Hoe help ik hem van die oude man af?
Mijn schat van ruim 9,5 heeft volgens mij al drie jaar door dat er in december sprake is van een grote-mensen-geheim. Van toen hij het door had heb ik dit niet echt ontkend en heb ik bijvoorbeeld briefjes in mijn eigen handschrift geschreven en ben vrij open geweest over de cadeauwensen.
Maar ja, dan zit je in groep zes en wil je Echt Niet van je geloof afvallen. En je verzint honderd bochten waarom het tóch echt waar is.
- ook al maak je al jaren surprises
- ook al weet je dat mama/oma/papa (een deel van) de cadeautjes koopt
- ook al zegt de juf dat het niet zo is
- ook al word je door al je klasgenootjes geplaagd
- ook al leggen je oma's, papa, mama, nichtjes, nichten, zus, tantes uit dat het niet zo is
Ik heb de moed even opgegeven voor dit jaar, geen zin in iedere keer dat dramatische gedoe (huilen, boos worden, en uit het niets ineens weer een bocht verzinnen en uitleggen waarom zijn waarheid tóch de waarheid is).
Ik hoop alleen dat hij bij de intocht niet zijn pakje aan wil, want dan gaat ie toch wel echt voor schut lopen (tip van oma: hopelijk is ie eruit gegroeid, dan kán het niet eens). En het grote dorpsfeest: hij mag zijn vader (organisatie) helpen, in plaats van zelf meedoen. Maar ja, als iedereen een cadeautje krijgt...
Hoe geef ik zoon een goede landing? Hoe lang kan dit hardnekkige gedoe nog doorgaan? Het voelt nu als iets van 'joh, als ze 18 zijn liggen ze niet meer bij je in bed, gaat vanzelf over'.
En zijn er meer met deze ervaring?
Het historische verhaal geeft misschien een wat zachtere landing? Zo van "Sint Nicolaas leefde vroeger, deed bijzondere dingen die mensen hebben overdreven tot wonderverhalen, ter nagedachtenis geven we elkaar kado's..." Daar zijn ook kinderboeken over.
Kijken naar de kerstman-traditie in landen waar ze dat verschrikkelijk serieus nemen kan misschien ook helpen?
En als je in Amsterdam woont, een keertje van te voren de stoomboot in het Scheepvaartmuseum bekijken? (Dat is dus de boot die bij de intocht in Amsterdam gebruikt wordt, niet bij de landelijke intocht.)
Staar je niet te veel blind op de welles/nietes of "sint bestaat". Laat hem beetje voor beetje ontdekken hoe het spelletje in elkaar zit. Want dat is waar het uiteindelijk om draait.
9-jarigen die niet meer in sint geloven, geloven trouwens nog steeds de raarste dingen. Dat het paard dat-een-heel-gewoon-paard-is-en-niet-echt-op-de-daken-kan-lopen wel echt z'n poot gebroken heeft (want dat zegt het sinterklaasjournaal). Dat de boot die-niet-helemaal-uit-Spanje-komt toch echt nu op de Noordzee vaart en dat de pakjes echt onverwacht overboord zijn gevallen. "Sinterklaas bestaat niet" is wat dat betreft ook gewoon iets wat veel kinderen leren zeggen, zonder dat ze het echt 100% snappen.
En laat je kind niet naar het sinterklaasjournaal kijken. Kinderen voor de gek houden is leuk zolang ze zelf een beetje moeten meewerken met hun verbeelding ('hoor je die voetstappen op het dak...?'). Maar dat glashard fabriceren van videobewijs, en dat allemaal autoriteitsfiguren (burgemeesters, nieuwslezers) actief meedoen aan het liegen, dat vind ik echt veel te ver gaan. Daar is niemand tegen opgewassen.
Als je hier al radeloos van wordt,maak dan je borst maar nat voor de puberjaren😁 Gun je kind het in zijn eigen tempo van zijn geloof af te vallen. Waarom zo drammen als hij zo overduidelijk aangeeft dat hij er nog niet aan wil? Dat moment komt echt wel als hij er zelf aan toe is om zo'n mooi sprookje op te geven. Bij een van mijn kinderen viel het kwartje ook pas in groep 6 .Is ie nooit mee gepest, heeft ie niets aan overgehouden. Voor het vertrouwen van een kind is het beter het zelf geleidelijk te doorgronden dan dat je abrupt met het feit geconfronteerd wordt dat je ouders tegen je gelogen hebben en je een mooi verhaal ontnomen wordt.
Zoon vindt het oprecht vervelend als hij in de klas geplaagd wordt. Hij huilt nogal snel, dat helpt absoluut niet.
