dochter maakt geen vrienden en is moeilijk

Moeilijk

Kinderen zijn niet met opzet moeilijk. Niet dat een zevenjarige denkt, laat ik nou de boel eens lekker verpesten op school en op therapie en zorgen dat ik geen vriendinnen heb. Als het allemaal niet werkt is het onmacht en is de juiste aanpak of hulp nog niet gevonden.

Is ze uitgebreid onderzocht? Is er een diagnose gesteld? Als op een bepaalde manier willen kan ook over controle en onderliggende angst gaan. Lees je al bij zorgenkinderen mee?

Nog niet

We hebben nog geen echte diagnose gesteld. Dat zullen e pikzwart een keer in overweging gaan nemen. Dankuwel

wat wil ze zelf?

Je schrijft: "een meisje van 9 moet toch gewoon gezellig vriendinnetjes kunnen hebben en gezellig met hun omgaan?"

Wil je dochter zélf graag vriendinnetjes, of is ze liever op zichzelf? Zoals je het schrijft is het alsof jullie haar vriendschappen op willen leggen, en zij kan daar niet mee omgaan.

Dat zal een zware druk op het meisje leggen. Ze moet een sociaal vriendinnetje zijn en dat lukt niet, en papa en mama zijn steeds maar ontevreden, want het meisje is niet "gewoon gezellig met vriendinnen" (voldoet dus niet aan de verwachting van papa en mama) en ze wordt nog gepest ook.

Is het mogelijk jullie dochter te accepteren zoals ze is, ook zonder gezellige vriendschappen? Haar te ondersteunen als ze gepest wordt en minder uit te stralen dat het allemaal door haar komt, ook al is het lastig dat ze veel huilt?

Ik lees vooral over een heel verdrietig meisje dat op school gepest wordt en thuis niet geaccepteerd wordt zoals ze is omdat ze niet aan de verwachtingen van de ouders voldoet.

Een diagnose is een mogelijkheid, maar kijk ook eens naar je eigen houding en accepteer dat kinderen wel eens anders kunnen zijn dan het droombeeld dat je hebt.

Elise

'Ze werkt ons vaak tegen'. Misschien heb je daar een aanknopingspunt, want over je eigen omgang met je kind heb je in elk geval meer zeggenschap dan over de vriendinnetjes.
Hoe werkt ze je vaak tegen en wat doen jullie dan?
'het moet altijd volgens haar gaan.' Heeft ze het altijd op een of andere manier voor elkaar gekregen, dat alles toch gaat zoals zij dat wil (bijvoorbeeld door te schreeuwen)? Of heeft ze moeite om te zien (gelaatsuitdrukking) wat anderen tegen haar zeggen? Begrijpt ze iets an niet?
Zijn de problemen er altijd al of is er een moment gekomen waarop ze veranderde?
Je zegt dat je wel al allerlei therapieën hebt gevolgd, maar dat er nog geen diagnose is. Waarop zijn die therapieën dan gericht geweest? Heb je die zelf gevonden of via de huisarts?

Tsjor

Reactie op Sally MacLennane

Ze zegt zelf ook vaak dat ze geen vriendinnen heeft. Op school word ze gepest, daarvoor zijn we ook naar school toe gegaan en sinds dien horen we niks meer. Ze wilt naar mijn gevoel wel graag vriendinnen, want kinderfeestjes wilt ze altijd graag vieren en ze wilt ook graag worden uitgenodigd. Wij accepteren haar zeker wel thuis, maar ik snap dat u er zo naar kijkt

Reactie op Tsjor

Wij zijn naar therapieën gegaan gericht op dat ze moeilijk is in de omgang. ze wilt nooit iets doen wat we vragen en schreeuwt en scheld vaak. Een echte diagnose is volgebsmij nog nooit gesteld. We zijn online aan de therapieën gekomen