gesprekken onderbreken

Herkenbaar

Heb zelf helaas geen tips maar je verhaal is wel heel herkenbaar. Lees met je mee.

kleutergedrag

Je noemt dat ze ADHD heeft, maar ik vraag me af of het ermee te maken heeft of dat het gewoon kleutergedrag is. Het kan er natuurlijk mee te maken hebben, maar hoeft niet. Ze is pas 6.

Ik heb nl ook een 6 jarige thuis die dit nog niet snapt. Als wij hem erop wijzen dat iemand anders aan het praten is en hij even op zijn beurt moet wachten, dan wordt hij boos. En hij is in tranen als hij na het wachten vergeten is wat hij ook alweer wilde vertellen.

We wijzen hem er vaak genoeg op, maar het komt nog niet aan. Zijn 9 jarige broer doet het trouwens ook nog regelmatig maar snapt het al iets beter. Ik denk dat je gewoon geduld moet hebben

snappen en handelen

Ze zal het ongetwijfeld snappen, maar ernaar handelen en voor jonge kinderen toch lastig. Kan best zijn dat ze, ondanks dat ze een slimme meid is, op sommige punten toch leeftijdsadequaat gedrag vertoont.

Maar een tip kan zijn dat je als je de dag doorneemt bij het avondeten eerst aan haar vraagt om te vertellen hoe het op school was en wat ze heeft meegemaakt. Dat zij als eerste haar zegje mag doen en dan pas de rest. Maar misschien doe je dat al.

Hoe is het bij je oudere kinderen? Mijn 9 jarige (ook versnelde jongen) vindt dit ook nog steeds lastig. Maar ze zullen het gewoon moeten leren.

als je

Je hand opsteekt (als stopteken zeg maar)en tegen haar zegt: even wachten, ik heb je gehoord, maar ik ben even met ... aan het praten,ik luister zo naar je.
Met de andere gezinsleden spreek je af dat je bezig bent om dit gedrag aan te pakken en dat je dit dus gaat doen. Je gaat dan ook na 5 tellen even naar haar luisteren. Zo bouw je dat op tot steeds iets langer. De zin maak je ook steeds iets korter.
Wel telkens je hand gebruiken. Na een poosje hoef je vaak alleen maar even je hand op te steken en weet ze wat er gaat gebeuren.
Hier werkte het goed, dus wie weet?

steekwoord

herkenbaar bij bijna-9 jarige zoon, bij wie gewoontes zeer langzaam inslijten. Wat helpt is mijn acceptatie dat het zo werkt bij hem, geduld en altijd op rustige toon aangeven dat hij even moet wachten omdat ik even in gesprek ben met ..., maar even in 1 woord zeggen waar hij wat over wil vertellen, want anders weet hij het vaak niet meer, wat weer heel frustrerend voor hem is. Dit werkt bij ons heel goed, hoewel iets in 1 woord vertellen wel weer een heikel puntje is, maar een goede oefening

blokje

Als jullie aan tafel zitten kan je bv de broer die iets vertelt iets in handen geven. Ik noem maar wat: een blokje bv. De anderen mogen hem dan niet onderbreken. Daarna mogen ze vragen stellen. Dan krijgt iemand anders het blokje. Zo kunnen de andere gezinsleden ook eens wat vertellen
En ja: geef haar maar een opschrijfboekje, dat lijkt me een goeie.

inderdaad

Ik dacht ook meteen aan opschrijven, dan is ze tenminste even bezig en hoeft ze niet te wiebelen. Dan juist natuurlijk niet een woord maar alles wat ze wil zeggen.

Dus je steekt je hand op en nu zeg je dat ze het moet opschrijven, later moet die hand voldoende zijn, eventueel met het gebaar voor schrijven.

Andere kinderen

De kinderen corrigeren hier vaak elkaar met dat soort dingen. Minder zachtzinnig en directer dan ik het zou doen meestal maar ze accepteren veel meer van elkaar. Kinderen kunnen elkaar enorm versterken in ongewenst gedrag maar de keerzijde is dat ze elkaar ook wijzen op gewenst gedrag en elkaar daarin corrigeren. Vaak werkt dat nog beter dan als ik dat doe.

Wat kan helpen

Kinderen met adhd hebben het gevoel dat alles plotseling gebeurt en daarom doen ze zelf ook zo. Ik heb twee kinderen in het spectrum en die hebben precies dezelfde neiging. Het blijft lastig maar er is wel wat mee te doen.

