Feestjes en vriendjes

Soms heb je dat...

Ik denk dat je moet proberen dit los te laten. Misschien had je hem meer feestjes gegund, maar dit verander je niet. Probeer het zelf niet als een probleem te zien, daarmee voorkom je in ieder geval dat hij dat van hou over kan nemen.

Nodigt hij zelf veel kinderen uit? En nodigen zij hem ook niet terug uit? Soms zie je dat wel eens dat ouders alleen kinderen uitnodigen waar hun kind eerder is uitgenodigd. Misschien helpt het als hij zelf eens wat meer kinderen uitnodigt.

En anders komt het ook heus wel goed. Mijn jongste is nu 12 en zij is op de hele basisschool geen een keer uitgenodigd voor een kinderfeestje van een klasgenootje. Ik denk dat ik daar meer mee zat dan zij. Nu zit ze in de brugklas en is ze al vaker door klasgenoten uitgenodigd dan op de hele basisschool. Soms loopt het gewoon zo en de wereld om je heen kun je nu eenmaal lastig veranderen.

nog niet af

ieder mens, ieder kind is anders. Misschien heeft hij genoeg aan 2 vriendjes. Dat is al veel meer dan veel andere kindjes, bedenk je dat ook?
Hij is misschien gevoeliger, heeft misschien meer behoefte aan rust en alleen bekende kindjes om te spelen.
Accepteer dat hij het op deze manier doet. En probeer er zelf ook wat luchtigoverheen te stappen want alleen al doordat jij hier zo diep over nadenkt (ja, je denkt te veel kan het zijn dat hij jouw signalen oppikt en gaat denken dat hij iets verkeerd doet.
'Zijn mama wordt verdrietig als hij niet uitgenodigd wordt, oei dan is het vast heel erg!'

projectie

"Ik heb zelf altijd weinig vrienden gehad, gun mijn zoontje vriendjes en feestjes"
Ik kan me voorstellen dat je dit doet. Je eigen ervaringen projecteren op het leven van je kind. Maar doe het niet. Kijk gewoon naar je eigen kind. Is hij tevreden en blij? Laat het dan.
Mijn oudste was een vrij druk kind dat niet bepaald bovenaan het gastenlijstje van (ouders van) klasgenootjes stond. Ik keek wel eens wat met een scheef oog als ik een groepjes van zijn vriendjes onder aanvoering van een ouder het schoolplein zag verlaten. Mijn zoon had er geen enkel probleem mee.
(Vanaf een jaar of 9, 10 veranderde het trouwens wel. Toen had mijn zoon een groepje vrienden die allemaal net zo druk waren als hij. Feestjes waren voor iedere ouder best een uitdaging, maar ze nodigden elkaar wel altijd allemaal uit.)

Waarom

Waarom zou hij tig vriendjes moeten hebben? Dat iemand 4x afspreekt per week zegt misschien alleen maar iets over hoe goed of slecht die zichzelf kan vermaken, niet over hoe leuk het kind is.

Mijn jongste spreekt nooit af. Hij heeft er geen behoefte aan na school. Heeft een oudere broer waar hij mee kan spelen en speelt ook graag alleen. Feestjes wordt hij nooit voor uitgenodigd en dat interesseert hem niets. Zelf wilde hij niemand uitnodigen dit jaar. Ook goed. Als zijn broer wel een fest geeft doet hij gewoon mee.

Geen raar gedrag

Het gedrag van jouw zoon is geen raar gedrag. Sommige mensen, ook kinderen, hebben behoefte aan twee goede vriendschappen in plaats van zes oppervlakkige. Daar komt dan bij dat je zoon misschien, doordat het maar twee vriendjes zijn, minder vaak met anderen zal spelen, maar is dat wel een probleem? Ik denk van niet.

Luister naar je kind

Je kind geeft aan dat hij met 2 vriendjes genoeg heeft. Je kan hooguit eens aan de juf vragen hoe het in de klas gaat en of hij dan ook "hangt" aan die 2 of ook met andere kinderen optrekt. Wellicht dat het noemen van de naam van het kindje met wie hij in de klas wel optrekt maar buiten de klas niet, hem op een idee brengt. Maar meer kun je niet doen. Het enige wat ik raar vind, is dat jij blijkbaar je zoon's gedrag raar vindt. Is dat een onderbuikgevoel naar hem toe of meer omdat jij vindt dat het anders hoort? Bij het eerste hou het in de gaten, onderbuiken kloppen vaak. Maar dan zijn er meer signalen als vriendjes/feestjes. Bij het tweede moet je vooral je eigen frustraties loslaten en wat kan jou het schelen hoe dat het hoort.

ieder is anders

Een van mijn zonen had in de kleutertijd één vriendje. Toen hij jarig was, is hij met dat ene vriendje een dagje met ons uit geweest. Als we vroegen: wie wil je nog meer uitnodigen, dan zei hij: niemand.

Dat is nu 25 jaar geleden.
Hij heeft veel vrienden, ook uit de basisschooltijd. En dat ene beste vriendje van nu is op gegeven moment verhuisd; ze hadden toen ze ouder werden, ook niet zoveel meer met elkaar als in de kleutertijd.

Geen enkele vriend hebben - dat is een gemis, denk ik. Maar veel vrienden? Het komt zoals het komt. Moeders die zich ermee bemoeien, helpen niet.

Anders

Elk kind is anders. Mijn zoon wordt op bijna alle feestjes in zijn klas uitgenodigd. Hij heeft heel veel vriendjes en alle ouders vinden hem ook leuk en aardig. Hij is ook heel leuk. Hij is beleefd, opgewekt en makkelijk in de omgang. Hij is echter niet enorm gehecht aan individuele vriendjes. Hij speelt met iedereen even makkelijk. Als er een klasgenootje verhuisd dan is het even drama (huilen, verdrietig) en na een paar dagen is het vriendje vergeten. Zijn broer is heel anders. Die heeft een paar vaste vriendjes en speelt verder eigenlijk nooit met andere kinderen. Hij wordt dan ook eigenlijk nooit uitgenodigd op feestjes. Hij is wel enorm trouw aan zijn vriendjes. Hij heeft het nog steeds bijna dagelijks over een vriendje dat vorig jaar verhuisd is. Heel anders dus maar allebei is goed.

Inderdaad

Ik heb 2 zoons en de oudste hangt nog rond met de (paar) vrienden van de creche! Dat is en was ook geen allemansvriend. De vriendschap duurt al 16 jaar!
De jongste wel, maar die hecht zich minder aan mensen dan oudste. Hij fladdert door het leven. Heeft nu weer een nieuwe BFF.