Hyperactief, angstig en boos
Goedendag allemaal.
Ik ben nieuw op dit forum. Ik heb me hier ingeschreven omdat mijn vrouw en ik met het handen in het haar zitten met onze zoon.
Mijn zoon heet Damiën. Hij is 4 jaar oud. De problemen die wij momenteel ondervinden zijn al een hele tijd geleden begonnen maar zagen er toen nog geen problemen in. Nu is het echter zo extreem dat er geen houden meer aan is. Hieraan wil ik als eerste toevoegen dat ik morgen contact ga leggen met de huisarts om te kijken of er iets "definitiefs" aan te doen is maar aangezien dat waarschijnlijk nog een lange weg is zou ik jullie graag willen vragen om jullie mening en adviezen om ons de komende tijd door te helpen.
Toen hij nog heel klein was was hij van zichzelf al erg druk. Altijd aan het brabbelen en aan het bewegen. Toen hij een jaar of 2 was werd dit al een stuk erger. Hele dag springen en praten, flapperen bij het erg enthousiast zijn. Maar het probleem was de boosheid. Meneer kon verschikkelijk boos worden. Zo boos dat hij zichzelf flauw liet vallen. Hiermee hebben wij een tijd bij een kinderarts gelopen maar die heeft niks kunnen vinden. Ook bij een 2nd oppinion bij een ander ziekenhuis werd niks concreets aangetroffen.
De tijd verstrijkt en het volgende probleem begint zich te ontwikkelen.
Damiën is niet alleen maar boos maar word ook overal bang voor. Ook dit gaat van kwaad tot erger. Eerst was het harde muziek. Toen werd het graafmachines (wat hij daarvoor fantastisch vond) en nu is het zo erg dat hij zelf bang is voor een draaimolen. Bang voor regen op het raam wat ertegenaan tikt. Bang voor donker. Bang voor motoren. Zelfs bang als de droger aanstaat. etc etc etc.
Werkelijk voor alles word hij nu bang.
Hetgene wat ons alleen het ergste raakt is zijn kwaadheid nu. Hij is als hij boos is oncontroleerbaar.
Voorbeeld: Hij wil niet meer op zijn eigen bed omdat hij een schuin raam heeft en de regen er op tikt. Maar wij willen zelf ook graag op bed dus hij kan niet op ons bed liggen (wat ik uberhaupt niet wil hebben want zijn bed is zijn bed en ons bed is ons bed.) Dan word hij zo verschikkelijk kwaad. Hij gaat dan gillen van IK WIL NIET OP MIJN EIGEN BED. En schreeuwen en non-stop nee nee nee roepen. Het is alsof hij er zelf niet meer is. Alsof hij compleet de controle kwijt is. Dat gaat ons als ouders door merg en been.
Het enige waarmee je hem dan nog rustig kan krijgen is om het compleet uit te laten razen. Dan komt hij op den duur weer tot bedaren en bij je zitten en zegt dan ook metteen sorry papa en mama.
Het ergste wat hij tot nu toe tegen mij heeft gezegd was vanavond toen hij weer over de rooie ging omdat hij niet op bed wou. Toen hij weer rustig was zei hij tegen mij "papa ik wil niet meer boos zijn".
Dat raakte mij ontzettend.
Wij houden ontzettend veel van onze lieve jongen maar zitten ontzettend met het handen in het haar. Als iemand advies voor ons heeft zou dat zeer gewenst zijn.
Bedankt voor het lezen en alvast bedankt namens een hele bezorgde vader
ggz?
Dit is geen doorsnee boze-kleuter gedrag, er lijkt zeker meer aan de hand. Daarom lijkt het me verstandig om bij de huisarts te vragen om een doorverwijzing naar de ggz. Hoewel ik bekend ben met kleuters met gedragsproblemen (door werk) durf ik niks te speculeren, maar er komen wel wat dingen in me op. Ik denk dat het goed is dat een deskundige je zoon beoordeelt. Sterkte er mee.
Wat ik heel knap van je zoon vind is dat hij wel zelf stopt met het gedrag en ook zelf komt om het goed te maken. Dit geeft aan dat hij wel besef heeft van het een en ander. Heel volwassen gedrag voor zijn leeftijd! Ik zou hem in zulke gevallen dus ook heel erg (blijven) prijzen.
Wat ik me wel afvraag: wat is 'bang'? Zegt hij dat hij bang is of komt hij bang over? Wat voor bang gedrag vertoont hij?
Het lijkt me moeilijk om je kind bang te zien.
@Jackie
Bedankt voor je reactie.
