Loslaten, hoe doe ik dat

nu even niet!

Blijf gewoon haar tanden voor haar poetsen en kleed haar desnoods rustig en vriendelijk aan 's ochtends. Natuurlijk wil ze zich niet aankleden om naar een voor haar onveilige plek (school) te gaan! Die zelfstandigheid komt wel een keer, als ze minder aan haar hoofd heeft. Je aanpak hoeft helemaal niet gelijk te zijn, want iedereen heeft andere behoeftes en uitdagingen. Het zal je trouwens nog verbazen hoe goed andere kinderen in het gezin dat vaak snappen. En als het nodig is, vraag je of ze haar privileges willen, maar ook haar problemen erbij? Nou, dat willen ze echt niet.

Volgens mij doe je het prima en voel je gewoon aan dat zij er nu niet nog allerlei "en je doet wat ik zeg" bij kan hebben.
Maar luister vooral naar wat andere forummers hierover zeggen, die kunnen dat veel beter verwoorden dan ik.

Sterkte, het lijkt me een moeilijke tijd voor jullie!

maar je bewust worden van je onderliggende gedachten en ...

gevoelens: dat is heel waardevol! Want het geeft je wel inzichten waardoor je ander gedrag naar haar kan ontwikkelen. En dat hoeft inderdaad niet in 1 keer, liever niet zelfs om het voor haar niet te snel te laten veranderen.
Ze zal haar 'zelfreflectie' moeten gaan ontwikkelen en dat is iets waar je informatie en tips over kunt gaan zoeken: "Ze doet overal moeilijk over en is vaak verongelijkt of gepikeerd. Ze is erg koppig en bozig". Legt ze vaak de schuld bij anderen misschien, of is ze boos op zichzelf? Dat soort vraagstukken kun je langzamerhand met haar gaan onderzoeken, vanuit het idee dat je haar vaardigheden wilt aanleren op dat vlak, waar ze zelf ook baat bij zal hebben.
gr Angela

boosheid en strijd

Dat is lastig, ik moet mijn zorgenkindje juist beschermen tegen geïrriteerde reacties van andere gezinsleden. Hij acepteert nee juist goed - tenminste, als hij het verwacht. Bijvoorbeeld: we gaan naar het strand, maar we hebben weinig tijd/geld/al genoeg gesnoept, dus we gaan geen ijsje eten. Als ik dat een paar keer zeg VOORDAT we naar het strand gaan, lukt het wel. Het is dus een andere problematiek. Maar is het ook niet zo dat ze bij jou "los" kan omdat het veilig is?

Dat denk ik niet

'De reden waarom ik op zoek ben naar 'hulp' is omdat ik het gevoel heb dat ik bijdraag aan het probleem.
Door haar continu de hand boven het hoofd te houden, help ik haar voor mijn gevoel niet. Het zorgt ervoor dat ze nog brutaler, koppiger en bozer wordt.'

Het is natuurlijk wel een valkuil om zo'n kind teveel te verwennen omdat alles gedoe geeft. Ik heb ook wel de neiging om oudste veel meer voor klusjes in te schakelen dan middelste. Want die doet dat meteen...
Dus daar probeer ik wel een beetje op te letten. Maar ik merk bij middelste ook dat ze vaak moeilijk doet uit onmacht, angst of paniek. Het verschilt een beetje per situatie.

Ik merk bij dochter dat we met er over praten vaak wel ergens komen. Vaak zit er in haar hoofd in haar ogen een goede reden voor de weerstand. Het schipperen zit in het wel of niet meegaan in dat denkbeeld. Ze maakt het zichzelf en haar omgeving namelijk vaak wel erg moeilijk. Maar het is niet dat ze leert van weerstand. Ze leert van samen oplossen.

