kind te hardhandig aangepakt?
Mijn dochter (5) kan als ze gefrustreerd is, soms heel agressief zijn en heel erg doordraven in gooien met spullen, gillen, en heel hard aan me trekken of hangen. Praten helpt dan absoluut niet, ze schreeuwt er gewoon doorheen. Hoewel deze escalaties minder worden dan vroeger, doordat we met haar praten en haar haar ruimte geven waar nodig (zie ook eerdere posts van mij), gebeuren ze nog wel. Haar met rustige woorden ("ik begrijp dat je boos bent...") tot kalmte manen werkt dan niet meer, ook al doe ik dat wel.
Een paar dagen geleden was er weer zo'n bui, toen ik groenten stond te snijden en ze me na veelvuldig en hard trekken en duwen opeens hard met een afstandsbediening op mijn rug begon te slaan. Ik schrok en ben toen zo boos geworden dat ik haar de keuken uit heb geduwd, waarbij ze, door haar eigen aanhoudende agressieve schoppen en slaan, op de grond viel met haar wang op die afstandsbediening.
Ik was erg geschrokken van haar agressie, maar ook van de mijne, dat ik zo op haar kon reageren en haar van me weg heb geduwd.. We hebben het er later die avond uitgebreid over gehad, en toen hebben we allebei sorry gezegd dat we de ander pijn hebben gedaan en bedacht samen hoe we dit in de toekomst konden voorkomen.
Maar ze wijst nu wel nog steeds naar een plekje op haar wang waar het pijn doet, ze zegt tegen iedereen dat ze op de afstandbediening is gevallen omdat ik boos op haar was (oppas, juf, gymleraar).
Ik zit ermee dat ze zich pijn heeft gedaan door mij. Door mij was ze niet gevallen, en ik wil haar agressie niet met agressie bestrijden. Ik wil haar juist leren dat agressie niet werkt. Maar blijkbaar kan ze mij zo boos maken dat ik het op dat moment ook niet meer weet en haar wegduw.
Maar ik schaam me ook dat ze dit aan iedereen vertelt. Ik ben blij dat ze zich open stelt voor mensen als ze ergens mee zit en wil haar niet afraden om over dingen te praten, zodat als er echt iets is, ze hier ook over kan blijven vertellen. Maar ik kan me ook voorstellen dat haar juf nu bijvoorbeeld denkt dat ik haar mishandel. Ze komt ook geregeld met blauwe plekken op haar benen thuis van het spelen, wie weet denkt juf wel dat ik dat ook allemaal doe. Dat is niet zo, we zijn een liefdevol gezin, met veel geknuffel, daarom ben ik ook zo verbaasd over haar agressie (en mijn plotselinge uitspatting).
Herkent iemand dit, en hoe zou ik om kunnen gaan met het feit dat mijn dochter dit aan iedereen vertelt, zonder haar natuurlijke openheid te schaden?
Mijn idee
Vertrouw erop dat niet iedereen jou meteen als mishandelaar zal zien. Zeker diegenen die jou en je dochter wat beter kennen, zullen wel beter weten.
Ongelukje
Het was toch een ongelukje? Zij sloeg jou. Jij duwde haar weg (begrijpelijke reactie) en toen viel ze. Niks om je schuldig over te voelen. Misschien juist wel goed dat ze zo leert dat er ook vervelend gevolgen zijn van haar eigen buien.
Dat je dochter het aan iedereen verteld zou ik negeren. Je kan haar niet verbieden er over te spreken (dat zou ik althans niet doen). Maar mensen gaan echt niet denken dat jij je kinderen mishandelt. Als een vriendje van mijn kinderen met zo'n verhaal zou komen zou ik dat echt geen seconde denken verder.
Ja jammer
Je zou je geen zorgen moeten maken daarover maar nadenken hoe je dat een volgende keer voorkomt.
Ik heb zelf ook weleens zo´n aanvaring in de keuken gehad bij een oppaskindje dat mij een duw in de rug gaf terwijl ik boven de pannen stond. Thuis had ik een hekje voor de keuken, het voornemen om rustig te reageren, eerst even ademhalen en een stapje terugdoen, dat kan nodig zijn met kinderen, en bovendien liet ik dochter meehelpen op haar manier zodat ik er zicht op had wat ze aan het doen was.
ik had eerst ook zoiets van thuis, snel even het eten afmaken, maar meer rust nemen in dat moment betaald zich uit. Het is ook een moment dat iedereen moe is en honger heeft en wat minder rustig reageert.
Mocht er toch iemand op reageren meldt dan dat je erg geschrokken was en te snel reageerde. Je doet het nu anders.
Uit de keuken
http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/article/detail/4452715/2017/01/24/Soeverein-in-de-keuken.dhtml
De keuken geeft makkelijk aanleiding tot gedoe.
´Ik begrijp daar wel iets van. Zelf ben ik er als hobbykok ook niet dol op wanneer mijn bewegingen worden doorkruist door rondlopende onverlaten. Voor je het weet zitten ze onder de hete saus of scheert het vleesmes rakelings langs een vitaal orgaan. Gasten die zich aanbieden als koksmaat krijgen een glas witte wijn in de hand gedrukt - en het dringende verzoek zich niet te verroeren. `
tja de keuken
De keuken is echt een puntje in ons huis, ja... De kinderen weten dat als ik aan het koken ben, dat ze me met rust moeten laten en dat het gevaarlijk kan zijn als ze gaan duwen of erbij komen staan. Maar ik raak soms ook zo onzeker: "ik ben veel te streng ze zulke regels op te leggen / ruimte voor mezelf te wensen".
Nee, ik ben ook zeker niet van plan haar te verbieden met mensen te praten. Ik vind het juist heel rustgevend dat ze mensen weet te vinden als haar iets dwarszit. Wou dat ik dat had gekund toen ik klein was.
Ach troost je
die van mij heeft jaren rondverteld dat ik (en nu bij volwassenheid twijfelt ze nog) haar oorlel expres heb in- en zelfs bijna heb afgeknipt omdat ze niet luisterde.
Het verhaal ging anders, ze zat niet stil bij het haren knippen, ook niet na herhaaldelijk waarschuwen en zo kreeg ze per ongeluk een krasje op haar oorlel.
Trek het je niet te zeer aan, elke ouder gaat een keer de mist in en doet iets dat hij of zij achteraf liever anders had gedaan. Een beetje oorzaak gevolg, actie reactie, moeheid, frustratie, er ineens genoeg van hebben enz.
Volgende keer bij de eerste de beste misser van haar kant haar meteen de keuken uitzetten en dan ook benoemen waarom: gevaar, reactie, veiligheid kind.
per ongeluk
Als je het er samen uitgebreid over hebt gehad zal je dochter er vast bij vertellen dat het mama's bedoeling niet was haar pijn te doen, lijkt mij? Ik zou proberen me daar verder niet druk om te maken. Het is inderdaad heel goed en gezond dat ze iets wat haar is overkomen met anderen deelt, daar moet vooral niks aan veranderen. En mensen gaan heus niet zo gauw slecht over je denken hoor, vooral degenen die zelf ook kinderen hebben zullen het wel begrjpen. Zulk soort dingen gebeuren nou eenmaal, ik vind niet dat je je moet schamen hoor. Probeer er niet zo mee te zitten.
Dank
Ik merk dat ik een beetje ben gerustgesteld, dat het anderen ook overkomt. Ik zie het maar als een leermoment... gaat me niet meer gebeuren. Dank jullie wel.
