Gemeen stemmetje in je hoofd
Hallo allemaal,
Mijn dochter van 10 heeft sinds kort een gemeen stemmetje in haar hoofd. Het zegt allemaal vervelende dingen tegen haar. Het is begonnen nadat wij ons hondje Pip hebben moeten laten inslapen. Dit heeft veel indruk op haar gemaakt en zij geeft aan dat ze zich schuldig voelt dat ze Pip niet heeft kunnen helpen. Ik leg haar keer op keer uit dat Pip oud was en dat ze altijd goed voor Pip gezorgd heeft. Toch blijft het stemmetje gemene dingen zeggen. Het begon met 'je hebt Pip dood laten gaan', maar het stemmetje zegt inmiddels veel meer gemene dingen (je bent dom, je bent slecht, jij verdient het niet om nog wel te leven nu Pip dood is, je bent een slechte vriendin). Ik praat heel veel met haar en maak me best zorgen.
Aan de ene kant heb ik het idee dat het een soort 'fase' is. Mijn dochter heeft vaker periodes gehad waarin ze 'last' heeft van vervelende dingen. Toen ze 8 was had ze een periode van bang zijn in het donker als het bedtijd is en een periode van bang zijn voor knuffelbeesten. Elke avond zat ik een uur bij haar bed om te praten over haar bang zijn. Ook heeft ze een periode gehad waarbij ze heel vaak huilde om ons andere hondje Puk die overleden was toen ze 3 was. Het gekke is dat die periode van verdriet over Puk pas begon 4 jaar nadat Puk dood was. Ze heeft niet veel met Puk gedaan toen hij nog leefde, want ze was nog klein en Puk was geen aanhalig hondje. Ook na zijn dood ook niet veel laten merken, heeft het eigenlijk nooit over Puk gehad, maar toen ze ongeveer 7 was begon in eens het grote verdriet om Puk (4 jaar na zijn dood). Heel vaak huilen, thuis en in de klas, tekeningen maken van Puk omdat ze Puk zo miste. Dat heeft ruim 2 jaar geduurd. Inmiddels is dat voorbij, maar nu is er dus het gemene stemmetje.
Een aantal keren per week zit ik een uur op haar bed om erover te praten. Soms ook overdag, meestal in de avond. Ze heeft er echt last van en is echt van slag, het komt niet over als aandacht trekken, maar soms krijg ik het idee dat ze meegezogen wordt in haar eigen denken en gevoel. Het bang zijn in het donker, het bang zijn voor de knuffelbeesten, het verdriet om het hondje wat al jaren dood is en nu het stemmetje. Elke keer is er 'iets' waar ze erg van slag van is. Ik veroordeel haar nooit, neem haar altijd serieus en praat heel veel met haar, maar ik maak me wel zorgen.
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe serieus moet ik het gemene stemmetje aanpakken (is praten met haar genoeg of moet ik ermee naar een psycholoog)? Hoe zou het komen dat ze altijd een 'ding' heeft waardoor ze regelmatig overstuur is.
Alvast bedankt voor het meedenken!
Pas op met bepaalde zaken opblazen bij je dochter...
Deze leeftijd past goed bij 'denkbeeldige vriendjes' of ontwikkeling van de geweten van een kind. Het zou dus erg goed kunnen zijn dat het daarbij past, om je enigzins gerust te stellen.
Overigens zou ik wel oppassen om steeds bepaalde onderwerpen als angst en bang zijn met haar te bespreken, aangezien het bij kinderen het een 'ding' wordt. Terwijl je juist er heel nuchter en simpel over moet praten. Soms als je er te vaak over praat, denken kinderen dat je ze beschermd en dat hun probleem 'echt' is. Terwijl als je weinig of juist heel simplistisch aandacht schenkt het vanzelf overgaat. Sommige kinderen hebben nou eenmaal die angst. Ik las dat je een tijd elke avond een uur over bang zijn hebt gepraat. Dat kan ook heel erg indruk maken, tot zelfs een ritueel voor haar.
En wellicht is je dochter misschien ontzettend creatief en dus ook een enorme fantast. Dat is iets wat alleen jij zou kunnen weten.
