Kind zegt vreemde dingen

Of dit normaal is weet ik niet, maar volgens mij komt het best veel voor dat mensen - en ook (jonge) kinderen vervelende gedachten hebben die zich opdringen. Mijn zoon had dit ook (ook rond die leeftijd trouwens), geen gedachten dat hij zichzelf wilde beschadigen, wel gedachten over enge insecten etc. Ook dat was vaak als hij in bed lag. Dus niet hetzelfde soort gedachten als jouw kind, maar wel iets dat er een beetje op leek.

Ik heb zoon steeds op het hart gedrukt dat die gedachten niet echt zijn, en dat hij het beste zijn zinnen kon verzetten, door bijvoorbeeld even in bed een Donald Duckje te gaan lezen zodat hij aan andere dingen zou denken en daarna weer te gaan slapen. Het probleem deed zich een tijdje lang voor (zo'n zielig snoetje "Mama ik heb nare gedachten") maar op een gegeven moment was het ook weer verdwenen.

Ik weet nog dat ik destijds meteen al bedacht dat ik moest proberen hem te helpen dit zelf te beheersen, dat ik dat niet voor hem kon doen. Gelukkig pakte het goed uit.

Hopelijk melden zich hier nog mensen met ervaringen die meer op de jouw lijken. Mijn idee zou zijn om het vrij klein te houden, om aan je kind uit te leggen dat iedereen wel eens vervelende gedachten heeft waardoor je bang kan worden dat je rare/nare dingen gaat doen. Dat dat heel vervelend is, maar niet echt. Dat dat soort dingen vooral vaak 's nachts komen. Maar dat ze niet echt zijn, en dat het dan helpt om even aan iets anders te denken. Een boekje lezen oid kan helpen. Wel iets aandragen dat niet spannend is (geen spannend boek, niet gamen), want dan gaat hij niet meer slapen en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.

Helpt dat nou allemaal niet en blijft het probleem of wordt het erger dan moet je misschien eens bellen met de huisartsenpraktijk. Ik weet niet of je met iets als dit bij de huisarts aan het juiste adres bent, maar dat zou in principe mijn eerste stap zijn (en moet je ergens anders heen dan vertelt de assistente je dat wel als je belt).

Sterkte ermee (ook voor je kind natuurlijk!)

Temet

Stemmen horen komt vaker voor bij kinderen. Dat hoeft niet per se een groot probleem te zijn of te worden. Dat er opdrachten worden gegeven zichzelf pijn te doen, maakt het natuurlijk wel heftig. Ik zou zelf de huisarts bellen om er eens over van gedachten te wisselen. 

Ik vind het niet een normale 'fantasie', wel een normale dwanggedachte. Veel kinderen hebben dwanggedachtes (bijv. dat ze de randen tussen de stoeptegels niet mogen aanraken, rituelen met knuffels die uitgevoerd moeten worden, of bij tieners dat ze elke avond 2 x checken of ze hun wekker wel gezet hebben, etc.) en veel kinderen groeien er overheen.

Er is best wel een groot verschil tussen bang zijn dat je jezelf iets aandoet, en willen dat je jezelf iets aandoet. Dat eerste, dat bang zijn, valt in het spectrum van dwanggedachtes. Je moet vooral niet meegaan in die angst van je kind. Straal vertrouwen uit: je weet dat hij niet gaat toegeven aan die gedachtes. En vertel hem dat als hij leert zichzelf af te leiden (aan iets anders te denken), dat die gedachtes dan steeds minder sterk worden en steeds minder lang duren. Jezelf afleiden kan ook met een boek of met muziek.

Dat hij het probleem toeschrijft aan zijn "hersenen", dat is interessant. Hij distantieert zich van zijn gedachtes en dat is een heel goede strategie. Aan de andere kant ziet hij die hersenen ook iets als waar hij mee geboren heeft en waar niemand iets aan kan veranderen, en dat maakt hem machteloos en hulpeloos. Misschien kun je wat boeken uit de bibliotheek halen over hoe hersenen werken en hoe ze groeien / zich ontwikkelen. 

