Drempeltoets versus schooladvies versus toekomstperspectief.

Dus jouw man schaamt zich voor zijn zoon!  Stel je toch eens voor dat hij tegen zijn collega s zou moeten zeggen, mijn zoon zit op het vmbo. 

Misschien doe je het onbewust, maar veel van je woordkeuze vertelt dat het nog steeds negatief is dat zoon een tl-advies gekregen heeft. ‘Ermee dealen’, ‘eraan wennen’, allemaal zaken die je alleen maar doet als wat er gebeurt je niet bevalt. Dat stadium zou je nu toch echt wel voorbij moeten zijn. Je kind is goed zoals hij is en tl/havo met een technische interesse is echt een prachtige basis voor een heel mooi leven.

Hoewel het best creatief klinkt, je man de vraag te laten stellen om school mee te laten zeggen, vind ik het behoorlijk manipulatief. Denk dat man beter eerst zijn eigen motivatie onder de loep kan nemen, waaróm hij kind niet accepteert zoals kind is. Of psycho educatie kan volgen, over wat er wel en niet werkt bij een kind dat adhd heeft. Hint; beschuldigen van luiheid of faalangst aanwakkeren door te vragen naar doubleren helpt niet. 

Giggly schreef op 18-12-2022 om 09:24:

Kleine update.
Partner heeft nu besloten het gesprek aan te willen gaan met school over de mogelijkheid van doubleren groep 8.
De achterstand in taal baart zorgen en hij is er van overtuigd dat wanneer hier meer aandacht aan kan worden besteed middels doubleren dit uitstroom naar hoger niveau goed doet.
Op de basisschool legt men de basis. Eenmaal doorstroom naar VO, ongeacht welke vorm, zal aan die basis niet meer worden gesleuteld. Achterstand blijft dan dus. Dit mede ingegeven door het feit nav ADHD er ook een achterstand optrad ivm niet kunnen concentreren, verminderd werkgeheugen etc. En daar konden we pas sinds kort mee aan de slag.

We hebben afgesproken dat hij het bespreekbaar maakt, echter dat we de uiteindelijke gang aan zaken/ weg die we moeten bewandelen ( ook vwb uitstroomniveau) nadien accepteren.

Ze gaan echt niet groep 8 doubleren want 8 is herhaling van groep 7

Lieve giggly,

Om wat stress bij je man weg te nemen: ik heb zelf een paar jaar geleden een stedelijk gymnasium afgerond, en had achteraf gewild dat ik dat op een scholengemeenschap had gedaan. Ironisch genoeg was mijn middelbare school een samenvatting van het typische stereotype van het VMBO met veel drugs en alcohol. Sommige leerlingen hadden een gigantische grootheidswaanzin en zagen hun eigen gedrag niet meer, waardoor leerlingen mentaal instortten door hun treiter gedrag. De school weigerde in te grijpen. De conclusie is dat achteraf leerlingen niet alleen last hadden van de nare ervaringen, maar ook van schaamte: had iemand ons maar aangesproken op alle stomme dingen die we hadden gedaan. Naast ons zat een leuke scholengemeenschap met leerlingen die vaak het gedrag van leerlingen van mijn school aanspraken. Natuurlijk, vervelende en moeilijke leerlingen komen op alle niveaus voor, maar het ligt meer aan hoe een school met deze gevallen omgaat en niet met het niveau zelf

De scores in het algemeen komen redelijk overeen met mijn broer destijds, hij heeft ook een vorm van autisme. Hij begon op HAVO-VWO en dat ging compleet mis. Achteraf hoorde wij van hem dat hij de cito bij begrijpend lezen bij iemand anders had afgekeken. De middelbare school ging helemaal niet, ook later op het VMBO ging het ook mis. Op de middelbare school ging het mentaal zo slecht dat mijn ouders dag in en uit aan het bellen waren over hoe we hem naar school konden krijgen en daar konden houden. MBO is nooit afgemaakt en hij werkt nu. Soms vraag ik me af hoe het was geweest als mijn broer gewoon op VMBO was begonnen, mogelijk waren toen problemen die op het te hoge niveau werden afgeschreven een stuk eerder gezien.

