Kind 7 jaar luistert niet!
Hallo allemaal,
Wat raar dat ik deze site niet eerder ben tegengekomen?? Er staat zoveel informatie hier wat fijn is om te lezen.
Geen idee of iedereen zich allereerst voorstelt hier? Ik zal mij zelf in het kort voorstellen. Wil wel anoniem blijven dus daarom geef ik niet al te veel informatie.
Ik ben een moeder van 2 kinderen. Mijn partner en ik werken samen. Partner werkt fulltime en ik parttime (3 dgn) Mijn zoontje is 7 jaar en dochter 4. Sinds kort zijn wij verhuisd naar een andere stad. Dus zoonlief is begonnen met een nieuwe school. (groep 3) Hij geeft aan dat hij het erg naar zijn zin heeft. Hij heeft nog niet echt vriendjes gemaakt die thuis komen spelen etc. maar denk dat het wel zal komen.. ( Vorige school had hij heel veel vriendjes)
Ik zal proberen mijn verhaal hier te vertellen. En ik hoop heel erg dat er iemand is die mij advies of tips kan geven.
Mijn zoontje zit in groep 3. Omdat wij voor de zomervakantie zijn verhuisd is hij op de nieuwe school in groep 3 ingestroomd.
Op de vorige school van mijn zoontje hadden we de laatste tijd problemen met het luisteren. De juf heeft aangegeven dat ze echt even niet meer wist wat ze met hem aan moest. Ze is daarna begonnen met een beloningssysteem. Halve dag goed luisteren 1 sticker, en hele dag goed luisteren 2 stickers.
Dit ging best wel goed. Maar hij was wel de enige in de klas die deze beloningssysteem had. Dit irriteerde mij wel een beetje moet ik eerlijk zeggen.
Nou goed, paar maanden later zijn we verhuisd, nieuwe school, nieuwe omgeving. Heb aan mijn zoontje gezegd dat hij mooi een nieuwe start kon maken. We weten natuurlijk dat dit niet heel makkelijk zal gaan maar het kon even niet anders.
Fijn, 1e dag school ging meteen heel goed.. 2e dag? Ik hoorde van zijn nieuwe juf dat ze best wel moest waarschuwen de hele dag.
Dit vond ik helemaal niet fijn om te horen.
Hij zit 3 dagen op de naschoolse opvang.
En ook daar hoor ik elke keer dat hij niet echt goed luistert. Of dat hij weer eens heel erg druk was.
Heb het verhaal een beetje kort gehouden.
Maar dit speelt al meer dan een jaar ook thuis. Hij luistert totaal niet. Hij zeurt de hele dag. Wil niet alleen spelen waardoor hij zijn zusje steeds lastig valt. ( dochter wil juist alleen spelen en met rust gelaten worden)
Hij heeft in de buurt een vriendje gemaakt. Heel erg fijn voor hem. Maar als zijn vriendje niet thuis is dan gaat hij ook helemaal niet buiten spelen.
Wij ondernemen zo vaak dingen met de kinderen. Doen leuke dingen, leerzame dingen. Praten met hem elke dag op een normale manier. Maar bij ons is nu de irritatie ook zo hoog dat we niet echt meer normaal kunnen communiceren met hem en meteen al boos worden. Het is echt elke dag hetzelfde. Zodra ik hem al van de opvang ophaal begint het al. Soms hoor ik niets maar in de meeste gevallen wel! Ik probeer me dan rustig te houden en normaal met hem te praten. Maar dan vindt hij echt wel wat anders om mij of mijn man te irriteren.
Ik vindt het niet leuk meer om zulke dingen te horen als ik hem van school of opvang ophaal. Ik wil niet elke dag boos op hem worden. Thuis hebben we geprobeerd met het beloningssysteem, straf geven, in de hoek staan, op de trap zitten of niet naar buiten. 1 van deze dingen hebben we dan een tijdje aangehouden. Maar het helpt gewoon helemaal niet! Het lijkt alsof het hem niet interesseert. Maar hij zit er ook wel mee, want dan gaat hij op een avond huilen en zegt dat dat niemand hem lief vindt. Dit vind ik niet leuk om te horen. Dan troosten we hem en praten we rustig met hem.. De volgende dag gaat alles weer zoals het was.