Dat idee hebben wij zelf ook heel erg. Hij is dan echt niet te stoppen. Tot een bepaald punt waar hij zichzelf rustig weet te krijgen.
Op het moment dat hij dan weer kalm ik geef ik hem altijd een hele dikke knuffel en probeer dan "normaal" met hem te praten. Ik hoop dat dat hem genoeg voldoening geeft om het te zien als prijzen.
Het bang zijn van hem is erg moeilijk uit te leggen denk ik. Dat heeft er vooral mee te maken dat wij het zelf niet zo goed weten. Hetgene wat mij vooral opvalt is dat als er bijvoorbeeld een vrachtwagen of motor langs komt als hij bij mij achter op de fiets zit, hij mij echt vast pakt voor bescherming. Ook met de draaimolen, daar krijg ik hem echt niet meer in.
Met de regen op het raam enzo vind ik een beetje moeilijk oordelen omdat hij dan boos word omdat ik niet toegeef aan dat hij op ons bed wil komen liggen. Dus of hij dan echt bang is of dat het een vorm is van "bedrog" om op ons bed te komen durf ik echt niet te zeggen.
benoemen
Hij is natuurlijk nog erg klein, maar bij het knuffelen kan je wel gewoon aangeven dat je het knap van hem vindt dat hij naar jullie toe is gekomen. En dat je hoopt dat als er weer zoiets gebeurt, hij zijn best doet om nog sneller rustig te worden.
Wat je omschrijft (je vastpakken) klinkt wel als bang inderdaad. Met op bed slapen is het lastiger beoordelen wat je zegt. Het kan ook een overgevoeligheid zijn aan bepaalde geluiden wat hem boos maakt.
Hoe gedraagt hij zich als jullie dan bij hem op de kamer blijven? Als hij bang is kan één van jullie desnoods even bij hem liggen tot hij slaapt? Of accepteert hij dat niet en wil hij perse naar jullie bed?
@Jackie
Als ik bij hem op de kamer blijf kan ik hem met heel veel moeite in zijn eigen bed krijgen. Echter is het zo dat als hij dan 'snachts wakker word (wat meerdere malen gebeurd) het hele verhaal weer overnieuw begint. Afgelopen nacht heb ik dat 3x moeten doen en dat breekt uiteindelijk compleet op.
De makkelijke oplossing is om hem in ons bed te leggen maar dat is geen optie voor ons. Ik blijf erbij dat zijn bed voor hem is en die van ons voor ons. En uiteraard ga ik op die manier elke keer weer de strijd aan maar ik denk dat eraan toegeven de situatie alleen maar verergerd.
Begrijp ik
Ja dat lijkt me lastig hoor. Het is goed dat jullie hem toch niet alleen laten als hij beweert bang te zijn en jullie niet zeker zijn of het uitproberen is of echt angst. En ik snap wel dat je hem niet in bed neemt, het lijkt me een mannetje bij wie dat extra lang kan duren om af te leren en wordt in bed slapen later een nog groter drama.
Ik hoop dat jullie snel wat wijzer worden met de juiste deskundige begeleiding en gauw aan de slag kunnen om dr situatie aan te pakken. Mijn advies is wel om, mochten jullie voor de keus staan om te beginnen aan medicatie, hier zeer terughoudend in te zijn op deze leeftijd.
Veel sterkte en succes!
Klinkt als
erg gevoelig, dat in ieder geval.
Wat ik in ieder geval zou doen is hem serieus nemen. Als hij iets aangeeft, neem dat serieus en zoek samen een oplossing. Misschien kan er een bedje op jullie kamer bij bijv? Angstig zijn is op die leeftijd niet zo ongewoon.
Ik zou ook echt uit de strijd blijven. Geef hem het gevoel dat je naar hem luistert. Soms is dat al genoeg, soms verzinnen ze dan zelf al een oplossing of is de lading er vanaf.
Pas op de plaats
Dit klinkt niet als een vier jarige die z'n zin probeert te krijgen, maar als een jongen die helemaal vastdraait in stress. Het leven vraagt nu dingen van hem die hij niet aankan. Je gaat al stappen zetten, wat is er met hem, wat voor therapie / medicatie / aanpassingen heeft hij nodig enz. Dus nu is het denk ik vooral de tijd overbruggen.
Die boosheid is zo te lezen ontzettende angst en onmacht. Teveel te dragen voor zijn draagkracht. Uit alles blijkt geen 'lastig' kind.
