Negatief gedrag
Ons zoontje is bijn 6 jaar. Een lief, intelligente jongen die liever leest dan met aut's speelt en gek is van dinosaurussen.
Hij is de laatste tijd aan het `puberen` noem ik het maar.
Hij is vaak erg boos en toont gemeen gedrag naar zijn broertje (3 jr) toe.
Maar ook naar ons toe toont hij gemeen gedrag. Hij probeert ons ook steeds uit te lokken. En soms zelfs te schoppen om te slaan. Dat schoppen/slaan gebeurt niet vaak. Dat was een enkele keer.
Naar ons toe is hij heel dwars. Als we wat vragen om te doen, dan weigert hij het en wordt vaak meteen erg boos. Buitensporig boos eigenlijk. Begint dan heel erg te mokken en wil dan niets met ons te maken hebben. En zegt dan dingen in de zin van, dan hoef ik nooit meer iets met jullie toe doen etc.
Naar zijn broertje toe is hij de laatste tijd erg gemeen. Tijdens het spelen probeert hij hem vaak te slaan, vooral als hij zijn zin niet krijgt. Hij wil altijd bepalen wat ze spelen, en hoe ze iets spelen. En zijn broertje heeft daar niet altijd zin in. Hij wordt dan ook een soort van boos, maar dan op een vervelende manier. Hij begint dan de slaan op een manier alsof hij er echt op uit is om hem pijn te doen.
Ook , als ze bijvoorbeeld stoeien en het wat uit de hand loopt, lijkt het alsof hij zijn woede niet kan kontroleren. Hij slaat zijn broertje dan ook echt op een gemene wijze.
Hij heeft de laatste tijd een erg kort lontje.
Hij gaat vaak discussies aan over allerlei dingen
We hebben ook het gevoel dat hij bij ons negatieve aandacht probeert uit te lokken.
Omdat we ons daarvan bewust zijn proberen we dat te negeren.
Ons gezin bestaat dus uit ons 2, en de 2 jongens van 3,5 en 5 (maar over 1 maand 6 jaar).
In de laatste tijd waren geen gekke of heftige gebeurtenissen in zijn leven.
Op de kleuterschool gaat alles goed met hem.
We proberen toch positieve aandacht te geven, maar ik weet niet of we goed bezig zijn.
Het lijkt niet te helpen.
We weten niet zo goed hoe we het aanpakken moeten.
gefrustreerd?
Zou hij ergens gefrustreerd over kunnen zijn? Het lijkt in elk geval erop dat er iets anders achter zijn woede steekt. Je zegt dat alles goed gaat met hem op school, maar misschien lijkt dat maar zo? Op school houdt hij zich in, maar thuis barst de bom, zoiets? Je zegt dat hij intelligent is, misschien is hij het niveau van de kleuterwerkjes allang voorbij. En kan het zijn dat hij ongemerkt thuis minder aandacht krijgt dan zijn broertje? Ik noem maar wat.
Uitdaging?
Krijgt hij genoeg uitdaging? Daar kunnen kinderen extreem gefrustreerd van raken en het thuis afreageren. En genoeg zeggenschap? Speelafspraakjes met leeftijdsgenootjes?
Ik zou een harde lijn trekken bij broertje pesten en slaan. Voor de rest positief gedrag belonen. En het met hem bespreken, soms hebben kinderen zelf de beste oplossing. Ik zeg wel eens 'als je dat doet word ik boos en jij verdrietig en hebben we een uur verpest, hoe kunnen we dat voorkomen?'.
normaal toch?
Kan het zijn dat jullie overgevoelig reageren op hem?
Dat hij niets meer met jullie wil doen...tsja, dat heeft mijn voorbeeldige dochter vaak genoeg gezegd. Nuanceren moeten ze leren, boosheid uiten.
Dat stoeien uitloopt op vechten, nou, grenzen moeten worden geleerd, dat is geen simpel proces. (Stoeien bleef jaren uitlopen op huilen bij broer en mij.)
Veel woorden geven. Bij slimme kinderen zie je nog weleens dat ze passief meer woorden kennen dan actief, dat kan frustreren.
En duidelijkheid geven, als je hem een vraag stelt moet hij ook nee kunnen zeggen. Een vraag die eigenlijk een bevel is kun je beter duidelijk formuleren.
En iid checken of het op school wel zo goed gaat als het lijkt.
nouja, normaal
dat denk ik niet, want San77 zegt dat het iets van de laatste tijd is. Natuurlijk veranderen kinderen voortdurend, maar als dat opvallend negatief is, lijkt me wel dat er iets aan de hand kan zijn. Vooral dat hij zijn broertje pijn doet en tegelijkertijd negatieve aandacht zoekt bij vader en moeder. Daarbij denk ik aan dat het jongetje zich op een of andere manier achtergesteld zou kunnen voelen t.o.v. het broertje. Of er gaat iets niet goed op een ander vlak (bijvoorbeeld school) en hij moet het ergens op afreageren.
Hier tenminste twee broers die nooit gemeen zijn tegen elkaar, en ook geen korte lontjes en dergelijke. Als onze kinderen zulk gedrag zouden gaan vertonen, is er wel wat aan de hand.
hij heeft
Op een of andere manier erg last van het feit dat hij niet constant alle controle heeft. De oorzaak laat ik even in het midden.