Op vakantie wilde ze per se de hele dag haar grote rugzak vol met spullen meeslepen. Ik was het daar niet mee eens, maar heb het aanvankelijk toch maar gelaten. Totdat ze geen gezamenlijke spullen meer wilde dragen omdat haar rugzak zo zwaar was. Toen vond ik het niet meer redelijk.
Haar argument was dat ze geen spullen uit de rugzak wilde halen omdat ze dan alles kwijtraakt. De oplossing was uiteindelijk een mooie nieuwe handtas (zelf betaald) voor de dagelijkse dingen en de rest in de rugzak in het huisje. Dat had ik natuurlijk ook best zelf kunnen voorstellen of afdwingen maar dat had geen verschil gemaakt. Dat soort oplossingen accepteert ze niet. Ze moet het zelf zien, al zal ze dan nog nooit toegeven dat ik toch wel gelijk had

wat vindt ze zelf?

Als je er met haar over praat als ze niet boos is, wat zegt ze dan?

Je hebt het idee dat ze meer grenzen nodig heeft, dan zou ik de voor jouw belangrijke dingen uitkiezen, er met haar over praten, eventueel zelfs opschrijven, en de rest laten gaan.

Alle kinderen zijn gebaat bij duidelijkheid, maar sommigen reageren heel slecht op autoritaire regelgeving (orders, "omdat ik het zeg", dat soort dingen). En bij hen helpen neutrale regels, zeker als ze zelf erover mee hebben gedacht.

Ik vind het trouwens knap zoals je een stapje terugzet en er zo over nadenkt. Heel veel sterkte ermee!

je bent inderdaad

op de goede weg met het inzicht dat je bijdraagt aan het probleem. Wat de angel eruit kan halen is dat jij gaat praten met iemand waarbij jij je verdriet kwijt kan over wat jou kind overkomt. Jouw probleem heeft alles te maken met acceptatie. Acceptatie van het feit dat jouw kind hiermee te kampen heeft wat op heel veel gebieden voor haar problemen gaat opleveren. Dat is jouw verdriet, dat mag er zijn.
Daarnaast ben jij de belangrijkste begeleider vanje kind. Haar gids, haar houvast. Zorg dat je dat ook bent door haar de structuur te bieden ie ze nodig heeft. Wat denk ik in jouw geval het belangrijkste is, naast consequent zijn, is neutraal reageren, zonder emotie. Dat hoeft niet te betekenen dat je een kouwe kikker moet worden, maar wel dat je niet boos wordt; maar vooral de consequenties van haar gedrag duidelijk aangeeft en niet meegaan in haar gediscussier. Dit kun je doen door op een bepaald moment op vriendelijke manier te zeggen;'Luister, we gaan dit zo en zo doen. We gaan er niet over praten: dat kan daarna wel. Als je nu doorgaat met praten geef ik jou geen antwoord meer maar hou ik gewoon mijn mond dicht. Niet omdat ik boos ben maar omdat ik geen discussie wil. "Of woorden en gedrag van gelijke strekking. Het is moeilijk, maar als je merkt dat je kalm kan blijven, dan zul je de kracht in je voelen groeien!

beetje herkenning

Geen diagnose maar wel een pittige tante van 10 die het niet altijd makkelijk heeft op school met bepaalde lesstof niet en met meidenvenijn niet. Daarbij onzekerheid dat ze bepaalde dingen niet durft of niet weet waar ze aan toe is of hoe iets precies zal gaan. Daardoor raakt ze uit balans. Ook zij maakt van alles een strijd en een punt en gedoe. Maar juist consequent zijn helpt haar enorm. De hele wereld om haar heen is niet consequent. Meiden houden zich niet aan afspraken, sommige dingen lopen anders dan verwacht. Op mij kan ze altijd rekenen. Wat ik zeg, doe ik en wat ik van haar verwacht vertel ik en ik pak daarin door. Met heeeeel veeeeeel geduld en een liefdevolle hand. Wat zij bv doet is een beetje drammen om bv langer op te blijven. Dat begint met een vraag. Ik ga het gesprek aan en zeg: je mag langer opblijven als je erna niet treuzelt. En dan gaan we 1 blz lezen en niet 5. En dan gaat ze vervolgens TOCH treuzelen en drammen over het lezen. Sja. Ik pak dan dus wel door en neem de strijd voor lief. Dit is een klein voorbeeld.
Ik zeg haar ook vaak: ik ben de vijand niet. Soms voel ik aan dat er meer aan de hand is en dan probeer ik een gesprekje aan te gaan. Een flinke huilbui lucht haar dan op. Ik zeg haar ook heel vaak dat ze alles kan zeggen en altijd op me kan rekenen en alles kan vragen ook voor hulp. Maar niet door te drammen. Probeer het nou eens gewoon te vragen?
Dat soort dingen. Ik ben dus bewust juist heel erg consequent omdat haar dat veiligheid biedt. Ze hoeft zich niet af te vragen of het klopt wat ik zeg. Als ik het niet weet zeg ik dat ook.

verwennen?

