Impulsiviteit en moeite met planning en overzicht

Poeh ingewikkeld

Ik zou niet staan te springen om een kind medicatie te geven voor een kwaal die hij niet heeft. Ik weet ook niet of methylfenidaat helpt als er geen ADHD is, want daarbij gaat het vlgs mij om een tekort in de hersenen. Aan de andere kant, jouw beschrijving lijkt wel op iemand met ADHD, dus is het mss toch het proberen waard. Ik ben ook niet tegen medicatie want onze ADHD-er is erg opgeknapt van methylfenidaat.
Erover nadenkend kom ik tot het volgende: raadpleeg een goede kinderpsychiater, die kan er meer over zeggen. Ook over gebruik van methylfenidaat wanneer er geen ADHD is. Trouwens, ook wanneer er wel ADHD is. Laat je dus doorverwijzen, hetzij Dior huisarts, hetzij door kinderarts.

Sterkte, het klinkt als een lastige situatie!

Aagje

Adhd

Tja, ik lees je openingspost en denk: typisch het gedrag van een kind met adhd. Inclusief het zaagtandprofiel in de iq test.
En dan lees ik dat de psycholoog heel stellig beweerd dat het geen adhd is.
Dan denk ik vanuit mijn positie, dat het een ra4e psycholoog is die niet veel verstand heeft van adhd.
Voor adhd is er namelijk geen lakmoes proef. Het is een diagnose die wordt gebaseerd op verschillende kenmerken, die nogal onwetenschappelijk zijn. De diagnose wordt nogal eens gemist. Vandaar dat het aan te raden is, om een diagnose te laten stellen door een kinderpsychiater die er 3xpertise over heeft.

Was de gz-psycholoog wel een kinderpsycholoog? Zo niet dan zou ik a helemaal g3en vertrouwen in de diagnose hebben.
Ik zou voor een second opinion gaan.

Of, je kunt ook als werkhypothese ervan uitgaan dat hij 'misschien adhd' of 'kennerken van adhd' heeft. En je dan heel erg in gaan lezen 3n laten informeren over adhd. Hoe lossen mensen met adhd de levensproblemen waar je zoon mee te maken heeft, op? Hoe kun je hem leren om beter om te gaan met zijn impulsen en de chaos in zijn hoofd.

Als ik jou was zou ik me heel erg in gaan lezen over executieve vaardigheden. Ik lees er veel waar je zoon moeite mee heeft. Emotiebeheersing, planning, eerst denken dan doen... dat kun je oefenen, stimuleren. Het helpt om te analyseren hie je datr zelf doet. Hoe beheers je zelf je impulsen? En dat dan stap voor stap aanleren. Juist in situaties waarbij het niet uit de hand loopt, waarbij je kind ontspannen is.

Een paar tips: het is makkelijker om alternatief gedrag aan te leren, dan om te leren om ergens mee te stoppen.
Kinderen die emotioneel zijn, kunnen niet leren.
Kinderen kunnen heel makkelijk op het ene grbied briljant zijn, terwijl ze op een ander gebied ver achter lopen. (Onze zoon (adhd ) wist met 7 jaar al uit te leggen wat een priemgetal is, hij kon pas met 15 jaar, zelf zijn schooltas inpakken, echt waar, hij kon het niet )
Blij kalm, blijf positief, blijf georganiseerd en blijf doorgaan.

Fijn om jullie reacties te lezen..

Uit alle drie de bovenstaande reacties haal ik dingen waar ik mee verder kan. Fijn, bedankt!

Zonder dat ik er te diep op wil ingaan (ook vanwege herkenbaarheid) wil ik nog wel even uitleggen dat de GZ psycholoog in onze ogen voldoende expertise heeft om te beoordelen of onze zoon ADHD heeft en met goede argumenten kan uitleggen waarom dat in haar ogen niet zo is. Er speelt nog iets anders mee waardoor zijn bijzonder intelligentieprofiel min of meer verklaard wordt. En wat haar betreft staat dat op de voorgrond. Sorry dat het zo vaag blijft, maar neem voor het gemak even aan dat het zo is....