Ik zou even een pas op de plaats maken met 'opvoeden' en dingen doen of laten die normaal geen optie zijn. Volgens mij ga je hem nu daarmee niet verwennen, maar even rust geven tot er hulp is. Stel ons kind had gruwelijk last van d'r maag en alleen zin in vanillevla en witte rijst. En volgende week gaat ze naar de dokter. Dan zou ik nu niet zeggen 'maar je moet vezels! Ik ben geen ouder die het kind slecht eten geeft!' Ik zou ook niet te bang zijn voor onomkeerbare keuzes, die zijn er niet met vier.
Slapen is denk ik 1. Of dat nu een bed op jullie kamer is, of iets anders, tijdelijk een matras bij hem: rust is het allereerste. Dat komt heus weer goed. Ook verder zou ik geruststellen. Woorden geven. Dat vindt je naar he. Daar heb je last van. Hou papa maar stevig vast en tel tot tien, dan zijn we langs de herrie. Daarmee hoef je niet te bevestigen dat er gevaar is, maar wél dat hij er last van heeft. Dat is veilig voor hem. Want hij heeft die last en hij is zo klein dat hij jullie steun nodig heeft.
Maak zijn wereld zo overzichtelijk mogelijk. Vier is al school denk ik? Hou het buiten school rustig. Samen gezellig dezelfde dingen op dezelfde manier doen. Niet in het weekend ook nog drukke visites, naar het zwembad et cetera. Maak zijn wereld even klein voor hem, zodat het behapbaarder is. Veilig en voorspelbaar. Zoals je weer dat kind met buikpijn geen indische rijsttafel geeft zou ik hem niet veel uitdaging en prikkels geven.
Ik heb een ouder kind en een deels vergelijkbaar verhaal en op dit punt zal toegeven de strijd niet erger maken. Hij moet (straks met steun en tips die je krijgt) weer in een voor hem veilige situatie komen om vanuit daar op te kunnen bouwen. En die heeft hij nu niet. Dit is geen gewoon kind die een keer geschrokken is van het onweer en waar je even door moet zetten. Dit is een kind wat nu heel erg vastloopt in onvermogen om met zijn dagelijks leven om te gaan en dat maak je niet goed met doorzetten.
Jullie band is goed, houd die nu heel, vanuit daar kan je verder. Als papa ook onveilig is wordt de onmacht, de angst en de woede alleen maar groter.
Sterkte!
Rene
Het klinkt alsof zijn zintuigen zeer gevoelig zijn, en dat hij op dit vlak al snel erg overprikkeld is. Alles waar hij "bang" voor is, zijn (harde) geluiden zo te lezen. Regen op het dakraam, motor die voorbij komt, muziek, machines. Hij is dan wellicht niet zozeer bang, maar zeer overprikkeld, wat een gestreste reactie kan uitlokken. Omdat het een kleutertje is, uit zich dat op zijn niveau: boosheid, razernij, hij weet zich geen raad. Als die geluiden maar stoppen.
Verder helemaal eens met Sanne. Beweeg met hem mee. Dit is geen verwend kleutergedrag. Dit is een kind in de stress. Je verwent hem niet wanneer je luistert naar wat hij aangeeft. Probeer de dagelijkse stress zoveel mogelijk te verminderen, zorg dat hij voldoende rust krijgt. Als daarvoor nodig is dat hij tijdelijk in jullie nabijheid slaapt, zou ik dat organiseren.
"| En uiteraard ga ik op die manier elke keer weer de strijd aan maar ik denk dat eraan toegeven de situatie alleen maar verergerd."
Ik denk dat het laatste wat je kind nodig heeft, strijd met zijn veilige haven is. Evenmin denk ik dat de situatie verergert wanneer hij tijdelijk bij jullie slaapt. Hij schreeuwt nu (letterlijk) om veiligheid en rust. Ik zou alles doen om hem dat te bieden. Eventueel slaapt een van jullie tijdelijk bij hem, op een matras? Later kun je die situatie weer langzaam veranderen. Heel goed dat jullie intussen hulp inroepen.
Sterkte!
Eens
Stop hem lekker in jullie bed als dat nodig is. Of ernaast op een matrasje. Hij is echt onmachtig om hier zelf uit te komen en moet op alle manieren jullie steun ervaren. En waar is het veiliger 's nachts dan bij jullie??
Ik denk dat hij in elk geval auditief overgevoelig is. Google eens op sensorische integratie en dan zul je wat herkenning vinden.
Mijn zoon had er ook last van. Doodsbang voor bepaalde sensaties (geluid en gevoel). Wij hebben dat serieus genomen en hem geholpen. Simpelweg met oordoppen.
Probeer nu eerst de prikkels voor hem weg te nemen zodat hij rustiger wordt. En laat je doorverwijzen, er zijn fysiotherapeuten met SI-aantekening. Of een andere kinderarts.