Ik weet niet of je haar teveel verwent hoor want ze heeft je gewoon nodig. Moederschap is maatwerk, toch? Maar als je dicht op haar zit, wekt dat wrevel (zeker als ze ouder worden) en misschien leert ze nu niet meer zoveel van deze aanpak.
Ik heb gemerkt dat ik steeds meer een stapje terug doe en nu vragen stel over wat er gaat gebeuren en moet gebeuren (en vergeet ook niet te vragen: hoe ga je dat doen). Het gaat om het maken van een plan, het bijstellen van verwachtingen t maken van een nieuw plan en het maken van (je eigen) verwachtingen.

Een voorbeeldje: volgende week begint school weer, hoe ziet de ochtend eruit. Wat doe je eerst en wat erna. Wat heb je op maandag extra nodig (gymspullen). Vorig jaar moet ik nog bij het aankleden staan en toen ben ik begonnen met niet meteen meelopen (ik kom er zo aan, begin maar alvast). En nu zijn de kleren vaak al aan zonder dat ik erbij stond. De hele ochtend vraag ik wel, wat heb je gedaan, wat is er nu nog nodig, wat ga je nu doen, wat was je plan ook alweer? Prima, begin er maar mee. Eigenlijk is het oefenen met plannen en organiseren, beginnen-doorzetten-afmaken (dankzij Slim maar, van Peg Dawson. Een aanrader.). Je kan ook een lijst maken (aankleden, lunch maken, tas in orde en ontbijten) en ophangen om haar daar vervolgens steeds naar te verwijzen. Dat haalt een paar confrontatiemomenten uit je ochtend. In dat geval kan je af en toe wijzen naar de klok (hoeveel tijd heb je nog voor..?). Of je zet op de lijst hoeveel minuten ze daarvoor nodig heeft en werkt met een time timer.

Soms is aankleden om een andere reden lastig: iIn 't begin werd er aangekleed op een stoeltje voor de grote spiegel, Sommige kinderen hebben die visuele feedback nodig als ze die niet genoeg ervaring vanuit 't lijfje zelf. Het kan dan heel lastig zijn om aan te kleden.

Hier ook een heel dwars kind dat 's ochtends om de haverklap een time out krijgt. Kind vond 't ook wel lekker dat ik overal aan dacht en voor waarschuwde maar dat leverde gelijk heel veel strijd op. Op een gegeven moment uitgelegd dat met 10 jaar, kinderen steeds zelfstandiger moeten worden en dat er een dag komt dat als je zo dwars bent geweest dat je je niet hebt aangekleed, de ander naar school gebracht wordt eerst (school is op 3 km), terug naar huis gaat en kijkt of 't zin heeft om opnieuw een kind naar school te brengen. Nou, dat maakte indruk want school vinden ze hier heel belangrijk. Voor jouw kind ligt dat misschien net even anders maar ook zij zal iets hebben dat ze niet wil missen en op tijd klaar moet zijn. Nu werkt het niet als ik dat hier als donder bij heldere hemel breng (boze en dwarse reacties) maar ik kondig zoiets werken en soms wel maanden van tevoren aan (en dat doe ik met veel 'nieuwe' dingen). En als de tijd daar is, is toch nog steeds te plotseling bijna. En werkt dat ook niet? Tja, heel soms moet je iets laten mislukken en die boodschap komt het beste aan als er geen woorden zijn geweest of teveel gedoe in de ochtend.

En eigenlijk merk ik minder irritaties bij mijzelf nu ik niet overal bij sta (en nu hoef te staan) om te zorgen dat het voor elkaar komt. Daardoor heeft kind ze ook minder. Alleen hebben kinderen met adhd heel veel meer tussenstapjes nodig dan kinderen zonder adhd.