Ik vind de suggestie om vóórdat we overwegen te beginnen met medicatie eerst naar een kinderpsychiater te gaan een hele goede, die gaan we zeker onthouden! En als 'werkhypothese' er voorlopig vanuit gaan dat hij 'kenmerken van ADHD' heeft lijkt ook een zinnig advies, want de realiteit is dat hij inderdaad duidelijke kenmerken heeft en het mogelijk dus ook lekker doet op een ADHD aanpak, ook al is de oorzaak van zijn andere hersenontwikkeling en (dus ook) zijn gedrag anders dan bij ADHD-ers... Ga me inderdaad maar eens verdiepen in executieve functies en hoe je die kunt ontwikkelen...

En even als reactie op tianne: Wij moeten zelf ook vaak lachen om zijn acties, al is het soms ook om he-le-maal gestoord van te worden. Never a dull moment met onze lieve zoon, hahaha! Maar even als antwoord op jouw vragen: Het wisselt een beetje of hij zich één keer of vaker aan dezelfde steen stoot. Als de gevolgen groot/ernstig/erg pijnlijk zijn blijft het meestal bij één keer. Zo heeft hij op zijn 5e bijvoorbeeld eenmalig aan een hete auto-uitlaat gevoeld en daarna zijn hand 8 weken met brandwonden in het verband gehad. Ik ben er vrij zeker van dat dit hem niet nog een keer gaat gebeuren...

Maar dingen als op zijn armen tekenen of schrijven, aan een hete pan voelen en je vingers branden, kleine gaatjes in kleding openscheuren tot enorme gaten, met zijn stoel op 2 poten wippen en daardoor achterover vallen of zijn fietsband 'per ongeluk' leeg laten lopen, blijven met enige regelmaat gebeuren. En om even bij het voorbeeld van het voelen aan het mes te blijven, dit gebeurt niet elke keer als hij een mes ziet liggen maar het is al wel meerdere keren precies zo gebeurt.. Hij lijkt dus op zich wel te leren van specifieke situaties (als de gevolgen duidelijk en groot genoeg zijn), maar dat leereffect ebt als het ware ook weer weg en dan doet hij het toch weer. Komt daarna dan met zo'n schaapachtig gezicht melden dat hij een probleem heeft omdat hij ergens 'weer niet van af kon blijven'. Als we er dan een geintje over maken lacht hij zelf het hardst mee

En ik denk absoluut dat je gelijk hebt dat dingen zelf ondervinden zijn manier van leren is. Het hoort heel erg bij hem dat alles geprobeerd of zelf ervaren moet worden.

met karmijn eens

ik vind de mening van geen ADHD vaag. Ik herken het verhaal namelijk volledig. Van mij adhd'er. Het impulsieve, totaal niet stil staan wat de effecten zijn van wat ze doen uit nieuwsgierigheid.Het klinkt heel leuk maar het veroorzaakt soms gevaarlijke situaties en dan is het minder grappig.Ik heb me ook vaak afgevraagd waarom ze dingen steeds opnieuw doet terwijl duidelijk is dat het niet goed gaat. en dat keer op keer.
Bij ons heeft medicatie geholpen maar ze had dan ook een adhd diagnose. ze heeft nu denk ik de rust om bij een situatie stil te staan, na te denken voordat ze iets doet.

Karmijn

ik heb laatst een vriendin proberen uit te leggen hoe het kan dat dochter nog niet haar tas kan inpakken. het lukt haar gewoon echt niet. ik weet ook niet wat het is, het heeft misschien onbewust geen prioriteit in haar hoofd ofzo. Of haar hoofd zit zo vol met allerlei feitjes zoals hoe Cleopatra is gestorven of details over diverse oorlogen dat er geen ruimte meer is voor haar rooster en wat er bijbehorend in haar tas moet.
Ondertussen leg ik mij er maar bij neer dat ze vast ooit wel in staat is om dit zelf te doen

Maar...

Even een korte vraag (want zit op mn werk): bij ADHD is er toch ook altijd een probleem met concentratie? Dat is bij onze zoon niet het geval. Hij kan zich over het algemeen prima concentreren op datgene waarmee hij bezig is. Of kun je ook ADHD hebben zonder concentratieproblemen?

