Kleuter, snel afgeleid

draai het om

Die andere kleuters hebben veel meer tijd gehad om de dagelijkse bezigheden te oefenen, tijd die jouw kleuter voor andere dingen heeft gebruikt (lezen en schrijven). Die tijd die jouw kleuter dus daar niet meer voor nodig heeft zal het moeten gebruiken om die andere taakjes onder de knie te krijgen.

Je kunt van alles proberen wat passend is bij jouw kind: een beloningssysteem in combinatie met een lijstje met taken (is het klaar voor de wekker gaat: sticker en met x stickers een boekje uitzoeken bijv) of jij gaat voorlezen als het bezig is en je stopt met lezen als kind stopt met bezigheden.

In ieder geval inzichtelijk maken wat de bedoeling is: 's morgens dus een lijstje maken met tanden poetsen, kleding aan etc en 's avonds weer en er vooral bij blijven zodat je de aandacht er weer op kan vestigen. Als je dan de tijd bijhoudt kun je zeggen dat je kind vandaag een hele minuut sneller is: meer tijd voor dingen die kind wil doen zonder dat je het op zijn nek zit.

lijstjes

Herkenbaar van oudste.

Het was opvallend dat onze jongste dat helemaal niet had , wij wisten eerst niet beter. Lijstjes boven op de gang hielpen want dan kon je zeggen: 'kijk je even op je lijstje?'. En dan met pictogrammetjes, later met woorden.

Hij is nu bijna 15 en heeft sinds deze zomer diagnose ADD. Maar dat is vooral omdat het op school mis dreigde te gaan, niet vanwege het langzame aankleden . Ergens komt ook wel het moment dat het kind zelf doorkrijgt dat er nadelen zijn en dan komt er iets meer focus, als het iets belangrijker wordt. Ik had dat graag eerder ingezien.

Maar tot die tijd: het is een kleuter, dus help hem op kleuterniveau en ga uit van het adagium: als een kind het 'goed' kán doen, doet het dat ook. Dus als het hem niet lukt terwijl je het gevoel hebt dat hij je wel begrijpt, is het dus eerder onmacht dan onwil. Steek daar dus op in, maar probeer voordelen voor hem te benadrukken, of er een wedstrijdje van te maken etc.

Tafeltje

Door wie?

Het probleem is dat dit patroon zich ook begint voor te doen op school.
De thuissituatie kunnen we nog beïnvloeden maar buitenshuis niet.
Zelf denken we inderdaad aan een (lichte) vorm van ADD, ook gezien de de erfelijkheidsfactor. Maar we zijn op zoek naar hulpmiddelen of methodes om hem te helpen hier mee om te gaan, zonder meteen een label te gaan plakken of in de molen terecht te laten komen.

Het belangrijkste is eigenlijk om het probleem aan te pakken voordat hij beschadigd, gefrustreerd of ongelukkig wordt.

ja dus

heb je het al geprobeerd met lijstjes?
gr Angela

gewoon ouder worden?

Ik vind dat het ook nog wel verschil uitmaakt of je kind net 4 is of al 6, hoewel ik hier ook kleuters heb gehad die steeds afgeleid waren tijdens het omkleden (en daarna ook nog), dus eigenlijk zie ik dit helemaal niet zo als probleem. Het is gewoon geen interessante handeling. En andere dingen die 'moeten' ook niet. Zodra ze wat ouder worden gaat het allemaal wat sneller.

goh, is dat niet normaal dan?

Nooit klachten van school gehad gelukkig, maar bij mijn beide kinderen, bij wie ik geen enkele afwijking vermoed (behalve Oost-Indische doofheid) is dit ook zo. Ein-de-loos doen ze over dingen als aankleden etc. Op een gegeven moment werd het een soort deuntje dat ik opzei als zoon weer eens liep te teuten: "Eerst nog even dit, eerst nog even dat, eerst nog even zus, eerst nog even zo".

Het enige dat echt helpt is alle afleiding zoveel mogelijk uitbannen totdat de taak in kwestie achter de rug is. Want natuurlijk is de Donald Duck lezen veel leuker dan je sokken aantrekken, en van tanden poetsen en gezicht wassen is het nut al helemaal niet duidelijk, dus dat kan wat mijn kinderen betreft rustig op de lange baan geschoven worden.
Mijn oudste is tien. En nog moet ik iedere ochtend als een soort dompteur mijn kinderen voortdrijven, terwijl ze toch echt elke doordeweekse ochtend hetzelfde moeten doen op dezelfde tijd en op dezelfde manier. Let wel: twee behoorlijk slimme kinderen die normaal gesproken snel verbanden leggen en dingen voorzien. Je zou dus denken dat ze inmiddels zelf snappen hoe het werkt en wat ze wanneer en hoe snel moeten doen. Maar niks hoor.

Als ik voor ieder 'Nu!' dat ik mijn kinderen toegebeten heb een kwartje had gekregen kon ik nu stil gaan leven.

