Kind doet alsof ik haar pijn doe
Mijn dochter van 7 is temperamentvol en gaat erg graag haar eigen gang. Soms prima, soms botst dat enorm met wat wij van plan zijn. En dan is er even flinke ruzie. Op zich niet erg natuurlijk. Maar ze heeft de vervelende gewoonte om, buitenshuis, enorm dramatisch te reageren en mij ervan te beschuldigen dat ik haar pijn doe. Bv in de supermarkt, ze is nijdig om iets dat ik zeg en loopt een stukje voor mijn karretje uit. Begint dan opeens te schreeuwen ‘au, je doet me pijn mama! Je rijdt zo tegen me aan!’. Of als we bij vrienden zijn en ik haar even haar haar bovenarm naar me toe trek (echt beheerst en rustig) om zachtjes iets te zeggen dan gaat ze ook schreeuwen dat ik haar pijn doe en dat ik haar ALTIJD knijp. Ik vind dit zo naar! Maar ze blijft het doen. We hebben erover gepraat, ik ben streng geweest, boos geweest, duidelijk geweest etc en ze belooft telkens om het niet meer te doen. Maar als ze dan in het openbaar boos wordt dan gebeurt het toch weer.
Dramaqueen
Lijkt me heel vervelend zo'n dramaqueen en het kan jou ook flink in de problemen brengen. Er hoeft maar één persoon op het idee te komen Veilig Thuis te bellen.
Ik zou haar niet meer mee nemen. Dat moet je natuurlijk even voorbereiden. Je zorgt dat bijvoorbeeld je partner thuis is en dan ga je ergens naar toe waar zij ook mee naar toe zou willen. Dat weiger je dan want je bent klaar met het drama dus zij blijft maar thuis.
Na een paar keer denk ik dat ze het wel door heeft.
Het is natuurlijk ook de leeftijd en uiteraard is negatieve aandacht ook aandacht en het zal ook wel vanzelf overgaan maar tot die tijd zit je er wel mooi mee.
Succes 
Gewoon negeren
Hier ook een kind dat er een handje van had om te krijsen alsof wij weet ik veel wat deden. Ik zou het gewoon negeren. Je kunt hooguit heel rustig zeggen: Ach doe niet zo gek.
Ik zou mij zeker niet laten regeren door de angst wat anderen er misschien van denken of dat iemand een melding maakt. Het moet toch niet gekker worden...
Jouw reactie op dat moment (verwonderd maar rustig reageren) zal de meeste mensen er wel van overtuigen dat er niets aan de hand is.
Als zij erg temperamentvol is zal zij zichzelf misschien op dat moment gewoon niet goed in kunnen houden. Het zal dus vast nog wel gebeuren, ook als ze belooft het niet meer te doen. En dat zou dan betekenen dat je helemaal niets meer met haar kunt ondernemen.
En de vraag is of ze wat leert van het niet mee mogen want het gaat misschien om situaties waar ze zelf ook niet perse meewil, zoals boodschappen doen?
Door er niet teveel aandacht aan te besteden en er kalm op te reageren, denk ik dat het gedrag eerder verdwijnt.
of uitleggen
Mijn dochter kon er ook wat van. Die vertelde rustig aan de juf dat ik haar altijd sloeg als ze straf verdiende. Gelukkig wist juf ook wat een dramaqueen ze kon zijn en die vroeg dan 'Is dat echt waar, denk eens goed?' En dan zei dochter lachend dat het inderdaad niet waar was. Waarom ze het verzon weet ik niet, misschien kijken wat de reactie zou zijn of zo.
Liepen we door het winkelcentrum en probeerde ik dochter aan haar schouder door de massa te leiden, dan riep ze dramatisch: "niet duwen mama, ik kan ECHT niet harder".
Had ze blauwe plekken van turnen, dan zei ze dat ik haar kneep (in haar knieholten zeker...).
Op een dag heb ik haar uitgelegd dat we in Nederland wetten hebben die kinderen beschermen. En dat als mensen geloven dat ik haar expres pijn deed, het kon gebeuren dat ze uit het gezin werd weggehaald. Dat als iemand haar echt pijn deed, ze dat vooral moest melden bij iemand waarbij ze zich veilig voelde. Maar dat drama schoppen terwijl er niks aan de hand was alleen maar narigheid kon opleveren.
Het was natuurlijk niet in 1x over, maar het hielp wel degelijk. Ze kon halverwege zo'n drama-aanval ineens ophouden. Niet lang daarna stopte het helemaal.
Ja, een dramaqueen
Je zou ze af en toe toch!
Ik onderschrijf wat Kaatjecato zegt: negeren. Ze heeft ook door dat jij het vervelend vindt en daar maakt ze gebruik van. Als je het negeert, haalt neutraliseer je dat.
Maar: negeer het gedrag, niet het kind. Dus in de winkel zou ik kalm zeggen dat ik vast doorloop en na de kassa wel op haar wacht. En bij vrienden zou ik waarschijnlijk het kind niet vastpakken. Ik zou het even apart nemen op de gang (vreselijk als er zo veel anderen bovenop zitten, voor jullie beide) en rustig zeggen dat je in gesprek bent, zij kan spelen en dat je haar zal op tijd zal waarschuwen als je weer gaat. En verder: kalmte kan je redden.
Niet fijn!
Ik ben het eens met de vorige reacties.
Het is absoluut NIET FIJN om dit mee te maken!
Het lijkt er op dat je dochter dit als 'tool' heeft om iets te bewerkstelligen. Een andere manier weet ze niet OF ... daarmee lukt het niet.
Ze wil graag dat je doet wat zij in haar hoofd heeft en als je erg temperamentvol bent heb je ook vaak allerlei plannen en ideeën 
Uitleggen helpt hopelijk.
Negeren kan in sommige situaties moeilijk zijn. Haar vooral NIET aankijken als je de zaak in goede banen probeert te leiden en zeer weinig woorden gebruiken. Alle andere aandacht rondom dit probleem heeft ze namelijk al gehad van je.
Vooraf dit gedrag kort en bondig bespreken als je op pad gaat + hoe je reactie zal zijn.
Wat bij mij altijd heeft geholpen is: ENORM verbaasd kijken, reageren (zonder al te veel oogcontact) en so snel mogelijk doorgaan met de gewone dingen die wél in orde zijn. Probeer juist op de gewone, leuke momenten een aai over de bol te geven, te glimlachen, een high five of zoiets ... Complimenten zou ik voor oppassen, gewoon laten merken dat het 'gezellig / leuk' is op dat moment.
Oftewel: wat je aandacht geeft, groeit!
(en wat je weinig aandacht geeft, bloeit dood hopelijk!)
Succes!!
