Kind afscheid nemen moeilijk
hallo, onze dochter is vijf jaar jong en we merken dat ze struggles heeft met afscheid nemen en onbekende situaties. Ze is van zichzelf heel zelfbewust (is al bezig met zaken van een paar dagen later, vraagt ook aan of ze dan zonder pap en mam moet zijn ergens, zit gespannen op bso bijvoorbeeld etc etc). Ook bij het afscheid nemen bij naar school brengen is ze huilerig en gespannen zegt ze altijd al de avond ervoor ik wil niet naar school want ga jullie zo missen. Ze blijft heel erg in die gedachten verzanden. Ze is gespannen om op school te zijn, eet slecht en het lijkt allemaal wat teveel voor haar of te groot. Ze heeft het verder top naar haar zin op school, bso, etc. Ook vind ze bv bij vriendinnetjes spelen lastig want dan is dat spannend en nieuw. Maar telkens dat voortraject is lastig, hoe ga je hier mee om? Ze kleeft ook erg aan de leraar of volwassenen in die situaties voor veiligheid lijkt het. We hebben ook al met de leraar gepraat en die helpt waar kan. We geven haar veel vertrouwen etc. Veel kinderen lijken hier geen moeite mee te hebben maar de onze weegt het erg zwaar wat we zien, ook voor onszelf wegen die zaken zwaar want je denkt meid zit jezelf niet zo in de weg maar het blijft een kleintje.
Hier ook een dochter die meer dan gemiddeld 'in haar hoofd' zit. Ziet altijd alle beren op de weg en wil ook graag bij ons zijn.
De eerste week heb ik haar naar school laten gaan met een 'knuffelknopje'. Een getekend hartje op haar pols (ze wilde het niet op haar hand, want wat als ze dan handen moest wassen?!) en eenzelfde hartje op de mijne. Ik heb haar verteld dat als ze daar op drukte, ze mij een knuffel-op-afstand kon geven. En zij ons natuurlijk ook! De eerste dagen kwam het af en toe ter sprake, dat ze mij een knuffel had gestuurd en die had ik natuurlijk wel gevoeld!
Bij onze dochter (nu 6) zijn goed voorbereiden en knuffelknopjes helaas niet genoeg. Zij heeft er zoveel last van dat ze op sommige momenten (vooral vieringen op school, met veel drukte, allerlei 'leuke' verrassingen en waarbij het onduidelijk is hoe ze zich moet gedragen) fysiek ziek wordt van de spanning. Ze krijgt nu begeleiding/therapie om haar te helpen haar eigen hoofd en gevoelens beter te leren kennen en moeilijke gedachten onder controle te krijgen.
wat voor therapie is dat als ik vragen mag en hoe werkt dat?
onze dochter heeft hechtingsproblematiek wat zich onder andere laat zien in moeite met afscheid nemen. Nu heeft het volgende goed geholpen en misschien helpt het jullie;
Ik tekende elke dag een hartje op haar pols en ook eentje bij mij. Ondertussen is die mij getatoeëerd. Zij mag dan als ze bijv op school is op dat hartje drukken en ik 'voel' dat dan. Dan heeft ze het gevoel dat we een lijntje met elkaar hebben, ook al zijn we fysiek niet bij elkaar. Soms staat ze in de kamer op haar hartje te duwen en dan reageer ik "he ik voel mijn hartje, denk jij aan mij?", wat haar gevoel van verbondenheid versterkt. Kleine moeite maar met ongelooflijk effect.
Soms zie ik dat ze van huis gaat zonder hartje en thuiskomt met een hartje. Dan heeft ze zelfstandig een oplossing bedacht om haar gevoel van missen te doorbreken. Soms tekent ze dan zelf een hartje, Soms laat ze bijv oma een hartje tekenen.
Misschien helpt het jullie ook. Als een kind op afstand een manier van verbondenheid voelt, kan dat al veel stress wegnemen.
Gsleutel schreef op 06-01-2023 om 22:14:
Hier ook een dochter die meer dan gemiddeld 'in haar hoofd' zit. Ziet altijd alle beren op de weg en wil ook graag bij ons zijn.
De eerste week heb ik haar naar school laten gaan met een 'knuffelknopje'. Een getekend hartje op haar pols (ze wilde het niet op haar hand, want wat als ze dan handen moest wassen?!) en eenzelfde hartje op de mijne. Ik heb haar verteld dat als ze daar op drukte, ze mij een knuffel-op-afstand kon geven. En zij ons natuurlijk ook! De eerste dagen kwam het af en toe ter sprake, dat ze mij een knuffel had gestuurd en die had ik natuurlijk wel gevoeld!
Bij onze dochter (nu 6) zijn goed voorbereiden en knuffelknopjes helaas niet genoeg. Zij heeft er zoveel last van dat ze op sommige momenten (vooral vieringen op school, met veel drukte, allerlei 'leuke' verrassingen en waarbij het onduidelijk is hoe ze zich moet gedragen) fysiek ziek wordt van de spanning. Ze krijgt nu begeleiding/therapie om haar te helpen haar eigen hoofd en gevoelens beter te leren kennen en moeilijke gedachten onder controle te krijgen.
Lees nu pas jouw reactie. Wat grappig dat wij hetzelfde doen en hetzelfde advies geven!
Wat voor hechtingsproblematiek als ik vragen mag? Onze dochter vind het van jongs af aan al lastig om afscheid te nemen, bij de kinderopvang, bij oma, bij alles. Het wordt dan een patroon ondanks dat ze altijd alle dingen wel leuk vind. Maar helaas is het voortraject spannend en moeilijk.
Keres schreef op 07-01-2023 om 12:22:
Wat voor hechtingsproblematiek als ik vragen mag? Onze dochter vind het van jongs af aan al lastig om afscheid te nemen, bij de kinderopvang, bij oma, bij alles. Het wordt dan een patroon ondanks dat ze altijd alle dingen wel leuk vind. Maar helaas is het voortraject spannend en moeilijk.
Haar hechtingsproblematiek is ontstaan tijdens de zwangerschap en eerste drie maanden in haar leven. Maar zal altijd een beurse plek blijven in haar leven. En dat zie je onder andere terug in afscheid nemen, hoe leuk ze het ook vindt ergens. Ze heeft hiervoor wel therapie gehad en dat is heel positief geweest. Maar helemaal oplossen zal het bij haar nooit.