Ik heb diverse dingen geprobeerd om ze eerst bewust te laten worden van de mate van hun eigen chaos stoplichtmethode of versnellingsbak methode. Ik heb jaren lang gewezen op innerlijke kleur: je lijkt nu wel rood van binnen of wat ben je mooi groen, hoe voelt dat ? (je staat in de vijfde versnelling) en later vroeg ik welke kleur zij zelf vonden dat ze op dat moment waren. Nog wat later, goh jij bent rood, kan jij van rood naar oranje? Wat heb jij dan nodig?)). Later aangevuld met 'je bent rood, volgens mij houdt dat bij jou in dat je ogen en oren vol zitten (met indrukken) en er geen ruimte is voor iets erbij, klopt dat?". En vanwaaruit erop wijzen dat anderen soms ook hun ogen en oren vol hebben en hoe kan zien wanneer iemand weer ruimte heeft: dat zie je aan de lichaamstaal (bijv als iemand weer oogcontact kan maken). Inzicht in jezelf is ook inzicht in een ander en dat kan je zelfvertrouwen geven. Als vanalles in jouw belevingswereld plotseling gaat, kan dat beangstigend zijn en het levert geen inzicht op.

Het is een executieve vaardigheid die inhibitie wordt genoemd. Kleuters (of jonger) hebben nog weinig inhibitie en kinderen met adhd hebben veel moeite met inhibitie ed. Inhibitie moet groeien bij kinderen maar bij kinderen met adhd, staat dat bijna stil als je er niet wat mee doet. Je zou het boek Slim maar van Peg Dawson in kunnen kijken wat zij zegt over inhibitie. Ik heb het uitgeleend maar ik weet dat Peg Dawson diverse executieve functies als clusters beschouwt omdat inhibitie samen gaat met emotieregulatie en flexibiliteit en je daarna pas kan gaan oefenen met volgehouden aandacht.

Maar dat is pas echt goed te oefenen als ze wat beter kan focussen en haar dat niet zo veel moeite kost. Dus toch maar aan de medicatie?

punt van medicatie

Als ik je zo hoor, heb ik de neiging om te zeggen: de vraag stellen, is 'm beantwoorden. Ze is onzeker en meer nog dan dat. Het wordt tijd dat je het tij keert en daar zal veel tijd overheen gaan om haar zelfbeeld op neutraal te doen staan.

Hoe kan het nu nog veel erger? Ze heeft die medicatie nodig voor op school en dat is niet zomaar. Ik begrijp je twijfels maar dat zijn je eigen twijfels, niet de hare. Mijn kinderen hebben veel baat bij medicatie. Zonder zou het niet gaan. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad in het begin. Dat had vooral te maken met mijn acceptatieproces. Twijfels, verdriet, boosheid. Daar heb ik overheen moeten stappen en ook daar schijnt de zon volop. Nu vertel ik mijn kinderen regelmatig wat over hun adhd en hoe dat bij hun werkt en welke strategieen ze kunnen inzetten. Want je kan ergens wel niet zo goed in zijn, maar je kan dus alleen maar beter in worden! Dan kan je alleen maar winnen. Ze vinden het bij hun horen erg dat ze adhd hebben. Ze herkennen het ook wel eens bij vriendjes. Ze zijn niet de enigen en niet alleen.

Succes!

foutje

Ze vinden het bij hun horen erg dat ze adhd hebben

Ik bedoelde: mijn kinderen vinden dat het bij hen hoort dat ze adhd hebben. Maw ze hebben het volledig geaccepteerd. Adhd heeft nl ook veel pluspunten die anderen weer niet hebben.

Fruitella & Jippox / medicatie

Ik ben zelf (ongediagnosticeerd, maar met 200% overtuiging) ADHD'er maar al rond de 45 en denk het pas een jaar of 2. Maar interessant draadje dit.

Eerst even over medicatie:

Fruitella: "Maar dat is pas echt goed te oefenen als ze wat beter kan focussen en haar dat niet zo veel moeite kost. Dus toch maar aan de medicatie?"

Jippox: "Ja, we hobbelen heel langzamerhand wel steeds een stukje meer richting medicatie."

Ik heb geen principieel bezwaar tegen medicatie, maar vind het wel iets dat je pas in laatste instantie zou moeten toepassen. Ik vermoed, Jippox dat jij er ook een beetje zo ver denkt.

Misschien kan je naast het boek "Slim maar" ook het boek "Ad(h)d, hoe krijg je het uit je hoofd" van Cathelijne Wildervanck lezen. Zij is oprichter van adhd-Nederland die coaches heeft om mensen met adhd te begeleiden.

Ik ben net zelf met het boek begonnen, maar de filmpjes op de site (en youtube) spreken mij zeer aan. NIET focussen op wat niet goed gaat, maar juist op waar je wel goed in bent. En sowieso, niet altijd negatieve aandacht, maar een positieve insteek.

