder invullen maar door leren kennen je oordeel te herzien, gewoon met open blik, met flexibele houding en minder gefocust op bijzaken.

Gewoon eens proberen. Misschien krijg je gelijk, misschien gaan er deuren open en leer je de mens achter dat geloof kennen. Kan heel verrassend zijn, het zijn net mensen

Foutjes sorry

Veld is vele.

Jan is kan.

Normaal typ ik blind op een laptop, een tablet is een ramp voor mij.

Pippa

Grappig hoe je je verontschuldigt voor je typfoutjes en het tegen mij over loslaten hebt.
Ik vind het trouwens geweldig advies. Dat moet ik ook maar eens doen. Ik vind wel dat je helemaal mist wat mij dwars zit. Dat is niet het geloof, en al zeker niet dat ik het veroordeel.

Loslaten

Pipa en ik stellen voor dat je het een beetje loslaat en volgens jou begrijpen we het niet. Leg eens uit als je wilt, waarom is het zo belangrijk om hun beweegredenen te snappen? Ik vraag dit niet uit flauwigheid, maar oprecht.

Krijg wat

Vertalingen moet zijn vertypingen. Wordt tijd dat mijn laptop thuiskomt.

ik begrijp ook niet

waarom je niet een gesprek met haar aangaat als ze weer in jouw tuin staat. Vraag of ze wat wil drinken of zeg gewoon dat je graag wil praten. Vraag haar waarom ze het doet. Er zijn echt mensen, die niet gelovig zijn, die bang zijn dat hun kind een ander tot last is. Als jij haar tot even zitten kan overhalen ziet ze wellicht dat de kinderen lief samen spelen en dat jouw kind het ook wel eens fijn vindt om samen met ZIJN speelgoed te spelen in ZIJN tuin en in ZIJN straat.

Waarom al die oordelen terwijl je ze niet kent?

Als ik had geweten

... dat mijn verhaal zo veel emoties zou losmaken, dan had ik het niet geschreven. Mijn motivatie: ik zat met het gedrag van deze ouders, en wilde dit delen in de hoop dat anderen mij hierin kunnen adviseren. Daarnaast twijfelde ik over mezelf (wat ik niet meer doe). Dat er in dit topic ook over het geloof en bepaalde geloofsovertuigingen wordt gesproken, moet kunnen. Ik vind dit als leek, die openstaat voor God en het geloof, en mensen bewonder die hiervoor leven, wel fijn. Kan ik me nog meer verplaatsen in de ander en er zelf ook wat van opsteken. Ik loop al een tijd met de gedachte om de bijbel die ik van mijn moeder heb gekregen, te lezen (om persoonlijke redenen).

Natuurlijk valt het over mij wat te zeggen: Ik kan nogal emotioneel reageren – wat weer zeurderig overkomt – en dat komt onhandig over. Dat er in deze thread ook nog wordt gesproken over christenen en hypocrytie, heeft mensen tegen het verkeerde been gestoten.
Nogmaals: hier ging het mij niet om, daar ben ik ook duidelijk in geweest. Ik haalde dit aan omdat het nou eenmaal te maken heeft met de beslissingen van deze ouders.

Wat ik niet leuk vind is, 1) de ouders dit niet met mij bespreken, 2) wij ons alleen maar hebben aangepast, en 3), dat moeder lastig valt in de tuin en over de telefoon. Vader heeft ervoor gezorgd dat ik me helemaal niet meer wil openstellen.

Ik heb zoals ik al eerder zei, de moeder aangesproken op haar overbezorgdheid. Door haar antwoord (lees maar eens terug), dacht ik dat er verbetering in zou komen. Het is alleen maar erger geworden. Natuurlijk kan ik de moeder hier weer op aanspreken. Ik vind dat het geen zin heeft, en vooral: ik heb er zelf geen zin meer in.