Bij twijfel de huisarts inschakelen. Die kan oordelen of er een psycholoog aan te pas moet komen en kan indien nodig je doorverwijzen. Dat geldt overigens voor alle medische vragen of twijfels die je hebt. Beter nu erachter komen dat het niets is, dan later beseffen dat het te laat is. Het kan geen enkele kwaad.
Geweten
Een hond laten inslapen is een heftige ervaring voor een kind, ook alsze er niet bij was. Het is logisch dat ze zich schuldig voelt. Haar geweten is nog niet zodanig ontwikkeld dat ze openstaat voor jullie relativeringen over zijn leeftijd. Met haar verstand wel, maar met haar gevoel (nog) niet. Mijn dochter had op die leeftijd ook een mannetje in haar buik of hoofd dat van alles zei. Ze hield hele gesprekken met hem, inderdaad een creatief en fantasierijk kind, ze tekende hem zelfs. Ik heb toen wel geïnformeerd bij de huisarts want ik maakte me ook wel zorgen. Het was dus niks ernstigs. Als je je zorgen maakt: vraag het de huisarts.
Stemmenpoli
Ik herken het. Bij mijn dochter begon het na de dood van oma.. Ik heb het heel lang met gewoon praten geprobeerd. Ik las erover en ik hoorde dat het vaker voorkwam bij kinderen. Pas toen ze 13 was bleek hoe groot het geworden was.
Mijn dochter heeft jarenlang meerdere stemmen gehad die vreselijke dingen zeiden.
Ze dacht dat ze een freak was. En ja, het was begonnen met 1 stem.
Ik heb toen de Stemmenpoli voor de jeugd ontdekt dat is een speciale afdeling in het UMC. Binnen 1 week hadden we een afspraak. Sindsdien heb ik heel veel geleerd over stemmen. Het blijkt dat maar liefst 10% van alle volwassenen stemmen hoort.
Met cognitieve therapie is ze ervan afgekomen. Ze is nu 18 en het is alweer 14 jaar stil. Nadat ze dus van haar 8e tot haar 13e continu 3 stemmen in haar hoofd had die vreselijke dingen zeiden.
Het erge is dat je die stemmen zelf maakt in je hoofd. Dat gaat in je onbewuste. Daarna hoor je ze in je bewuste gehoorcdntrum. Via MRI scans kunnen ze zien welke hersengebieden actief worden, daardoor weten ze dat.
Neem alsjeblieft zo snel mogelijk contact op met het UMC. Je huisarts kan een doorverwijzing maken. Mijn huisarts kende het probleem niet en stelde voor om contact op te nemen met een psycholoog. Maar gelukkig had ik toen de Stemmenpoli al gevonden. Dus we konden direct door.
Links
En er is een item geweest op Klokhuis of jeugdjournaal. Ik kan het niet zo snel terugvinden. Als je op YouTube zoekt, dan vind je een flink aantal video's. Je kunt die eerst zelf bekijken en dan met je dochter.
Veel sterkte.
Positieve of negatieve stemmen
Het verschil tussen positieve en negatieve stemmen is heel belangrijk.
Heel veel kinderen horen positieve stemmen. Dat is geen probleem.
Maar het soort dingen die jouw dochter beschrijft is echt negatief. Het past ook precies in het patroon: de stem vertaalt haar eigen angst en onzekerheid. Daarom is het belangrijk er mee aan de slag te gaan.
bedankt voor de reacties!
Bedankt voor jullie reacties!