Volgens mij heb ik heel erg onduidelijk getypt. Maar ik typ ook met enige emotie. Ik weet me gewoon geen raad meer hoe ik dit het beste kan oppakken...
Iemand tips voor mij?
Alvast bedankt.
mamavan2kindjes
Geen beloningssysteem
Hier ook geen beloningssysteem (ik ben iemand die dat toch standaard gaat vergeten) en bij mijn neefje (flinke gedragsproblemen thuis) zag ik ook dat het niet echt werkte. Medicatie helpt bij hem wel, maar is geen wondermiddel, want op een gegeven moment is het uitgewerkt (vaak einde middag en dan is er nog een flink aantal uur te gaan). Op school helpt het wel en dat scheelt dan toch ook later wel in de frustraties (en de vermoeidheid). Inderdaad veel positieve aandacht, bevestiging van zijn leuke persoontje, knuffels tussendoor en laten weten dat je hem geweldig vindt.
Zorg dat je daarvoor voldoende energie overhoudt, dus wees aardig voor jezelf. Ga op vrije dagen even een uurtje rusten als je kinderen op school zijn, bijvoorbeeld. Jouw zoon klinkt ongeveer even heftig als mijn neefje en ik zie dat het daar bijna niet vol te houden is en dat zijn ouders het bijna niet meer kunnen opbrengen om energie in hem te steken. En dat terwijl het kind het zo nodig heeft. Hij is dan ook vaak bij ons en ze hebben ook andere hulp gelukkig.
steun
Ik ben blij dat je je gesteund voelt. Het voelt zo alleen, als je kind zich niet goed gedraagt en het maar niet lukt om er de vingers achter te krijgen.
Dat moment dat je kind verdrietig uit school komt en dat de juf dan achter hem aan loopt met een waslijst aan klachten. Hij deed dit, hij deed dat, hij zei zus, hij zei zo...
Om gek van te worden. En zo zinloos. Want wat kun jij er aan doen, wat je kind in de klas doet. Daar kun je als ouder toch niks mee. Maar jij krijgt de klachten, jij krijgt de schaamte. Bah.
Het is misschien een goed idee, om op school ook een gesprek aan te gaan. Te vertellen dat jullie je zorgen maken, vooral over zijn zelfbeeld. En dat jullie willen dat het beter wordt, verandert. Dat jullie zo graag willen dat ze op school op positief, kalm, georganiseerd en continu er voor hem zijn.
Misschien helpt dat een beetje. Bij onze zoon ging het op school vooral mis, in specifieke situaties. Bij voorstellingen, sportdagen, kringgesprekken. Dat vond hij allemaal vreselijk. En wist ik veel, op de school van mijn jongsten, doen ze na de kleutertijd nooit meer kringgesprekken. Daar had hij veel beter gepast. Ik dacht dat elke schoolklas 's morgens in de kring begint.
Maar sommige leerkrachten hebben erg weinig begrip voor kinderen. Die zijn van het strenge, controlerende, rigide. Dat werkt averechts bij kinderen met adhd (kenmerken). Die hebben juist ruimte, flexibiliteit en vertrouwen nodig.
Belonen
Belonen zal ook niet bij ieder kind werken, maar bij ons wel. Vooral omdat er, in dochters ogen, hele geweldige dingen tegenover staan. Tuurlijk benoem ik ook de hele dag goed gedrag, maar bij het constant ik wil ik wil ik wil, mag ik mag ik mag ik-gedrag mag er best een consequentie op staan. Ze kan echt urenlang vragen of ze op de tablet mag. Ze krijgt duidelijk antwoord (om 5 uur, als ik ga koken) en dan wil ik dat ze stopt. Ik zorg er dan voor dat er niemand anders met een beeldscherm beneden zit, dat zou vals zijn, maar klaar is ook klaar. Er moet wel duidelijkheid zijn.
