Gedrag 6 jarige dochter, help!
Hoi!
Ik zit echt met mijn handen in het haar, dus hopelijk kan iemand me een beetje helpen:
Mijn dochter van 6 jaar zit in groep 3 en heeft eigenlijk al sinds ze 2 jaar is met vlagen pittig gedrag.
Over het algemeen is ze heel rustig, lief, behulpzaam. Dit is ook het beeld dat de buitenwereld van haar heeft, incl juf.
Ze laat zich thuis soms van een hele andere kant zien: huilen, schreeuwen, driftbuien XL. De aanleiding is heel vaak niet te achterhalen. Ik vraag het altijd rustig en krijg altijd terug: “weet ik niet”.
De laatste tijd gaat het echt minder goed. Ze is plotseling van een keurig handschrift op school over gegaan naar een handschrift dat letterlijk onleesbaar is. Ze is brutaal en luistert niet naar instructie (thuis). Ik zag net dat ze haar werkjes op school als een grote prop in haar lade heeft gestopt. Alles is gescheurd en onbruikbaar. Ik heb hier rustig naar gevraagd, wat is er gebeurd? Wat vind je er zelf van? Ruim het dan nu maar zo netjes mogelijk op.
Ze werd heel boos en zegt dat ik altijd boos op haar ben.
Dit zegt ze nu steeds: mama is altijd zomaar boos op mij!
Ze plaatst alles volledig buiten zichzelf; het is mama’s schuld.
Ze zegt plotseling dat ze dom is en wil nieuwe activiteiten die ze nog niet kan niet doen, ook niet iets eenvoudigs dat ze heus wel kan. “Kan ik niet”
Ze vertoont tekenen van faalangst, maar daarnaast ook juist zelfoverschatting.
Moet ik juist strenger zijn en harde regels stellen? Die hebben we wel, maar ik probeer haar te laten inzien wat haar gedrag doet.
Ben ik te lief? Te geduldig? Of is dat juist prima, om het rustig te bespreken? Maar ze luistert er niet naar.
Ze lijkt er met de pet naar te gooien en het interesseert haar niks. Dit kan niet zo doorgaan, help?
Dank!!! Jet
even uit de heup
Even heel snel reagerend: ik zou geloof ik eens een gesprek met de leerkracht aanvragen. Zien ze op school die problemen ook, en hoe gaat het in de klas met haar?
Wat dat handschrift betreft heb ik bij mijn kinderen gemerkt dat het goed ging zolang er door de leerkracht op gelet werd, maar toen men er op school geen aandacht meer aan besteedde ging het snel achteruit. Maar op zich verwacht je in groep 3 dat er nog op gelet wordt, dus dan is het wel gek.
Ik vraag me af of je misschien teveel doorvraagt als dochter met zichzelf overhoop ligt. Waarom dit, waarom dat. Op zichzelf niet gek, maar vaak weten kinderen (of trouwens ook volwassenen) het niet eens. Kan het een idee zijn om gewoon te constateren dat ze iets niet goed gedaan heeft, dat het jammer is, dat het de volgende keer anders moet, en dan eens zien of dat helpt?
Bij driftbuien van dochter heb ik zelf (maar dat kan ook luiheid van mijn kant zijn) vaak het beleid om haar maar te laten razen. Ga maar op je kamer boos zijn en kook maar in je eigen sop gaar. Soms kijk ik dan even of ze al wat bedaard is en zo niet, dan ga ik weer weg. Op een gegeven moment wordt ze er zelf moe en verdrietig van en dan wil ze alleen nog maar geknuffeld worden (ze is overigens 9) en begint al zelf met sorry zeggen (ik heb daar nooit zo op aangedrongen, maar ik vermoed dat dit vanuit school is ingeprent. Of ze doet het uit zichzelf, zou ook nog kunnen). Ik maak er dan verder niet zo bar veel woorden meer aan vuil. Ik vraag me dan altijd wel af of het niet beter allemaal zonder explosie had gekund, maar goed, zo vaak komt het nou ook weer niet voor dus ik kan er wel mee leven zo.
Maar mijn dochter blijft ook niet eindeloos in boosheid hangen, dat is niet bij iedereen hetzelfde.
Groeten,
Temet
Geduld
Lastig hoor. Het klinkt alsof ze op school haar beste beentje voor zet en dan is het thuis op. Dan is alles haar teveel.
Zelf had ik geen harde regels maar wel de regel dat ik het zelf aan moest kunnen anders werd de grens overschreden.
Het beste werkte hier als ik geduldig bleef en bij elke crisis direct de tijd nam om even geduldig kind bij te staan. En samen werkjes doen. Tafel dekken, de droger uitruimen, de kat eten geven.
