Dochter 8 in puberteit, ingrijpen?
Hallo, ik heb een hele lieve, leuke dochter van 8 jaar oud. Toen ze zes was, kreeg ze puistjes. Wij met een verwijzing naar de dermatoloog gegaan, ze kreeg een zalfje en een verwijzing naar de kinderarts omdat dit erg vroeg was. De kinderarts onderzocht de pubertas preacox (vervroegde puberteit) had, door lichamelijk onderzoek, bepaling skeleetleeftijd (röntgenfoto hand) en hormoonspiegels (bloedafname). Op dit moment was daarvan nog geen sprake. Ze had alleen teveel hormonen die zorgen voor verhoogde talgproductie (acne) en zweetlucht. Nu echter is ze bijna 8,5 en heeft ze echt donkere lange pubusbeharing en beginnende borstjes. Ik gebeld naar poli kindergeneeskunde, dokter op vakantie, ze zullen terugbellen met een vervolgafspraak of een nieuwe verwijzing willen en dan een afspraak inplannen. Vanaf 8 jaar mag je borstjes krijgen, voor 8 jaar is het pubertas preacox en wordt vaak te puberteit uitgesteld door hormooninjecties. Gemiddeld zijn meisjes 1,5 na begin borstontwikkeling voor het eerst ongesteld. Dat zou betekenen dat ze waarschijnlijk 9,5 jaar is en dan in groep 5 hoort te zitten (ze is een erg vroege en zit een klas hoger) maar misschien ook wel 10 is. Zouden jullie ingrijpen en de puberteit nog 1,5 jaar uitstellen om haar nog de kans te geven nog even een meisje/een kind te zijn en zich in hetzelfde tempo als haar leeftijdsgenootjes te ontwikkelen? Bijgevolg als je vroeg ongesteld wordt is dat je ook bijna niet mee groeit in de lengte en je hersenen zich ook als puber gaan ontwikkelen, dus ook emotioneel kom je vroeg in de puberteit.
Zo vroeg in emotinele puberteit, dit lijkt me nog het ergste.
Ze zal dan ook niet lang worden, ze is nu 1.44m, dus misschien dan 1.50m en dan nog +/- 5 cm = +/- 1.55m (-1.60m).
Of zeg je, laat de natuur de natuur en leer haar omgaan met vroege puberteit en bereid jezelf daar ook op voor? Dan is er niets aan de hand.
Ik hoor dat erg aan het uitstellen van de puberteit geen gevolgen zal hebben voor haar latere vruchtbaarheid, behalve dan dat ze niet al vruchtbaar is op 9 jaar. Maar dat de maandelijkse injecties wel pijnlijk zullen zijn omdat de vloeistof erg dik is.Maar ja het blijven wel hormonenen hè?
Aan de andere kant denk ik ja, maar als ik niets doe, krijg ze ook last van hormonen. Een suikerpatient die te weinig insuline aanmaakt, krijgt dit ook toegediend.
Benieuwd naar jullie reacties!
Peiling
Puberteit uitstellen of de natuur zijn gang laten gaan?
Maximaal 2 antwoorden.
Zoals je zelf al zegt is ze al 8,5, dus geen sprake meer van pubertas preacox. Dus ik vermoed dat jullie niet eens de keuze krijgen tussen wel of geen hormonen.
Qua lengte is er heel weinig van te zeggen, sommigen groeien echt na de eerste menstruatie echt nog wel een tijdje door, anderen vrijwel niet.
Ze zit een klas hoger dan haar leeftijd is? Dat scheelt ook al weer, dan zullen haar vriendinnen ook gemiddeld ouder zijn.
Het is belangrijk dit te bespreken met de kinderarts. Gevoelsmatig zou ik zelf neigen naar uitstellen, maar ik ken de mogelijke ongewenste lange termijn gevolgen niet van hormooninjecties.
Het maakt niet zoveel uit wat wij er van vinden, maar meer wat de kinderarts ervan vindt. Even afwachten op de afspraak dus...
zelf bepalen?