Het zou kunnen dat het helpt om hem meer voor te bereiden op wat er komen gaat. de dingen die jullie van hem vragen, kun je die goed van te voren inplannen? Dat je meer kunt zorgen dat hij van te voren weet dat er een activiteit afgerond moet worden en hij een nieuwe activiteit van jullie moet aanvaarden?
Een ander ding kan zijn het spelen met zijn broertje. Probeer je zoon niet als gemeen te zien: het is paniek wat je ziet. En hij reageert het af op degene die zijn wereldje verstoort. Misschien moet je stom weg constateren dat samen spelen even niet tot de mogelijkheden behoort. gewoon even structureren waar ze spelen en hoe, dus als je tijd hebt om ze in de gaten te houden en te helpen in de samenwerking, dan samenspelen en anders gewoon even niet. Het moet geen straf zijn maar het kan een hoop rust geven als ze even in aparte ruimtes kunnen spelen.
oh ene even voor de duidelijkheid...
Ik suggereer geen autisme. Sommige mensen hier zijn daar een beetje allergisch voor en dat snap ik ook wel. In deze situatie lijkt het ook helemaal niet in die richting te wijzen, toch kunnen bepaalde manieren van omgaan met dingen die helpen bij autistische kinderen , ook helpen bij kinderen die gewoon niet lekker in hun vel zitten; perfectionistisch zijn, graag controle willen hebben, dominant zijn.
trouwens
Ik lees net nog even de leeftijd van jouw jongens. Maar het kan goed dat je oudste last heeft van school stress: er gebeurt toch hartstikke veel op dit moment!
daarnaast krijgt de jongste juist een leeftijd dat ze meer een eigen mening krijgen maar het nog moeilijk is om goed samen te spelen en vooral te communniceren.
Niet zo gek allemaal hoor.
Waarmee ik je probleem niet wil bagatalisseren.
Begrenzen
Fijn alle excuses die ik hier boven lees: paniek stress, te slim, school. Het kan allemaal wel zo zijn, maar wij zijn altijd heel helder geweest: je mag er elkaar geen pijn doen! Het jongere broertje (en jullie ook) móet veilig zijn in zijn eigen huis.
Negatief gedrag negeren kan prima werken, maar het broertje, vriendje of je ouders pijn doen, met slaan, of met woorden! het mag niet! Het is niet te tolereren.
Wat mij betreft moet je vooral op deze leeftijd proberen je kind te leren met zijn boosheid om te gaan. Als hij puber is kun je dit gedrag helemaal niet (meer) hebben. Nu is dus het moment.
Wat wij deden in zo;n geval (inmiddels zijn de kinderen ouder):
- kinderen uit elkaar halen. Groot gaan staan, of juist op je hurken op ooghoogte, en op duidelijk toon zeggen: ik wil níet dat je broertje slaat, dan mag níet in dit huis.
Op een later moment, als alles rustig is, gingen we het gesprek aan. Tijdens de afwas of tijdens het verschonen van de hamsterkooi, vroegen we waar de boosheid van gisteren vandaan kwam. En dat het slaan/lelijk doen gevolgen had: verdrietig broertje, boze ouders, gedoe in huis. Erg vervelend allemaal. Zullen we kijken hoe we dit een volgende keer kunnen voorkomen? Wie had er iets anders kunnen doen? Mama? Broertje? En vooral: jij zelf?
En het bozige kind legde ik uit dat als iets héél ergs gebeurt, je ook héél erg boos kunt worden. Maar, als er iets gebeurt wat een béétje erg is, dat het fijn is als je dan een béétje boos wordt. Dan past dat mooi bij elkaar. Dat begreep mijn kind prima.
En ja, ons kind mocht boos zijn (ook als wij niet begrepen waarom), maar mocht dat niet afreageren op een ander. Dus gingen we samen met het kind andere manieren bedenken om de boosheid te uiten
- naar je kamer gaan en hard op je kussen slaan
- buiten hard gaan schreeuwen
- rond rennen in de tuin.
- enz.
En nee, dat werkte natuurlijk niet meteen, we hebben vaak genoeg in moeten grijpen. Maar het signaal was duidelijk: dit gedrag is niet te tolereren. Dat zeiden we elke keer weer. Inmiddels heb ik hele fijne pubers
en ik heb echt het gevoel dat onze aanpak toen ze klein waren zin heeft gehad.
Negatieve aandacht is ook aandacht
Als mijn zoontjes in een bepaalde periode negatief gedrag vertoonden dan was dat voor mij een teken dat ze ons nodig hebben. Negatief gedrag consequent aanpakken. Dit tolereren we niet. Ook heel duidelijk zijn en even flink tegen de stroom inzwemmen dus. Dat geeft even wat herrie.
Van de andere kant besteden we juist extra aandacht aan de fijne momenten. Dus met veel aandacht voorlezen voor het slapen gaan, samen boodschappen doen, telefoons en iPads aan de kant en meekijken met Sesamstraat, samen lachen. En dus het huishouden even de boel laten, dus mama hoeft niet even eerst dit en eerst even dat.
En nu ze wat ouder zijn werkt het eigenlijk precies zo. Ik noem het: even de puntjes op de i zetten.
eens met threeboys
Ik probeer dan heel bewust een week lang geen nee te zeggen, of boos te worden, maar juist veel luisteren, dingen samen te doen, samen te lachen. Na 2 dagen heb ik dan opeens een ander kind.