Zelf heb ik kenmerken van HB en HSP en in combi met het bovenstaande zou ik daarom zeggen: kijk ook naar welke school je zoon gaat. Sommige scholen weten bijvoorbeeld heel goed hoe ze moeten omgaan met ADHD, andere slaan de plank helemaal mis. Heeft de school een idee hoe ze om moeten gaan met een eventuele overprikkeling situatie bijvoorbeeld? Mijn middelbare school had erg weinig kennis in huis van iedereen die buiten “normaal” viel. De universiteit heeft dat wel en ik merk het verschil heel snel in omgang en regelingen voor studenten.

Terzijde, wat is taalverzorging? Als ze dat bij mij hadden getest was dat ook niet heel hoog geweest. ik maak nog steeds super veel spelfouten, maar doe wel een uni master. Ik zou me hier niet heel druk over maken, hiervoor bestaat spelcontrole.

Het mooiste verhaal om te illustreren waarom niveau niet gelinkt is aan geluk en carrière is met het verhaal van een jongen van mijn basisschool. Hij heeft ADHD, haat school en was ook niet erg goed in school. Deze jongen is 21 en heeft nu zijn eigen bouwbedrijf samen met zijn vader. Hij is hartstikke succesvol en gelukkig, wat een groot contrast is met de depressieve studenten met 40.000 euro schuld.

Samenvattend voor jullie als ouders: Kijk niet met teveel tunnelvisie naar het niveau, kijk wel samen met je zoon goed welke school het beste gaat passen. Kijk naar waar hij zich prettig voelt en gestimuleerd word om zijn talenten te ontdekken, en waar tegelijk een goed vangnet is voor eventuele problemen. Welk niveau je zoon ook gaat doen, hij zou jullie dankbaar zijn met het uitzoeken naar een fijne school waar hij zich prettig bij voelt.

Doubleren is alleen een optie als er daadwerkelijk de verwachting bestaat dat een kind daar iets aan heeft. Bijvoorbeeld als een kind nog steeds de basis van lezen en rekenen niet beheerst, dan kan groep drie overdoen een optie zijn. Of als een kind vanwege ziekte of zo een groot deel van de stof heeft gemist ergens.
Blijven zitten met het doel om een hoger uitstroomniveau te behalen lijkt me niet zinvol. De meeste kinderen die blijven zitten gaan daardoor niet naar een hoger niveau uiteindelijk. En als dat al lukt, is het de vraag of het dan op de middelbare wel allemaal vlekkeloos gaat verlopen. ADHD gaat niet weg. 

Je man kan dit vragen, maar de echte vraag is of jouw man jullie zoon echt goed genoeg vindt zoals hij is. Ik lees dat vooralsnog niet. Hij moet naar minimaal havo, anders komt er niks van hem terecht, hij is lui, doet te weinig en als het dan toch vmbo-tl wordt dan heeft hij het over accepteren, wennen, ermee omgaan. Allemaal woorden die erop duiden dat hij daar moeite mee heeft. En dat kan, maar dat begint wel met dat erkennen en bij zichzelf te rade gaan wat er dan zo erg aan is en ook je eigen vooroordelen onderzoeken, inclusief het effect ervan op het kind. Is niet makkelijk, maar wel nodig en uiteindelijk ook leerzaam.
Vooroordelen over het vmbo onderzoeken kan juist door ook mee te gaan naar open dagen van scholen. 

Jij hebt allereerst een probleem met je man. Je man roept dat je kind een lager niveau heeft dan het basisschooladvies, maar wil alleen maar naar open dagen van een hoger niveau van het basisadvies? Je man is volstrekt niet constructief bezig. Hij is alleen maar overal tegenaan aan het schoppen, waar het kind zich alleen maar machteloos door gaat voelen.

Kind heeft niet voor niets tl/havo advies gekregen. Dat is gebaseerd op jaren aan schoolwerk en cito-toetsen. Misschien kan dat nog omhoog, zeker als hij pas net begonnen is met bijles of medicatie. Misschien dat de toets Begrijpend luisteren kan helpen om het advies nog te verfijnen, of een dyslexieonderzoek. Maar dat advies gaat niet meer omlaag. 

