Dyscalculie of gewoon nog rijping?

Goed bezig denk ik. 
Moet wel zeggen dat ik dingen wel heel erg herken. Mijn kinderen zijn geen wonderkinderen. Ze zeiden niet op hun derde het alfabet achterstevoren. Ze waren wel snel, verbaal snel en goed praten, de oudste kon goed puzzelen en leerde zichzelf het eea aan. De jongste was ook wel snel, maar ook faalangstig. Haar heb ik bijvoorbeeld nooit horen hakken en plakken. Toen ze in groep 2 zat las ze opeens. 
Ook al is ze geen wonderkind, hou het in je achterhoofd. Zeker als het in de familie zit!

Doen43 schreef op 06-10-2022 om 19:26:

[..]

Hi, ik heb haar uitgelegd dat het tellen tot 100 nog wel komt. Als haar hersenen groeien. Ze heeft vorig jaar uitleg gehad over de hersenen in de klas en sindsdien is ze gefascineerd door de hersenen.

Dat zij dingen bedenkt die heel knap zijn voor een zesjarige. Dat ze beter kan puzzelen dan mama (waar ik mezelf altijd over verbaas hoe snel ze dat ziet. Maar het is niet het niveau “mijn 2,5 jarige legt een puzzel van 60 stukjes zonder voorbeeld binnen 5 minuten”. Het is gewoon “normaal” snel voor iemand van 6). Zo werk ik momenteel aan haar zelfvertrouwen. En probeer ik de werking van haar hersenen aan haar uit te leggen.

Je uitleg naar haar is vooral erg prestatiegericht. (dit leer je nog en daar ben je erg goed in) 

Dat is niet wat ik bedoelde en kan ook juist faalangst aanjagen. 
Ik zou de beoordeling en het meten juist eens eraf gaan halen. Help haar inzicht te verkrijgen in hoe leren bij haar werkt. 
In ieder geval de stukjes die al heel duidelijk zijn: ze is perfectionistisch en wil het heel goed doen. Ze gebruikt vaardigheden pas goed als ze ze volledig beheerst en laat ze dan ook zien. Anderen oefenen eerder (vaak met minder zorgen en allerlei gedachten erbij) en dat geeft vertekend beeld maar vooral: het kan bij haar verwarring oproepen. 
Als ze haar eigen emoties leert begrijpen en omarmen dan kan ze er meer grip op leren krijgen. 
En vooral zoeken naar plezier in leren, hoe maak je het samen leuk. 

Hi iedereen, nogmaals bedankt voor alle tips en ideeën.
Ik was me er helemaal niet van bewust hoe ver die faalangst door kon werken. Wij zien zo’n groot verschil tussen wat ze op school laat zien en wat ze thuis laat zien in een vertrouwde omgeving.
Ik merk ineens dat ze wel goed synchroon kan tellen. En dat ze ook merkt als ze er een overslaat. Dat is zo’n sprong ten opzichte van een maand geleden! Het trucje van de ondersteuning was ook niet meer nodig. Gewoon een rustig vingertje! 

Doen43 schreef op 08-10-2022 om 08:42:

Hi iedereen, nogmaals bedankt voor alle tips en ideeën.
Ik was me er helemaal niet van bewust hoe ver die faalangst door kon werken. Wij zien zo’n groot verschil tussen wat ze op school laat zien en wat ze thuis laat zien in een vertrouwde omgeving.
Ik merk ineens dat ze wel goed synchroon kan tellen. En dat ze ook merkt als ze er een overslaat. Dat is zo’n sprong ten opzichte van een maand geleden! Het trucje van de ondersteuning was ook niet meer nodig. Gewoon een rustig vingertje!

Wees je ervan bewust dat ze mogelijk ook hypergevoelig reageert op signalen vanuit omgeving. 
Eigenlijk spiegelt ze jou sowieso wel mooi: haar angsten zijn ook de jouwe. (Er is mogelijk gelijk iets mis met haar als ze niet scoort zoals je verwacht) 

Dat betekent ook dat je mogelijk veel kunt bereiken door je eigen mindset om te gooien. Wacht daar wel niet te lang mee, wrs heb je steeds minder invloed en wordt het voor haar steeds meer eigen om op deze manier met dingen om te gaan. 

Pinokkio schreef op 08-10-2022 om 08:59:

[..]

Wees je ervan bewust dat ze mogelijk ook hypergevoelig reageert op signalen vanuit omgeving.
Eigenlijk spiegelt ze jou sowieso wel mooi: haar angsten zijn ook de jouwe. (Er is mogelijk gelijk iets mis met haar als ze niet scoort zoals je verwacht)

Dat betekent ook dat je mogelijk veel kunt bereiken door je eigen mindset om te gooien. Wacht daar wel niet te lang mee, wrs heb je steeds minder invloed en wordt het voor haar steeds meer eigen om op deze manier met dingen om te gaan.

