Hekel aan vriendin van dochter (11)

nee

Ik herken het niet. Wat is er zo verschrikkelijk aan dit meisje?

Herkenning

Maar dan meer in het zicht van wat ik op het schoolplein tegenkom.

Ik ben al meer dan 50 jaar op en rond het schoolplein, eerst als dochter van de bovenmeester wonende naast de school, later zelf als moeder, wat nogal wat jaren heeft aangehouden i.v.m. het buitenuit wonen indertijd, nu als gastouder.

Er zitten echt (sorry dat ik het zeg)"drakepitten" bij van die leeftijd.

Wat doen je nekharen rijzen?

Eerst analyseren waar je nu precies zo'n hekel aan hebt.

Is het omdat je dochter haar adoreert?
Is het de manier van praten van het meisje?
Is het haar houding?
Zijn het haar manieren?
Is het haar eigenwijsheid?
Zijn het de ouders van haar?

Is het iets wat bespreekbaar is?
Dan kun je met haar in gesprek gaan.

ik zou het prettig vinden als je voortaan ....
het is hier de gewoonte dat we...kun je voortaan...
we zijn hier gewend om....zou je...

als Jasam

Ik bedoelde het meer als Jasam: als je kunt benoemen wat het is dat je zo tegenstaat, dan zijn er wellicht gerichter tips te geven. Ik vind niet alle vrienden/vriendinnen van mijn kinderen even leuk natuurlijk, maar meestal zijn ze er toch maar even. Als je er eentje hebt die elke week een paar middagen in je huis is, is dat natuurlijk al lastiger...

nieuwsgierig

hm, nu ben ik ook wel nieuwsgierig wat er zo erg is aan dat meisje Ik kan me het in elk geval voorstellen hoor, sommige mensen kan ik ook niet luchten (de moeder van een schoolvriendje bijvoorbeeld. Zie ik ook bijna elke dag, vreselijk! Alles wat ze zegt is fout, ook al is het niet zo).

Als het verder niets ernstigs is (als ze gen slechte invloed heeft op je dochter) dan kun je ze misschien een beetje zo sturen dat ze op de kamer van je dochter gaan spelen, of buiten?

Deels herkenning

Ik herken het deels, al vind ik 'hekel aan' wel erg. Zoon speelde vorig jaar met een meisje uit een probleemgezin en al kan zij er natuurlijk niets aan doen, irriteerde ik me wel aan haar dominantie en haar taalgebruik. Gelukkig is het vanzelf over gegaan en spelen ze nu niet meer samen. Zo te zien gaat dit ook op voor jou

ook gehad

Mijn dochter had in groep 5/6 een vriendinnetje waarvan ik de naam niet kon horen. Ik ergerde me aan twee dingen: de manier waarop ze sprak, alsof ze een baby was en de manier waarop ze passief-agressief altijd haar zin doordrukte. Daarnaast was ze ook nog eens totaal niet te corrigeren op een aardige manier. Als ik haar vriendelijk vroeg iets niet te doen (stampen, met haar vingers aan spullen zitten) keek ze me aan en zei: "maar ik wil dat!" Pas als ik ging dreigen haar moeder te bellen bond ze een beetje in. Wat ze ook deed: halve verhalen vertellen thuis. Mijn dochter zou haar hebben buitengesloten bijvoorbeeld, maar kwam eenmaal het hele verhaal boven water dan bleek het eigenlijk andersom te zijn.
Haar moeder was overigens precies zo, dus ik wist wel waar het kind het van had. Die moeder wist haar dochter altijd met zielige verhalen bij mij te dumpen, maar als ik een keer echt omhoog zat gaf ze niet thuis, dan was ze 'aan rust toe' of zoiets. Gelukkig verwaterde het vanzelf toen dochter zich niet meer zo liet manipuleren. Pas later heb ik dochter verteld dat ik blij was dat het kind hier niet meer kwam. Had ze nooit gemerkt.

