Kindersport zonder kliekjes

Klinkt als mijn dochters

Mijn oudste dochter (nu 16) kreeg in de brugklas het idee om op hockey te gaan. Na een seizoen in de tweede klas was het klaar. Allereerst hoorde ze nergens bij, daarnaast vond ze het gedrag van de meiden uit haar team raar omdat er alleen maar werd geroddeld over meisjes die helemaal niet op hockey zitten (klasgenootjes van de meisjes die ze belachelijk maakten)
Ze is volgens mij de laatste trainingen niet eens meer komen opdagen, zo stom vond ze het gedrag.
Ik heb toen nog overwogen om een klacht in te dienen omdat te contributie erg hoog is en ik een jaar lang heb betaald voor dat mijn dochter tijdens het trainen meer bezig was met aanhoren hoe de meisjes over andere meisjes praten dan trainen, maar heb besloten het toch maar te laten zitten. Mijn dochter wilde toch niet verder met hockey.

Als TO haar dochter nu al last heeft van "kliekjes" zou ik haar ervan af laten halen, het gedrag wordt later (C-teams) mogelijk nog veel erger.

Mijn beide dochters hebben ook op dansen gezeten. De een is ermee gestopt toen ze 10 jaar oud was omdat haar vriendinnen niet meer wilden dansen. De ander had ook dat haar vriendinnen eraf gingen, maar dat was achteraf gezien ook omdat er sprake was van een sterke groepsvorming op de dansschool. Zij is toen de laatste vriendinnetjes eraf gingen nog een maand of drie blijven dansen totdat ze echt alleen was op de dansschool. Toen is ze overgestapt naar een andere dansschool waar ze nog een jaar of vijf heeft gedanst en de meisjes altijd heel erg veel interesse in elkaar hadden (die vonden nieuwe meisjes in de groep juist leuk) en wel meer meisjes van de vorige dansschool die nog wilden dansen heen gingen...
Wat mij wel opvalt is dat die eerste dansschool, waar mijn beide dochters op zaten, er een is die erg veel reclame maakt. (op reclameborden, met kleding, sponsor van Google) en de tweede helemaal niet en daar een compleet andere sfeer hangt.

Misschien maakt het dus uit of je kind bij een zeer commerciele aanbieder zit?

Ach

Ik denk dat het niks met de sport te maken heeft, maar meer met het team. In een ander team op dezelfde club gaan kinderen misschien heel anders met elkaar om. Verder snap ik het probleem niet zo goed. Sport is toch een mooie gelegenheid om vrienden te maken? En met de een klikt het beter dan met de ander. Tenzij er echt kinderen buitengesloten worden natuurlijk, dan is het een ander verhaal.

Dansscholen, verschrikkelijk

Wat molletje en Jamilla schrijven over dansscholen herken ik. Ik kan na alle jaren dat mijn oudste dochter (nu 19) heeft gedanst echt boeken vol schrijven over de arrogantie aldaar.

Mijn dochter zat eerst op dansschool A waar wel "vervelende kinderen" waren maar die gingen eind van het seizoen er dan toch weer vanaf en dan waren de andere meisjes blij en opgelucht. Die "vervelende kinderen" waren vooral meisjes die elke les klaagden over dat de les stom is maar van de ouders de lessen moesten volgen omdat er voor een heel jaar lesgeld was betaald. (Per maand of kwartaal opzeggen kon ook niet)
Dochter koos voor een specifieke middelbare school, deed auditie voor de binnenschoolse vooropleiding en kwam binnen. Lessen vonden tijdens plaats bij dansschool B dus ik heb dansschool A opgezegd. Dansschool B is een dansschool waar veel leerlingen uitstromen naar dans mbo/hbo en die hier erg bekend is.