En tot slot, als het in het algemeen lang duurt voor hem om in slaap te vallen kun je dat probleem ook aanpakken. Later naar bed (mits hij 's ochtends goed wakker is), goede gordijnen, geen beeldschermen vlak voor de bedtijdroutine, of zelfs melatonine-pilletjes. Het kan zijn dat het probleem nu opduikt juist omdat het buiten nog licht is als hij naar bed moet. 

Helpt het als je hem zegt dat dit betekent dat zijn hersenen moe zijn en hij rust/slaap nodig heeft? Maar ook dat hij zelf de baas is in zijn hoofd, dat hij niet naar die stem hoeft te luisteren. Hij kan op zichzelf vertrouwen, hij weet heus wel dat het geen goed idee is om je pink te breken. Hij kan die stem zelfs proberen weg te sturen.

Ik zou hem ook aanraden daarna wat afleiding te zoeken, Donald Duckjes werkten hier ook altijd prima om tot rust te komen. Verder zou ik inzetten op een vast slaapritme waar je voldoende tijd voor neemt. Hopelijk gaat het snel weer over.

Symbool en ik posten tegelijk met dezelfde ideeën 😉

Ik herken dit niet van mijn dochter (zelfde leeftijd) maar ik denk dat het al heel goed is dat hij zijn gedachten (zichzelf pijn doen) kan scheiden van zijn verstand (dat is natuurlijk helemaal geen goed idee). Ik zou hem ook gerust stellen dat het heel goed is dat hij niks met die gedachtes doet en dat ook niet hoeft. Afleiding zoeken helpt denk ik wel. Zo kan hij zijn hersenen leren dat er niks gebeurd met hun 'wens', zoals een kind uiteindelijk ook wel stopt met zeuren als het zijn zin niet krijgt.

Mijn dochter had op die leeftijd een "mannetje in haar buik" dat allerlei opdrachten gaf en die waren lang niet altijd leuk. We hebben het mannetje wel eens toegesproken of uit haar buik proberen te blazen (zij blies dan). Het is magisch en het had te maken met vorming van het geweten. Het ging vanzelf over. Ik vond het best heftig vroeger en ik kan me voorstellen dat jij je zorgen maakt. Bespreek het met de huisarts, dat stelt gerust.

1 van mijn zonen heeft dit ook gehad. Toen hij rond de 8/9 jaar was zeiden zijn hersenen tegen hem dat hij zijn vinger eraf moest hakken met een mes. En zelfs toen hij 12 was waren deze gedachten er nog steeds. Toen zeiden zijn hersenen dingen zoals, ga met een schaar in je oog of knip je teen er af met een schaar. Het waren maar periodes dat hij die gedachten had en ze duurde dan ongeveer een week en kwamen dan eens in de 2 jaar terug. Wij hebben er niks aan gedaan omdat mijn zoon dit zelf ook niet wou en nu zijn de gedachten gewoon gestopt. Ik zou het wel aanraden om even de huisarts te bellen. 

zeg ik ben bij je het kan niets gebeuren 

Heet dit niet intrusie?

Laatst was dit onderwerp op televisie, volgens mij bij EditieNL, en het interesseerde me wel, dat dit een naam heeft en dat veel mensen er wel eens last van hebben.
Ik herken het wel, niet uit mijn jeugd maar wel in het 'nu', ik haal mijn schouders er vaak maar over op of zeg inwendig tegen mezelf 'doe eens normaal!!" Wat ik bijv. heb is, zodra ik de vaatwasser uitruim en zo'n groot vleesmes moet opruimen, dan denk ik ineens, oooh stel dat ik in dat mes val ineens (durf het bijna niet uit te typen, zo schaamtevol) of op de trap, stel dat ik nu val, zo met mijn hoofd naar beneden..... vervolgens zeg ik innerlijk dus "doe eens normaal zeg!". Enfin, het is niet zo dat ik me ernstig zorgen maak, maar het onderwerp op tv vond ik wel even fijn, dat ik niet de enige ben met rare gedachten zo nu en dan.
Zou het zo kunnen zijn dat je kind ook zoiets heeft, deze gedachten, of is dat weer heel iets anders? In ieder geval, google maar eens op intrusies....