Help, mijn zoon gaat op voetbal
Mijn oudste zoon is nu 8 en zit in groep 5.
Hij heeft in groep 3 en 4 streetdance/hiphop gedaan en nu zwemt hij bij een zwemvereniging.
Hij wil nu heel graag op voetbal en dat mag hij van ons ook gaan doen. Hij zal er voor de zomervakantie gaan kennismaken en in het nieuwe seizoen beginnen. Dan is hij 9 jaar, groep 6.
Ik ben alleen zelf een beetje huiverig en dat komt doordat ik het voetbalwereldje helemaal niet ken. Ik ken wel veel mensen die voetballen bij de club waar zoon op wil, maar heb er zelf niks mee. Mijn man heeft als kind een paar jaar gevoetbald en doet dat nu alleen nog voor de tv met een biertje 
Zoon heeft 4 vriendjes die nu aan voetbal doen en bij die gezinnen is het hele gezin, of een groot deel daarvan, ermee bezig. Ik heb nu, misschien onterecht, het gevoel dat het lastig is om daar dan "in" te komen. Omdat het drie keer in de week is (2x trainen plus wedstrijd), zullen we ons toch moeten gaan inleven. Niet erg hoor, maar ik heb er gewoon niks mee en ben benieuwd hoe dat zal zijn.
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met hoe dat is, om als niet-voetbal-minded-gezin een kind op voetbal te doen?
En weet iemand wat gangbaar is met de teamindeling? Zoon heeft nul ervaring en komt als negenjarige bij kinderen die al een paar jaar voetballen. Zijn vrienden zitten nu in de hoogste teams van de F en gaan denk ik naar de E. Zoon dan ook? Of komt hij bij de jongere kinderen? Dat hoop ik niet.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met 1 kind op voetbal, die daar zelf niks mee hebben of hadden.
Bedankt alvast.
Eerste training
Nadat ik hier van de week de tip kreeg om te vragen of Zoon al trainingslid kon worden, heb ik de vereniging gemaild. Het ging daarna heel snel, hij was welkom en heeft vandaag meegetraind. Hij vond het erg leuk. Ik heb even een kwartiertje gekeken en mijn man aan het eind nog even.
Morgen gaan we maar eens wat spullen kopen. Hij heeft vandaag op z'n gewone sneakers getraind, maar moet natuurlijk voetbalschoenen hebben. Scheenbeschermers heeft hij van zijn vriend gekregen, die waren vriend te klein.
Ik had er deze week wel een goed gevoel bij, al heb ik natuurlijk nu pas kort staan kleumen langs de kant. Gelukkig zag ik dat er maar weinig ouders bij de training blijven kijken. Ik hoorde wel al schrikbarende praatjes over "morgenochtend om 7.45 weg voor de uitwedstrijd". Ging over een ander team, maar goed, het zal best regelmatig voorkomen, zo vroeg.... Daar kan ik niet naar uitzien, maar goed, hij speelt nu nog geen competitie.
Er zijn hier in ons dorp 3 voetbalverenigingen. Een daarvan heeft een veel hoger "Sjeffrie-en-Sjonnie-gehalte" dan de andere twee. Gelukkig zitten we bij de goeie
Leuk dat mijn vraag een hele discussie opwierp over het wel/niet ontmoedigen van een sport. Vorig jaar vroeg Zoon al of hij op voetbal mocht en heb ik dit nog ontmoedigd, door te zeggen dat 3x per week sporten echt heel zwaar was. Nu vind ik het inmiddels oké, met name omdat hij groter wordt en er (als het licht is) zelf naar toe kan rijden.
Groet, Pien
Ik snap het niet helemaal
Waarom je kids bepaalde sporten of activiteiten verbieden omdat je het zelf niet leuk vindt? Dat snap ik echt niet. Jij hoeft toch niet te voetballen? Ik snap wel dat je je kind eerst aan een paar sporten laat ruiken (keertje meetrainen, proefles en zo) en dat je hem niet bij de eerste kreet op voetbal doet. Dat hebben we met onze kinderen ook gedaan. Maar als zij dan voor voetbal kiezen is dat toch prima? Ik zie zelden agressieve ouders langs de lijn en de kinderen hebben het onderling ook erg leuk. Ze leren er sociaal ook nog wat van (teamsport, samenwerken en iedereen is belangrijk) en zijn lekker buiten. Maar was het atletiek geworden, of tennis, ook prima. Of ik het leuk vind speelt bij mij helemaal geen rol.
Leuk Pien
En het is hier ongeveer 1 keer per seizoen (half jaar) zo vroeg. Bij ons is mijn man leider (zonder verstand van voetbal, hij is meer voor de sfeer en de ranja 
bij onze jongste, dus ik draai me dan lekker nog eens om. Onze oudste moet inmiddels 's middags, dus dat is wel relaxed.