De eerste paar weken was deze binnenschoolse vooropleiding een leuke groep. Daarna kwamen de eerste "catfights" en begon de ellende tussen de meisjes onderling.
Bv: De meiden stonden regelmatig als groep tegen elkaar aan te poseren en maakten een groepsfoto van het soort "spiegelfoto". In het begin stond dochter er ook bij als de foto werd gemaakt maar werd zij ervan af "geknipt" als de meiden de foto op sociale media zetten. Dochter kwam erachter (notabene omdat meisjes in de groep elkaar "verklikten", dan zei de een tegen haar dat de ander dit heeft gedaan), ze vroeg de plaatser van de foto waarom ze eraf is geknipt en dan kreeg ze te horen dat ze niet bij hen hoort. Daarna werden deze groepsfoto's helemaal zonder dochter erbij gemaakt.
De dames zetten ook hele verhalen op sociale media over dat zij de "binnenschoolse vooropleiding" zijn en hoeveel zij elkaar steunen in goede en slechte tijden. Dochters naam stond nooit ergens bij deze verhalen. Zij las het wel of hoorde van klasgenoten wat er op social media stond en kreeg steeds de vraag waarom zij er niet bij staat.
Er was sprake van een samengeklitte groep waar mijn dochter subtiel (vooral via social media) buitengesloten werd.

Ook het beeld dat de meiden op de dansschool elkaar beconcurreren en anderen dwingen ergens anders plaats te nemen om vooraan te staan herken ik. Mijn dochter vertelde dat er de laatste maand dat zij nog meetrainde meisjes zijn in de les die expres voor haar gaan staan zodat zij zichzelf niet in de spiegel kan zien en dan met een grote lach op hun gezicht dansen. Ze durfde haar mond niet open te trekken omdat juist deze meisjes na de les altijd uitgebreid aan het socialisen waren met de dansdocenten... Drie keer raden welke meisjes de beste beoordelingen kregen op hun "rapport van dansen".

Mijn dochter wilde al rond de jaarswisseling dat jaar stoppen met die vooropleiding wat niet mocht totdat ik een aantal weken later bij de directie van haar school dreigde haar van school te halen. Nu is mijn dochter niet veel later ook naar een andere school gegaan, maar dat was om andere redenen.
De middelbare school noemde zichzelf "veilige school" maar kennelijk valt wat de leerlingen onder schooltijd in de dansschool doen (en daarna nog via social media) niet onder de verantwoordelijkheid van de school maar de specifieke dansschool, grr...

Dochter is hierna (recreatief) verder gegaan bij dansschool C waar dit gedrag helemaal niet voorkwam. Wel was het dat toen zij er een proefles had ze thuis vertelde dat bij de naam van dansschool B andere leerlingen gelijk schrokken omdat zij meisjes kennen die daar weg zijn gegaan om... wat mijn dochter ook ervoer.
De meisjes die elkaar willen beconcureren kiezen kennelijk niet voor dansschool C.
Nu is dochter inmiddels al een tijd helemaal gestopt met dansen maar over de meisjes van dansschool C hoor ik haar nooit, als het onderwerp weer besproken wordt is het altijd dansschool B. (Wat ook nog steeds een gevoelig onderwerp is)

W.b.t. hockey van de topicstarter: mijn zus woont in een gemeente in Zeeland en daar is hockey een open, toegankelijke sport zonder "kliekjes". Het begrip "wachtlijst" kennen ze daar ook niet. Hier heb ik ook weleens het een en ander gehoord over de hockey, maar ook handbal(!) en dan maakt het ook nog eens uit of je kind in een team met veel concurrentie onderling speelt, een team waar de kinderen op zitten voor de feesten en waar hockey ze eigenlijk niet veel interesseert, of een team met toevallig wel sociale teamgenoten die voor de sport maar ook voor het sociale komen.
Wellicht heb je gewoon pech met de regio waar je woont. Heel naar voor je dochter als ze hockey geweldig vindt maar alle clubs/teams daar zijn zo als de huidige clubs. Of je moet je kind naar een club willen brengen waar ze op de middelbare school nog steeds door jou heengebracht moet worden door de onredelijke locatie.

