Eenzaam
Mijn dochter van net 6 zit in groep 3. In groep 2 had ze wel wat vriendinnetjes maar dat waren vooral meisjes die jonger waren en tegen haar op keken. Nu is ze de jongste en is ze doodongelukkig op school. Ze zegt dat niemand met haar wil spelen in de pauzes. Ze heeft steeds vaker buikpijn als ze naar school moet en komt huilend thuis. Ze geeft aan zich alleen te voelen. Mijn dochter is absoluut geen makkelijke. Als ze speelt met iemand wil ze graag alleen dat doen wat zij heeft bedacht. Doen die andere kinderen dat niet wordt ze boos. Soms met schelden en schreeuwen of ze gaat gewoon zitten mokken. Ze heeft wel 1 vriendinnetje buiten school en dat gaat nu wat beter omdat die zelf bij haar moeder had aangegeven dat ze het niet meer gezellig vond met mijn dochter. Daar hebben we toen uitgebreid over kunnen praten met elkaar. En als ze samen spelen houden we dat goed in de gaten en zorgen dat er voldoende afwisseling is in het spel. Maar ze snapt niet waarom kinderen het vervelend vinden als ze zo reageert en ze heeft dan het gevoel dat ze alles fout doet en overal de schuld van krijgt. Uiteraard oefenen we met haar en proberen we haar te begeleiden in het omgaan met andere kinderen maar dat haalt dus niet veel uit. De juffen zeggen het niet te zien en geven ook aan dat ze proberen om haar aan iemand te koppelen maar dat mijn dochter zich dan weer terugtrekt omdat ze niet doen wat zij wil. Dan kan de juf het wel proberen maar als ze niet mee werkt.....Het vervelende is dat ze de rest van de basisschool tijd met deze kinderen in de klas zal blijven. We hebben ook al geprobeerd speelafspraken te maken maar ook dat loopt niet altijd even goed af. Is er iemand die dit herkend en tips heeft?
Training
Onze dochter had andere problemen met het samenspelen en daar hielp een sova training. Daarin leer je leuk met elkaar om gaan. Als dit de klas voor jaren is liever nu dan later zou ik zeggen.
Hoe is ze thuis?
Speelt er niet ook nog wat anders?
Ik herken dit, maar nadat ik er op doorvroeg, bleek dat er andere problemen speelden. Mijn zoon werd gepest (uitgelachen, laten struikelen). Toen dat opgelost was, hoorde ik niets meer over niet spelen.
Je dochter voelt zich niet veilig en niet fijn. Daarom zie ik het als heel normaal gedrag dat ze niet wil meewerken op school.
hmm
als ik het goed begrijp probeer je je dochter al duidelijk te maken dat hoe zij reageert op andere kinderen, ervoor zorgt dat ze niet meer met haar willen spelen. En toch werkt dat niet.... lastig! En ze snapt echt niet wat ze verkeerd doet... gebeuren dat soort dingen thuis ook? Merk je misschien ook dat ze andere dingen op sociaal vlak moeilijk vindt om te begrijpen, of dat ze inflexibel is, of is dit het enige?
En het is, ik noem maar wat, niet zo dat jullie thuis altijd erg meegaand zijn geweest in haar spel en ze er nu moeilijk aan kan wennen dat kinderen niet doen wat zij wil? Dat is misschien ook een wisselwerking: juist omdat het kind van kleins af aan niet meegaand is, passen de ouders zich meer (dan gemiddeld) aan. Zoiets heb ik vroeger gezien bij familie: Kind met een erg sterke wil en te lieve ouders, zonder broertjes en zusjes ook nog, die had toen ze naar school ging heel wat te leren op sociaal gebied. Het moest altijd zo gaan als zij wilde en anders werd ze héél boos (op haar ouders, op andere kinderen). Heb het nooit een aardig kind gevonden, maar naar de huidige inzichten zou je denken dat ze misschien iets van pddnos had. Vooral dat moeilijk kunnen omgaan met dat dingen anders gaan, dat was wel opvallend. Niet dat ik wil beweren dat jouw dochter zoiets heeft, maar misschien is het herkenbaar.
Beetje herkenbaar
Onze dochter heeft in groep 3/4 ook een periode gehad dat ze het niet zo naar haar zin had op school.
Er was een meisje in de klas die continue in haar nek zat en ze had daar echt last van.
Ook had ze niet veel speelafspraakjes en bleef ze heel erg hangen aan een vriendinnetje waarmee ze in de kleuterklas had gezeten en al een groep hoger zat.
Zij wilde ook altijd alles precies op haar manier doen, erg vermoeiend en niet leuk voor de kinderen die met haar speelden.
Ze was gewoon geen makkelijke tante.
Ik heb me er ook weleens zorgen over gemaakt temeer omdat ze er zelf zo verdrietig van werd.
Maar nu is ze 11 jaar en zit in groep 7 en het is allemaal dik goedgekomen.
Ze heeft leuke vriendinnen en is een stuk zelfverzekerder en is ook niet meer zo verdomd dominant.
Ze doet nog wel alles graag op haar manier maar ze staat ook open voor een ander zijn ideeen en ze is heel geliefd.
Hier begon het een beetje te komen einde groep 4 en begin groep 5.
Het sociale aspect moeten ze ook leren naarmate ze opgroeien. Je kunt je dochter er wel bij helpen door te blijven praten maar vooral niet oordelen. Sterkte en komt goed.