Overigens heb ik nog nooit níet sinterklaas gevierd. Altijd was er wel iemand in de basisschoolleeftijd, toen mijn broer er 'te oud' voor werd, had mijn zus de eerste kleinkinderen. En we vinden het in onze familie gewoon gezellig, dus we gaan non-stop door met vieren 
Dutchgirly schreef op 02-11-2021 om 13:44:
Het klinkt eigenlijk alsof hij het al wel weet maar niet wil toegeven.
Precies dit ja, daar ken ik hem goed genoeg voor 
Mija schreef op 02-11-2021 om 13:45:
Dat pakje is gemakkelijk op te lossen, ook als hij het nog past: "Ach kijk nou! Hier zit een scheur in. Die moet weg."
Verder zou ik geloof ik ophouden met hem te overtuigen maar hem voor een voldongen feit stellen. Zoiets zeggen als: "Schat, ik snap dat jij héél graag wil blijven geloven dat Sinterklaas bestaat. Het is ook echt een superleuk feest hè. Ik wil ook best af en toe met jou meegenieten en het spel meespelen. Maar je weet het wel hè, dat het niet echt is?"
En als hij dan gaat sputteren: "Ja, zo zou het verhaal ook kunnen zijn! Dat is ook een goed idee. Weet je, jij bent een supergoede verhalenverteller! Maar het is ook belangrijk om het verschil te weten tussen wat echt waar is en wat een mooi verhaal. Als je groter wordt, vinden mensen dat belangrijk. Dus ik zal je er toch af en toe aan blijven herinneren dat Sinterklaas niet écht bestaat."
Mijn jongste kind vond het ook niet fijn om het geloof in Sinterklaas op te moeten geven. Voor hem hoorde het bij de beschutte, warme, harmonieuze speelse kindertijd, gezellig samen met familie. Hij is inmiddels ruim in de puberteit en hij kan daar nog steeds naar terugverlangen. Ik weet niet of dat bij jouw kind ook zo is maar daar zou je ook aan kunnen refereren, dat hele Sinterklaas dus overslaan, en verwijzen naar dat het niet altijd leuk of gemakkelijk is om de kindertijd achter je te moeten laten.
Hij heeft periodes dat ie nog graag 'klein' is, dat sluit hier ook op aan. Eigenlijk zou ik hem het liefst deze post laten lezen.
Ik ben wel bezig hem een boek voor te lezen waarin voor opvolging gezorgd wordt, zodat de magie er wel én niet is, dus dat de hele wereld meewerkt om het voor de kleine kinderen te laten werken, maar dan wel met (steeds een andere) échte oude man.
MoederBarberin schreef op 02-11-2021 om 14:39:
Misschien is het de angst om alles er omheen te verliezen?
Als hij toegeeft dat Sint niet bestaat, krijgt hij dan nog wel cadeaus? Mag hij zijn schoen nog zetten voor lekkers? Worden er dan nog leuke liedjes gezongen? Etc
Misschien denkt hij dat als hij toegeeft, dat ook stopt met bestaan?
We hebben hem verzekerd dat dat gewoon doorgaat. Bovendien zijn er aan beide kanten kleine neefjes en nichtjes, logisch dus dat het dan door blijft gaan. Ook de kleinkinderen van 18 krijgen van oma nog cadeautjes.
Overigens zijn we er inderdaad al in de zomer mee begonnen, omdat we vorig jaar al merkten dat het kwartje waarschijnlijk wel maar niet van harte zou vallen. Hij houdt dat kwartje inderdaad nog steeds met man en macht tegen.
syboor schreef op 02-11-2021 om 16:14:
En laat je kind niet naar het sinterklaasjournaal kijken. Kinderen voor de gek houden is leuk zolang ze zelf een beetje moeten meewerken met hun verbeelding ('hoor je die voetstappen op het dak...?'). Maar dat glashard fabriceren van videobewijs, en dat allemaal autoriteitsfiguren (burgemeesters, nieuwslezers) actief meedoen aan het liegen, dat vind ik echt veel te ver gaan. Daar is niemand tegen opgewassen.