Hi, daar ben ik me ter dege steeds meer van bewust. Ik vind het ook moeilijk om los te laten. Misschien omdat mijn vriend en ik heel makkelijk konden leren (en vooral bij mij het tellen zo snel op gang kwam en ik al in de kleuter klas kon rekenen) ik me verbaasde dat het bij mijn dochter minder hard ging. In groep één was al geconcludeerd dat ze goed logisch kon redeneren (ja voor een 4 jarige dan hè) door de juf, maar de interesse voor de schoolse werkjes ivm daarmee achterbleef. 
Ik dacht eerst; misschien als we er meer aanbieden thuis gaat ze het leuk vinden. Maar dat werkte waarschijnlijk averechts. 
Ik kom uit een heel prestatie gerichte familie, dus dat is dan je eerste natuur. Maar goed; ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik me er niet meer mee bezig houd. Niet in de werkboekjes kijk. Het  gewoon afwacht. Kijken wat ze doet en vraagt. 

MamaE schreef op 26-09-2022 om 23:42:

Ik zou me hier op dit moment nog geen zorgen over maken. Laat staan een diagnose willen. Je kind is net begonnen in groep drie, hier is echt nog geen zinnig woord over te zeggen. Soms duren dingen wat langer. En diagnose of niet; het belangrijkste is dat duidelijk is waar het probleem zit en dat ze daarbij geholpen wordt, bijvoorbeeld met die trucjes.

Ja dank je. Ik heb me inderdaad te snel zorgen gemaakt. Ik kwam er vrijdag achter dat ze dus ineens wel goed synchroon kan tellen en dat ze nu ook ziet als ze er een overslaat (en dan weer netjes opnieuw begint). Dus de sprong is gemaakt (of haar zelfvertrouwen is gegroeid). Ik hoor haar ook nu vanaf 3 en verder tellen of van 6 en verder tellen (dus niet alleen het riedeltje aflopen vanaf 1). Grote getallen herkennen bij bushokjes etc (99,98). 
Ze heeft nu voor haar Sinterklaas verlang lijstje ook uit zichzelf wat spelletjes met cijfers uitgekozen uit de intertoys gids. Het is echt een verandering t.o.v. vorig jaar. Toen liep ze voor alles wat met tellen te maken had weg. 

Doen43 schreef op 18-10-2022 om 13:11:

[..]

Hi Pinokkio, ik heb het losgelaten. Ging ze ineens dit weekend alles te tellen wat los en vast zat. Om vervolgens gisteren, nadat ze heerlijk de hele dag met haar vriendinnen had gespeeld op de vakantie bso, thuis te komen en te vertellen dat 3+3 6 is en 5+4=9. Ze had het wel geteld op haar vingers. Maar jemig wat een sprongen maakt dat meisje ineens! Ze kan nu ook overtellen (dus van de ene hand naar de andere). Dat kon ze vorige week nog niet. HB lijkt me niet aan de orde. Gewoon een beetje late ontwikkeling die dan weer een inhaalslag maakt (net zoals praten en de kleuren).

Doen, haar iq is voor jou misschien interessant maar dat doet er voor haar ontwikkeling nu toch echt niet toe. 
Het is blijkbaar iets dat jou wel triggert en gevoelig ligt. 
Ik hoop wel dat je dat naast je neer kunt leggen als het haar betreft. (of er mee gaat doen wat je vindt dat je ermee moet doen, voor jezelf) Want je weet zelf toch ook wel dat jouw conclusie: late ontwikkeling met inhaalslag totaal de plank mis slaat? Zorg dat je haar ziet of haar iig voldoende ruimte geeft. Ze is niet langsaam maar leert op een andere manier. Dat zegt niet perse iets over haar iq maar wel iets over haar. 

Ieder kind ontwikkelt zich op een ander tempo en het gaat ook altijd met sprongetjes. Voor mijn gevoel zit je er wel heel erg bovenop. Laat haar lekker haar eigen pad volgen en laat het los. Als ze echt vast dreigt te lopen is het vroeg genoeg om bij te sturen. Laat haar lekker zo lang mogelijk spelen en genieten! Ze moeten al zo veel op zo jonge leeftijd, ik vind het niet gek dat tegenwoordig zoveel kinderen faalangst ontwikkelen met al die regels, testen en diagnoses…
Je zal ook zien dat ze na de herfstvakantie en na de kerstvakantie een sprong heeft gemaakt. Ze hebben ook gewoon af en toe rust nodig om alle nieuwe kennis te laten bezinken. In groep 3 al helemaal, daar gaat het zo hard. Ze zijn met schrijven, lezen en rekenen tegelijk bezig, ik geef het je te doen!