Dyslexie: er is bij de experts enige discussie over de diagnose dyslexie, en dan vooral of je de prestaties van het kind moet vergelijken met een absolute norm, of met de "intelligentie" van het kind. De verzekeraars hebben gekozen voor die absolute norm. In het basisonderwijs wordt daardoor geen dyslexieonderzoek gedaan als kind niet uitvalt op die absolute norm. En wordt dus vaak gezegd dat een kind "geen dyslexie" heeft volgens de cito's. Maar die norm (een X aantal E's op de cito's) is alleen maar een norm van de verzekeraars die betalen voor de dyslexiebehandeling. Een groot deel van de beroepsgroep hanteert die norm niet in het eigen dyslexieonderzoek, en belangrijker, het college voor toetsen en examens (die de regels voor de eindexamens vaststelt) hanteert die norm ook niet. Dus ook al vindt de basisschool dat je kind "geen dyslexie" heeft (dwz hij voldoet niet aan de norm van de verzekeraars die betalen voor de behandeling), de kans is groot dat een dyslexieonderzoeker wel vindt dat je kind dyslexie heeft. En dan komt je kind helaas niet in aanmerking komt voor vergoeding van een remediërende behandeling, maar hij heeft wel recht op hulpmiddelen en extra tijd bij examens.

Kopklas is geen optie als je kind als tl-advies (of hoger) heeft gekregen. De kopklas is bedoeld voor kinderen met een veel lager prestatieniveau dan jullie kind (maar wel voldoende potentie). En als je man een probleem heeft met het soort kinderen naar vmbo gaat, heeft 'ie ook een probleem met kopklas.

Je man heeft eigenlijk een probleem met het accepteren van dingen zoals ze zijn.
Ik herken dat ergens wel, want ik heb daar zelf ook moeite mee.
Dingen die zijn zoals ze zijn (zoals het niveau of de intelligentie van een kind), veranderen niet zomaar. Een kind wordt niet slimmer en gaat niet beter presteren als jij dat als ouder heel graag wil. Waar je wel invloed op hebt, is je houding als ouders.
Jij wil geen ruzie met je man en kiest ervoor om hem zelf zijn neus te laten stoten. Dat is een manier. Mijn man doet dat niet. Hij erkent mijn gevoel wel, maar gaat er niet in mee en we hebben daar ook wel eens ruzie over gehad (ben ik niet trots op, maar het was wel nodig om tot inzicht te komen voor mij). Ik zou je wel aanraden om je zoon hier buiten te laten. Als je ouders ruzie hebben over jou, voelt dat heel zwaar. 
Zorg ervoor dat je pal staat voor je kind en zijn belangen.

'Zorg ervoor dat je pal staat voor je kind en zijn belangen.' Dat wil vader ook doen. Daarom zijn dit soort conflicten zo heftig: het gaat om je kind!
Vader is wel erg pessimistisch op basis van de cijfers. En jullie hebben nog geen advies, alleen maar resultaten van de drempeltoets.
Verder: VMBO/MBO zijn niet alleen de bouwvakkers. Ik vind een belangrijk onderscheid of iemand theoretisch of praktisch lerend is. Dat kun je al snel zien bij een kind: wil het kind eerst weten hoe het zit en dan pas gaan spelen, of gaat het eerst spelen en komt er dan achter hoe het zit. Het zegt verder niet zoveel over hoe 'hoog' iemand vervolgens komt op de maatschappelijke ladder. Dat ligt heel erg aan de beroepskeuze, de kansen, inzet, motivatie etc.

Tsjor

'Daarom zijn dit soort conflicten zo heftig: het gaat om je kind!' Een beter advies zou daarom zijn: probeer elkaar te begrijpen en waarderen in ieders zorg voor het kind. Praat daarover met elkaar, versta en respecteer elkaar daarin  en zoek dan naar een gedeelde oplossing.

Tsjor