dochter niet empatisch?
best forum
ik maak me soms en de laatste tijd wat meer zorgen over mijn dochter van tien, bijna elf.
ik kan er niet altijd goed mijn vinger op leggen, maar ik heb het gevoel dat ze wat weinig gevoel heeft en niet veel rekening houdt met de gevoelens van andere mensen.
dit klinkt nogal wazig besef ik!
Dochter is slim en zit in plusgroepen, heeft zich supersnel aangepast op een nieuwe school en in een nieuwe buurt,en leerkrachten zijn blij met haar. Ouder avond is altijd leuk. Ze is creatief, tekent veel en leest veel.
Ze heeft nooit echt erbij gehoord in de klas, wil zich niet aanpassen aan groepjes en daar ben ik wel trots op, ze is heel erg zichzelf met haar eigen kleding voorkeur, smaak en ideeën. Ze heeft een beste vriendin waar ze vaak mee afspreekt, een paar meisjes in de klas waar ze mee optrekt, dat gaat goed.
Maar. Gister had ze het aan de stok met jongere zus, en dan weet ik soms niet wat ik ermee aan moet. Ze vertelt een verhaal over wat er gebeurd is waaruit blijkt dat ze eigenlijk heel vervelend is geweest ( hutten laten instorten van jongere kinderen) en lijkt niet te beseffen dat dat niet aardig is. Kleine zus wiens hut ook instortte ( ik ging er gewoon opstaan om te kijken wat het was) gaf grote zus een duw waarop grote zus haar zo hard duwt dat ze op de grond valt op haar hoofd. Ze heeft daar geen emoties over. Ze duwde omdat er tegen haar werd geschreeuwd, heel normaal. vroeger kneep ze vaak stiekem, zo hard dat er rode nageltjes zichtbaar waren op de arm van kleine zus, of ze draaide huid ( prikkeldraad?) echt wat te hard. Als ik er wat van zeg gaat ze meteen huilen.
Ik heb wel eens gehuild waar ze bij was, en toen kwam ze naar me toe om te vragen of ik thee wou maken, lijkt dan huilen niet op te merken.
Gister heb ik geprobeerd ze allebei hun versie van het hutten slaan en duwen verhaal te vertellen, om het uit te praten. Als kleine zus van acht dan uitlegt wat er volgens haar gebeurde , praat ze haar na met een rare stem en zo blijft t vervelend. uiteindelijk werd ze boos en schreeuwde tegen mij dat ik haar nooit steun en alleen kinderen troost die zielig huilen. Wat wel een beetje klopt. Toen ze tegen me schreeuwde leek haar gezicht opeens heel erg op dat van haar vader, hij is autistisch en kon ook heel boos worden als er van hem gevraagd werd gevoeligheden van anderen te begrijpen. Deze dochter heeft me ook wel eens letterlijk gevraagd, HOE weet je dan wanneer iemand boos is? of verdrietig?
Een ander voorbeeld is dat toen de cavias doodgingen, kleine zus had bedacht dat ze samen naar de cavia hemel gingen, en deze dochter aan mij vroeg of ze nu pantoffels van de cavia s mocht maken. Ik vond dat praktisch maar in het grote geheel wat minder leuk.
Wie weet hoe het zit met kinderen en empathie? Ik vraag me af of ik vooral het goede voorbeeld moet geven en haar extra aandachtbmoet geven bijvoorbeeld. Het is soms zo lastig om uit te leggen hoe ongeschreven omgangs regels werken.
Als ze haar zus altijd wegduwt als die haar een knuffel wil geven is dat ook haar goed recht, als ze niet van knuffels houdt. Maar als je tegen iemand een mop vertelt die net op zijn of haar knie gevallen is en heel hard huilt is dat wel een beetje vreemd.
Of moet ik extra streng zijn als ze over andermans grenzen heen gaat om haar eigen doel ( toffees, zakgeld, een goede plek op de bank) te bereiken.Of allebei?
Ik weet het even niet meer en ben nu bezorgd, is mijn kind een leuke siimme soort van autist of is er opvoedkundig iets misgegaan wat nog hersteld kan?
het lijkt me zo rot voor haar als ze later onnodig mensen kwetst en daardoor alleen is.
groetjes wolk
Onderzoeken, maar vooral helpen!
Als je het precies wilt weten kun je je dochter laten onderzoeken.
Overigens, het is niet zo dat mensen met autisme niet empathisch zouden zijn. Het is eerder zo dat mensen met autisme niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze zien/voelen/merken wel degelijk dat er met die ander iets aan de hand is, maar het is bedreigend omdat er daardoor een onvoorspelbare situatie en daardoor paniek ontstaat. De ander is niet meer voorspelbaar, maar erg emotioneel.
Ik denk zelf dat jouw dochter juist geprobeerd heeft je te helpen toen je huilde, door te vragen om thee te zetten. Zij wil dan de normale situatie weer herstellen, of jou weer helpen in de normale situatie te komen, en vraagt dan aan jou om thee te zetten, zodat jij en de situatie weer herkenbaar worden.
Ja, wel grenzen stellen. Ik zeg hier consequent dat zoon niet aan anderen mag zitten, niet aan de spullen van anderen, en ook niet nare dingen mag zeggen. Telkens weer, ik voel me net een grammafoonplaat soms. Boos worden heeft daarentegen geen zin, want juist die emoties (en dus ook het boze) zijn bedreigend en eng.
Jouw dochter vraagt letterlijk jouw hulp. Ik zou die zeker geven. Er zijn ook plaatjes en picto\s van huilende, boze, lachende mensen, enz. Daarmee kun je serieus gewoon oefenen.