Door mijn ervaringen met deze ouders, vooral die laatste, wil ik geen contact meer. Maar, ik heb ook nog een zoon die bevriend is met de zoon van deze ouders. En dat is het moeilijke ervan. Ik heb nu dan ook besloten om de eerstvolgende keer moeder aan te spreken op haar gedrag. Waarom ze niet gewoon haar zoontje bij ons in de straat of thuis laat spelen, en dat ik het niet fijn vind dat mijn zoon altijd bij haar in de straat of thuis speelt.

Nogmaals: Het geloof heeft niets met mijn beslissingen te maken. Ik vind de ouders vervelend en onredelijk ( dat is niet oordelen, maar mijn ervaring). Dat ik niet veel weet over een bepaalde geloofsovertuiging maakt de situatie nog moeilijker. Ik heb meer dan mijn best gedaan en ik verdiep me er nog steeds in. Ik sta dus open voor een gesprek, maar dat doe ik nu alleen voor mijn zoon.

Als laatste: ik zie dat bepaalde mensen hier tegen me in gaan, maar ik wil mezelf niet blijven herhalen. Ik heb nu wel genoeg gezegd.

De volgende keer een ander topic (misschien over het geloof)? Ik heb genoeg leuke dingen om over te praten.

je spreekt je zelf tegen

hoi Moeder van 2,

Aan de ene kant schrijf je dat je er geen zin meer in hebt en aan de andere kant neem je je juist voor om precies dat te doen wat iedereen je de hele tijd aanraadt:" Ik heb nu dan ook besloten om de eerstvolgende keer moeder aan te spreken op haar gedrag. Waarom ze niet gewoon haar zoontje bij ons in de straat of thuis laat spelen, en dat ik het niet fijn vind dat mijn zoon altijd bij haar in de straat of thuis speelt."

Dus: zet 'm op, hou je zelf voor dat het niet om *jou* gaat en laat je niet zo emotioneel raken door haar/hem. Het is erg vermoeiend als je wilt dat iedereen handelt zoals jij. Ik denk dat dit de kern raakt en als het daardoor spaak loopt in het contact (en je hebt zorgvuldig, niet-aanvallend en neutraal geformuleerd) dan is het zoals het is. Maar misschien helpt het wel enorm om de zaak gewoon terug te brengen tot de kern.

gr Angela

ps je moet wel kunnen zeggen waarom je het niet fijn vindt. Als je geen argumenten geeft kan zij er ook niet over nadenken.

spelen - over en weer

de ene keer hij bij ons, de andere keer andersom. Dat lijkt me de gewoonste zaak van de wereld, zo gaat het volgens mij overal tenzij er dringende redenen zijn om het anders te doen (zoals bijvoorbeeld een rokershuis en een kind met gevoelige luchtwegen, of een huisdier waar iemand niet tegen kan/bang voor is, of ziekte van ouders/gezindsleden).
Oh ja, en ook tevoren afspreken tot hoe laat het spelen duurt.

(tjonge, lang geleden dat ik dit allemaal regelde; kans dat de geschiedenis zich herhaalt als ik bij (klein)kinderen thuis oppas)

Dat kan verschillen

Mijn moeder kon weleens mopperen dat het leek alsof alle buurkinderen alleen bij ons kwamen spelen in de tuin. Ik was ook altijd blij als er kinderen kwamen spelen, zo makkelijk ging dat niet bij mijn kinderen, dat ik er geen moment over peinsde om het andersom ook eens voor te stellen.
Ik zie dat ook met vrienden. Sommigen komen altijd bij mij en sommigen ga ik altijd naartoe. Dat is niet altijd over en weer.

Angela67

Zit ik in de Twilight zone?

Ik heb toch gezegd waarom ik met de moeder ga praten? Nm voor mijn zoon. Van mij hoeft het contact niet maar in dit geval vind ik het voor hem belangrijk. Dus ga ik met haar praten.

