Maak ik me te druk?
Ik ben de mama van een zoon van 9. Hij is enig kind (geboren via IVF). Omdat hij alleen is, heb ik het altijd heel erg belangrijk gevonden dat hij voldoende sociale contacten heeft, maar de laatste tijd sla ik hier wellicht in door.
Hij zit op een sportclub,3x in de week, gaat op twee middagen naar de BSO. De dagen dat hij niet naar de BSO gaat, ben ik er helemaal op gebrand dat hij heeft afgesproken.
Hij zit in groep 6, heeft al jaren dezelfde vrienden. Hij spreekt regelmatig af, dan weer met de een dan weer met de ander, soms een tijdje met een bepaald vriendje niet en dan weer vaak.
Maar sinds een paar maanden ben ik constant bezig in mijn hoofd in te schatten hoe hij in de groep ligt. En als hij dan niet heeft afgesproken, ben ik bijna in paniek. Van hem krijg ik geen signalen dat hij zich niet prettig voelt op school, er is wel eens wat, maar nooit grote dingen. Maar als hij niet heeft afgesproken en zijn vriendjes wel met elkaar, denk ik meteen dat hij nu uit de groep ligt.
Vandaag had hij in eerste instantie niet afgesproken en heeft, op mijn advies, aan twee vriendjes die met elkaar hebben afgesproken, gevraagd of hij ook mee mocht doen. Dat is nu dus ook zo. Hij vond het prima geregeld. Maar ik zit met een knoop in mijn maag... Had ik me er niet mee moeten bemoeien, vinden die vriendjes het echt wel oké dat hij mee komt? Twijfel twijfel twijfel...
Ik ben zo benieuwd hoe andere moeders dit zien. Hoe vaak afspreken is normaal? Zit ik er te veel boven op? Moet ik me er wel mee bemoeien nu hij al 9 is? Ik wil zo graag weer van mijn kind genieten!
Ja je maakt je te druk, zolang je zoon goed in zijn vel zit en zalf zijn afspraken kan regelen niet mee bemoeien (ook al is dat makkelijker gezegd dan gedaan 
risico
Als jij er zo de nadruk op legt dat hij moet afspreken, kan dat ook wel een tegengesteld effect hebben. Misschien vindt hij het namelijk wel fijn om af en toe niks af te spreken en gewoon lekker alleen te zijn. Maar spreekt hij dan toch maar af omdat hij merkt dat jij dit zo graag wil.
Wat normaal is met afspreken? Alles! van zeer sporadisch tot dagelijks. Net waar het kind zich het prettigst bij voelt. En daar gaat het dus om: wat wil je kind. En niet: wat wil jij. Zo te horen regelt je zoon het prima zelf. Vooral niet mee bemoeien dus.
En trouwens: het is toch ook gezellig om af en toe met z'n tweeën thuis te zijn, zonder vriendjes erbij?
Ik denk ook dat je je te druk maakt. Vriendschappen komen en gaan en flucueren op die leeftijd steeds, dat hoort erbij. Ik merk ook dat de ouders van de vriendin van onze dochter die ook enig kind is daar heel erg mee bezig zijn. Als de meiden ruzie hebben staan ze voor de deur om het uit te spreken. Ik denk dan laat het even gaan....
Als je zoon lekker in zijn vel zit, geef hem dan de ruimte. Succes!
Bedankt
Bedankt voor jullie reacties. Het bevestigt wat ik eigenlijk wel wist als ik eerlijk ben.
Ik moet mijn kanjer een beetje meer los laten. Ai
Kan het alleen beamen
Ik kan alleen beamen dat je je te druk maakt.
Het enige wat belangrijk is is dat jouw kind vindt dat het voldoende afspreekt. Of dat nu 1x per jaar of 7 keer per week is maakt niet uit. Zolang hij er maar tevreden mee is.