Wat Tomas aankaart "let op dat het geen ritueel wordt" dat vraag ik mij inderdaad ook af. Soms heb ik het gevoel dat ze een bepaalde bui heeft (verdrietig of bang), waar ze in blijft hangen. De angst voor donker en knuffelbeesten was enigszins makkelijk op te lossen door de knuffels weg te halen en een lampje aan te laten. Deze periode duurde een paar maanden. De periode over Puk, het hondje waar ze 4 jaar na het overlijden van Puk zo verdrietig over was, heeft ruim 2 jaar geduurd. Ook daar probeerde ik in het begin 'luchtig' over te doen: ik gaf aan dat ik het begreep dat ze verdrietig was en sprak met haar zoals je met kinderen de dood van een huisdier bespreekt. Maar regelmatig was ze intens verdrietig. In de klas huilde ze regelmatig en het leek wel alsof ze een heel hechte band had met Puk en hij net was overleden, maar ze heeft Puk niet echt meegemaakt en niet veel aandacht aan hem besteed en hij was inmiddels dus 4 jaar dood. Ik heb ook een tijdje geprobeerd er niet veel aandacht aan te besteden, haar af te leiden etc. Maar waar kwam dat verdriet in eens vandaan na 4 jaar? Misschien dat ze een verhaal of ervaring gehoord heeft, waardoor zij is meegesleept in het gevoel van verdriet en dat geprojecteerd heeft in een situatie in haar eigen leven, de dood van ons hondje Puk, ook als was dat lang geleden. Maar het was moeizaam om haar daar weer uit te krijgen.
Nu is er dus sinds het overlijden van ons andere hondje Pip het gemene stemmetje. Ze beseft dat het geen 'echte' stem is, dus het is niet als een psychose. Het is het stemmetje wat we allemaal wel eens hebben dat ons zegt dat we iets niet kunnen of iets doms hebben gedaan, maar dan veel gemener. Ze weet dat het in haar hoofd zit. Dat het haar eigen gedachten zijn, hoewel ze zegt het niet met het stemmetje eens te zijn en het probeert te negeren. Wel zegt ze erg moe te worden van het stemmetje en ze is bang dat het stemmetje nooit stopt. Vooral 's avonds als het tijd is om naar bed te gaan begint ze erover. Het is dus wel weer een 'ritueel', maar aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat je op het moment dat je in bed ligt geen afleiding hebt en het stemmetje dus makkelijk naar boven komt.
Aan de ene kant wil ik het niet te veel aandacht geven omdat ik denk dat het daardoor in stand gehouden wordt, maar ik wil mijn dochter ook niet afwijzen als ze aangeeft dat ze weer last heeft van het stemmetje. Ze is nog maar 10 en weet niet hoe ze het moet stoppen. Ik leg haar uit dat, doordat ze bang is voor het stemmetje, ze het stemmetje juist uitlokt haar te komen pesten. Alsof iemand zegt dat je niet aan een roze olifant moet denken en dat je daardoor juist aan een roze olifant denkt. Dat begrijpt ze en ziet de logica daarvan, maar ze heeft niet het vermogen het stemmetje te stoppen. Ze zegt ook dat als iemand je pest, je kan weglopen of je vingers in je oren kan doen, maar dat dat niet gaat omdat dit stemmetje in haar hoofd zit. En daar heeft ze natuurlijk gelijk in.
@Merlijne: dank je voor je verhaal en informatie! Was het bij jouw dochter ook een stem waarvan ze wist dat het geen echte stem was? Het is bij mijn dochter meer het stemmetje wat er voor zorgt dat mensen depressief worden of anorexia ontwikkelen denk ik. Negatieve gedachten die je niet wilt denken, waarvan je weet dat ze niet waar zijn, maar dat je die gedachten niet kan stoppen. Ik ga vanavond de website van het UMC goed doorlezen.
verwerken
Ik denk dat ze alle angsten die ze heeft koppelt aan die hond, dat het niet zozeer met die hond te maken heeft.
Je zou met haar een boek de dood van een huisdier kunnen lezen, bv 'dat is heel wat voor een kat', van Judith Viorst, of er zijn wel andere boeken te vinden, of ken je de serie "Adriaan" ? Is op youtube te zien, over een jongetje wiens hond is overleden. Je moet maar van te voren kijken of het niet too much is. Maar zodat ze de dood van haar hond op een andere manier kan verwerken.
Verder denk ik dat het een goed idee is om er eens met een psycholoog/psychiater op die poli te praten, zodat ze het stemmetje leert te stoppen.
Stress
Mijn dochter, met autisme, hoort stemmen maar ziet ook figuren en situaties, als ze teveel stress heeft.