Doen43 schreef op 07-10-2022 om 20:06:

[..]

Hi Pinokkio, dat is super goede raad. Daar kan ik wel wat mee. Ze zegt ook regelmatig; ik wil geen fouten maken, fouten zijn stom.

Dit herken ik van mijn dochter. Ik wil geen fouten maken, dus ik ga ook niet proberen. Soms paniek als er iets nieuws was. Vooral ingezet op positief benaderen: goed dat je geprobeerd hebt / deze groente geproeft hebt, gevallen bent met de skeelers, maar weer door gaat. Maar ook andere zaken benoemen: goed dat je teamgenootje dat moest huilen ging troosten. En ook expliciet maken dat je zelf ook fouten maakt. Ik mijn geval: mama, weet je nog op vakantie toen je die volle kop koffie omstootte? Die deuk in de auto heeft mijn mama gedaan.

Gelukkig zagen kleuterjuffen dat ze het wel kon en die nodigden gaat uit om moeilijkere taakjes te doen.

Ze werkt nu hieraan met de school maatschappelijk werkster en dat heeft goed effect. (Als wij hetzelfde zeiden, kwam dat niet aan). Dochter zit nu met veel plezier in groep 6 en maakt met vertrouwen een eerste topo-toets.  
  

Mugske schreef op 23-10-2022 om 20:55:

[..]

Dit herken ik van mijn dochter. Ik wil geen fouten maken, dus ik ga ook niet proberen. Soms paniek als er iets nieuws was. Vooral ingezet op positief benaderen: goed dat je geprobeerd hebt / deze groente geproeft hebt, gevallen bent met de skeelers, maar weer door gaat. Maar ook andere zaken benoemen: goed dat je teamgenootje dat moest huilen ging troosten. En ook expliciet maken dat je zelf ook fouten maakt. Ik mijn geval: mama, weet je nog op vakantie toen je die volle kop koffie omstootte? Die deuk in de auto heeft mijn mama gedaan.

Gelukkig zagen kleuterjuffen dat ze het wel kon en die nodigden gaat uit om moeilijkere taakjes te doen.

Ze werkt nu hieraan met de school maatschappelijk werkster en dat heeft goed effect. (Als wij hetzelfde zeiden, kwam dat niet aan). Dochter zit nu met veel plezier in groep 6 en maakt met vertrouwen een eerste topo-toets.

Hi mugske, dit is heel herkenbaar. Mijn dochter zegt bij voorbaat al dat ze iets niet kan. Dan geldt voor veel nieuwe dingen  op motorisch en cognitief gebied. Dan raakt ze enorm in paniek en is heel emotioneel.  Onze ervaring is dat als ze eenmaal de horde genomen heeft, ze meestal op dreef raakt en het zich goed eigen maakt. Wij als ouders kunnen haar de rust en ruimte geven om zich dat eigen te maken. Helaas heeft een juf met een drukke klas en allerlei opgelegde leerdoelen, natuurlijk niet zoveel tijd voor.

Ze vindt bijvoorbeeld ook dat iedereen uit de klas beter leest dan zij. Ik vond dat ze zelf al heel veel woordjes had “geautomatiseerd” in de eerste zes weken. En toen we ouders spraken tijdens de klasse borrel voor de herfstvakantie, bleek ook gewoon dat mijn dochter op hetzelfde niveau zat. Ze stopt alleen met de werkjes maken als een iets niet helemaal goed gaat. Die andere kinderen gaan gewoon door. Zo’n fout boeit niet. 

Wij gaan ook vaker laten zien dat wij ook fouten maken. En school gaat ook extra ondersteuning aanbieden, hopelijk helpt dat. 

Doen43 schreef op 24-10-2022 om 10:26:

[..]

Hi mugske, dit is heel herkenbaar. Mijn dochter zegt bij voorbaat al dat ze iets niet kan. Dan geldt voor veel nieuwe dingen op motorisch en cognitief gebied. Dan raakt ze enorm in paniek en is heel emotioneel. Onze ervaring is dat als ze eenmaal de horde genomen heeft, ze meestal op dreef raakt en het zich goed eigen maakt. Wij als ouders kunnen haar de rust en ruimte geven om zich dat eigen te maken. Helaas heeft een juf met een drukke klas en allerlei opgelegde leerdoelen, natuurlijk niet zoveel tijd voor.

