Mijn zoon met ADHD "terroriseert" het gezin

niet wat je wil horen

Een jaar geleden gescheiden en nu al samenwonend met je nieuwe vriend en zijn kinderen? Dat lijkt me erg snel allemaal. Het lijkt me niet vreemd dat je zoon daar moeite mee heeft, al die nieuwe huisgenoten waar hij dan maar even rekening mee zou moeten houden.
En dan ook nog een stiefvader die weinig begrip toont... (heeft je vriend zich wel een beetje verdiept in ADHD?). Volgens mij is dit een hele korte weg richting de volgende scheiding...

Mijn tip zou eigenlijk zijn om voorlopig te gaan latten en je kind op de eerste plek te zetten.

co-ouderschap

dat was mij ook al opgevallen inderdaad. En verder:

"We doen aan co-ouderschap en de kinderen hebben hier schijnbaar weinig last van."
Weet je dat zeker? Je zoon zou er best wel eens moeite mee kunnen hebben. Ik heb laatst ook eens gehoord dat co-ouderschap voor de kinderen helemaal niet zo gunstig is; o.a. dat kinderen het gevoel hebben nergens meer thuis te horen en ze sjouwen week in week uit met hun spulletjes van het ene naar het andere huis.

ik sluit me bij de vorige sprekers aan

Kinderen met ADHD hebben nog meer dan andere kinderen baat bij rust, reinheid en regelmaat. Die reinheid kan ik niet inschatten,maar rust en regelmaat lijkt hij al minstens een jaar niet (voldoende) te krijgen.

tips

Ik vraag me af of het aan de scheiding perse ligt maar hoe dan ook, waar het ook aan ligt, het gaat er om hoe je hem erbij helpt. Hij heeft je nodig.

Mijn kind heeft ADD, dat is minder explosief, maar hij zou daar ook last van kunnen hebben. Wat je zou kunnen proberen is kijken wanneer en waar het misgaat en afspraken maken. Die explosie ondervang je enerzijds door een plan te maken met hem, op schrift (zodat je het beiden kan teruglezen) in dit geval bij het douchen. Kijk dan wat werkt en wat niet en stel je plan bij als het nodig is, met hem. Met het maken van die afspraak kan je naar zijn verwachtingen vragen en eventueel deels bijstellen: zijn ze reëel en zijn ze praktisch mbt zijn adhd en mbt de rest van het gezin? Die verwachtingen bijstellen doe je in gradaties.

In het begin zou ik ook een afspraak maken met de andere gezinsleden, (bijv mbt tijd, tijdsduur, volgorde): wat is (ook) prettig voor de rest met je zoon in gedachte? Het gaat namelijk om de tussenstapjes.
Leg je vriend en de rest ook uit, waar je zoon bij is en met je zoon, dat er een verschil is tussen niet willen en niet kunnen. Als je het kan, doe je het ook. Als je het niet kan, lukt niet en word je boos. Er wordt een beroep gedaan op iets dat je moeilijk vindt en niet weet hoe je het moet doen terwijl je ziet dat anderen het wel goed afgaat. Zoon kan het nu nog niet, dat gaat hij leren met dit plan. Belangrijk voor hem, fijn voor de rest van het gezin. Misschien vinden sommigen het vreemd, hoezo kan je dat nou niet? Bespreek dat met voorbeelden van anderen. Hij leert het niet in 1x maar in heel veel tussenstapjes. Dat helpt hem om het te kunnen. Zo leer je uiteindelijk ook wiskunde: je begint met eenvoudig rekenen en logica.

Ondanks het plan (de intentie) kan het gebeuren dat het plan door wat dan ook, in de war geschopt wordt (zeker met zoveel gezinsleden). Het plan is constant onder constructie: plan in uitvoering. Als ons plan een harde tijd bevat (bijv 20:00 uur onder de douche) zal dat bij ons al snel misgaan maar bijv, douchen na je zus zal beter gaan. Dan moet ik wel helpen bij 't wachten (wat ga je intussen doen: lezen, spel, voorbereiden op douchen (kleren uitzoeken ed: hoort ook bij het plan).

Wat ik nog wel doe: ik ben de klok want tijdsbesef is hier nog nihil. Ik kondig 10 van tevoren aan, daarna 5 en daarna 1 minuut (dan moet het nu gebeuren). (Soms gebruik ik daar de timetimer voor). Ook dit wordt in het plan genoemd. Het geeft houvast. Anders komt er een boze bui en dwarsigheid. Ik vraag ook altijd wat de afspraak ook al weer was.

Maak desnoods twee plannen: een plan A en als dat de mist in loop, heb je nog altijd plan B. Dat haalt ook de hoge en soms gespannen verwachtingen af van plan A.