En niet ieder kind (of iedere volwassene) haalt even veel plezier uit dergelijke sociale contacten. Als ik 2x in de week (buiten sporten om) een afspraak heb met iemand heb ik een drukke week. Daar moet ik van bijkomen. Eén van mijn kinderen lijkt daarbij sprekend op mij. De anderen niet. Die vragen 5 minuten na afloop van een afspraakje of ze nog even met een ander vriendje kunnen afspreken.
hier
Zoon gaat hier 4 middagen per week naar de BSO. Hij spreekt zelden af. Hij vindt het namelijk heerlijk om als hij niet op de BSO zit op zijn kamer te zitten lego-en, of om een boek te lezen, of te DS-en, of met zijn kleuterzusje tamelijk kinderachtige spelletjes te doen. Soms belt er een jongetje van om de hoek aan om te vragen of hij buiten komt spelen en dan spurt-ie er vandoor, maar daar gaat hij zelf niet op af.
Ik heb hem al meermalen duidelijk gemaakt dat hij wat mij betreft altijd mag afspreken als hij thuis is - tenzij we afspraken buiten de deur hebben - maar hij doet het gewoon niet vaak. Hij vindt in zijn eentje rondlummelen gewoon ook lekker. En aangezien zijn beide ouders ook niet van afspraak naar afspraak hollen kan ik dat helemaal invoelen.
Dus ja, je maakt je te druk. Maar dat wist je inmiddels al.
Groeten,
Temet
iedere dag afspreken?
Iedere (beschikbare) dag afspreken?? Jemig, dat is echt heel veel! Er zijn echt massa's kinderen die veel minder afspreken.
Ik sluit mij aan bij de rest: je maakt je veel te druk.
Ja dat loslaten he?
Je zult toch echt wel moeten. Want als je er zo bovenop zit, gaat zich dat binnen heel afzienbare tijd tegen je keren. Dan pikt hij je gedrag niet meer, en dat is ook wel een beetje terecht. Wat ook nog kan gebeuren en waarschijnlijk ook gaat gebeuren, is dat hij niet aan je verwachtingen voldoet. Ooit komt er een moment dat hij echt minder slim/sociaal/populair/fantastisch/sportief/goed-in-wiskunde blijkt te zijn dan jij had gehoopt en voor hem had gewenst. Wat doe je dan? Blijf je dan ook zo pushen? Ik vind zelf dat je een kind ook een beetje de ruimte moet geven om zichzelf te zijn, met al z'n zwakke kanten.
En verder moet je jezelf ook een beetje ruimte gunnen, je zoon lijkt het allemaal prima te vinden, niks aan de hand dus. Dat hij enig kind is, is echt geen reden om je zorgen te maken, ik meen ooit een onderzoek gelezen te hebben waarin gesteld werd dat enige kinderen gelukkiger zijn maar ik weet niet meer hoe dat precies zat. Kan me er momenteel wel iets bij voorstellen ( heb net een strijdende 15jarige en een strijdende 12 jarige uit elkaar getrokken die me unaniem toeriepen: Mam, wij mogen elkaar gewoon niet!)
Verantwoordelijk voor geluk?
Ik ben het helemaal met mussie eens. Ik ken dat onderzoek ook. Tegelijkertijd zie ik bij veel ouders van enig kinderen een soort schuldgevoel dat hun kind alleen is. Het ideaal lijkt om een broer of zus te hebben en als je dat niet kunt geven , lijkt dat haast soms wel een tekort komen.
enig kind (ot)
het grappige is wel dat ik als enig kind mij destijds nooit zielig en alleen heb gevoeld, maar daar nu wel een beetje op die manier op terugkijk. Toen wist ik niet wat ik miste, maar als ik nu kijk hoe gezellig het is met meer kinderen vind ik het niet hebben van broertjes en zusjes wel een gemis. Ook nu mijn ouders wat ouder worden; straks ben ik de enige die voor ze moet zorgen.
Nu moet ik wel zeggen dat mijn kinderen over het algemeen heel leuk met elkaar kunnen vinden, en vooralsnog ook dol zijn elkaar, ik besef wel dat dat niet persé altijd zo leuk is met een broer of zus.
Bedankt
Voor al jullie reacties. Ik ben er een heel stuk wijzer door geworden. Voorlopig ga ik het maar gewoon eens aan mijn zoon overlaten wat hij wil. En een middagje samen thuis is zeker geen straf!
Voor wat betreft het enig kind zijn... Tjja Creabea, in een perfecte wereld had mijn kind ook tenminste een broertje of zusje gehad. Helaas mocht het niet zo zijn. Ik verwijt mezelf hierin niks, had het voor hem gewoon leuker gevonden. Weet zelf hoe het is om een broer en zus te hebben. Daarom gun ik hem zijn vrienden ook zo. Overigens heeft hij een hele goede band met zijn neefjes, dat voelt voor hem als broertjes.