Stoepkrijt

Wat goed dat je dat hebt kunnen 'verbergen' voor je dochter.
Ik heb zelf een beetje problemen met een vriendje van mijn kind. Erger me aan hem, hij is bijvoorbeeld nogal egocentrisch. Ik houd maar een beetje afstand.

Mijn kind weet dit wel van mij, en reageert volwassener dan ik: "ach, je weet toch hoe hij is!"

Dat vind ik wel weer leuk van mijn kind, maar ik probeer mijn ergernis nu wel minder te laten blijken, vind het niet leuk voor mijn kind dat ik een vriendje niet leuk vind.

lol

Het is niets vreselijks. Het kind dreint en claimt de hele dag de aandacht. Ze is bijna 13, maar klinkt vaak als een peuter. En dan op zo'n "toontje". Ik ben daar allergies voor en betrap dochter erop dat ze ook op dat toontje praat als vriendinnetje er is.

Nou ja, nog een paar maanden en dan vertrekt ze

Ha, ja, hm, die dus, die hoor en zie ik regelmatig op het plein.

Bespreekbaar:
Ik zou het prettig vinden als je met een normale stem spreekt.
Je kunt vanaf nu hier, gewoon praten, begrijp je me?
En als ze dan toch doorgaat:
Zullen we samen even oefenen in wat gewoon praten inhoud?

Handige voorbereiding voor als ze in de vakantie een aantal dagen komt...

herkenning

Hier ook herkenning. Een vriendje dat in mijn ogen erg manipulatief bezig was om de hele wereld naar eigen wens in te richten. Ten koste van anderen.

Ik houd mij in. Wijs kind op regels en probeer mijn eigen kind te 'wapenen' tegen dergelijk gedrag. Helaas wil het nog niet zo lukken en zit ik regelmatig met een verdrietig kind (we hebben het hier over 10 jarigen).

Mijn partner kan het minder goed voor zich houden. Dat is soms lastig. Een oplossing heb ik er nog niet voor.

Hekel aan gedrag, niet aan het meisje

Het lijkt erop dat je een hekel hebt aan het gedrag en niet aan dat vriendinnetje. Zou het kunnen dat, als ze niet meer zo dramt als een kind van drie, dat je de sympathieke kanten van dat kind ziet en dat je dan geen hekel meer aan haar hebt?

Ik denk nog aan het eerste vriendinnetje van mijn broer. Mijn moeder had een vreselijke hekel aan haar. De reden was dat ze ons nooit groette als ze binnenkwam en geen woord tegen ons zei. Nadat broer (via mijn moeder) haar hierop had gewezen paste zij haar gedrag aan en toen vond mijn moeder haar leuk.

Ik sta ook helemaal achter de reacties van Jasam. Als je een bepaald gedrag niet tolereert dan kan je haar erop wijzen. Dat heb ik ook wel eens gedaan met vrienden van mijn kinderen. En dat had succes.

Niet zoveel last van

Mijn kinderen hebben ook wel eens vriendjes/vriendinnen die ik minder aardig of leuk vindt of die gewoon in mijn irritatie zone zitten. Ik doe er niks aan. Eigenlijk heb ik er objectief ook niet zoveel last van. Als er hier kinderen komen spelen dan gaan ze toch hun eigen gang. Ik zit er echt niet de hele tijd bij. Zeker zo rond de 11 jaar is mijn aanwezigheid geen echte must meer. Ik ga ze dan echt niet meer entertainen. Alleen als ze blijven eten dan is het natuurlijk een ander verhaal. Dan maar even slikken en verder niks. Het is uiteindelijk tenslotte niet mijn kameraad maar die van mijn kinderen.
Het is natuurlijk anders als andere kinderen echt onaangepast gedrag vertonen of zich enorm misdragen. Dan grijp ik wel in. Maar bij gewoon vervelend gedrag of iets wat me irriteert doe ik dat niet.