Concentratie

Adhd bestaat uit drie elementen.
Concentratie problemen, impulsiviteit en hyperactiviteit. Al deze kenmerken kunnen zich op verschillende manieren laten zien. Het ziet er bij iedereen weer anders uit.

De hyperactiviteit kan zich bijvoorbeeld, vooral bij wat oudere kinderen en pubers, ook uiten in innerlijke onrust. Dan blijft de adhd er wel rustig in die vergadering zitten bijvoorbeeld, maar voelt hij zich opgesloten en onrustig.
Ook de concentratieproblemen uiten zich verschillend. Mijn zoon kan zich bijvoorbeeld best wel afsluiten voor de buitenwereld en zijn taak afmaken. Vooral als hij weet dat hij het toch moet doen. Op school bijvoorbeeld. Hij gaat dan voor over zitten, kruipt bijna in zijn werk en wordt zeer geïrriteerd als iemand hem stoort, door bijvoorbeeld geluiden te maken of tegen zijn tafel te stoten.

Als mijn zoon die druk niet ervaart, gaat zijn concentratie van de hak op de tak. Hij heeft op de computer altijd heel veel tabbladen open staan en schiet van de ene naar de andere. Als klein kind speelde hij altijd met een heleboel dingen op een dag. Vijf minuten het ene, vijf minuten het andere. Spelen met vriendjes vond hij altijd moeilijk, omdat die dan bijvoorbeeld een uur hetzelfde wilden doen, dan ging mijn zoon zich vervelen. In de dierentuin liep hij altijd voorop en als we hem zijn gang lieten gaan, waren we binnen een uur de dierentuin door. Want als hij bij de leeuwen stond, wilde hij alweer door naar de tijgers...

Een ander apart ding van de concentratieproblemen, kan de hyperconcurrerende zijn. Mensen met adhd kunnen zich vaak heel goed concentreren op iets wat ze op dat moment heel interessant vinden. Een game, bepaalde informatie, een film. Zo lang het maar voldoende prikkelt, houdt het de aandacht vast en kunnen ze zich wel concentreren. D e concentratie problemen spelen op als het oninteressant is, een herhaling, moeilijk te begrijpen, of als er iets belonenders in de buurt is.

Dan heb je ook nog het probleem van het uitstellen. Daar hebben veel adhd ers ook problemen mee. Als er een taak is waar tegen op wordt gezien. Veel werk, saai, onduidelijk, onbegrepen, niet relevant, dan kunnen adhd ers zich soms erg goed concentreren op een andere taak, zo lang ze dat ene maar niet hoeven te doen. Mijn dochter gaat dan altijd haar kamer opruimen. Normaal lukt dat niet, maar als ze moet leren voor een tentamen, lukt het opruimen prima!

Herkenbaar

Ik herken het onderzoekende en niet overzien van gevolgen bij mijn jongste. Als dreumes probeerde ze al uit of ze haar tong in de gaatjes van een stopcontact kon steken, of heel hard tegen een tochtdeur duwen die dan natuurlijk keihard weer terug kwam. Ondanks al haar bijzonderheden kon geen ADHD of ASS vastgesteld worden, maar wilden ze er wel een stoornis NAO aan hangen.
Ik heb trouwens begrepen dat ADHD-medicatie niet werkt bij mensen die de stoornis niet hebben. Dan zou dat toch geen optie zijn?

stop

Stop stop stop met die diagnoses. Die kunnen kinderen voor eeuwig achtervolgen. Medicatie is niet gezond voor kinderen en dient zo veel mogelijk vermeden te worden.n. Ga liever aan het werk om te zorgen dat de balans in jullie gezin wordt hersteld. Zorg dat jullie weer samen in balans komen, zonder pillen te geven aan jouw kind. Ik kan op aanvraag wel enkele tips geven.