Ik moet ook wel zeggen dat meiden onder elkaar ontzettend gemeen kunnen zijn.

ook - team

Volgens mij is het ook meer teamafhankelijk. Ik weet ook niet in hoeverre de vereniging dingen doet om het voor iedereen leuk te houden. zoons hebben op voetbal en op handbal gezeten en dan heb je ook het fenomeen voetbal en handbal kampen etc. En het is ook fijn om leiders te hebben die ook inzetten op teamgevoel en positief coachen. En het is soms ook een kwestie van mazzel hebben. Het klikt wel of het klikt niet.

ballotage

Ik ben zelf ooit begonnen met hockey omdat er in mijn tijd nog geen meisjesvoetbal was. Wij woonden in een dorp in Noord Holland en de hockeyclub was daar heel gezellig. Toen ik 10 was verhuisden we naar het Gooi. Daar moest ik op de ballotage... ik wist niet eens wat het was!! Ik kende helemaal niemand en moest twee mensen vinden die hun handtekening wilden zetten dat ik wel op de club mocht komen. Ik was 10!! Het was een vreselijke club met vreselijke snobs, dus ik heb het er niet lang uitgehouden. Wat jammer was, want ik vond de sport wel leuk en ik was er best redelijk goed in ook.

Voorgestelde oplossing

Kan je niet zelf een hockeyclub beginnen? Je dochter is toch niet de enige die het bij deze club door de clubjes onderling niet naar haar zin heeft?

Wat hier in dit topic wordt geopperd met "organiseert je dochter zelf weleens iets" vind ik belachelijk. Vrienden kies je NIET uit op basis van of het kind in staat is feestjes te organiseren.

Circusles

Het klinkt misschien niet als een optie waar je snel aan zou denken, maar als er een jeugd circus in de buurt is, is dat zeker een aanrader om er even naar te kijken. Ervaring hier is dat dochter (nu bijna 17) op haar 9e begonnen is en ook nooit meer weg wil. Volgens haar hoort iedereen erbij en wordt iedereen geaccepteerd. Het wordt niet altijd als een sport gezien, maar veel bewegen is het zeker wel.

Scouting!!!

Ik raad scouting aan, hier heb ik van mijn 7e tot mijn 21ste op gezeten, het is sociaal, je bent veel bezig met bewegen, leert rekening met elkaar te houden en bent lekker buiten. Natuurlijk trekken sommige kinderen beter met elkaar op dan met anderen, maar het zou heel gek zijn als ze geen vriendinnen zou krijgen bij deze hobby. Orkest is idem dito een goede, ook een sociaal iets. Het is geen sport, maar wel een goede voor het sociale contact.

circusles

O ja, dat herken ik, weinig kliekjes. Veel hulp, meeleven etc. voor iedereen die zijn/haar best doet. En zeker veel bewegen. Mijn dochters hebben dat ook jarenlang met veel plezier gedaan.

Bekend probleem

Veel kinderen stoppen met sporten waar echt een groep is aan het eind van de basisschoolleeftijd. (teamsport, dansen met aan het eind van het jaar een voorstelling etc.)
Hockey is typisch zo'n sport waar het de bedoeling is dat een team een jaar lang bij elkaar blijft.
Als er eenmaal "leuke kinderen" afvallen willen de andere kinderen er ook mee stoppen en heb je al gauw een domino-effect. (waar dan in het beste geval een specifiek vriendenclubje overblijft)

Hier zie je dat de kinderen, als ze wat ouder worden, meer kiezen voor de individuele sporten (en bij voorkeur zonder een verplicht jaar lidmaatschap) zoals boksen, schoonspringen, zwemmen, dansen zonder eindvoorstelling etc. en er dan mee stoppen als ze het niet leuk meer vinden of hun vrienden en vriendinnen zijn ermee gestopt.