Ik heb ook gezegd waarom ik bepaalde dingen niet fijn vind tegen haar. Dat er van haar kant dan niets veranderd, is niet mijn schuld. Een probleem waar ik het al de hele tijd over heb.

Denk je dat je ergens veilig over je gevoelens kan praten, krijg je dit.

Ps: voor die enkeling die for the sake of it (omdat het zo leuk) is een reactie bij mij wil uitlokken: bespaar je de moeite. Ik ga er niet meer op in. Voor de rest die meedenkt en tips geeft: bedankt! Heb hier echt wat aan gehad.

papier is geduldig

digitaal papier ook, en helaas praat je dan soms langs elkaar heen of komen er onbedoeld andere elementen bij.

Moeder van 2, alle goeds; hoop dat je verder komt hiermee.

Moeder van 2

Soms sputteren reageerders nog even na, daarvoor hoef je niet in de Twilight Zone te verkeren.

Als ik het voorzichtig mag zeggen: je kunt hier wel veilig je verhaal doen, maar naar goed gebruik van OO, betekent dat niet automatisch dat het ja en amen is. Als er iets opvalt, waardoor er gedacht wordt dat een deel van het probleem aan twee kanten zit, mag dat gezegd worden. Toch?

Het komt vast goed allemaal.

Sjonge

Moeder van 2, wat ben je hier enorm emotioneel onder. Het is mij niet duidelijk waarom precies, behalve dat je het rare en onplezierige mensen vindt.

Ik kan me voorstellen dat je het vervelend vindt als die moeder door de heg loert o.i.d.

Ik zou zeggen: de volgende keer als je de moeder weer door de heg ziet loeren, vraag haar dan naar binnen en biedt haar een kop thee aan. Zeg haar dat je liever hebt dat ze het even met jou bespreekt. Maak afspraken over het spelen en het informeren van de ouders, bijv. dat als haar kind bij jou komt, dat je haar meteen even belt en afspreekt tot hoe lang haar kind blijft spelen.

Als mijn kind zelfstandig naar een ander kind in de buurt gaat, ga ik er ook achteraan, maar dan om even met de ouders te overleggen of het uitkomt.

Er achteraan?

Bij buurtkinderen? Dat deed ik nu weer niet. Ouders kunnen toch zelf een spelertje vriendelijk afwimpelen als het niet uitkomt? Met schoolafspraakjes had ik trouwens veel liever dat kinderen bij ons kwamen spelen dan dat ik zelf rond kooktijd weer een kleintje in de jas moest hijsen en de hort op moest. Bah, wat had ik daar een hekel aan. Als ik het nog eens over kon doen zou ik veul royaler met chips, cola en schermtijd zijn.

Horken vind je overal. Wat dacht je van twee verjaardagsgastjes die ineens wegschieten omdat pa vanuit de auto belt. Zonder goededag te zeggen natuurlijk. De appel valt niet ver de stam

erachteraan

Het gaat bij mij dan om een nog wat jong kind en een vriendje met moeder voor wie het snel wat te druk kan zijn... en als ze dan echt bij het vriendje binnen spelen.

En ik wil ook weten waar mijn kind uithangt, ongeveer.

Het was van mij

Zoals gezegd een oprechte vraag. Niks emotioneels en zeker niet bedoeld om je niet te steunen.

Wat denk ik kan helpen is je niet teveel aanpassen. Met aanpassen kom ik kom gek genoeg namelijk sneller op het 'stik er maar in' punt. Omdat ik dan ook impliciet iets terugverwacht wat ik niet altijd krijg.

En wat betreft veiligheid op een forum. Ik herinner mij een training die ik volgde. Iemand vroeg door, waardoor een ander zich niet veilig voelde. Waarop die ene zei 'als ik niet door mag vragen voel ik me niet veilig'. Ingewikkelde kwesties. Soms helpt het om over en weer uit te gaan van goede bedoelingen tot het tegendeel bewezen is. Hier en in contact met andere ouders. Kan het allemaal wat minder zwaar maken.