Lastige
Het lastige is natuurlijk dat wat voor het ene kind goed werkt voor het andere kind minder goed kan werken. Hoewel positieve aandacht altijd goed is.
Er wordt hier nu erg gefocused op AD(H)D maar het is natuurlijk helemaal niet gezegd dat deze jongen dat heeft. Aan de andere kant behalve dat je medicatie kan geven voegt op zich een diagnose ook niet zo gek veel toe.
De structurele omgang met je kind staat daar los van.
Mijn zoon heeft ADHD. Hij heeft niet zulke gedragsproblemen als sommige van de kinderen die hier genoemd worden (geweld gebruiken tegenover de ouders of anderen doet hij eigenlijk niet) maar alsnog vond ik zijn gedrag vaak lastig.
Wat ik sowieso probeerde te doen was voor elk negatief ding wat ik zeg ook drie positieve dingen te zeggen. Dat klinkt wat geforceerd en soms kon ik er ook echt geen drie bedenken en bleef het steken bij 1 of 2 (of helemaal niks) maar het is goed om je ook te richten op wat wel goed gaat. Niet alleen was het fijn voor mijn zoon om dat te horen maar het was ook goed voor mij om toch weer even te bedenken dat sommige dingen ook wel goed gaan. Daar werd ik zelf ook weer positiever van.
Beloningen werken bij mijn zoon redelijk maar wel op de korte termijn en voor concrete dingen. Dus inderdaad niet dingen als goed zijn of braaf zijn maar wel bijvoorbeeld je bed opmaken of de was in de wasmand stoppen. Tegenwoordig (hij zit nu allang op de middelbare school) gebruik ik nauwelijks beloningen meer en als ik het doen dan juist wel lange termijn zaken (goed rapportcijfer halen voor vak x). Dat gaat nu prima.
Op de basisschool werkte dat niet. Beloningen was echt op de hele korte termijn en moest ook vlug concreet zijn. Dus weinig grote dingen maar wel bijvoorbeeld een ijsje, een pokemon plaatje of iets dergelijks. Hierdoor kon ik toch wel bepaalde gewoontes ingesleten krijgen bij hem. Bij mijn andere kinderen werkt het juist beter om ze echt een grote beloning in het vooruitzicht te stellen op de lange termijn maar zij kunnen hun gedrag beter zelf regulieren. Ik strafte hem ook wel en eigenlijk altijd met time outs. Dat was voor iedereen goed want hij was even uit de situatie en ik was ook even uit de situatie. En daarna met frisse moed weer verder. Lange termijn straffen hielpen erg slecht maar wederom korte termijn straffen werkten op dat moment wel goed. Het veranderde niet het lange termijn gedrag maar vaak ging het dan wel de rest van de dag beter.
Verder hielp bij mijn zoon een strak dagprogramma. Hij vind het fijn om zoveel mogelijk van te voren te weten. En hielp het bij hem erg om juist bepaalde zaken tot gewoonte verklaren en geen keuzevrijheid te geven. Dat ging dan om zaken als vaste plaatsen aan tafel, vaste beker om uit te drinken, vaste plaats in de auto en op de bank. Als dat soort zaken namelijk niet vast stonden had hij de neiging om a) geen keuze te kunnen maken en b) boos te worden als iemand anders wel een keuze maakte want nu kon bij daar niet zitten en dat wilde hij toch echt.