Mijn beide kinderen hebben een vorm van autisme. Dat gaf op basisschoolleeftijd juist veel problemen. Ze hadden het niet goed op school en dan ging thuis het dak eraf.
Vooral 's avonds als je het toch al druk hebt om na je werk te zorgen dat het eten op tafel komt en het avondritueel tijdig doorgaat.
Door het voorbeeld van mijn vader, die leefde zo'n beetje op bij zo''n crisis, die kwam uit het onderwijs en kon dat met veel humor even bijstaan, ben ik dat anders gaan doen.
Niet meer proberen de kinderen even te negeren en keihard door te werken tot ik tijd voor ze had. Maar bij de eerste signalen van een crisis er even geduldig de tijd voor te nemen. Voor een kind is het echt niet fijn zo'n gemoedstoestand waar ze ook echt nog geen tekst bij hebben. Ik heb geleerd om daar samen met mijn kinderen tekst bij te zoeken en te vinden.
Ik had wel een grens in mijn aandacht. Dochter kon op een gegeven moment uren doorgaan, echt letterlijk, met tieren en mij aanvallen. Dan nam ik altijd eerst als we thuis kwamen even tijd voor haar. En als er een crisis was ook even. Met een limiet van vijf minuten. Was dat niet genoeg dan zette ik haar buiten. Voor 3 minuten om af te koelen. Naar haar kamer werkte ook niet, dan liep ze gewoon mee terug.
Achteraf nog wat tekort geweest, dat had ik iets langer moeten doen.
Geduld en je kind bijstaan is uiteindelijk beter voor allebei denk ik. Confronteren met harde maatregelen is een noodgreep, soms nodig maar niet erg productief.
Haptotherapie heeft hier ook geholpen. Daar kregen kinderen in elk geval meer tekst bij de emoties die ze ervaarden op een eenvoudige manier.
We hadden ook een periode dat ze thuis uit school, nadat ze een hapje uit de keuken haalden, eerst tot het avondeten op hun kamer bleven. Ongestoord. Door niemand echt geen moment gestoord. Om te landen, even met zichzelf bezig, spelen, muziek luisteren, lezen, tv kijken. Dan was de rust wat weergekeerd als we gingen eten.
School
Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom school nog niets heeft gemeld. Zij moeten toch ook zien dat ze ineens slordig schrijft en haar schoolwerk in haar lade propt zodat het niet meer bruikbaar is? Mijn eerste vraag is: wordt ze overvraagd op school of teveel aan haar lot overgelaten, ondergesneeuwd doordat ze bijvoorbeeld in een drukke heftige klas zit? Ze lijkt iets tekort te komen. Of misschien is de juf juist wel degene die altijd boos is omdat ze de klas niet aan kan. Geen idee, maar een gesprek op school lijkt me het eerste wat je moet doen.
En thuis zou ik inderdaad niet steeds vragen naar het 'waarom'. Een kind van 6 kan zo'n vraag inderdaad nog niet beantwoorden. Ik zou haar meer benoemen: ik zie dat je heel boos bent. Kan ik je ergens mee helpen? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat je weer rustig wordt? Probeer ook altijd de dag goed af te sluiten en met haar door te nemen wat ze leuk vond en wat ze niet zo leuk vond. Misschien komt er iets uit over school, misschien iets anders. En bepaal samen wat je daarmee gaat doen om haar te helpen.
eerste stap
De eerste stap lijkt mij ook om een gesprek aan te gaan met school.
Daar moet dan toch ook wat opgevallen worden lijkt mij.
Misschien heeft ze toch wel moeite om mee te komen in de klas, dat kan goed.
Zeker zo eind van het schooljaar zou ik dit voor jezelf willen ophelderen.
Mijn idee is dat ze op haar tenen loopt en ze uiteraard thuis haar zelf kan zijn, met alle gevolgen.
Spelenderwijs zou ik er proberen af te komen wat er exact met haar aan de hand is.
Heeft ze veel vriendjes in de klas? Speelt ze graag met andere ? Of is dit gedrag bijv ook aan het veranderen?
Speelt er bij jullie thuis iets of in de directe omgeving ? Zomaar een paar dingen die mij door mijn hoofd schieten..
Frustratie
Het klinkt als frustratiegedrag. De vraag is waar de frustraties vandaan komen. Hoe gaat het op school? Vindt ze het moeilijk of juist saai. Heeft ze veel vriendinnen of juist niet? Praat met de juf over hoe ze haar zien en wat jullie ervaren. Zijn er thuis dingen die het kunnen verklaren zoals verhuizing, gezinsuitbreiding, scheiding, overlijden etc. Je zou ook met de huisarts kunnen overleggen om uit te laten zoeken wat er is.
Bedankt
Hoi,
Bedankt voor het meedenken! Ik ben daar echt blij mee.