Ps: Kenfan, ik ben best matig met chips en cola, toch moet er altijd hier gespeeld worden. Ook wel eens vervelend. Maar goed, niemand in een jas gehesen inderdaad.

aanspreken

Moeder van 2, je schreef:"Ik heb nu dan ook besloten om de eerstvolgende keer moeder aan te spreken op haar gedrag."

Ik denk dat het goed is als je met de moeder een gesprek voert over de kwestie, wat jou dwars is. Zij kan immers ook niet gedachtenlezen.

Ik weet niet hoe je "aanspreken" bedoelt. Op mij komt het iets aanvallend over (maar dat kan aan mij liggen, dus vat het niet op als een verwijt).

In het algemeen schijnt het het beste te werken als je dit soort gesprekken vanuit jouzelf brengt. Dus praten in de zin van "ik heb er last van". En volgens mij helpt het ook het beste als je probeert dingen aan haar te vragen, waarbij het woord "waarom" vaak ook als aanvallend wordt ervaren. Dus handiger kan misschien zijn: "Het valt me op dat je vaak (zeg maar niet altijd, ook dat kan weer aanvallend worden ervaren) al vrij snel hier bent als Pietje bij ons speelt. Is daar een reden voor?"

En dan "ik heb daar last van, ik vind het ook leuk als de kinderen ook af en toe langere tijd bij ons spelen (of iets dergelijks, noem een reden, maar probeer niet te veel naar haar te wijzen in de zin van "Ik heb het gevoel dat jij ons niet vertrouwt"). Is er een manier waarop we hier anders mee om kunnen gaan?" (probeer samen naar een oplossing te zoeken) Dan kan zij eerst voorstellen doen, maar jij zorgt natuurlijk dat je zelf ook al een of meer voorstellen bedacht hebt.

Heel veel succes. Ben wel benieuwd of het lukt een gesprekje met haar te voeren en wat daaruit komt. Het zou fijn zijn als het voortaan op een prettiger manier gaat zodat jullie kinderen leuk met elkaar kunnen blijven spelen.

nou

Ik zou nooit zeggen dat ik er 'last' van heb maar bijv: ik vind dat jammer ofzo. Last vind ik weer heel zwaar klinken en dat doe je ik-boodschap geen goed.

gekwetst

Ben je niet gewoon heel erg gekwetst omdat deze ouders zo overduidelijk jullie manier van leven afwijzen en liever ook niet hebben dat hun zoon bij jullie komt?

Jij verwacht dat zij respect heeft voor jullie manier van leven. Ik kan je nu al vertellen dat heeft ze niet. En je kan met haar gaan praten maar het zal haar niet geruststellen en ze zal jullie manier van leven niet gaan respecteren.

Reformatorisch is zo'n andere manier van leven en denken. Het geloof zit overal in. Het feit dat hun zoon nog wel met jullie zoon mag spelen is eigenlijk al heel bijzonder en heeft vast al de nodige zorgen bij hun thuis opgeleverd. Het is vast ook al in de kerk besproken. Maar zoon wil het. En jullie zoon is blijkbaar goed genoeg. Ze mogen samen spelen maar verwacht niet dat ze ooit jullie manier van leven zullen accepteren. Hun zoon bij jullie over de vloer kan niet. Er zijn bij jullie veel te veel verleidingen.

Dat is kwetsend voor jullie. Dat snap ik best.

Ik zou het accepteren. Zoon speelt dan maar daar. Ik zou met de moeder bespreken hoe jullie om moeten gaan met zoon als hij wel bjj jullie komt. Je kan best aangeven dat je gemerkt hebt dat zij het niet fijn vindt als zoon bij jullie is maar dat je graag wil weten wat jij moet doen als hij wel komt omdat je het vervelend vindt dat zij nu steeds langskomt om zoon op te halen.