helaas hier ook zo iets

ik wil nog niet zeggen dat ik een hekel heb aan het kind. het probleem is meer dat ik mijn dochter heb geleerd dat alle mensen gelijk zijn jong of oud met of zonder beperkingen. iedereen moet je behandelen zoals je zelf ook behandeld wilt worden. helaas claimt deze meid mijn kleine meid. op school raakt die van ons in een erg klein mini cirkeltje omdat er niemand meer bij haar komt en dan poef staat ze weer naast mijn dochter en zegt dat ze vandaag gaan spelen. ik zou bijna willen zeggen woef baasje doen we.
dat doet mij zo zeer er zijn zo veel leuke meisjes en jongens waar ze mee kan spelen. het geeft wel een beetje troost dat er meer zijn die een route proberen te zoeken tussen 1 vriend of meerdere vrienden voor hun kroost. best lastig op leeftijd 10/11 wij ouders zijn dan volgens hun toch al niet de slimste hihihi als ik dan naar mijn oudste kijk die had bewust maar 1 vriendin op school waar ze het dan een beetje mee kon vinden. nu zit ze op het voortgezet onderwijs en die is wel elke weekend bij een grote groep meiden en jongens film kijken,zwemmen, lol trappen. dus zouden we dan met ons allen even op onze tandjes moeten bijten door deze bassisschool gebeuren. ik hoop het voor iedereen sterkte toe gewenst met de juiste weg vinden ik blijf vrolijk verder zoeken en genieten van de meiden.

Hier ook kinderen die ik minder vind

Vooral een vriendinnetje van mijn jongste momenteel. Ze is zo'n beetje de beste van de klas, en mijn dochter net onder gemiddeld, en dat laat ze regelmatig weten. Helaas ook in de klas. Mijn dochter vindt mede daardoor weinig aansluiting bij de rest.
De machtsverhoudingen zijn ook een beetje zoek. Laatst waren ze samen een hut aan het bouwen in de tuin. Hoor ik haar zeggen: "laat mij dat maar doen want jij bent zo onhandig en ik ben veel slimmer dus kan ik het beter". Dochter vond het ook! Ik ben meteen gaan praten met hen! Ook kraakte ze al eerder die middag het knutselwerkstuk van mijn dochter af. Mijn dochter had de beste beoordeling van de klas, en dat kun haar vriendinnetje niet erg hebben.

Nu zouden ze vrijdag verder gaan bouwen aan de hut. De afspraak stond al, maar om 15 uur (schol uit) zegt het meisje doodleuk dat ze geen zin meer heeft. Dochter kwam huilend thuis.

Dat soort kinderen heb ik wel een hekel aan ja. En dat terwijl haar zus (min of meer bevriend met mijn andere dochter) juist een erg leuk kind vind! Ook haar ouders vind ik bijzonder aardig. Dus waardoor ze zich zo elitair opstelt ten opzicht (en ten koste) van mijn kind, dat snap ik niet zo... Maar ik ben voor nu wel even blij dat mijn dochter na vrijdag ook wel een beetje klaar is met dat meisje.

Besprekbaar maken

Hoe zou je het aanpakken als je dochter zo'n gedrag vertoont?
Wat let jou om dezelfde aanpak bij dit meisje toe te passen?

Ik herken het deels, alhoewel ik "hekel aan hebben" wel zeer zware woorden vind. Ik heb het aangepakt door duidelik tegen mijn kind te zeggen wat ik niet leuk vond aan het andere kind, maar ik heb ook duidelijk gemaakt wat ik WEL leuk vond. Daarnaast ben ik altijd duidelijk tegen vriendjes en vriendinnetjes dat bij mij thuis bepaald gedrag niet gewenst is. Dat werkt goed. Vaak zie ik ze vervallen als de ouders erbij zijn (die tolereren het tenslotte). Maar ik vind dat als een kind regelmatig bij mij over de vloer komt ik ook wel een opvoed rol kan spelen in hun leven.
Je moet je realiseren dat dit gedrag het meisje iets oplevert en ze waarschijnlijk (nog niet) een effectievere manier heeft ontdekt om aandacht te krijgen. Jij mag haar daar best wel een handje bij helpen.

