dochter met 'eet'angst

Focus

Het lastige is dat de focus nu vooral naar het angstige eetgedrag gaat.

Volgens mij is het belangrijk om haar goed uit te leggen dat er altijd risico's zijn in het leven maar dat het meestal goed gaat en daar ga je vanuit. Anders ben je zo zorgelijk bezig dat je leven voorbij gaat en het echte leven daar gaat het om.

Dat is ook een aanwijzing voor je zelf. Waar komen die angsten vandaan? Het kan gewoon een fase zijn, op deze leeftijd worden kinderen zich meer bewust van zichzelf, maar ook doordat ze op school zich vergelijken met anderen en zicht krijgen op een grotere wereld die niet altijd van de 'vrede en geluk' is zoals mijn dochter het op die leeftijd uitdrukte.

Wat doet je lichaam als je je dreigt te verslikken? Dan ga je kokhalzen, je lichaam doet actief alles om de verslikking eruit te werken en dat kan je lichaam heel goed.

Besteed aandacht aan de dingen die goed gaan in haar leven en waar ze wel controle over heeft. Wat vind ze leuk, wat kan ze goed, waar heeft ze plezier in, wat leidt haar af.

En ik zou op zoek gaan naar de beste hulp die mogelijk is op het gebied van kinderlijke angst en eetstoornis. Er zijn ook groepen te vinden voor verwanten op internet.

Mijn dochter heeft overigens een vorm van autisme en ik heb haar zo goed mogelijk weerbaar gemaakt tegen te zware verhalen over overgewicht of gezondheid. We eten al gezond, vers/fruit/divers en we bewegen en verder houden we ons er niet mee bezig.

Ook heb ik haar het verhaal meermalen verteld van een collega die ik had die haar hele leven een eetstoornis had en haar dochter waarschuwde. Laat het met rust. Dik, dun, schemas, klokken, weegschalen. Het is zo zonde van je leven, het zuigt, doe het niet. Leef je leven.

Je dochter heeft een angst die iedereen wel herkent, je kunt je verslikken, alleen bij haar is het uitvergroot. Daar kan een bepaald karakter of ontwikkelingsprobleem onder liggen zoals autisme bij mijn dochter, maar daarvoor heb je niet zomaar een psycholoog nodig maar iemand met veel verstand van kinderlijke ontwikkeling, ontwikkelingsproblemen en eetstoornissen. Liefst vrijgevestigd.

Specialist

Op het gebied van kinderlijke angst met een praktische en verstandige insteek.

Je kunt ook kijken of er leesboekjes zijn die je samen kunt lezen die over angst gaan en over emoties.

De tip uit Harry Potter is misschien ergens in te passen. Ron Wesel is bang voor spinnen en dan stellen ze hem voor om de spinnen voor te stellen met rode laarsje aan dan wordt het wat luchtiger en meer humor. Dat kan ontspannen.

Inside Out, de Disneyfilm, kan helpen om zicht te krijgen op de emoties die zeker een kind op die leeftijd nogal kunnen overweldigen en waar je meer controle over krijgt door er meer vanaf te weten.

Kijk wat werkt voor jou dochter. Gebruik je intuitie. Observeer wat haar wel goed doet.

stap 1

Laat alles los. Zij bepaalt dus wanneer ze stopt (niet na jouw half uur) en na elke maaltijd hoort een toetje. Praat niet meer over eten en doorslikken, vraag niet of ze nog wat in de mond heeft.

En ja dit is voer voor een psycholoog.

ervaring

Hier een kind met een neus-mond trauma opgelopen tijdens de Nicu (neonative intensive care unit) wat resulteerde in een angst voor het slikken. En als je daar niets aan doet, eindigt het erin dat een kind niet meer wil eten (hoeveel honger het ook heeft).

Leef niet openlijk met je kind mee! Daarin bevestig jij haar angst. Enige dwang uitoefenen zal ook niet helpen omdat dat de angst eerder groter maakt dan kleiner. Geef het geen aandacht, nu. En als zij op de goede weg is, later, en ze vertoon dit gedrag (want het is ook een vraag om aandacht) stop je met aandacht geven zodra dit weer opspeelt: de echte reden hier achter (angst) en aandacht vragen gaan voor je het weet hand in hand. Feitelijk is er niets om bang voor te zijn, want jullie kunnen wel normaal eten (net zoals de rest van de wereld); alleen zij vindt het moeilijk. Dat betekent niet dat het ook moeilijk is en dat is het dan dus ook niet.

Angst om te slikken is eigenlijk angst om te stikken zoals je eigenlijk al stelt. Geef haar voedsel met duidelijke grove structuur. Ga geen dingen pureren. Soep met soepgroenten erin of gepureerde soep wordt meestal als 'eng' ervaren omdat er stukjes in zitten of er niet te zien is of en waar de stukjes dan zitten. Angst om te stikken is niet hetzelfde als moeite met slikken.