Enig kind
Wij hebben bewust 1 kind. Ze vind het héérlijk dat ze geen broertjes of zusjes heeft. Haar beste vriendje én vriendinnetje idem dito. Projecteer niet jouw gevoelens hem. Hij speelt veel met anderen of niet. Heeft 2 vriendjes of 5. Vindt het heerlijk zelf iets te doen of niet.
Zolang hij daar meestal zelf tevreden mee is, lijkt het me helemaal prima.
Dat is geen loslaten 'laat maar zwemmen', maar hem zichzelf laten zijn en worden. Uiteindelijk misschien nog wel waardevoller dan broers en zussen.
Loes
mama73
Ach, het was ook geen verwijt ofzo. Ik vind het juist wel grappig, dat er dan zo'n onderzoek is waaruit blijkt dat enigst kinderen het gelukkigst zijn/het beste af zijn en dat ik er nu anders tegenaan kijk dan toen ik een kind was. Mijn moeder wilde juist maar 1 kind omdat zij uit een heel groot gezin komt waar altijd ruzie was vroeger (en nog steeds). Zij heeft dus juist slechte ervaringen met broers en zussen. En daarbij, meestal heb je het niet voor het zeggen hoeveel kinderen je krijgt.
En verder, met name mijn oudste speelt heel graag alleen. Hij vindt het ook wel leuk om met een vriendje af te spreken, maar heeft toch echt behoefte aan een paar dagen in de week echt voor zichzelf. Meestal komen de vriendjes naar hem toe met de vraag om af te spreken, dan zegt hij overigens altijd wel ja. Ik vind het zelf ook heel prettig om een paar avonden in de week fijn wat voor mezelf te kunnen doen, of tenminste 1 dag in het weekend vrij van (sociale) verplichtingen. Ik zou me in groep 6 ook niet meer gaan bemoeien met speelafspraakjes eigenlijk. Net als je kind tot in de klas brengen op school bijvoorbeeld.
Investeren in eigen gezin!
Lieve mama (want zo kom je absoluut over),
Vergeet je met al je goede bedoelingen niet te investeren in de banden in je eigen gezin? Dus dat hij gewoon lekker thuis kan zijn, er niks of niemand hoeft (te komen), je samen soep kunt maken, kinderfilm kunt kijken of gewoon lekker helemaal niks doen? Of ergens heen. Kortom, vergeet je niet hoe belangrijk je zelf voor hem bent en dat je daar soms helemaal niemand bij nodig hebt?
Lieve Emine
Jouw reactie komt op het juiste moment! Hij komt net thuis zonder speelafspraak. Geeft als reden: ik had er een keer niet zo'n zin in.
En dat is natuurlijk helemaal prima! Alleen denkt dat rottige brein van mij meteen: zou er iets zijn, waarom is hij niet gevraagd...
En nu lees ik jouw reactie en denk ik: potverdorie ze heeft gelijk! Want wat is er nu heerlijker dan in je eigen veilige nest bijkomen van alles. Ik denk dat we samen koekjes gaan bakken!
En die sociale contacten heeft hij vanavond wel weer tijdens de voetbaltraining....
koekjes bakken met mama
Dat is altijd top! Ik bewaar er goede herinneringen aan bij zowel mijn moeder als mijn kinderen. En elke keer als ik zelf koekjes bak, komt er weer een liefdevolle herinnering aan mijn moeder boven. Heel waardevol.
herkenbaar
Mijn dochter van bijna negen is ook enigst kind.
Ik denk ook steeds dat ze omgang met andere kinderen moet hebben. Maar niet zo erg als jij dat hebt.
Ik probeer wel eens iets voor haar te regelen. En vaak gaat dat ook wel.
Tot ik van haar te horen kreeg "mama ik heb met die afgesproken dat ik in het weekeinde ga logeren. Dan heb jij even rust"
Daar ben ik zo van geschrokken dat ik niets meer regel of zij moet het zelf aangeven. Dat was er helemaal niet de bedoeling van maar zij vatte het wel zo op.
