Knuffelen is niet verwennen!
Mijn oudste zoontje van 9 is gevoelig en heeft een grote drang naar affectie al vanaf hij peuter was. Na het school het eerste wat hij doet is me minuten lang knuffelen. Sommigen geven mij dan commentaar "Je verwent je kind teveel".
Ik wil bij deze duidelijk maken: Knuffelen heeft niets met verwennen te maken. Knuffelen is de meest voorkomende affectie die alleen maar positief is voor zowel kind als ouder. Aaron heeft nu eenmaal veel Knuffels of een kusje van mij nodig om zich goed te voelen , hij wordt er rustiger van en heeft gewoon graag dat affectiegevoel. Hetzelfde zie ik bij mijn 2 andere zoontjes die autisme hebben. Het maakt hen rustig dn helpt hen wanneer hun prikkels in het hoofd ip tilt slaan. De kinderen kruipen ook vaak bij me in de zetel, worden er rustig van en ontneemt bij hen stress.
Verwennen is iets helemaal anders. Ik begrijp niet dat er mensen zijn die Knuffelen associëren met "verwennen". Het is zelfs bewezen dat veel jongeren zich vaak slecht voelen in puberteit omdat ze als kind teweinig of geen affectie kregen van hun ouders. Als mijn 9 jarig zoontje huiswerk maakt, speelt of tv kijkt kom ik hem tussendoor een kusje geven of hem wat kroelen. Dat heeft niets met verwennen te maken.
Bijtje82 schreef op 03-09-2022 om 09:00:
[..]
Dat zegt ze toch ook niet? Zoon komt zelf knuffelen halen, waar is dan die dwang!
Ieder kind is anders, maar genegenheid tonen hoeft niet altijd met knuffelen gepaard te gaan.
Het klopt trouwens zeker wel dat mensen, niet perse mannen. Beter in staat zijn om zelf liefde te geven als ze dat van huis uit ook kregen.
Maar om nu te noemen dat die mensen betere echtgenoten en vaders zouden zijn is wel erg ouderwets. Ten eerste hangt dat van veel meer factoren af en ten tweede is de kans dat ze geen echtgenoot of vader willen worden ook aanwezig.
Sunny_ schreef op 03-09-2022 om 09:03:
[..]
Maar om nu te noemen dat die mensen betere echtgenoten en vaders zouden zijn is wel erg ouderwets. Ten eerste hangt dat van veel meer factoren af en ten tweede is de kans dat ze geen echtgenoot of vader willen worden ook aanwezig.
Ja dat is misschien een beetje zwart/wit gesteld. Er zit ergens wel een kern van waarheid in, maar wat je zelf nu zegt is natuurlijk ook weer onzin.
Het leven is voor niemand uitgestippeld. Dus je kunt knuffelen niet koppelen aan het maken van keuzes, alleen aan mentale ontwikkeling. Dan wordt je geen vader of echtgenoot, maar je zal sociaal waarschijnlijk wel een stuk prettiger in de omgang zijn.
Bijtje82 schreef op 03-09-2022 om 09:08:
[..]
Ja dat is misschien een beetje zwart/wit gesteld. Er zit ergens wel een kern van waarheid in, maar wat je zelf nu zegt is natuurlijk ook weer onzin.
Het leven is voor niemand uitgestippeld. Dus je kunt knuffelen niet koppelen aan het maken van keuzes, alleen aan mentale ontwikkeling. Dan wordt je geen vader of echtgenoot, maar je zal sociaal waarschijnlijk wel een stuk prettiger in de omgang zijn.
Ik ontken niet dat relaties dan wellicht wat lekkerder lopen. Maar om nu zo specifiek echtgenoot en vader te noemen, daar ga ik op aan.
Sunny_ schreef op 03-09-2022 om 10:30:
[..]
Ik ontken niet dat relaties dan wellicht wat lekkerder lopen. Maar om nu zo specifiek echtgenoot en vader te noemen, daar ga ik op aan.
Nee dat was ik al met je eens. Voor beide geslachten trouwens.
Zou het niet kunnen dat die mensen iets anders bedoelen dan het knuffelen ?
Nou of jongens betere echtgenoten worden door met hun vader te knuffelen weet ik niet. Wel weet ik dat mannen zich ook niet vrij voelden om dat mannen in mijn generatie (60+) enorm lijden onder de afstandelijkheid die ze van hun vaders hebben ervaren. Nooit eens liefdevol lichamelijk contact met zo'n belangrijke ouderfiguur leidde er toe dat zij dat ook niet met hun zonen deden. En dat ze daar vaak spijt van hebben. ze voelen zich geïsoleerd en het heeft hun gevoelsleven geen goed gedaan, hoor ik uit veel mannengroepen. Ook leidde het er toe dat alle (lichamelijke) emotionaliteit alleen in het man-vrouw contact geuit kon worden waardoor er daar weer een druk op kwam te liggen.