herkenbaar
En sorry ook bij zoon met adhd, nu 9. Alsof er geen rem op zit. en dan bedoel ik dat hij niet snapt wanneer nee nee is. Blijven doorgaan, blijven drammen. Zijn aandacht spanne is erg kort behalve als hij op een apparaat zit. alles vragen overal bevestiging van willen. Ook in de klas. Juf heeft gezegd welke opdracht ze moeten maken, hij gaat vragen of het klopt dat ze die en die opdracht moeten maken. Vragen of het goed is wat hij doet. Alles hoort en ziet hij. Maar ook bij kletsen in de klas, andere kinderen snappen wanneer ze moeten stoppen, hij beseft het niet. Gaat net te lang door. Hij komt door dit alles erg jong over, jonger dan zijn leeftijd terwijl ik gewoon denk dat hij zaken anders beleeft en ziet. Ook ik vind het vaak moeilijk om niet boos te worden. Maar ik hou me steeds voor dat ik niet wil dat hij over 30 jaar terug kijkt op een mopperende moeder.,
@lisbeth
Maar krijg hij dan ook medicatie voor adhd? Of moet je gewoon ermee leren leven en rustig blijven, positief blijven. Dat moet zoiezo. Maar wordt zijn gedrag een beetje anders met medicatie?
rustig aan
Ik lees dat je heel voortvarend aan de slag gaat. Maar probeer het rustig aan te doen, Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.
Een schema kan een klein beetje meer rust brengen maar houd het simpel en ik zou er geen wonderen van verwachten.
Waar je vooral wonderen van kunt verwachten is dat je in hem blijft geloven. Het is gewoon een lekker (druk) ding! Straal dat naar hem uit. Niemand zal hem ooit saai vinden. ADHD (of iets dat er op lijkt) heeft ook allerlei voordelen.
Wat ook belangrijk is, is dat hij niet teveel wordt afgeleid als concentratie gevraagd is. Veel kinderen werken op school met een geluiddemper of hebben een afscherming. Iets om mee te frunniken kan ook fijn zijn (waarom eten mensen anders potloden of tekenen droedels). En wat ik me afvraag: hoort hij wel wat de leerkracht vraagt? Het kan zijn dat dingen vertraagd binnenkomen, vooral als hij naar de vogeltjes buiten zit te staren.
Maar medicijnen is een hulpmiddel, geen wondermiddel. Het is niet zo dat je er een pilletje in duwt en alles is opgelost.
Medicijnen helpen bij ons vooral voor de focus in de klas, minder snel overprikkeld zijn, wat rustiger in zijn hoofd. De rest moet toch aangeleerd worden ben ik bang. En dat heeft tijd nodig.
Zoon is net 9 zit nu in groep 6 en we merken nu de laatste maanden dat het beter gaat, dat hij even kan wachten op de juf, dat hij ook eerst even zelf denkt voordat hij opspringt om iets te vragen. Het zeuren wordt ook iets minder, het jengelen bedoel ik dan.
Ik denk dus dat het een groeiproces is. Eentje waar je inderdaad met veel geduld mee moet omgaan. Ik ben er trouwens van overtuigd dat straffen iets is wat hierin niet helpt. Omdat het kind er weinig aan kan doen, het is iets wat die nog moet leren. Straffen zou alleen zelfvertrouwen ondermijnen en dat helpt dus niks.
wij werken ook niet met een beloningssysteem, we proberen ewoon zoveel mogelijk geduld op te brengen en niet boos te worden
zoon
krijgt trouwens op school wel extra hulp.
Het is een rete slim kind, 1 keer versneld met adhd. Hij krijgt 1 keer per week 1 op 1 begeleiding van iemand die met hem kijkt waar hij tegenaan loopt en dat kunnen problemen met klasgenoten zijn, stappen van begrijpend lezen oefenen, kijken welke stappen hem in zijn werk kunnen helpen. Verder heeft hij al een paar jaar een wiebelkussen en een koptelefoon.
Aan m2k
Topic-starter;
Hoe is het inmiddels met jouw zoontje afgelopen?
Ik herken zoveel punten mbt mijn bijna 7 jarige zoontje.
Wij hebben zijn intelligentie gestest, omdat hij ook erg intelligent overkomt,
Zijn IQ is bovengemiddeld hoog en heeft verbaal als preformaal erg hoog gescoord.
