Heel snel beledigd/verkeerd interpreteren

nog leren

Hij moet de sociale omgang duidelijk nog leren. Humor en plagen is best moeilijk, sommige kinderen doen daar wat langer over. Het is ook wel iets dat moeilijk is om uit te leggen, hij moet dat echt leren door het af te kijken.
Je zult nu zeker de reactie hier krijgen dat je hem op autisme moet laten testen (daar zijn ze hier dol op), maar als ik jou was zou ik gewoon afwachten en hem situaties uitleggen.

pas gek

Heel goed: hij gaat boze gezichtjes tekenen als hij boos is of hij loopt weg. Dat is beter dan erop los timmeren
Hij is vijf. Je kan hem niet gelijken met zijn zusje, niet iedereen is even sociaal vaardig op dezelfde leeftijd, hij kan misschien weer eerder fietsen dan zijn zusje. Ik zou hem niet onder een vergrootglas blijven houden, dat is pas gek
En hij mag best boos zijn. Dit kan je niet verbieden; andere kinderen doen ook vervelend Hij heeft gewoon tijd en duiding/begeleiding nodig om even te schakelen naar weer rustig worden.

Autisme

Autisme of geen autisme, zeker nu doet het er niet toe. Je kunt je kind helpen inderdaad met concrete uitleg. Zie de vraag in zijn gezichtje en kijk hoe hij dat oppakt en help daar zonodig bij. Observeren hoe het gaat doe je al en daar kun je op een gegeven moment ook tijdig wat meegeven of een andere kant uit helpen als je ziet dat het niet gaat werken.
En misschien gaat het alsnog vanzelf maar daar zou ik niet vanuit gaan. Helpen met uitleg en helpen met situaties invullen kan hem op betere ideeën brengen. Blijkbaar gaat het (nog) niet vanzelf.
Misschien overbodig advies, maar het kan ook helpen om scherp in de gaten te houden of hij wel alles goed kan zien en horen. Dat kan er ook voor zorgen dat hij situaties niet goed kan inschatten of kan observeren bij anderen.
En voor hem is het normaal wat hij al dan niet ziet of hoort.

schoolarts

Een schoolarts is geen psycholoog. Juf ook niet. maar bij jou knaagt het. Negeer dat gevoel niet!

Ik zou dan ook naar de huisarts gaan en mijn zorg uitspreken en vragen om een verwijzing voor onderzoek bij de GGZ.

Dan kun je rekenen op bevestiging of een uitsluiting en weet je meer.

Knagende oudergevoelens zitten er vaak niet voor niets. En er wordt juist steeds meer gehamerd op een vroege diagnose (even los van het feit of het werkelijk het a-woord is).

Alleen de GGZ kan dat bevestigen of uitsluiten en dus zekerheid geven.

Pijn doen

Wat ik toen niet wist, nu iets beter, is dat het bij mijn zoon toch een vorm van imitatie of terugdoen was. Alleen hij kende zijn eigen kracht niet en de manier waarop hij iets terugdeed was niet in verhouding. Heel vaak is het ook gewoon een ongelukje, iemand komt per ongeluk tegen je aan, en dan kon hij niet beoordelen dat hij dat dan moest 'laten gaan'. Hij had zelf ook wel eens wat onbehouwen gedrag, maar dat snapte hij beter.
En dan snapte hij ook niet dat een ander kind wat terugdeed uit onbegrip.
Ik heb indertijd een afspraak gemaakt miet kinderopvang en school dat als hij zoiets weer deed dat ze mij dat melden en dan sloop ik cartoonnet van de tv.
Voor de rest van de week.
Als je niet weet dat elkaar pijn doet in het echt niet leuk is dan mag je daar niet naar kijken. Dat gaf wel wat lucht aan de leiding van de kinderopvang en school, en leverde mij ook krediet op. Echter zoon meldde later dat hij die straf niet begreep.
Ik heb hem ook op judo gedaan omdat ze daar beter leren omgaan met je lichamelijk hanteren en verdedigen, niet aanvallen, en 'ongelukjes' worden beter besproken.
Ik kan het niet overdoen, maar als het me nu zou gebeuren zou ik het goed uitvragen en het 'perspectief' van je zoon letterlijk nemen, zo is het gewoon zoals hij het beleefd heeft. En dan samen nadenken hoe je kunt voorkomen dat je een ander pijn doet. En hoe zoiets ontstaat.
Steeds als dat belangrijk is.
Bij mijn zoon speelde ook mee dat als hij erg gestresst was, dan werd hij drukker, nam het onbehouwen gedrag toe, dus dan had hij meer rust nodig en even alleen spelen. Anders nam de irritatie alleen maar toe.