Niet verbieden
Ik zou ook nooit een activiteit verbieden alleen omdat ik er niks aan vind. Ik heb niks met voetbal maar ik zou dat niet als reden zien om mijn kinderen dus te verbieden te voetballen.
Zolang het logistiek en financieel mogelijk is mogen ze elke activiteit kiezen.
Wel is het echt hun hobby. Dus het moet niet bij een club zijn die heel veel inzet aan de ouders vraagt want dat kan en wil ik niet doen. Ik betaal de contributie en ik wil best rijden af en toe maar daar blijft het dan wel bij. En ik kom ook niet bij elke wedstrijd en training kijken. Dat is logistiek ook niet te doen. Nu zou het makkelijker kunnen maar toen alle kinderen jonger waren en allemaal zo hun hobbies hadden was dat echt niet te doen.
Maar ik zou het heel onaardig van mijzelf vinden als ik voetbal zou verbieden terwijl honkbal wel mag alleen omdat ik dat een leukere sport vind. Dat is geen reden. Ik hoef niet achter die bal te rennen tenslotte. Mijn kind wil dat.
En ik zou ook niet zeggen tegen een van de kinderen dat ze niet op voetbal mogen omdat de broers en zussen dan al activiteiten hebben en dat dus zijn activiteit niet kan. Dat is ook voortrekkerij. Dan regel ik wel iemand voor halen en brengen.
En dan wil ik best af en toe naar een wedstrijdje kijken om kind een plezier te doen ook al vind ik er niks aan en volg ik het nauwelijks. Ik weet in elk geval in welk doel die bal moet dus ik weet wanneer ik moet juichen 
Omdenken
Allereerst, ik sta er precies zo in als Jaina.
En bekijk het eens zo: juist omdat het volkssport nr. 1 is, beperk je de impact op je eigen zaterdag.
Meestal clubs zat om uit te kiezen, dus ook geen enorme afstanden die afgelegd moeten worden als je moet rijden.
Nee, dan veel andere sporten: je doorkruist zomaar het halve land voor een competitie. En dan spreek ik over basketbal, honkbal,, roeien, maar ook hockey (op een behoorlijk niveau, dat wel). Paar uur reistijd was heel normaal. Die ouders waren/zijn dan hele dagen bezig.
Nou, dan rijd ik liever een half uurtje met een paar clubleden op de achterbank, kijk de wedstrijd, drink een koffie voor een euro en beperk mijn conversatie met ouders tot constateringen dat ze leuk spelen oid en even juichklappen bij een doelpunt. Bij fanatieke ouders heb ik niets te zoeken, bij geen enkele sport trouwens.
In al die jaren (8 nu) voetbal herinner ik me twee keer een vervelend incident. En hé, ik hoef geen vriendschappen te sluiten met de andere ouders.
Ik vind het altijd een beetje sneu als ouders niet over hun eugen schaduwtje kunnen heenspringen van ons soort mensen en die andere soort mensen (het gaat nl. echt niet om de sport). Beetje angstig vind ik het. Als je zoekt vind je natuurlijk altijd een heel goede reden om lekker altijd in je comfort zone te blijven bewegen. Echte logistieke of financiële onmogelijkheden laat ik buiten beschouwing, soms is iets gewoon niet te regelen of is de impact op alle andere gezinsleden te groot. Ik heb trouwens wel een grens: sporten waar het de bedoeling is om een ander zoveel mogelijk fysieke schade toe te richten: dat is mijn no go.
goed punt
Inderdaad: het zeer grote voordeel van voetbal is dat de tegenstanders in de buurt zitten. Mijn zoon heeft tot hij negen was op voetbal gezeten, werd uit het team gehaald (team werd gesplitst en hij viel uit beide teams) en was er al snel klaar mee. De sport die hij daarna 7 jaar deed betekende lange rijafstanden. De verste waren zo een uur rijden enkele reis en dan een half uur te vroeg aanwezig zijn, daarna douchen: je was zo 4 uur weg en dan moest je nog eerst naar de club rijden en soms daar anders spelers afzetten: 4,5 uur! De dichtstbijzijnde club stond gelijk aan de verste bij voetbal!
Ik zou ook nooit een kind verbieden om op een sport te gaan omdat ik het niks vind. Ik heb mijn kind wel van het wielrennen afgeholpen omdat ik A de leenfiets bij elke training mee naar huis moest nemen en B omdat ik het toch best wel gevaarlijk vind. Ook heb ik geloof ik een sport verboden omdat de afstand gewoon te ver was (kost ook veel geld met brengen en halen) maar ik zou niet eens meer weten welke sport en het was ook niet dat hij daar maanden om zeurde.