Mamavan3

Hmmm......natuurlijk zijn kinderen bij hun eigen ouders vervelender. Vooral als een kind op wordt gehaald bij een speelafspraakje valt mij altijd op dat zodra de ouder binnen komt het kind vervelend doet. Niet mee wil, zich verstoppen, brutaal doen. Het is juist een teken dat ze zich bij hun eigen (vertrouwde) ouders laten gaan. Bij jouw thuis houden ze zich in. Bij de ouders komt het eruit. Ha,ha.. grappig Er is een kleine groep kinderen die bij anderen thuis wel brutaal, vervelend gedrag laten zien.
Verder vind ik gedrag van 'ik ben de beste en kan alles heel goed' ook bij de leeftijd van een kind passen. Het ligt er dus aan hoe oud het kind is die dit zegt. Ze hebben vaak niet eens door dat ze anderen kwetsen en beledigen. Als kinderen ouder worden gaan ze pas snappen dat niet alles om hun draait en dat het niet leuk is om te zeggen dat je iets beter kan dan een ander. Ik zit op voetbal in de selectie en jij kan niet voetballen hoor. Hoe vaak heb ik dit een vriendje van zoon niet horen zeggen. Toch is het een lieve jongen. Hij begrijpt alleen nog niet dat wat hij zegt niet zo handig is. Waar ik moeite mee heb is kinderen die liegen en snoep uit mijn kast pikken als ik even niet kijk. Daar kan ik echt niet tegen. Stiekem gedrag. Maar ook dit moeten sommige kinderen leren.... Dus ik probeer echt alle kinderen leuk te vinden. Lukt mij helaas ook niet altijd........ En natuurlijk heel brutaal gedrag vind ik ook niet prettig. Had ook een keer een vriendje van zoon die mij vroeg of ik even ergens anders wou gaan zitten omdat hij daar wou zitten. Ha,ha natuurlijk heb ik nee gezegd.....

Help

Ik weet dat deze site alleen voor ouder is, maar ik heb echt een probleem: De moeder van mijn beste vriendin haat me maar dan ook echt intens. Altijd als ik binnen kom en hoi zeg en vraag hoe het gaat reageert ze met echt zo'n High school lachje. Ik ben laatst met een andere vriendin naar haar toe gegaan, en we vroegen of A. thuis was, ze begroette mijn andere vriendin erg vrolijk en negeerde mij gewoon. Mijn vriendin A ziet het ook en vraagt regelmatig aan haar moeder waarom ze zo'n hekel aan mij heeft. Het antwoord is: Ze geeft veel te veel geld uit. Ik snap niet waarom dit zo'n probleem is, maar het klopt wel, ik neem die vriendin dus vaak ergens mee naar toe en mijn ouders betalen dit dan. Haar moeder wilt dit niet en betaalt zelf, maar daarom mag A. dus bijna nooit meer met mij ergens naar haar toe want dat word te duur. Laatst bleef ik bij A. slapen en kocht ik een bosje bloemen voor haar moeder om haar te bedanken dat ik mocht blijven slapen. Daar reageerde ze niet erg goed op... Ik weet echt niet wat ik moet doen want A is mijn beste vriendin. Hebben jullie een idee hoe ik kan zorgen dat haar moeder mij aardig gaat vinden?