Slecht gedrag

Er is ook vaak onrijp om niet te zeggen slecht gedrag op school. Dat heeft een leerkracht ook niet altijd in de gaten. Maar alle kinderen zijn dit aan het leren en kunnen dat niet altijd goed bemiddelen. In groep 3 werd zoon dan ook inmiddels stevig gepest. Slecht gedrag van andere kinderen. Dat kan elkaar versterken.
Zoon kreeg later excuus van een van zijn 'vrienden' dat die hem pestte uit angst zelf gepest te worden. Die groepsdynamiek hebben scholen vaak ook geen goed antwoord op.
Zoon heeft dit inderdaad ook alleen op school gehad, in de onderbouw, dat hij zelf te ruw was of dingen terugdeed op een hardhandige of onbegrijpelijke, onlogische, manier.
Later werd hij zeer pacifistisch, te pacifistisch om iets te doen als hij gepest werd. Toen mocht hij, als enige van de school en de opvang, een ander een hengst geven als hij gepest werd, maar dat kon hij toch echt niet, ondanks aanmoediging van de volwassenen.

autisme inderdaad

Zoon heeft het syndroom van Asperger.
In de bovenbouw van de basisschool, toen hij zijn diagnose kreeg, zijn er voor hem ook wel kwartjes gevallen. En ging hij zelf, samen met mij, situaties analyseren en bespreken.
Pas op het voortgezet onderwijs, autismeklas, is hij op diverse manieren heel erg gaan groeien, en steeds meer gaan snappen. Ook omdat er dan op school mensen waren die hem snapten en een vraag konden beantwoorden of aansluiten bij waar hij in zijn ontwikkeling was. Ook had hij medeleerlingen, die soms nog vrienden zijn, waar hij de manier van denken van herkende en zich verwant mee voelde. Hij nam een soort van zelf de regie over zijn ontwikkeling en liet zich daar door anderen goed in begeleiden.
Zeer dankbaar ben ik daar nog steeds voor.

School

Soms jeukte het verschrikkelijk, dan wilde ik het liefste mee in de klas. Situaties ter plaatse kun je namelijk het beste per direct en ter plaatse bespreekbaar maken zodat het kwartje valt. In een andere omgeving is dat een stuk moeilijker maar daar heb ik wel mijn best voor gedaan.
Ik probeerde ook wel eens wat van mijn inzichten over zoon mee te geven aan de leerkracht omdat het vaak om dezelfde dingen gingen die fout liepen, maar men had zelf al een 'workshop' gedaan en wist het beter.
Pas in het speciaal onderwijs echter kon men mij vertellen hoe je dat beter aanpakt. Toch zijn er soms ook leerkrachten die het geduld en het inzicht hebben om een kind goed te begeleiden die zo in een eigen cocon en rigide denkt. Gelukkig heeft zoon hier en daar ook regulier goede mensen ontmoet waar hij van geleerd heeft.
Zowel met zoon als met dochter heb ik periodes gehad dat ik ze uit school haalde en direct weer de school met ze inging als er weer onbegrijpelijke zaken speelden, zodat ze ook leerden om zaken goed te regelen voor zichzelf. Door zelf het voorbeeld te geven hoe je dat geduldig, beleefd en doorzettend doet. Sommige leerkrachten, met name in het voortgezet onderwijs, konden daar meer mee dan anderen.