energie

Ik vind het allemaal niet zo erg alarmerend klinken en herken ook enigszins mijn ondernemende tienjarige hierin. Ik denk dat dit vrij normaal is bij heel veel jongetjes. Hoe was je man vroeger? En is het nu al niet minder dan toen hij 3 was?
Als je kind zich zo pijn kan doen moet er gewoon een volwassene in de buurt zijn die hem op tijd kan waarschuwen, maar ook leert wat kan en wat niet kan. Een pil is geen oplossing, daar leert hij niet van, afgezien van de bijwerkingen.
Sommige kinderen kosten het gewoon meer energie om op te voeden, maar de psycholoog zei al: hij gaat het leren.

niet ervan leren

ieder kind leert van uitproberen, dat is normaal. Wat ik bij mijn oudste zag was dat zij niet leerde van eerdere ervaringen. Ze bleef dingen testen, uitproberen, doen. Zelfs na 10 keer. Mijn dochter heeft werkelijk waar zeker 8 of 9 keer haar haren afgeknipt. als je dan vroeg waarom kon ze geen duidelijk antwoord geven, kwam in haar op en dus deed ze het. Dat bedoel ik met ze leren niet van eerdere ervaringen. verstandelijk gezien weten ze dat ze het niet moeten doen echter de impuls om het te doen is te groot.

qua concentratie weet ik niet goed, wat ik hier bij beide kinderen zie is dat ze prima concentratie hebben voor zaken die hun interesse hebben. lezen, computer, tekenen. De zogenaamde hyperfocus. Op school echter waar veel prikkels zijn, veel geluiden, mensen die lopen is van die concentratie niks over. Een toets van een half uur is dan al te veel gevraagd.
concentratie was hier ook het grootste probleem, maar de ene adhd'er is de andere niet natuurlijk.

Mijn kinderen zijn beide trouwens iq getest en beide mb/hb zonder veel verschillen of een zogenaamde kloof.

verschil

nog even verder over de verschillende soorten adhd. Ik heb er nu hier thuis twee rondlopen.
1 van 11 en 1 van 8. De oudste heeft vooral last van concentratie en impulsiviteit. Prototype verstrooide professor, niet normaal meer zo slim maar niet in staat om aan dagelijkse dingen te denken. Ze is echter totaal niet druk, vrij rustig zelfs. het hyperactiviteit stukje zit bij haar van binnen, altijd met haar vingers aan het klooien, aan haar haar aan het friemelen. Beetje aan het wiebelen op haar stoel maar niet overduidelijk. Maar dus geen remmingen in wat ze doet
Mijn jongste is overduidelijk druk, hangt ondersteboven op zijn stoel in de klas, springt rent. Juf moet hem echt om het uur even naar de printer sturen om de onrust eruit te krijgen.Ook veel concentratieproblemen. Maar die remmingen zijn bij hem totaal geen probleem. Hij zal nooit wat raars doen, daar vertrouw ik hem totaal in. Hij overweegt alles, bedenkt wat zijn acties voor een consequenties hebben en neemt geen risico's. Hem durf ik met 8 rustig twee uur alleen thuis te laten, hij zal nooit iets doen wat niet kan.

twee totaal verschillende adhd'ers net zoals er verschillende kinderen zijn

Lisbeth

Lisbeth stop met het pakken van stikkers op jouw kind. Jouw opvoedtechnieken zijn het mankement en dat gaat een diagnose niet oplossen...

aanvulling op post 9

Ik las mijn post 9 nog even door. Maar wat ik vergat te zeggen is, dat het voor een ander helemaal niet duidelijk is, dat mijn zoon concentratie problemen heeft. Van mijn dochter trouwens ook niet.

Je moet het weten om het te zien.

Zelf weten ze het (inmiddels) wel. Mijn zoon vertelde vorig jaar nog, toen we het over leerstrategien hadden, dat hij vroeger dacht dat iedereen zo denkt als hij. Hij tekende voor mij, hoe hij denkt: een hoofd, met daarboven een grote kluwen van kriebellijnen.
Hij denkt nooit aan een ding tegelijk. Hij denkt nooit van links naar rechts of van boven naar beneden. Hij denkt nooit in een stappenplan. Het gaat allemaal door elkaar heen. Geen wonder dat hij zoveel vergeet.