Mijn zoon is nu 15 en maakt nu zelf herrie trouwens. Hij kan nu veel beter tegen de prikkels waar hij vroeger stapelgek van werd.
Eerste "onderzoek"
Allereerst wil ik jullie allemaal hartelijk danken voor jullie reacties.
De afgelopen nacht is het zeker iets beter gegaan gelukkig. We hebben hem in eerste instantie op ons bed laten liggen en later toen we zelf naar bed gingen naar zijn eigen kamer gedaan. Moet zeggen dat dat verrassend goed ging. Wel is hij nog meerdere malen bij ons geweest in de nacht maar strijd heeft hij niet geleverd. Kon hem zo weer terug leggen in zijn bedje.
Vandaag zijn we naar de huisarts met hem geweest die er metteen iemand van de jeugd ggz bij heeft gehaald. Zij heeft hem geobserveerd terwijl hij aan het spelen was en een lang gesprek met ons gevoerd. Zij denkt zeker dat er iets aan de hand is alleen ze geeft aan eerst nog geen uitspraken erover te doen aangezien het alleen maar speculeren is nog. Ze gaat (met onze toestemming uiteraard) contact opnemen met zijn school en we moeten allerlei vragen lijsten invullen om meer informatie te geven.
Maar zoals meerdere van jullie al aangaven (en ik ook afgelopen nacht dus heb gedaan) heeft ook zij aangegeven nu eerst wat rust te creëren. Daarom gaan we het de komende tijd eerst zo aanpakken totdat er met de onderzoeken echt word gestart. Helaas is de wachttijd zo'n 8 tot 12 weken maar daar moeten we dan maar op wachten.
Nogmaals bedankt allemaal en ik zou jullie op de hoogte houden van de verdere ontwikkelingen.
Trouwens
@Pirata&Anneque
Ik heb jullie reactie van auditief overgevoeligheid eens even nagelezen en dat geeft zeker te denken. Want de meeste dingen wat daar staat komt overeen met hetgeen wat Damiën heeft.
Super bedankt daarvoor.
@Sanne
Ik heb eens goed nagedacht over jouw reactie betreffende het niet naar het zwembad gaan en rust op te zoeken.
Maar ik vraag mij persoonlijk af of dat wel de beste optie zou zijn. Mijn zoon heeft zo verschikkelijk veel energie dat het voor hem juist heerlijk is om uit te kunnen razen bij een ballorig of een zwembad. Ik wil juist dat hij een beetje van die energie af komt. 
uitrazen
uitrazen kun je ook in een rustiger omgeving. Lekker voetballen, rennen, klauteren in een buitenspeeltuin het kost je als ouder alleen wat meer eigen input.
Of 1 ding en de rest van de dag bewust de prikkels vermijden. 's morgens zwemmen en ballorig en dan de rest van de dag rust.
Zwemmen
Als hij geniet van het zwembad: zeker doen.
Rene
Voor jullie zelf als ouders: dit moet een zware tijd zijn, als je ontdekt dat je kind "anders" funtioneert dan de anderen. Maar houd vertrouwen in je kind en jezelf als ouders. Zo te lezen doen jullie dat trouwens al.
Je zult wat meer hobbels over moeten maar samen (met evt. hulp van buiten) kunnen jullie heel ver komen!!!
En eigenlijk hebben de meeste mensen wel een gebruiksaanwijzing. Alleen bij de een heeft die gebruiksaanwijzing wat meer of minder pagina's dan bij de ander. Je moet nu de juiste pagina's vinden en invoegen. En je zult steeds andere pagina's ontdekken.
Blijf
.. goed naar je kind kijken. Als het hem goed doet om naar het zwembad te gaan, doe dat dan gewoon en bouw later rust in.
Er is geen duidelijke handleiding waarin staat wat wel, en wat niet goed voor hem is. Van sommige dingen weet je nu dat hij er niet tegen kan. Andere zaken verdraagt hij blijkbaar wel. Kijk goed, luister heel goed naar hem en je eigen instinct (en niet naar hoe anderen vinden dat het hoort) en beweeg met hem mee. Ook zul je welicht wat denkbeelden van jezelf moeten loslaten. Over wat hij al alleen moet kunnen bijvoorbeeld.
Zijn zijn andere zintuigen ook erg gevoelig? Heeft hij bijvoorbeeld moeite met het eten van bepaalde dingen? Zo ja, zou ik daar ook rekening mee houden en niet te streng zijn vanuit de gedachte dat hij "alles moet leren eten".
Het lijkt me een jongetje dat het eigenlijk graag goed wil doen, zeker niet bewust lastig is.