Thuis

Zoon werd nogal wanhopig, overprikkeld en gestresst van school en liet dat daar niet zien. Als hij dan thuis was hoefde er maar iets te gebeuren of hij flipte, dan ging alles de lucht in. Maar dat gebeurde dus in de bovenbouw van de basisschool. De onderbouw heeft hij nog relatief ongestoord en normaal doorgemaakt, behalve dat hij steeds meer gepest werd en aanvankelijk zelf onbehouwen incidenten had.
Als kind was hij vriendelijk en ondernemend. Als peuter had ik wel dat ik zijn tijd goed moest indelen. Als hij niets te doen had, werd het makkelijk chaos, rondrennen, spullen omgooien, dat soort. Door hem actief aan werkjes te zetten of bij dreigend onheil te laten kiezen wat hij ging doen, door dingen samen te doen, zijn tijd voor hem in te delen, was het een prettig leerzaam kind. In sommige zaken zeer zelfstandig zelfs en ook sociaal.
Met vier jaar deed hij al zelf een boodschap. Haalde de krant en een snoepje bij de sigarenwinkel. Ging zelf op de hoek spelen en wist de weg terug naar huis te vinden met adres, telefoonnummer en alles. Was overal voor in en een plezier om mee om te gaan voor mij.
Op school was hij in het begin wel wat angstig in zijn kleuterjaren, maar daar had hij een hele lieve juf zodat er weinig gedoe was. Dat begon pas met 5/6 jaar. Hoewel er eerder ook wel incidenten van haren trekken of zo op de creche waren geweest.
Daar was echter een peuterleider die mij meldde dat als een kind zich niet verveelt dan is hij ook niet vervelend. Dus nog meer aanmoediging om zijn tijd goed te vullen. Dat werkte wel. Thuis. Maar op school heb je weinig invloed.

Later

Een meester in groep 7 probeerde me wel gerust te stellen dat het later vaak heel goed komt met 'dit soort kinderen'. Mooi, maar het was toen helemaal niet goed. Zoon kwam angstig, gestresst, wanhopig en zelfs suicidaal thuis.
Maar hij krijgt wel gelijk.
Zoon heeft van communicatie zijn 1e leerdoel gemaakt en doet nu ook een bijzondere opleiding waarin er de hele tijd kwartjes vallen. Tegenwoordig heeft hij er meer tekst bij dan ik.

Groepsgedrag kleuters

http://www.npo.nl/het-geheime-leven-van-4-jarigen/20-02-2017/VPWON_1265006

Groepsgedrag heb je thuis niet en dat kan ontregelend werken op een kind dat daar niet vanzelf iets van snapt en bij gebrek aan goede leiding.
Lijkt me nog steeds interessant in dit kader.

vanalles

Ik vind wel dat je veel van hem verwacht: (te) fysiek gedrag is echt volkomen normaal op die leeftijd.
Verder wel herkenbaar (met uitzondering juist dat fysieke; al had zoon dat wel met zusje en soms met ons op die leeftijd)
Kijk, natuurlijk is er sprake van rijping en moeten leren. Leren moeten/mogen/kunnen we allemaal, ook wij volwassenen. Maar het is vooral ook *ander* gedrag, niet zozeer (alleen maar) achterlopen.
Een belangrijke tip (die ik eerder had moeten krijgen) probeer écht met een superpositieve blik te kijken naar zijn gedrag. Dat helpt, een beetje. Je zoontje is al negatief genoeg van zichzelf! (maar hee, we hebben niet alleen zonnetjes nodig!)
Welke stempel je nu uiteindelijk op mijn zoon kunt plakken, geen idee, want zelfs qua stempels past hij slecht
Er speelt iig vanalles: zeer gevoelig (verklaart al veel) en zoon hier is ook érg slim.
Mogelijk iets van autisme, uiteindelijk hielp dat ons niet voldoende verder en doet er ook niet meer zo toe voor ons.
Verder speelde hier grote mismatch met school en, achteraf bezien, hadden wij als ouders het ook wel beter kunnen doen bij dit kind.
Uiteindelijk is het lastig ontrafelen wat wat precies is.
Ik heb lang zitten te denken/observeren wat er toch precies speelde bij zoon, achteraf bezien denk ik juist dat dat averechts gewerkt heeft en het heeft ons niets gebracht. Ik had veel beter eerder meer kunnen genieten van juist het zeer bijzondere karakter van dit zeer bijzondere kind.

je hebt in de afgelopen maanden volgens mij een aantal draadjes gestart over dat je je zorgen maakt over je zoontje.

Als je zo bezorgd bent, laat hem dan eens verwijzen naar een ervaren, goede kinderpsycholoog om uit te zoeken of er werkelijk iets met hem aan de hand is. Begin nu niet aan van alles zonder dat duidelijk is of er echt een probleem is en als dat zo is, welk probleem dat is. Dan zou het kunnen dat je een probleem aan het behandelen hebt dat er niet is en dat het werkelijke probleem (zo dat er zou zijn) niet de juiste aandacht krijgt.