De ouderwetse stickerkaart anders maar weer eens? Als je erin slaagt een week lang voor tijdstip x (of kookwekker zetten) aangekleed aan de ontbijttafel te verschijnen dan krijg je een Donald Duck Junior. Of zoiets.

Groeten,

Temet

Niks achter zoeken

Inderdaad. Het is normaal.
Het is wel vreselijk irritant: Wel de videorecorder kunnen programmeren, maar uren doen over je sokken en die nog steevast verkeerd aandoen ook (hak op de wreef).

Op school denken ze dan dat je achterlijk bent (daar mag je niet aan de videorecorder zitten). Dat dachten ze op school van mijn zoon ook. Zwak begaafd. Of anders Idiot savant. Autist dus. Of ADD. Je kunt het zo gek niet verzinnen of hij heeft alle kinderziektes wel gehad als het aan school lag.

Laat je daardoor niet in de val lokken.
Laat het, hoe zeer de moed je ook in de schoenen zakt, ook niet onderzoeken. Wie zoekt met een psychiatrisch protocol in de hand, die vindt wat. Ook als er niks is.

De werkelijke verklaring is dat volwassenen in geordende gelijkmatigheid denken: wie een video kan programmeren kan ook zijn sokken aantrekken. Het normale leren begint tenslotte andersom.
Die gedachte klopt niet.

Bij mijn zoon hielp maar een ding en dat was niet kijken en hem met kookwekker een ultimatum stellen: Half acht (helemaal) gekleed aan tafel voor het ontbijt, te laat = te laat. Acht uur de auto in voor vertrek naar school, desnoods in je pyjama.

Dat laatste is een keer voorgekomen. Onderweg raakte hij in paniek en werd hij bevattelijk voor het serieuze van de afspraak. Toon maar eens net zoveel belangstelling voor aan- en uitkleden als voor de videorecorder. We zijn natuurlijk omgekeerd en hij heeft zich in vijf minuten alsnog aangekleed.

Mind you, het zal niet het laatste zijn waarbij hij onevenredige stompzinnigheid vertoont. Dat moet je van hem nemen. Als het je irriteert moet je het benoemen. Praat met hem. Leg hem je irritatie uit maar hou het bij jezelf. Leg hem uit dat juffen ook zo denken. Leer hem witte voetjes halen op school.

Als het om vaardigheden gaat die beslist noodzakelijk zijn dan moet je slimmer zijn dan hij en iets verzinnen wat zijn interesse wel opslokt en waarbinnen die vaardigheid een noodzakelijke bijzaak is.

Voorbeeld: Mijn zoon heeft de tafels geleerd via priemgetallen.

Tegen de tijd dat ie getrouwd is is het het probleem van zijn vrouw kan ik je uit eerste hand vertellen. Mijn zoon is ondertussen arts in opleiding.
Dat is het vergezicht ongeveer.

Nu is jouw zoon een kleuter. Er zijn heel veel kleuters die zich niet goed aan kunnen kleden. Sommige van hen kunnen wel een computer programmeren. Laat dat soort vaardigheden je niet in de war brengen. Het betekent niet dat dat kind in alles ook eerder groot of volwassen is.

net als bij Temet

Haha! Ze doen hier dagelijks stomverbaasd als blijkt dat ze moeten aankleden voor school. En dat voor kinderen met extra werk op school.

Ze kunnen zich allebei heel snel aankleden - als er iets leuks te doen is waarvoor ze aangekleed moeten zijn. Maar dit zijn kinderen die zich nooit vervelen en altijd iets interessants te doen hebben. Aankleden, eten, schoenen aandoen, het is allemaal minder leuk.

Maar ik begrijp niet goed waarom een kind hier beschadigd, gefrustreerd of ongelukkig van zou kunnen raken. Of is dat van het commentaar erop? Ik neem aan dat het motorisch allemaal wel mogelijk is?

normaal

doe niet zo gek joh, het gros van de kleuters (grotere kinderen ook nog) hebben moeite met het uit zichzelf volbrengen van saaie taakjes. Niks aan de hand met jouw kind wat dit betreft.

Hmmm

Ik ben al best lang volwassen, maar heb nog vrij veel moeite met het uit mezelf volbrengen van saaie taakjes.

wortel geven

Pas na het aankleden ontbijten bijvoorbeeld.

Het is echt kindafhankelijk. Ik heb er 2 die het aardig kunnen, en 1 die ik als ik zeg dat we vertrekken regelmatig op de trap in zijn pyjama vindt. Spelend met 2 poppetjes... En die is nu 7 en heeft het nog!

Kinderen hebben niet dezelfde urgentiegevoelens als wij hebben. Gelukkig! Eerder op en er meer de tijd voor nemen kan dan heel erg helpen, zeker bij kleuters. Hoe ongeduldiger ik ben, hoe langer het duurt bij mijn kleuter.