Ze vindt bijvoorbeeld ook dat iedereen uit de klas beter leest dan zij. Ik vond dat ze zelf al heel veel woordjes had “geautomatiseerd” in de eerste zes weken. En toen we ouders spraken tijdens de klasse borrel voor de herfstvakantie, bleek ook gewoon dat mijn dochter op hetzelfde niveau zat. Ze stopt alleen met de werkjes maken als een iets niet helemaal goed gaat. Die andere kinderen gaan gewoon door. Zo’n fout boeit niet.

Wij gaan ook vaker laten zien dat wij ook fouten maken. En school gaat ook extra ondersteuning aanbieden, hopelijk helpt dat.

Je kan de ib-er vragen naar mogelijkheden. Zo kwamen we bij schoolmaatschappelijk werk. Dochter heeft iedere week een half uurtje met haar en het is onder schooltijd.  

Doen43 schreef op 24-10-2022 om 10:26:

[..]

Hi mugske, dit is heel herkenbaar. Mijn dochter zegt bij voorbaat al dat ze iets niet kan. Dan geldt voor veel nieuwe dingen op motorisch en cognitief gebied. Dan raakt ze enorm in paniek en is heel emotioneel. Onze ervaring is dat als ze eenmaal de horde genomen heeft, ze meestal op dreef raakt en het zich goed eigen maakt. Wij als ouders kunnen haar de rust en ruimte geven om zich dat eigen te maken. Helaas heeft een juf met een drukke klas en allerlei opgelegde leerdoelen, natuurlijk niet zoveel tijd voor.

Ze vindt bijvoorbeeld ook dat iedereen uit de klas beter leest dan zij. Ik vond dat ze zelf al heel veel woordjes had “geautomatiseerd” in de eerste zes weken. En toen we ouders spraken tijdens de klasse borrel voor de herfstvakantie, bleek ook gewoon dat mijn dochter op hetzelfde niveau zat. Ze stopt alleen met de werkjes maken als een iets niet helemaal goed gaat. Die andere kinderen gaan gewoon door. Zo’n fout boeit niet.

Wij gaan ook vaker laten zien dat wij ook fouten maken. En school gaat ook extra ondersteuning aanbieden, hopelijk helpt dat.

Ik herken dit van mezelf van vroeger. Belangrijkste is vertrouwen te geven dat ze het wel kan. En sommige dingen kan ze nog niet, omdat ze die nog niet geleerd heeft. Daarom gaat ze naar school, om dat te leren en te oefenen om het uiteindelijk wel te kunnen. 

En dingen als 'iedereen' en 'niemand' en 'alles' en 'niets' zijn vaak te groot en te overdreven. En dan nog. Stel dat iedereen voor een toets een tien haalt en zij haalt een negen. Is dat dan niet goed?

Ik had vroeger een leraar die altijd zei 'als je nooit fouten maakt, dan leer je ook niks'. En als je niks doet, dan doe je niks fout, maar ook niks goed. En dan leer je niks.
Van fouten maken leer je juist wel.

MamaE schreef op 24-10-2022 om 11:39:

[..]

Ik herken dit van mezelf van vroeger. Belangrijkste is vertrouwen te geven dat ze het wel kan. En sommige dingen kan ze nog niet, omdat ze die nog niet geleerd heeft. Daarom gaat ze naar school, om dat te leren en te oefenen om het uiteindelijk wel te kunnen.

En dingen als 'iedereen' en 'niemand' en 'alles' en 'niets' zijn vaak te groot en te overdreven. En dan nog. Stel dat iedereen voor een toets een tien haalt en zij haalt een negen. Is dat dan niet goed?

Ik had vroeger een leraar die altijd zei 'als je nooit fouten maakt, dan leer je ook niks'. En als je niks doet, dan doe je niks fout, maar ook niks goed. En dan leer je niks.
Van fouten maken leer je juist wel.

Dat dat perfectionisme er al zo jong inzit. Ik had wel meisjes op het gymnasium in de klas die altijd overtuigd waren dat ze hun proefwerk niet gehaald hadden en dan een 9 bleken te hebben (terwijl ik altijd heel goed ook inschatten welk cijfer ik had). De juf van groep 2 heeft de klas vorig jaar geprobeerd te leren dat je van fouten juist leert. 
Maar mijn dochter heeft er nog steeds zo’n moeite mee. Alles moet gelijk goed zijn. 
Ik zeg vaak tegen haar; het gaat helemaal niet. Het is juist goed. Van fouten leer je het meeste. Maar dan zegt ze weer: nee fouten zijn stom, daar leer je niks van.