En de insteek is: de drukte dus uit je hoofd halen en daardoor (neem ik aan - ben het boek nog niet door), rustiger gedrag krijgen.

Ik weet niet of het boek ook geschikt is voor kinderen, maar weet wel dat de coaches ook ouders van adhd'ers begeleiden.

Misschien heb je er wat aan, naast de tips die je hier al krijgt. Dat schrijven vind ik wel een hele goede. Sowieso goede oefening, leuk om te bewaren voor later en inderdaad: dan kan ze in elk geval haar verhaal kwijt.

Je kan ook aangeven (als dat schrijven werkt), dat je op gezette tijden haar schriftje leest, als het niet nodig is (voor haar) dat je er per se snel erna nog over praat.

In zijn algemeenheid dacht ik trouwens bij het lezen van je posting: inderdaad, vooral veel positieve aandacht geven op alles wat ze goed doet (dus zelfbeeld versterken), maar ze moet het wel leren dat ze niet mensen steeds mag/kan onderbreken. Dus in die zin wel helpen om met die gewoonte te stoppen.

Als ze 6 is denk ik dat je op een rustig moment daar toch wel met haar over kan praten en dat ze dan snapt dat het niet mag?

Je kan evt. zelfs met haar bespreken, wat haar kan helpen om op zo'n moment te stoppen en wel te wachten, bijv. als die andere tips niet werken. Of is ze daar nog te jong voor?

valkuil

Het is een bekende valkuil te denken dat iemand met adhd slechts nog niet begrijpt dat je niet door iemand heen hoort te praten maar daar gaat het niet om. Misschien maak je zelf die vergissing omdat hetzelfde zovaak tegen jou is gezegd. Ze zal het vast verstandelijk begrijpen (ze is niet dom) maar zoiets kan je pas echt goed begrijpen als je het ook zelf ervaart. En dat is dus niet het geval.

Ik ken je dochter niet maar ik doe een gokje: ze heeft het waarschijnlijk zo druk in haar hoofd omdat zij zich bewust is van vanalles in haar omgeving: de jongens die achterin de klas aan het klieren zijn, de moeder met een boze stemming die haar dochter zachtjes toesnauwt. de juf die binnenkomt en hoe die erbij loopt (goed/slechtg gehumeurd), de hond die buiten losloopt: alles tegelijkertijd bij binnenkomst van de klas. Dat gaat vanzelf, moeiteloos. Ze weet onmiddellijk wat de sfeer van de klas voor die dag is. Ze is er aan onderhevig: he tis een golf die haar overspoelt. Dat heb je geen tijd om te zeggen, hee even time-out. Dat is iets dat je moet leren. Leren doe je bij innerlijke rust. Natuurlijk zou zij ook wel willen dat alles en iedereen even wacht met geven van signalen. Maar dat bestaat niet. Ondertussen zeggen mensen tegen haar

Het is een gave (alleen, waar kan je 'm voor inzetten?) met een fikse keerzijde. Ze kan (nog) niet filteren (dat is deels te leren) en focussen (ook deels te leren). Maar dat betekent dus dat haar hoofd vol zit en er geen ruimte is om te wachten op iets of iemand... of ook maar te denken dat je kan wachten en wat dat dan inhoudt. Ze weet wel wat het is maar het toepassen, daar gaat het om. Als je wilt dat ze dat leert, moet je eerst beginnen met de innerlijke onrust te dempen, pas dan kan er ruimte komen om de

ADHD betekent niet dat de regels jou nog niet duidelijk genoeg verteld zijn: het is heel iets anders.

hickup

Ik zit op een gevoelige computer en als ik enter druk, gaat het fout, sorry.

Even afmaken:

Ondertussen zeggen mensen tegen haar dat ze moet opletten, stil moet zijn, antwoord geven op een vraag. Dat is bijna niet te doen terwijl al die indrukken (van buiten naar binnen) op je afkomen. Het is alsof je met een dure auto, op een rotonde in Rome aan het rijden bent, zonder tomtom. Dan lukt het niet of heel moeizaam te komen tot 'ik zet alles stop en denk eerst eens na wat ik zelf wil doen of moet doen (bijv de juf begroeten). Dat is wel iets dat je zou moeten doen op zo'n moment maar dat is dus juist iets dat niet lukt. Dat is wel te leren maar niet door te zeggen 'praat eens niet door iemand heen'. Als dat het was, was het alleen een opvoedingsprobleem en geen adhd. Je moet kleine stapjes maken. Het is andersom: er is sprake van adhd en er is dus een opvoedingsuitdaging (als dat een woord is).