In het begin stel dit bij met zijn explosies in gedachten. Die wil je terugdringen (voor de rust van iedereen en voor hem omdat hij anders niets leert). Later stel je die beetje bij beetje bij met flexibiliteit in gedachten: zo leer je hem om zijn verwachtingen bij te stellen. Dat kan betekenen dat de afspraken verschuiven ten gunste van het gezin, het geheel. Ik kijk steeds welke minimale verandering, minimale onrust veroorzaakt. Dan maak ik een uitgebreid compliment.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

ik begrijp

Ik begrijp nooit zo goed waarom de bron van het probleem gelegd wordt bij degene die er het minst aan kan doen maar er enkel het meest last van heeft.
Jullie hebben als volwassenen niet erg goede beslissingen genomen, zeker niet in zijn geval.

Partij

Ik ben het eens met de anderen hier. Je hebt helemaal geen partij gekozen voor je zoon, maar voor jezelf. Ga alsjeblieft lekker rustig samen met je kinderen ergens wonen. Zonder de hectiek van een druk huis met relatief onbekende mensen.

fait accompli

Dat is natuurlijk wat te kort door de bocht. Je gaat nu niet weer verhuizen. Maar misschien is er wel wat mogelijk. Meer rust creeeren en zoon de kans geven eerder naar buiten te gaan of naar zijn kamer te gaan als hij te druk wordt. Hier was het gewoonte om de uren voor het eten rustig op je kamer door te brengen, maar misschien moet iemand met ADHD wel juist fysiek worden in de periode voor het eten zodat de energie er uit is als er gegeten wordt. En als dat tot teveel gedoe leidt laat je iemand apart eten, al is het bij de tv. Je maakt het comfortabel want blijkbaar lukt het dit kind niet om zich niet af te reageren op zijn omgeving dat hem op dat moment teveel prikkels biedt.
En hopelijk kun je de rest uitleggen hoe belangrijk het is om het te zien als onmacht en niet als onwil, dat helpt niet.

o ja douchen

Het is belangrijk om de kinderen uit elkaar te houden op dit soort momenten waarop het fout kan gaan. Dat zie je aankomen. Dan maak je daar een andere route voor.
Geef je zoon een vaste tijd, de rest kan er dan omheen. Of laat je zoon s'avonds douchen op een tijd dat anderen dat niet doen. En 's morgens even tanden poetsen en gezicht afspoelen bij jou in de keuken. Dan heb je er 's morgens ook meer controle over.

AnneJ

fait accompli? Wat is dat nou voor een fatalisme? En wie zegt dat TS moet verhuizen? Vriend kan ook verkassen met zijn kinderen.

verhuizen Caesar

Het is mogelijk niet de beste keuze geweest maar er is ook wat voor te zeggen. Als alleenstaande ouder met een impulsief kind ben je ook blij als je dat nog eens kan delen met een volwassen ander. Het leven kan financieel wat aangenamer zijn waardoor ook je oplossingsmogelijkheden met dit soort situaties toenemen.
Verhuizen is heel stressvol, nog een keer verhuizen verhoogt de stress. Ik zou toch eerst proberen om zaken in goede banen te leiden, niet te snel opgeven. En hopelijk krijg je er toch een goede routine in en rust, dat vooral. Dus zelf eerst kalm worden is ook belangrijk. En meer samen doen. Ik heb geen kind met ADHD maar misschien zijn er anderen die ook nog wel tips hebben.
Een vriend van mijn dochter heeft wel problemen met impulsiviteit. Alleen niet bij ons thuis omdat we van nature een zeer kalm neutraal rustig geroutineerd voorspelbaar huishouden hebben. Ik ga zelfs niet zomaar telefoneren of tv aanzetten als het moment niet geschikt is.
Ik heb het buiten wel eens in actie gezien en het is ook echt onvermogen maar deze jongen heeft geleerd om zich dan terug te trekken en op school mag hij apart zitten. Maar vooral 'normale' kinderen kunnen hem voor hun plezier triggeren en dat is echt zo gebeurd, dat moet je ook zien te voorkomen.

nou

De vriend vindt dat zijn stiefzoon het gezin terroriseert. Dat lijkt me geen goede basis om in deze gezinssamenstelling verder te gaan.

rekening houden

Als je met deze man en zijn kinderen verder wilt zullen zij moeten leren met je zoon om te gaan, in plaats van andersom. Ze moeten begrip hebben voor zijn onmacht, nu ze dit niet lijken te hebben vind ik dit erg zielig voor jouw kind.
Door het onbegrip is het gedrag van je zoon alleen maar extremer geworden.

Mijn oudste, gezonde zoon moet ook rekening houden met zijn gehandicapte broertje (=zwaar verstandelijk gehandicapt en zeer prikkelgevoelig), wil het hier in huis rustig en gezellig zijn. Dat leer ik oudste ook, elke dag weer, soms is het ook zoeken want de gebruiksaanwijzing verandert nogal eens en is altijd weer voor verbetering vatbaar.

nou ja zeg

Ik vind het ook veel te vroeg allemaal. Maar zoon zal impulsieve vast niet van een vreemde hebben.
Om dan nu te adviseren maar weer uit elkaar te gaan lijkt me erg kort door de bocht. Weer het leven helemaal op zn kop voor iedereen.