Ze is in therapie voor haar angsten, en heeft medicatie.
Het is gelukkig al weer een tijdje geleden, maar als ze weer stemmen hoort of een figuur in haar kamer lelijke dingen hoort zeggen, waarvan ze wel weet dat het in haar hoofd zit, dan is het tijd om de balans in haar leven te verbeteren.
Het is nu een soort graadmeter.
Psychose
Mijn dochter wist dat het niet echt was, maar dat hielp niet. Ze heeft me laten zien dat ze er al een bericht over gedaan had op de site van de kindertelefoon. Daar waren allerlei reacties op gekomen die het hadden over parapsychologie of religie. Ze was er zeker van dat dit zeker niet klopte. Maar ze wist intussen ook niet hoe ze het op moest lossen.
Het waren stemmen die de hele dag als een radio in haar hoofd aanstonden. Alleen luisteren naar muziek kon het verminderen. Permanent praten in je hoofd. En dan met teksten die precies aanslaan op je eigen angsten en onzekerheden. Logisch: want je maaktWat je zegt klopt: het zijn de stemmen die ervoor zorgen dat je depressief wordt of jezelf wat aandoet.
Soms dreigden de stemmen in haar hoofd dat er iets vreselijks met ons zou gebeuren als ze niet onmiddellijk stopte met het maken van haar toets op school. Dan zat ze verstijfd en vertwijfeld over haar blad gebogen te vechten tegen zichzelf. Want ze wist dat de stemmen niet konden kloppen. Maar wat nu als er toch wat ergs gebeurde? Dan zou ze zich voor de rest van haar leven schuldig voelen.
Ik heb - net zoals hier aangeraden wordt- geprobeerd het niet te groot te maken. Achteraf bleek juist dat het veel groter was dan ik dacht.
We zijn nu 4 jaar verder. De stemmen zijn helemaal weg.
Achteraf wilde ik dat ik haar signalen veel eerder serieus had opgepakt. Dat hoorde ik ook van de psychiater bij de Stemmenpoli. Vrijwel niemand praat erover, waardoor iedereen die het heeft denkt dat ie de enige is.
Mijn dochter
Jeetje, ik wist niet dat het zo vaak voorkomt. Toen mijn dochter op haar vragenlijst van GGZ invulde dat ze stemmen hoorde schrok ik daar echt van. Toen ik ernaar vroeg bleek zij juist in de veronderstelling dat iedereen dat heeft. Ze heeft er ook eigenlijk nooit last van gehad, ze zijn er gewoon.
@Merlijne stemmenpoli
Bedankt nogmaals voor jullie reacties!
@Merlijne
Wat fijn dat je dochter er nu geen last meer van heeft. Wat je verteld komt erg overeen met wat mijn dochter heeft. Kun je me misschien iets meer vertellen over de therapie die je dochter gehad heeft en hoe dit voor je dochter is geweest? Ik overweeg serieus om binnenkort een afspraak te maken bij de poli. Ook wil het graag met mijn dochter bespreken en haar ook laten lezen dat meer kinderen hebben wat zij heeft, dat ze niet alleen is en dat ze van de stemmen af kan komen. En zijn er tips die je dochter of jij van de poli hebt meegekregen die ik misschien nu al kan gebruiken?
Advies
Het advies van de psychiater bij de Stemmenpoli was dat mijn dochter het beste een non verbale therapie vorm kon kiezen. Omdat ze verbaal heel sterk was, dachten ze dat ze hiermee zou overcompenseren bij een praattherapie. Het was creatieve therapie. Dus gewoon leuke dingen maken en er een beetje over kletsen. Maar bij elk kunstwerk wat ze maakt liet ze meer zien van wat haar echt bezighield. Of hielp het haar om iets van zich af te schilderen of boetsieren.
Maar dit is wat voor haar werkte. Misschien is voor je dochter een andere hulp beter.
Het is bij de Stemmenpoli niet zo dat er 1 size fits all is qua aanpak.
Als ik jou was zou ik gewoon beginnen met een intake. Dan kunnen ze bespreken of ze je dochter kunnen helpen en hoe.