Mieke toch

"Jij verwacht dat zij respect heeft voor jullie manier van leven. Ik kan je nu al vertellen dat heeft ze niet."
Jawel hoor, alleen leven deze mensen zelf hun leven anders.

"Reformatorisch is zo'n andere manier van leven en denken. Het geloof zit overal in. Het feit dat hun zoon nog wel met jullie zoon mag spelen is eigenlijk al heel bijzonder en heeft vast al de nodige zorgen bij hun thuis opgeleverd. Het is vast ook al in de kerk besproken."
In de kerk besproken? Kijk de mensen leven anders, maar verder zijn het gewoon mensen die werken, leren, kinderen krijgen en hun leven leiden. Dat leven is voor een ander beperkt, maar dat is hun keuze en zij zien dat niet als beperking.
Het wordt nu een beetje gebracht alsof ze van een andere planeet komen of uit een secte (psttt het is vast ook al in de kerk besproken). Was je daarbij? Er moet wel wat meer gebeuren voor zoiets het geval zou zijn.

inderdaad pippa

ik kom zelf ook uit de refo hoek, maar speelvriendjes worden echt niet besproken in de kerk. Als er later verkering komt en ze willen trouwen voor de kerk, dan zal het wel besproken worden. Ik heb nooit gemerkt dat ik niet mocht spelen met kinderen van een andere kerk of niet gelovige kinderen, al waren die laatsten in mijn omgeving bijna niet te vinden. Nog steeds woon ik in een omgeving met ontzettend veel refo's, maar die kinderen zitten ook gewoon op voetbal en turnen en basketbal. Alle verenigingen zijn hier wel Christelijk, dat dan weer wel .

Mieke

je overdrijft want anders hadden ze ook nooit die jongen meegevraagd naar de knutselclub of bij hun op straat laten spelen met hun kind.

triva

Ik zeg toch ook dat de kinderen wel met elkaar mogen spelen alleen niet bij Moedervan2 thuis.

Maar Moedervan2 zal het zelf moeten vragen wat precies het problem is en waarom zoon niet bij haar mag blijven spelen. Ik denk echt dat dat komt omdat ze niet Reformatorisch zijn en de jongen daar in aanraking komt met dingen die ze liever niet zien (of denkt dat hij in aanraking kan komen met).

Maar misschien woon ik wel in een heel strict deel van Nederland en gedragen Reformatische gezinnen zich in andere delen van Nederland heel anders.

Nog even een reactie

Ik geloof wel dat het goedkomt, Bromvlieg. Jij en de rest bedankt voor het meedenken.

Kaaskopje en Sanne: Ik ben niet zo'n forummer, wel een blogger, en dat gaat heel anders. Ik ga ervan uit dat mensen die hier zo'n verhaal vertellen, eerlijk zijn, maar dat is misschien wel heel naief gedacht. Ik vind het helemaal niet erg dat mensen het niet met mee eens zijn of doorvragen, hier probeer ik dan ook op te antwoorden. Waar ik moeite me heb, is dat er niet goed wordt gelezen.

Mieke, ik had idd het gevoel dat ze ons afkeurde terwijl ze ons niet eens kent. Trouwens hoe kom je erbij dat hier geen kinderen mogen spelen? Wat dat betreft ben ik heel makkelijk en is het bij ons dagelijks in huis en in de voortuin druk met kinderen. Dit was nieuw voor mij, en daar had ik best veel moeite mee.
Over afspraken: Bij ons in de straat en in bepaalde delen van de wijk zijn heel veel ouders makkelijk. Ik en de ouders die ik ken, geven aan wanneer een speelpartij niet uitkomt. Ik vraag me soms wel eens af waarom een moeder niet even komt informeren waar haar kind blijft. Maar dat zullen ze van mij misschien ook wel denken. Mijn zoon heeft een mobiel, ik weet dus altijd waar hij is.

Mieke

Ik had je verkeerd begrepen.Dacht dat je bedoelde dat ze niet van mij binnen mochten spelen. Foutje