Dus ja, ik denk dat het heel goed is als vaders gezellig knuffelen met hun kinderen. Wel afgestemd op de behoefte van het kind natuurlijk.
Ik knuffel mijn kind zolang we dat beiden fijn vinden. Een knuffel moet wel altijd wederzijds gewenst zijn en is nooit verplicht. Zolang dat in orde is, kunnen andere mensen de boom in.
Gelukkig ben ik omringd door knuffelaars dus nooit commentaar gehad.
MRI schreef op 03-09-2022 om 11:07:
Nou of jongens betere echtgenoten worden door met hun vader te knuffelen weet ik niet. Wel weet ik dat mannen zich ook niet vrij voelden om dat mannen in mijn generatie (60+) enorm lijden onder de afstandelijkheid die ze van hun vaders hebben ervaren. Nooit eens liefdevol lichamelijk contact met zo'n belangrijke ouderfiguur leidde er toe dat zij dat ook niet met hun zonen deden. En dat ze daar vaak spijt van hebben. ze voelen zich geïsoleerd en het heeft hun gevoelsleven geen goed gedaan, hoor ik uit veel mannengroepen. Ook leidde het er toe dat alle (lichamelijke) emotionaliteit alleen in het man-vrouw contact geuit kon worden waardoor er daar weer een druk op kwam te liggen.
Dus ja, ik denk dat het heel goed is als vaders gezellig knuffelen met hun kinderen. Wel afgestemd op de behoefte van het kind natuurlijk.
Dat ontken ik niet. Het gaat mij er om dat er zo vanzelfsprekend vanuit wordt gedaan dat elke jongen ooit een echtgenoot en vader wordt. Alsof een man die single blijft geen gezonde relaties wil hebben met andere mensen.
Ook ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat een ander zijn/haar kinderen teveel knuffelt. Sterker nog, ik denk dat teveel knuffelen (mits daar bij beiden behoefte aan is) niet bestaat.
De vraag is dus, waarom dit wel tegen jou gezegd wordt?
Ik kan me voorstellen dat jij en je kinderen vaker en langer knuffelen dan de gemiddelde ouder omdat jullie het zwaar hebben en jij veel tijd voor je kinderen hebt.
De opmerkingen die je krijgt, gaan dus misschien niet over de hoeveelheid knuffels, maar over de vraag of die overmatige behoefte aan knuffels bij jullie thuis, een indicatie is voor problemen.
Ik heb dit verschil in behoefte meegemaakt met mijn gastmeiden, twee minderjarige bootvluchtelingen zonder ouders. Zij konden het eerste jaar úren tegen me aan hangen op de bank. Ze hadden toen veel meer warmte en bescherming nodig dan mijn eigen kinderen van dezelfde leeftijd. Logisch ook, ze misten hun eigen ouders, maakten zich zorgen over de veiligheid van hun familie en waren na een traumatische reis in hun eentje aangekomen in een land waar ze de taal en regels nog niet goed kenden (in het begin zelfs helemaal niet, dus knuffelen was toen ook een vorm van communicatie). Hun behoefte aan knuffelen ten opzichte van de behoeften van mijn eigen kinderen, liet volgens mij vooral zien hoe slecht het met deze meisjes ging. Ik ben blij dat ik ze een beetje veiligheid en warmte kon bieden, maar de onderliggende problemen kon ik natuurlijk niet oplossen door ze lekker warm bij me te houden. Hoe graag ze dat ook wilden. Ze moesten juist, net als mijn eigen kinderen toen ze jonger waren, langzaam maar zeker deel gaan nemen aan de maatschappij. Op ontdekkingsreis. Naar school. Andere mensen ontmoeten. En zo ging het ook. Ze kregen steeds meer vertrouwen in de wereld en zichzelf waardoor ze uiteindelijk hun plekje in de maatschappij vonden.
Er is voor iedereen zo'n plekje. Ook als je toekomst misschien gaat bestaan uit een wooninstelling en dagbesteding.
Als je wil dat een kind vertrouwen krijgt in de wereld, moet je ze niet 24/7 onder moeders (of vaders) vleugels blijven houden.
Door je beide topics, denk ik dat mensen in jouw omgeving daar misschien bang voor zijn.
ik zit nog steeds te denken over die opmerking dat je je kinderen too much spoilt. Wat voor soort filmpjes plaats je dan op social media? Waarom zou iemand dat denken? En een tip. Vraag je kinderen om toestemming voordat je een filmpje plaatst. Of doe het helemaal niet als je merkt dat er kritische geluiden komen. Blijkbaar zijn je filmpjes toch wat bijzonder.
Oh you spoil them too much, kun je niet letterlijk vertalen naar het Nederlandse verwennen. Dat heeft een hele andere betekenis.
De Engelse versie is meer een soort van liefkozing.
Zoals je tegen een baby het hebt over dikke pamperbilletjes ofzo, dan bedoel je ook niet dat het kind overgewicht heeft.
Je kan nooit te veel knuffel 