Aagje

Kalm aan

Je hebt je zoon op judo gedaan en hij volgt een training. Als ik in jouw schoenen stond, zou ik eerst eens een halfjaar afwachten. Maak je je dan nog zorgen, kun je weer een volgende stap nemen. Te veel tegelijk zou ik niet aanraden.

Wat je zelf kunt

Liever verdiep je je in wat je zelf kunt bijdragen want dat helpt het beste en is continue.
Pas met de video onlangs van Tony Attwood heb ik goed begrepen hoe het zit met 'foute' vriendjes. Die accepteren een kind dat regelmatig sociaal de plank misslaat wel mits ze meegaan in het voor zo'n kind ook dysfunctionele gedrag.
Het zijn allemaal kinderen en mijn zoon heeft ook last gehad van 'foute' vriendjes. Ik heb hem voortdurend bijgepraat dat je vriendjes kunt zijn maar wel verschil maakt. Je gaat niet mee in 'fout' gedrag. Gedrag dat anderen pijn doet, schade maakt aan andermans bezittingen, verboden is bij de wet.
Dat beoordeel je zelf en dan neem je afstand. Je gaat dat niet doen en zonodig ga je weg (altijd positief formuleren, niet in ontkenningen).
Goed gedrag heeft uiteindelijk meer effect en gaat je beter helpen in de omgang met andere mensen.
Anderen kunnen zich fout gedragen maar doe jij het niet. Kijk naar jezelf. Je kunt een ander niet veranderen maar wel veranderen en verbeteren wat jezelf doet.
Tegeltjeswijsheid die meer expliciet nodig is als je kind het nog niet snapt.
Zoon was ook al snel degene die 'gesnapt' werd bij fout groepsgedrag omdat hij dit niet goed kon beoordelen en dan tijdig maken dat hij wegkwam.
De buurman steekt vuurwerk af voordat het toegestaan is en zoon staat er in de tuin bij te genieten en te lachen. Dan leg ik hem uit dat het niet mag. Dat er tijden voor zijn dat je vuurwerk mag afsteken en als je dat toch buiten de tijden doet en de politie komt langs dan krijg je een boete of een taakstraf. Buurman is onzichtbaar en tijdig weg en dan sta jij daar bij te lachen. Dan denkt de politie nog dat jij het vuurwerk hebt afgestoken. Dus trok ik zoon naar binnen.
Blijven uitleggen. En overigens heeft zoon door een fout vriendje juist daarmee ook een probleem gehad.
Een 'fout' vriendje waar hij mee bij school liep, raapte een stuk achtergelaten vuurwerk van de grond en probeerde dat aan te steken. Dat werd door mede scholieren bij de school gemeld en beide jongens kregen een schorsing in de school. Dan doe jij het niet eens zelf. Pas toen is dat kwartje gevallen.
Gelukkig had zijn juf op de basisschool het wel door. Dan was er een chaos in de klas omdat de juf even weg was en zodra ze terug kwam schoten de kinderen naar hun stoel en stond zoon nog midden in de klas te lachen.
Dat uitleggen dat je juist zelf extra goed gedrag moet laten zien en wat dat dan is.

Tekst

Mijn beide kinderen geven nu op oudere leeftijd aan dat ze nog liever nog meer uitleg van mij en tekst hadden gekregen. Maar voor mij was het ook vaak zoeken naar tekst voor dingen die voor jezelf juist zo vaak vanzelf spreken.

alleen op het schoolplein

Dit valt mij op, je schrijft: "Maar echt...het gaat eigenlijk alleen maar fout op het schoolplein.
Met thuis buiten spelen, verjaardagsfeestjes, speeltuin, speelafspraakjes etc etc gaat het eigenlijk altijd wel prima. (het fysieke gedeelte bedoel ik dan)
Dus waarom juist op school dan niet??"

Op de school van mijn zoontje ging er ook van alles mis op het schoolplein. Er was te weinig toezicht. Zou dit op jullie school ook kunnen? Vraag eens na. Hoeveel toezicht is er dan en letten die wel op? (lastig achter te komen, loop anders eens langs in de pauze).

Als je zoon op feestjes, buitenspelen etc dit gedrag niet vertoont zou ik totaal niet denken aan autisme (dat wordt net iets te vaak geroepen).