Welke dingen eet ze wel? Maar daar een lijst van en kijk welke gemeenschappelijk delers daarin zitten (geur, kleur, smaak, structuur etc). Zoek ook eens op het net wat over 'food chaining'. In het ultra kort; je zoekt voeding die bijna dezelfde eigenschappen heeft maar in 1 of 2 aspecten verschilt en dat leer je eten.

Maar voor je dat doet, zou ik op zoek gaan naar een logopediste gespecialiseerd in eet en drinkproblemen of een die gespecialiseerd is in het helpen van kinderen die van sonde voeding naar vaste voeding over moeten. Mijn kind kreeg geen medelij maar kreeg een uitleg en oefeningen hoe hij zijn tong moest bewegen bij soep, druiven, etc. Vraag ook om een consult zonder kind, alleen voor jou, over hoe je het beste reageert op dit gedrag.

Eerst het toetje?

Zomaar een idee hoor, ik heb geen verstand van eetproblemen.
Maar een toetje eet ze blijkbaar makkelijk. En zolang het een klein toetje (of een halve) is, zal ze vast nog trek hebben. Dan kan ze daarna proberen wat ze nog kan eten. Binnen dat half uur wat je gesteld hebt.
Misschien is dan de druk eraf, mede omdat ze dan al vaak geslikt heeft.

Lou

"Als je zeker weet dat een psycholoog voor je dochter een goed idee, waarom moet haar vader daar dan ook achter staan? Het gaat om haar, niet om hem."

Klopt, maar vader moet wel toestemming geven anders kan ze niet behandeld worden.

Oh vandaar

Bedankt Sally.

Misschien is er toch nog iets te bereiken met de vader?

Nee hoor, geen toestemming nodig

Jazeker, hier is psychologische hulp nodig. Mijn kind is door een psychologe behandeld zonder toestemming van de vader (in België dus). Ik heb gezegd dat vader er niet achter stond, dat was geen probleem. Maar waarom zou je dat zelfs zeggen?

Als soep en dessertjes geen probleem vormen, zou ik ook eens denken in de richting van (havermout)pap in de ochtend. Mijn supermarkt heeft zeker 10 hippe varianten staan, maar de klassieke versie is ook nog steeds zeer lekker.

Verschil tussen Belgie en NL

In NL is die toestemming wel nodig en vaak wordt er ook expliciet om gevraagd om handtekeningen onder de behandelovereenkomst van beide ouders. Tenzij er accuut levensgevaar is.

Via huisarts?

De huisarts zal toch een verwijzing moeten schrijven naar de psycholoog, lijkt me. Dus wellicht zou je met hem/haar eens kunnen overleggen wat de beste aanpak is? Ik lees uit je verhaal ook niet echt dat de vader faliekant tégen een behandeling door een psycholoog is, dus misschien dat hij, als de huisarts een doorverwijzing verstandig acht, toch wat meer voor het idee voelt?

En misschien is een wat praktische aanpak door een logopedist ook een goed idee en krijgt ze hierdoor weer voldoende zelfvertrouwen. Zou haar vader daar wel mee akkoord gaan?

In België

Ik meende in het taalgebruik te lezen dan TS Vlaamse is.
De huisarts adviseert hier wel, maar je mag gewoon zelf, zonder doorverwijzing naar een psycholoog stappen. De verzekering betaalt een deel van de kosten terug, in mijn geval voor maximaal 9 behandelingen per jaar, daarna niet meer, dan betaal je alles zelf. Terugbetaling vragen gaat prima zonder handtekening van de andere ouder.

Belgje

bij ons gaat het niet om het declareren waar beide handtekeningen voor nodig zijn maar om het behandelen zelf. Daar is toestemming voor nodig. De declaratie gaat via de ouder waar het kind is meeverzekerd. Of er vergoed wordt is afhankelijk van de verzekering en de behandelaar en het type doorverwijzing.

logopedist

De meest voor de hand liggend stap is een logopedist: dat is dé specialist op het gebied van slikken/verslikken/slikproblemen. Een psycholoog is echt minder logisch: die kan wel iets met de psychologische kant, maar kan je kind niet 'aanleren' om weer normaal te eten en te slikken. En dat is voor jouw dochter nu juist het belangrijkste. Een logopedist kan haar laten zien wat er gebeurt bij slikken, kan haar 'trucjes' leren en gericht met haar oefenen.

Je schrijft dat haar vader een psycholoog niet zit zitten. Een logopedist is voor veel mensen een stuk laagdrempeliger, dus hopelijk wil hij daar wel in mee.