Het beste is om er met je kind even over te praten hoe hij/zij dit ervaart. Dat heb ik nu ook met mijn dochter gedaan. En ze vind het nu super lief van mij dat ik dit steeds voor haar probeerde te doen. Nu begrijpt ze ook dat ik dit voor haarzelf deed en niet omdat ik haar niet om me heen wilde hebben.
Mama 73
Wat ik me afvraag is hoe je eigen jeugd vroeger is geweest. Werd je soms buitengesloten? Ik wel en ik geniet echt van het sociale leven van mijn dochter. Dat betekent niet dat ze slierten vriendinnetjes heeft en altijd maar met anderen is. Maar ze wordt prima geaccepteerd door haar klas, heeft een boezemvriendin met wie ze veel contact heeft en speelt ook weleens met andere vriendinnetjes. Ook zij zei een tijdje geleden dat ze met niemand wilde spelen en eens even lekker alleen thuis te zijn. En dat terwijl ze een veel minder druk programma heeft dan jouw zoon, het is een echte huismus.
heb ik dit geschreven?
Na ja, het lijkt mijn tekst!
Variabelen: dochter en 10 jaar oud.
Soms baal ik zo van mezelf dat ik hijgend boven haar hang met de vraag of ze een afspraak heeft en dat het als een afwijzing voelt, als dat (wat nauwelijks voorkomt) niet zo is.
Ze speelt bijna elke dag met een ander vriendinnetje uit een vast clubje wat ze al heeft vanaf groep een. En soms komt daar een nieuwkomer bij, maar de kern blijft hetzelfde.
Ze is niet bijdehand, eerder afwachtend dus lang heb ik het gevoel gehad (en zij vroeg het me ook wel) of ik dingen voor haar wilde regelen.
Ze vindt het niet leuk als ze een dag niet speelt, maar geniet dan stiekem van een taart die we samen maken. En dat we lekker spelletjes gaan doen.
Het komt bij mij ook omdat ik mijn sociale omgeving, mijn vriendschappen heel erg belangrijk vind. Zonder dat zou ik een ENORM stuk minder gelukkig zijn. Kan het me niet eens bedenken dat ik zonder die lieve mensen om me heen moet. Dus dat projecteer ik vermoedelijk. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik bij haar merk dat ze ook heel veel 'haalt' uit haar vriendschappen.
Speelt ook nog mee dat ik dat hele enig kind verhaal altijd wat moeilijk vind. En de onderzoeken (onder 21 personen.. zooo!) dat ze gelukkiger zijn. Tsja. Doekje voor het bloeden. Gelukkiger ging op omdat ze meer echte aandacht krijgen. Maar aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat het ook wel eens benauwend is, ouders die altijd aandacht voor je geven, altijd naar jOU luisteren.
Kortom. Mama73. Ik vind je verhaal heel herkenbaar en (voor mij) logisch. Ook ik probeer afstand te nemen als ze al een keer geen speelafspraak heeft en daar niet de nadruk op te leggen.
Sterkte met dat irritante gevoel en plezier met je zoon.
Update
madeleine: wat grappig dat jij hetzelfde ervaart als ik. Of grappig... Wat jij zegt over je eigen sociale leven herken ik tot op zekere hoogte wel. Met het verschil dat ik ook druk ervaar door mijn eigen sociale leven. Ik maak me snel druk over wat anderen van me vinden, of ik er nog wel bij hoor. Dus wat ik vooral doe is mijn eigen zorg op mijn kind projecteren...
Brunette: Nee ik werd niet buitengesloten vroeger. Wel was ik geen kind met hele slierten vriendinnen en leefde ik erg in mijn hoofd. En dat is wat ik nu eigenlijk nog herken. In mijn hoofd speelt zich een hele wereld af, waarin mijn angsten waar worden.
Ik moet zeggen dat het inmiddels wel wat beter gaat. Ik heb de stoute schoenen onlangs aangetrokken en aan zoon gevraagd wat hij vond van het feit dat zijn moeder zich zo vaak zorgen maakte (zonder in details te treden, maar hij wist heel goed waar ik het over had). Zijn antwoord was kort maar krachtig: hij vond het stom en nergens voor nodig.
Ik ben inmiddels hard met mezelf aan de slag, en moet zeggen dat het de afgelopen weken best goed is gegaan (ook als er niet werd afgesproken)...