En ja, natuurlijk veel positieve feedback geven. Maar als er veel fout gaat (bijvoorbeeld veel op school) en je krijgt positieve feedback, dan zet dat niet zoveel zoden aan de dijk. Help haar bij het ontwikkelen van de executieve vaardigheden of functies (of hoe worden ze genoemd) die ze nodig heeft.

Als je wilt dat ze dat leert, moet je eerst beginnen met de innerlijke onrust te dempen, pas dan kan er ruimte, rust en tijd komen dat ze om zich heen kijkt en de chaos om haar heen kan leren zien (en ordenen ed).

Leuk draadje!

Ik heb weinig toe te voegen aan de goeie tips. Maar één ding wil ik wel zeggen: het wordt toch wel beter naarmate ze ouder worden, waarschijnlijk deels doordat ze op school gedrild worden, maar ook omdat ze er andere interesses bij krijgen waar ze zich in kunnen uitleven (jaja, gamen). Nu zijn mijn twee kwebbelaars zover dat ze een hand opsteken als de ander aan het woord is. En de ander probeert dan zowaar zijn verhaal wat in te korten.

School is weer een ander verhaal. Mijn zoon zou het zonder medicatie niet redden. Nu is hij zich volop aan het ontwikkelen, en zijn zelfbeeld ontwikkelt zich eindelijk mee. Maar het blijft lastig te accepteren dat hij dat nodig heeft.

Hier hielp

Pen en papier aan tafel.
Kon ze alvast opschrijven wat haar zo hoog zat.
Sanne

Bewegen

Nog even dit: het (bij vlagen) continu bewegen.

Het is niet vanwege het bewegen dat zij zich niet kan concentreren, het is dankzij het bewegen dat zij zich enigszins kan concentreren. Kinderen met adhd zijn de hele dag bezig hun concentratieniveau aan te passen aan de taak die van ze verlangd wordt. Dat is ontzettend moeilijk, dat gaat bij adhd-ers niet vanzelf. Dat is de reden dat ze bewegen. Dit (het bewegen) zet de hersenen nl aan tot het afgeven van extra stofjes die een bepaald deel van de hersenen aansturen: het deel waarin het plannen gebeurt, organisatie en ordening plaatsvindt, onderdrukking van de emoties en tijdsbesef huizen. Dat wat je nodig hebt op school of om tafelmanieren te leren.

Je kan het vergelijken met lekker sporten op de sportschool en je komt terug en je barst van de energie.. thuisgekomen ben je niet moe maar je zit in een flow, je ruimt gelijk het huis nog even op, haalt boodschappen, hangt de was op of je gaat nog even studeren, moeilijk stuk lezen. Door het sporten ben je alert en wakker, je hoofd en je lijf, heerlijk! Daar is een adhd-er continu naar op zoek, door te wiebelen bijvoorbeeld of opeens te gaan rennen omdat je voelt dat je lijf (hoofd) dat nodig heeft. Maar dat is lastig omdat je niet mag wiebelen of bewegen zoals je wilt, zoals je lijf nodig heeft: het moet binnen de marges wat kan en mag (voorzover je dat duidelijk is).

En daarbij, elke taak heeft zijn eigen concentratie bandbreedte dus je moet 'm ook steeds bij stellen. Ingewikkeld! Soms lukt dat (even), soms schiet je tekort, soms schiet je te ver door. Het helpt natuurlijk als je iets moet doen wat je goed kan, waar je interesse ligt en waar je zin in hebt. Maar hoe groot is die kans dat het allemaal goed samenkomt? En dan hopen dat iemand niet hinderlijk zit te hoesten of opeens naar de wc moet of zo.

En soms lukt het omdat je heel erg je best doet.. vraag niet waarom maar het lukt en dat is vermoeiend. Dan ben je daarna helemaal leeg. Het is hard werken. Maar dat wordt niet vaak gezien.

Het is dus eigenlijk een wonder dat het leren soms lukt. Dat komt omdat adhd-ers hebben geleerd om razendsnel iets op te pikken op momenten dat die concentratie wel goed zit. En dan helpt het als de stof kort en bondig is, want zo'n moment duurt vaak niet lang. En als iemand een langdradig verhaald vertelt, haak je af. Knap, he dat het soms lukt. Zo knap is dat.

Bij medicatie zie je dat er minder gewiebeld enzo wordt omdat er een constante stroom stofjes is die dat ene deel aanstuurt. Bewegen om dat aan te sturen is niet nodig of misschien hier en daar een beetje dan voor net dat ene kleine stapje extra concentratie bij een moeilijke opdracht.