Ik was vergeten te vermelden dat ik al een (uitgebreid) gesprek heb gehad met de juf. Die ziet een rustig meisje dat geconcentreerd werkt en veel vrienden heeft. Ze heeft totaal niet opgemerkt dat het handschrift zo extreem achteruit is gegaan, dat vind ik kwalijk. Ze nam het eerst ook niet zo serieus, tot ik verschillende schriften naast elkaar heb gelegd: grote schrik bij juf...
Ik heb inderdaad de indruk dat het gedrag voortkomt uit frustratie. Thuis is alles rustig, geen gekke dingen. Op school boffen we met een rustige klas en een juf waar mijn dochter zich prettig bij voelt.
Ze noemde school saaaaai en makkie. Maar scores voor de laatste Cito waren heel gemiddeld. Ik zie verder ook geen tekenen van hoogbegaafdheid en toch denk ik wel eens... ze maakt fouten die echt onnodig zijn, dan weet ze het eigenlijk wel.
Ik wil ook niet zo hangen aan scores, ik wil een blij kind.
Is dit een kwestie om hulp voor te zoeken of lossen dit soort dingen zichzelf op?
En hoe dan verder? Via de juf (die ziet een blij kind dat het gemiddeld doet) of eerder huisarts? Of zijn er andere wegen? Het voelt echt alsof er ergens iets niet lekker zit.
Ik zal nu zeker minder vragen naar het “waarom”. Was me er niet zo bewust van dat dat (nog) niet zinvol is.
En geduld dus... geduld...
Dank nogmaals!
epilepsie
Ik vind dat veranderende handschrift wel zorgelijk. En jouw zorgen.
Nu weet ik wel wat over epilepsie, niet om je bang te maken, maar die geven onderstaand lijstje. Misschien toch iets voor de huisarts om mee te denken.
Signalen
Wisselende leerprestaties of tegenvallende prestaties die niet passen bij de verstandelijke mogelijkheden of zelfs een terugval in ontwikkeling
Langzame verwerking van informatie
Traagheid of grote verschillen in werktempo
Sterke wisseling in aandacht /concentratie
Geheugenproblemen, moeite met reproduceren van eerder beheerste leerstof
Plotseling slordig of onregelmatig handschrift, onderbrekingen in het schrijfwerk, herhaling van letters
Onzelfstandig, angstig werken volgens ‘gissen en missen’
Gedragsproblemen, agressief, hyperactief of onzeker gedrag
Regelmatig terugkerende fysieke klachten, bijvoorbeeld hoofdpijn, buikpijn, vermoeidheid, duizeligheid
Vage klachten
Met vage klachten zou ik me niet bij de hulpverlening melden. Te groot risico op ongewenste bemoeizucht. Vrijwillige hulpverlening is vaak niet vrijblijvend.
Wel kun je je zelf zo goed mogelijk informeren. Met literatuur of op internet. Met bekenden die er wat verstand van hebben of hier.
En kijk hoe het gaat als je zelf je houding en benadering van je kind weet bij te stellen. Inderdaad, meer geduld, beter echt luisteren.
Annej
Je schrijft: Wel kun je je zelf zo goed mogelijk informeren. Met literatuur of op internet. Met bekenden die er wat verstand van hebben of hier.
Maar hoe kan dit dan als je niet weet wat er aan de hand is? Wat moet je dan lezen?
Ik vind dit helemaal geen rare klachten om te melden bij de huisarts en een doorverwijzing naar GGZ o.i.d. te vragen. Zij kunnen een IQ test doen en evt. ook verder kijken naar wat er achter dit gedrag zit.
En hulpverlening hoeft niet altijd op ongewenste bemoeizucht uit te lopen.
Tja
https://www.balansdigitaal.nl/over-balans/
Goed geinformeerd ben je ook een betere partij voor de hulpverlening. Met meer overzicht kun je zelf ook beter bedenken wat je voor je kind voor hulp zou kunnen gebruiken. Het is toch al een oerwoud.
Huisarts ggz zou ik niet doen. Ik zou toch eerst vrijgevestigde hulp zoeken. Een orthopedagogische praktijk kan ook goed werken. Maar de GGZ heeft zelf teveel dramaverhalen in huis. Overleg met de huisarts waar hij mee bekend is. Of pols ouders in je netwerk.
En hoe je het ook wend of keert, allemaal hebben ze de plicht om te screenen op kindermishandeling. Of je krijgt er vanuit de gemeente per direct een gezinscoach bij.
Dan is het handiger als je zelf al wat meer op de hoogte bent. En misschien kom je er zelf juist wel goed uit.
Jeugdhulpverlening is helaas een risico op ongewenste bemoeizucht. Het kan vriezen of het kan dooien, maar je probeert toch het risico zo klein mogelijk te houden. En je moet er sowieso zelf tegenaan. Het gaat om de relatie met je kind.