Kan me trouwens best voorstellen dat nieuwe partner moeite heeft. Hij is niet meegegroeid met gedrag van zoon, en heeft weer zijn eigen kinderen aan wiens belang hij moet denken.

Is langwerkende medicatie geen optie, als je de problemen koppelt aan het uitwerken van medicatie?
(Los van de goede tips in dit draadje, lees ook 'explosieve kind'.)

Hoe is hij bij zijn vader

Hoe is zijn gedrag bij je ex? Vertoond hij daar ook hetzelfde gedrag als bij jou?

je zit nu in deze situatie

Dus jullie en vooral je zoon moet ermee zien te dealen! Het is in niemands belang om beslissingen terug te draaien.
Er zijn hele boeken geschreven over omgang met ADHD dus die kan ik niet even samen vatten.
Wat mij in jouw situatie belangrijk lijkt is om het positief te houden en dus met beloningen te gaan werken.
Verder denk ik dat het verstandig is hem op een positieve manier lucht te geven door hem te separeren van de rest van het gezin door hem extra aandacht 1 op 1 te geven. En door meer tijd op zijn kamer te laten doorbrengen, zonder dwang, meer om rust voor iedereen te creëren.
Heel belangrijk is ook dat je probeert te voorkomen dat iedereen zich ermee gaat bemoeien en boos op hem reageert. Zo gaat hij te gemakkelijk mee in de achtbaan van de emotie. Dus rustig blijven!!
Breng hem weg zodra hij met spullen gooit., verdiep je eens in de stoplichtmethode, dat zou voor hem iets kunnen zijn. Bij mijn ADHDertje hielp dat redelijk. Ze moeten dan proberen zelf op zoek te gaan naar hoe rustig worden.
Succes!

Waarom

Waarom zijn zo velen tegen het terugdraaien van beslissingen? Ik vind dat een nogal misplaatst fatalisme. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

simpel

Soms ben je dan net een beetje gewend aan de nieuwe situatie en zet het terugdraaien alles weer op zijn kop.
Bovendien vraagt ts om raad in de gegeven situatie. Ik vind d hetzelfsmisplaatst om iemand dan om de oren te slaan en uit de hoogte overkomen om dan aan te geven dat iemand het helemaal verkeerd heeft gedaan en ook nog als enig juist advies te geven om weer te gaan latten.
Het is ook niet reëel want ws heeft zij oude woningen opgezet of nieuwe contracten afgesloten enz.

Koentje

Het lijkt er helemaal niet op dat iedereen gewend is aan de nieuwe situatie. Ook kan het soms nodig zijn om tijdelijk wat extra onrust te hebben in plaats van nog 8 jaar lang aanmodderen. Verder doe je allemaal aannames over het leven van TS waarvan we de feiten niet kennen.

ja ceasar

Jij ook!

Koentje

Welke aannames over niet vaststaande feiten doe ik dan?

Botje

Je schrijft: de kinderen hebben er weinig last van. Voor je zoon lijkt me dat nou niet het geval, dat blijkt uit zijn reacties. Jullie wonen met veel mensen in één huis, dat zijn allemaal extra prikkels! Lees nou je bericht zelf eens. Snap je nou werkelijk niet waar zijn gedrag vandaan komt?

Latten

Arme kinderen, net een jaar dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn en dan meteen weer een nieuwe vaderfiguur het al onoverzichtelijke leventje. Dan komen er nog twee stiefzussen bij waarmee hij af en toe zijn moeder mee moet delen.

Ik zou er niet voor gekozen hebben, waarom heb je het niet bij latten gelaten tot de kinderen wat ouder zijn?

oordelen...

Wat jammer dat iedereen zijn oordeel zo hard klaar heeft. Ik zie een moeder die om hulp durft te vragen, en dan zegt iedereen dat ze de foute keuze heeft gemaakt.

Sommige mensen kunnen moeilijk lang alleen zijn, en het is ook best pittig als je alles alleen moet doen. Wat mooier als je een nieuwe partner hebt.

Ik denk dat gezinstherapie in dit geval goed zou kunnen helpen. Zo krijgt je nieuwe vriend en zijn kinderen inzicht in wat speelt, kunnen er duidelijke afspraken komen en kan er begrip en vertrouwen opgebouwd worden.

Vergeet ook niet dat er ineens een hoop hormonen bij elkaar gezet worden. Zeker niet makkelijk, maar een opmerking 'hij terroriseert het gezin' door manlief is werkelijk niet handig. Het is een kind die schreeuwt om zijn plekje. En de volwassenen zijn er hier om het kind te begeleiden...

Hij kiest voor jou, dus hij krijgt jouw kind erbij... en moet dan dus samen met jou voor een oplossing zorgen... niet alleen maar onnodig kwetsende opmerkingen maken...