Dochter wil alleen haar vader
Hoi allemaal, ik zit ergens mee al een hele tijd. Onze dochter (4) wilt alleen alles met haar vader doen vaak zit ik er maar een beetje bij. Mijn man probeert mij er echt wel bij te betrekken maar het is echt heel lastig, vanaf kleins af aan is het al een papa’s kindje daar is op zich niks mis mee het is alleen nooit “opgehouden” of minder geworden. Soms moet ze overgeven als papa weggaat en ze blijft zo lang overstuur dat ze van het gillen uiteindelijk in slaap valt. Mijn man vind het moeilijk en dat weet ze ook hij heeft een eigen zaak en kan vaak vanuit thuis werken dus is ook het meeste met haar. Naar school brengen en halen doet hij ook want dan zit ik nog op mijn werk. Van aankleden tot douchen verhaaltjes voorlezen plus in haar eigen bed slaapt ze ook zelden, want ze slaapt verre van goed en word vaak huilend wakker. Nu ik daar de laatste tijd vaak wat over zeg omdat ik gewoon niet kan slapen ga ik naar de logeerkamer de laatste tijd hebben we veel discussies thuis omdat ik me buitengesloten voel. Wat kunnen we doen zodat mijn man wat meer “ontlast” word qua de verzorging etc, want het klinkt overdreven en gemakzuchtig maar als ze wakker word haar vader roept en ik sta op de kamer word het van kwaad tot erger en is het “ik wil papa” of gelijk “ waar is papa” altijd vindt mijn man het zielig en legt ie haar bij ons in bed of blijft ie ff bij haar op de kamer tot ze slaapt. Ik voel me echt een zeurpiet omdat ik de laatste tijd klaag en mijn man doet er vaak heel luchtig over zoals als ze 12 is ligt ze heus niet meer bij ons in bed. Hebben jullie tips en/of advies?
Wil hij ontlast worden?
Jacqueline, het lijkt me een heel nare situatie. Het is vaak (meestal) wel zo dat één van de ouders favoriet is op die leeftijd, maar dat met dat overgeven is wel heel extreem. En ook dat je zelf in de logeerkamer slaapt zodat je dochtertje bij haar vader kan slapen.
Het valt me op dat je in je berichtje laat merken dat je man eigenlijk altijd toegeeft. Hij vindt het "zielig" en dus krijgt ze haar zin. Ook bagatelliseert hij het probleem door te zeggen.
Dat lijkt me eigenlijk het centrale probleem: wil hij eigenlijk wel dat het opgelost wordt? Vindt hij jou ook "zielig" of kiest hij toch partij voor jullie dochter?
Een verandering van de situatie vraagt dat jullie op één lijn zitten. Dochter zal moeten leren dat papa niet altijd beschikbaar is. Dat gaat vervelend worden, want het lijkt me een temperamentvolle dame. Maar dat betekent ook dat je man bereid moet zijn om een stapje terug te doen en niet toe te geven aan gegil en gekrijs van zijn dochter.
Geen zorgen
Ik herken deze situatie. Toen mijn kinderen van de borstvoeding af waren (na een jaar) toen vroegen ze alleen nog maar naar mijn man. Ik probeerde de oorzaak niet in mezelf te zoeken. Je weet van jezelf toch dat je een lieve zorgzame moeder bent?! Ik probeerde er ook van te genieten. Heerlijk ik hoef even niks. Echt mijn tip is: niet persoonlijk oppakken, dat is nergens voor nodig. En het gaat ook echt wel over. Had jij zelf misschien ook een voorkeur voor 1 van je ouders? Betekende dat dat je de ander minder lief vond? Een sterkte voorkeur hoort misschien ook bij een kind met een sterke wil. Hm.. ik zie er geen probleem in, en mij is het jaren overkomen.
Mooi wat rutiel zegt..
Zorg inderdaad dat jullie op 1 lijn zitten. Als jou dochter bij jou man meer of sneller iets voor elkaar krijgt dat werk je dit gedrag ook zelf in de hand als moeder.
Herkenbaar
Ik heb geen tips. Hier is het precies andersom. Al sinds baby hecht mijn dochter zich aan mij. Mijn man is een geweldige vader en de andere 2 kinderen hebben het niet. Maar mijn dochter wil alleen maar mij. Ze blijft wakker tot ik thuis ben. Ik ben de enige die haar kan troosten (tenzij ik er niet bij ben) Heb haar ook nog nooit bij een oppas kunnen laten. Zijn al blij dat het met school na een paar weken al goed ging. Ze is nu 6 en slaapt sinds 1 jaar door en op haar eigen kamer.
en je man?
Jullie hebben er discussies over en je voelt je buitengesloten, wat vervelend! Het is wel belangrijk dat hij ziet dat er een probleem is en erkent dat het voor jou niet leuk is. Pas dan kun je wat aan de situatie veranderen. Dat een kind (tijdelijk) een voorkeur heeft voor een ouder is wel normaal, maar dat ze er zelf van gaat overgeven gaat wel een beetje te ver, niet?
Je schrijft dat ze van kleins af aan papa's kindje is, kan het zijn dat jullie teveel daar in mee zijn gegaan, en dat jij min of meer op een tweede plaats bent komen te staan? (Ik hoop het niet voor je!)
Lientje?
"Als jou dochter bij jou man meer of sneller iets voor elkaar krijgt dat werk je dit gedrag ook zelf in de hand als moeder." He? Zeg je nou dat Jacqueline dan maar wat toegeeflijker moet zijn? Haar man kan toch ook meer haar kant op schuiven?
Maar ze moeten wel meer op 1 lijn komen ja. Als ze wat groter worden zijn verschillen minder erg, vind ik, dan ervaren ze dat mensen niet allemaal gelijk zijn en dat er over zaken overlegd moet worden. Hier zijn ze intussen jongvolwassen, vader en ik denken vaak wel hetzelfde over zaken, maar soms ook niet. Dan bespreken we waarom de een dit vindt en de ander dat, vragen we de mening van de puber, en dan komen we er meestal wel uit.
Maar in dit geval denk ik dat hulp inroepen verstandig is. Een kind dat gaat spugen als een van de ouders weggaat vind ik niet gezond klinken. Kaart het eens aan bij de huisarts, en laat je doorverwijzen voor speltherapie of zo. Niet via het consternatiebureau, gewoon in eigen hand houden. Ik zou sowieso papa voorlopig even niet het bedritueel laten doen, zorg dat hij een paar avonden weg is als ze naar bed moet, dan heeft ze geen keus. En misschien kun je een paar dagen/week eerder uit je werk komen zodat jij haar op kunt halen? Gaat ze wel al hele dagen naar school? Misschien is dat teveel voor haar, en moet je even een stapje terug doen? Slapen in haar eigen bed, tja, niet alle kinderen zijn daar even goed in. Misschien helpt het als je haar voorlopig bij jullie laat slapen. Tegen de tijd dat ze 18 is wil ze dat echt niet meer, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. En meer samen doen, lijkt me ook een goed plan. Zo kun je het misschien ook opbouwen, eerst samen met je man en dan laat je hem steeds een minder grote rol spelen. Eerst samen voorlezen (om beurten een zin of bladzijde) en dan jij alleen met hem erbij en dan gaat hij weg bij het voorlezen. Nou ja, zoiets.
Ik heb het gevoel dat jullie nu elkaars concurrent zijn, zo zou het niet moeten zijn.