Misschien

misschien zou je anders moeten omgaan met het onderwerp geld. Probeer dingen te doen met je vriendin die niets met geld te maken hebben. Die niets kosten. En dan ipv een bloemetje mee bv wat zelfgebakken cupcakes ofzo. Blijkbaar is geld een gevoelig onderwerp bij de moeder van je vriendin, zou handig zijn daar rekening mee te houden...Maar goed ik zou me verder geen zorgen maken hoe jij ervoor kan zorgen dat ze jou aardig vindt, want dat is verder niet aan jou. Als jij gewoon netjes & beleefd bent kan je verder niet veel anders doen.

Ontopic

Ontopic; ik zou t woord hekel niet gebruiken maar ik zou aan mn kind uitleggen wat ik niet leuk vindt aan dat kind. Als t andere kind probeert om de baas te spelen zou ik mijn kind uitleggen dat hij dat niet moet laten gebeuren. Hoe het ook zij ik vind dat zulke gelegenheden kunnen worden gebruikt zodat je kund kan leren wat t wilt in een vriendschap. En als kids bij mij spelen geef ik gewoon aan wat wel en niet mag. Lekker duidelijk.

Yrsa

Onderschat niet hoe belangrijk geld voor veel mensen is. Wij zijn ouders die heel slecht zijn in zelf iets verzinnen, dus met speelafspraakjes gingen wij vaak naar de dierentuin.
Andere ouders echt over de zeik. Jullie deden al drie keer dat en dat kostte dat en dan gingen jullie daar ook nog wat eten! Wij kunnen dat niet bieden!

Terwijl ik dan juist dacht: wat heeft kind dáár super speelafspraakjes met knutselen en zelfversierde koekjes, hoe verzinnen en kunnen zij dat toch allemaal. Voelden we ons over en weer minderwaardig.

Met uitpraten is dat helemaal goed gekomen.

Ik denk in jouw geval: laat die moeder lekker. Zo te horen gaat het niet over jou, maar over haar eigen gevoelens en waarden rondom geld uitgeven. Praat niet over geld, geef niks van waarde, prijs haar om de gezelligheid in huis en alles wat ze goed kan en ga vooral met je vriendin om buiten de deur.

jee Sanne ..+ Yrsa

Oei Sanne, je bericht is weliswaar heel aardig, maar het klinkt mij in de oren alsof jij vindt dat het het beste is als het een soort van kinderpartijtje-voor 1-gast moet zijn als kinderen gewoon even afspreken.
Je hoeft als ouders toch helemaal niet iets te verzinnen voor de kinderen?
Je hoeft niet te knutselen, naar de dierentuin of koekjes bakken. Ze kunnen gewoon bijvoorbeeld even wat drinken en daarna buiten spelen of op hun kamer.

Maar ik ben het wel met je eens voor wat betreft Yrsa. Je bent denk ik teveel met die moeder bezig en alleen mondeling even bedanken is wel genoeg, anders wordt het zo overdreven. Dan vestig je zo de aandacht op jezelf, terwijl dat vast je bedoeling niet is.
Je vraagt ook: hoe kan ik zorgen dat die moeder mij aardig gaat vinden? Maar dat hoeft helemaal niet. Je bent niet met haar bevriend, ze hoeft je alleen maar te gedogen. Het is natuurlijk geen leuk gevoel maar het beste is om er geen aandacht meer aan te besteden. Of lees je inmiddels niet meer mee?

Egel

Nou nee, we gingen toen dochter kleiner was ieder weekend één of twee keer wat leuks doen. Naar de dierentuin, naar de bioscoop, een uitje van natuurmonumenten, een zwembad, noem maar op. En daar of na afloop wat eten. En als er een vriendje of vriendinnetje kwam spelen deden wij dat ook. Niet voor het speelafspraakje. Ik snap dat het zo overkwam inderdaad.

Sanne, ik denk dat Yrsa haar bericht

sarcastisch bedoelt. Ik vind het zelf ook een verschrikkelijk draadje: kijk mij/ons eens fantastisch leuk en aardig zijn. Ja, we hebben ons schatje dan wel zo opgevoed dat iedereen gelijk is, maar ze kómt nou toch met iemand thuis zeg, daar moet ik haast van braken. En dan ga ik maar even een blokje om....