Of je nu precies gaat weten of niet wat er aan de hand is, geen idee, maar wat je nu wel kunt doen is telkens weer je dochter netjes uitleggen wat er van haar verwacht wordt. Je kunt haar gewoon behandelen alsof ze autisme heeft. Je bent gewoon duidelijk, ga niet uit dat je dochter automatisch door heeft wat er van haar verwacht wordt. Leg dat telkens uit. Leg uit waarom je verdrietig bent en wat er dan gebeurt. Sociale vaardigheden en handelingen, sociaal vermogen kun je voor een groot deel ook aanleren.
Zelf denk ik ook aan gedragstherapie, dan hoef jij dat uitleggen niet te doen, maar doet een therapeut dat. Mijn ervaring is dat dat vaak beter werkt, omdat het niet de ouder is die het zegt/uitlegt/coacht, maar een 'deskundige', iemand van wie het eerder wordt aangenomen.
Hoe oud is ze eigenlijk? Ouder dan 8, maar 9, 10, 11?
Maak je niet teveel zorgen, ze heeft toch vriendinnetjes, ze hoeft toch niet het populairste meisje van de klas te zijn?
Je vertelt dat haar vader autisme heeft, en waarschijnlijk weet je dan al wel iets ervan. Ik zou gaan lezen en kijken, zoveel mogelijk info verzamelen. Zoals gezegd, 1 ding klopt tenminste al niet, mensen met autisme zijn wel degelijk in meer of mindere mate empathisch.
En ja, autisme is deels erfelijk.
ja precies,
ik snap dat ze door de thee zet vraag probeert mij rechtop te zetten en zo alles weer normaal te maken
Ik maak me ook geen zorgen dat ze niet populair is hoor, ik vind het echt prima zoals dat nu gaat. Ik vind het mooi om te zien hoe loyaal en lief zij en haar vriendinnetje zijn en ik ben heel trots dat ze zulke duidelijke grenzen heeft.
Ze heeft zeker een bloeiend gevoelsleven ( vooral haar eigen gevoelens) en ik denk ook dat ze wel veel in kan schatten ook, soms is haar reactie alleen niet passend. Ze is trouwens tien en begonnen met puberen, dat maakt het vast ook drukker in haar hoofd.
heel herkenbaar wat je zegt over steeds weer aangeven dat ze niet gemeen mag zijn, zij zegt ook behoorlijk nare dingen soms. Ik blijf het gewoon maar doen dan
Dankje wel voor je reactie, ik ben erbij mee.
Hier
een autistische zoon en een dochter die ik heb laten onderzoeken, maar waar geen stoornis uit kwam. Maar ja, ondertussen...ik weet het niet hoor. Wat jij zegt is voor mij herkenbaar. Het kan dus best zijn dat ze net niet op het spectrum zit, maar ondertussen wel veel van haar vader heeft, en daar zul je iets mee moeten.
Ik blijf maar veel met haar praten, juist ook over gedrag en gevoelens, ook van anderen, en zoveel mogelijk op een niet bedreigende manier. Gek genoeg is zij veel lastiger dan het kind dat wel officieel autisme heeft, want ze heeft minder zelfinzicht. Het is altijd de schuld van de ander. Maar nu ze puber is, begint dat zelfinzicht wel te komen. Het is dus een kwestie van lange adem.
Lange adem inderdaad
Ik heb hier, op aangeven van de kinderen, steeds naar woorden gezocht om zaken uit te leggen. Maar ook met spelletjes en boekjes in het benoemen van emoties. Bij zoon heeft ook haptotherapie geholpen om te leren eigen gevoelens te benoemen. Daarnaast een grote nadruk op eigen gedrag als ze iets vervelend vinden dan altijd de boodschap: doe jij het niet, kritiek op een ander is ook altijd kritiek op jezelf. En, als je het niet weet kun je het ook vragen: wat kan ik voor je doen?
Lees 'Empathy' hoe het werkt met inlevingsvermogen en hoe het nodig is om dat bij sommige mensen expliciet aan te leren hoe daarmee om te gaan.
http://www.spui25.nl/programma/content/lezingen/2014/09/16.09.14---krznaric.html
Ik begrijp dat er geen vader in huis is? Maar wel een zusje die nogal anders in elkaar zit? En dat ze daar niet aardig tegen doet? En dat dat zusje meer warmte krijgt voor haar huilende gedrag en dan zij voor haar onderzoekende gedrag?
Ik heb ook zo'n dochter. Bovengemiddeld slim, bovengemiddeld onderzoekend, beneden gemiddeld meelevend. Die kan rustig naar een Ebola uitbraak op het jeugdjournaal kijken, want die wordt niet verdrietig, maar heeft vooral vragen als 'hoe werkt zo'n virus dan?'. Gaat mee naar de dierenarts als de katten in moeten slapen, om te kijken hoe dat gaat, is narrig dat ze oma niet opgebaard zag want 'ze zag nog nooit een dood mens'. Ze ziet wel goed de emoties van mensen, maar heeft niet altijd de behoefte om zich daar door te laten leiden.
Ik weet niet of jouw dochter 'erger' is. Het loont denk ik wel om haar te prijzen om het onderzoekendheid en uit te leggen dat andere mensen dat minder begrijpen, maar ook vice versa bij de andere dochter. Dat de grote zus graag kijkt wat er gebeurt en er niet op uit was om het stuk te maken.
Per slot van rekening heeft de wereld ook dat soort mensen nodig. Ik werd eens geopereerd door een chirurg die mijn aandoening vooral interessant vond. Ik denk dat die beter snijdt dan iemand die het zielig vindt
.
Sanne