Maar nogmaals, je ziet het echt niet aan hem. Als je goed kijkt, zie je dus de irritatie als hij gestoord wordt (dat ziet er eerlijk gezegd nogal onaardig of onaangepast uit, die irritatie) en als je heel goed kijkt, zie je dat hij, als hij met je praat, continu met zijn ogen alle kanten op schiet, hij kijkt je wel aan, maar kijkt ook naar andere dingen.

En dat was het.

Mensen die hem oppervlakkig kennen, zoals bijvoorbeeld leraren op school, geloven in eerste instantie ook niet dat hij adhd heeft. Tot ze hem beter leren kennen. Meestal hebben ze daar een maand of vier voor nodig en een beetje uitleg van de zorgcoordinator

Lisbeth

Wil absoluut geen afbreuk doen aan je verhaal, maar een kind dat haar haren blijft knippen? Wat had ze dan moeten leren? Dat haar coupe verpest was? (Misschien vond zij van niet?) Dat haar ouders ontstemd waren? (Kan best vervelend voor haar zijn geweest, maar niet op hebben gewogen tegen het genot van je haren zelf knippen?
Het is toch gewoon dat kinderen keer op keer de fout ingaan, en dat je als ouder eindeloos je riedeltje af moet steken?
Dat is niet fijn bij gevaarlijk gedrag, maar je eigen haren knippen valt daar toch niet onder?

Tianne

Nee niet gevaarlijk, moet dat dan. het is meer een voorbeeld van impulsen niet kunnen bedwingen. meestal leren kinderen na 1 of 2 keer knippen dat hun haar er niet uitziet (ja dat vond ze zelf ook, ze had er vreselijk spijt van).
zo'n actie al met de skilift van de to vind ik gevaarlijk. het heeft allemaal te maken met impulsen en niet denken maar meteen doen

oh oke

Ik dacht dat het heel gewoon was dat kinderen hun impulsen (nog) niet kunnen bedwingen.

Stof tot nadenken

Dank voor alle reacties tot nu toe. Wij gaan eens even rustig puzzelen op de vraag of zoon misschien toch stiekum wel concentratieproblemen heeft die niet echt opvallen. Want eerlijk gezegd herken ik dat geirriteerde als iemand hem stoort bij zijn bezigheden best een beetje en ook het telkens de neiging hebben om weg te kijken tijdens een gesprek omdat iets anders zijn aandacht trekt.

Gevoelsmatig maakt het volgens mij nu weinig uit of het etiketje ADHD wel of niet op hem geplakt kan worden, aangezien we sowiso niet van plan zijn om de komende jaren iets met medicatie te gaan doen. Op het moment dat we dat wel overwegen gaan we met hem naar een kinderpsychiater die dan maar eens goed moet kijken. Tot die tijd gaan we verder met wat wel al jaren doen: structuur bieden, glasheldere grenzen en kaders bieden, een nabije benadering, blijven uitleggen waarom bepaalde dingen niet kunnen/mogen/veilig zijn en dan soms hard lachen om hem en soms maar eens diep zuchten en weer doorgaan...

Klinkt goed

Ik zou ook niet voor medicatie gaan, tenzij je geen ruimte meer ziet.

Ik weet niet of jullie veel conflicten hebben....maar ik wil je waarschuwen voor de grenzen en de structuur.

Inmiddels heb ik door veel verdriet geleerd, dat dit niet voor alle adhd ers een oplossing is. Onze zon wordt juist heel erg onrustig, boos en op standig van grenzen en structuur. Hij is nogal slim en heeft juist veel behoefte aan argumenten, humor en vooral autonomie. Zelf beslissen, zelf keuzes maken. Voor zijn zelfbeeld is dat van groot belang sinds wij voor die insteek gekozen hebben, zijn zijn problemen sterk verminderd. Het effect was beter dan dat van de medicatie.
Die med8catie zijn voor hem zijwieltjes. Ze helpen om verder te komen. De autonomie is als een nieuwe fiets. Een structurele oplossing.

Sterkte