Eh, mag ik even een teiltje...

Niet met 1 kind spelen

Bij ons komt ook van alles over de vloer en iedereen is welkom. ook allerlei rugzakjes, kinderen uit asociale gezinnen en zo. Maar dat wil niet zeggen dat de regels niet gelden voor anderen. Als ik merk dat kinderen manipuleren, samenspannen, hun zin doordrijven of zoiets, maak ik dat bespreekbaar op dat moment of achteraf met mijn eigen kind. Ik bespreek dan hoe ze dat vonden en hoe ze daar mee om gingen en kunnen gaan. Gewoon heel kort hoor, tijdens het eten, autorijden of zoiets. Bij onze oudste waren dat soort gesprekjes hard nodig om hem sociaal wat slimmer te maken. Jongste gaat er beter mee om en begint er vaak zelf al over. Hij vindt het dan wel fijn om even bevestigd te krijgen dat ik het ook merkte.

Je zou met je dochter kunnen bespreken dat je ziet dat ze veel met één kind speelt, dat dat meisje gaat verhuizen en dat het belangrijk is om meerdere vriendinnen te hebben. Afsluiten van de groep is echt niet handig. Heb ik ook al eens gedaan en dat werkte goed.

Niet leuk

Ik zou trouwens nooit zeggen of laten merken dat ik dat meisje niet leuk vindt. Laat het haar zelf ontdekken.

Oud draadje

Haha, komt daar ineens mijn oude draadje voorbij.

Gelukkig is het kind verhuisd

grappig inderdaad

maar toch een interessante discussie

De een komt erachter dat elk weekend kinderen meenemen naar de dierentuin wat buitensporig overkomt op anderen, de ander wil een teiltje.....

Wat betreft Yrsa: iedereen is weer anders opgevoed. Mijn ouders hechtten nooit zoveel waarde aan een bosje bloemen bij het bezoek (aardig hoor, maar het had niet gehoeven) en dat heb ik ook. Ik neem ook vrijwel nooit kadootjes mee als ik ergens op visite ga; van mijn visite verwacht ik ook geen kado's. In mijn middelbare schooltijd heb ik wel eens meegemaakt dat ouders oprecht beledigd waren dat ik niet iets had meegebracht toen ik kwam logeren. Vonden ze erg onbeleefd..... tja.

Wat betreft vervelende vriendjes van je kinderen: tja, dat kan. Of je het niet kunt laten blijken aan je kinderen, weet ik niet.... ik zou nooit openlijk een waardeoordeel geven (tenzij het echt om iets ergs gaat), maar ik vrees dat anderen het wel zouden kunnen merken als ik iemand niet mag. Momenteel komt er een vriendje aan huis dat een bepaalde irritatiefactor heeft, hij vertoont nogal slachtofferig gedrag. Mijn kind heeft het een beetje met hem gehad, maar geeft toch vaak toe als vriendje vraagt (smeekt) om af te spreken. Ook omdat het jongetje verder niet veel aansluiting heeft. Daar hebben we het dan over achteraf: Joh, had je eigenlijk wel zin om met X. af te spreken, je deed niet zo aardig tegen hem. Blijkt het dat ons kind dan vaak toch toegeeft omdat hij op zich wel graag met íemand wil afspreken, en het zielig vind voor X. De andere vriendjes van ons kind spreken minder vaak af na schooltijd door een druk programma van bso, sportclubjes e.d, of door een minder grote afspreekbehoefte. En dan laten we het aan kind over wat hij er verder mee wil: hij kan tegen X. zeggen dat hij bijvoorbeeld 1x per week afspreken wel genoeg vindt, of, als hij toch vaker afspreekt, dat hij wat aardiger moet doen tegen z'n vriendje.