Daar verheugd hij zichzelf al weken op, dat journaal, dat kan ik hem niet ontzeggen.
kenfan schreef op 02-11-2021 om 16:19:
Als je hier al radeloos van wordt,maak dan je borst maar nat voor de puberjaren😁 Gun je kind het in zijn eigen tempo van zijn geloof af te vallen. Waarom zo drammen als hij zo overduidelijk aangeeft dat hij er nog niet aan wil? Dat moment komt echt wel als hij er zelf aan toe is om zo'n mooi sprookje op te geven. Bij een van mijn kinderen viel het kwartje ook pas in groep 6 .Is ie nooit mee gepest, heeft ie niets aan overgehouden. Voor het vertrouwen van een kind is het beter het zelf geleidelijk te doorgronden dan dat je abrupt met het feit geconfronteerd wordt dat je ouders tegen je gelogen hebben en je een mooi verhaal ontnomen wordt.
Eens
SusannaT schreef op 02-11-2021 om 16:30:
[..]
We hebben hem verzekerd dat dat gewoon doorgaat. Bovendien zijn er aan beide kanten kleine neefjes en nichtjes, logisch dus dat het dan door blijft gaan. Ook de kleinkinderen van 18 krijgen van oma nog cadeautjes.
Overigens zijn we er inderdaad al in de zomer mee begonnen, omdat we vorig jaar al merkten dat het kwartje waarschijnlijk wel maar niet van harte zou vallen. Hij houdt dat kwartje inderdaad nog steeds met man en macht tegen.
Niet aanhoudend trouwens, ik voelde het al snel aan dat het dit jaar niet ging lukken en heb de moed eigenlijk al opgegeven.
Maar het is gewoon niet tof als hij in de winkel iets aanwijst, je zegt: oh, zullen we die dan maar vast meenemen? En hij barst in huilen uit omdat sinterkláás dat moet doen, en niet mama! (waarna hij thuis out of the blue zei: oh ja, maar sint kan ook ziek zijn, en dan moet iemand anders, jíj dus, cadeautjes kopen. Dus hij bestaat wel. Dus.)
kenfan schreef op 02-11-2021 om 16:19:
Als je hier al radeloos van wordt,maak dan je borst maar nat voor de puberjaren😁
Mijn dochter gaat in haar studentenhuis samen met de anderen in de huiskamer het sinterklaasjournaal kijken zei ze. Niet haar idee, maar ze vindt het wel grappig. En dat terwijl ik vroeger, hoewel ik tot nu toe surprises en gedichten maak, altijd geprobeerd heb om er behalve de spanning daarover en wat ze zouden krijgen, ze zo weinig mogelijk magie met betrekking probeerde mee te geven. Mag ze nu nog wat inhalen.. Ik vind een maand magie over een fantasieman op die jonge leeftijd te veel. Een twaalfde van het jaar... Maar sorry, ik begrijp het wel hoor, het sinterklaasjournaal is er nu eenmaal en zit altijd heel goed in elkaar. Om je kinderen dat te onthouden is ook weer zo wat.. Die van mij wisten vroeger niet dat het bestond geloof ik.
Tot de school de herhaling begon te laten zien
Ik zou het niet aanvechten
SusannaT schreef op 02-11-2021 om 16:35:
[..]
Niet aanhoudend trouwens, ik voelde het al snel aan dat het dit jaar niet ging lukken en heb de moed eigenlijk al opgegeven.
Maar het is gewoon niet tof als hij in de winkel iets aanwijst, je zegt: oh, zullen we die dan maar vast meenemen? En hij barst in huilen uit omdat sinterkláás dat moet doen, en niet mama! (waarna hij thuis out of the blue zei: oh ja, maar sint kan ook ziek zijn, en dan moet iemand anders, jíj dus, cadeautjes kopen. Dus hij bestaat wel. Dus.)
Huh?! Een van de leukste dingen van cadeautjes is toch dat het een verrassing is?
yette schreef op 02-11-2021 om 17:36:
[..]
Huh?! Een van de leukste dingen van cadeautjes is toch dat het een verrassing is?
Nou dd! Laat die jongen lekker zeg.
yette schreef op 02-11-2021 om 17:36:
[..]
Huh?! Een van de leukste dingen van cadeautjes is toch dat het een verrassing is?
Inderdaad. Je kunt ook zeggen als hij aangeeft iets leuk te vinden 'zet maar op je lijstje voor sint' en dan onthoud jij het ook en koop je het op een later moment. Het uitpakken van cadeautjes en niet vooraf weten wat erin zit is ook een deel van de spanning en de beleving van het feest.
Wij mochten vroeger vanaf een bepaalde leeftijd wel zelf dingen uitkiezen voor een x bedrag, maar toen waren we wel al iets ouder. Als jouw zoon daar nog niet aan toe is, zou ik nog gewoon met een verlanglijstje werken. Hij zal echt niet tot in lengte van dagen vol blijven houden dat de sint écht bestaat hoor.