Volgens mij heb je als ouders daar toch helemaal geen inbreng in. Behalve het weigeren als je het niet nodig vindt. Ik dacht niet dat je als ouder hierom kan vragen en dat je dat dan gewoon krijgt.
ik heb geklikt laat de natuur de natuur omdat hormoon injecties ook niet zonder bijwerkingen zijn. Maar ik ken je dochter helemaal niet en misschien is uitstellen dus wel beter. Dus eigenlijk niet in te vullen zo’n peiling
mijn puberende dochters zijn emotioneel hartstikke stabiel en niet anders dan toen ze kind waren. Buien en boosheid geldt niet voor iedereen hoor
Ik zou dit soort beslissingen niet af laten hangen van wat mensen op een anoniem forum ervan vinden 
. Dus wacht eerst het consult af met de kinderarts.
Afgezien daarvan, rommelen met hormonen vind ik zelf altijd een beetje tricky. Heeft op zo ontzettend veel dingen invloed! Dat zou ik persoonlijk dus niet snel doen. Hier ervaring met een dochter die al jong ongesteld was, voor haar 11e. Ze is altijd een tikkeltje klein geweest voor haar leeftijd, dus toen ze ongesteld werd was het echt nog een ukkie. Ik hoorde om mij heen en hier op het forum ook die 'volkswijsheid' dat meisjes na hun 1e menstruatie nog maar weinig groeien. Gelukkig maak ik me niet zo gauw druk, en dat bleek in ons geval ook niet nodig. Dochter is gestaag doorgegroeid tot ze 17 of 18 was en zit nu op een prachtige 1.75 m.
Ook op basis van botscans worden vaak prognoses afgegeven (door artsen dus) die niet blijken te kloppen. Ik ken zelf 2 gevallen, eentje die te klein was voor haar leeftijd en een jongen die naar verwachting ruim 2.10 zou gaan halen: allebei niet uitgekomen. Zonder hormonaal ingrijpen is de jongedame geëindigd op 1.69 (dus niet echt lang, maar zeker niet klein) en de jongeman is blijven steken bij 1.98. Dus wel lang, maar niet zo dramatisch als de voorspelling was. Nu zijn dit natuurlijk maar 2 voorbeelden, maar wel de enige twee gevallen die ik ken, waar de artsen hormoontherapie hebben geadviseerd maar in beide gevallen was het dus uiteindelijk niet nodig en is het gewoon vanzelf goed gekomen.
In het geval van jouw dochter is het feit dat ze een klas hoger zit wel gunstig, dan zal ze niet de enige zijn die al menstrueert. Want de gemiddelde leeftijd is nu 12,5 jaar. Wat betekent dat er ook flink wat al jonger ongesteld worden. En de prepuberteit zal ook bij haar klasgenoten al wel starten. Of het erger is om wat jonger te zijn in de emotionele puberteit weet ik niet. Maakt dat uit? Voor jou of voor haar? Het is niet dat de puberteit dan ineens (veel) langer duurt of zo.
En tot slot vind ik dat je dochter er zelf natuurlijk ook wel iets in te zeggen heeft. Je kunt haar geen (pijnlijke) injecties geven als ze dat zelf niet wil.
Volgens mij is er inderdaad niet zoveel keuze, je kunt hooguit kiezen samen met de artsen. En wat vind ze er zelf van? Het is allemaal niet niks. Ik zou de natuur volgen waar dat minste weerstand heeft en voor de rest de adviezen volgen die uit de onderzoeken zijn gekomen. Dit is een specialistische hoek en daar zit de expertise tenzij je zelf eerder ervaring hebt met eenzelfde verhaal en dan nog is geen 1 geval precies gelijk want het gaat om verschillende individuen. En wat jou als dichtbijzijnde zelf ingeeft wat het beste zou zijn delen met de specialisten. Je kunt alleen het beste ervan maken, soms is dat ook door te volgen en te bezien.
Ik was zelf ook een “vroege” (vergelijkbaar met jouw dochter zelfs). Ik ben ook doorgegroeid.
Voor het overige zou ik het er met de kinderarts over hebben en niet richting je dochter uitdragen (en/of uitstralen) dat ze “een probleem” heeft of “afwijkend is tov de norm”. Het is zoals het is, geef haar steun en zelfvertrouwen.
Mijn redenatie zou zijn: indien er geen medische noodzaak is, waarom dan medisch ingrijpen? Maar zoals gezegd; of die medische noodzaak er is, is iets om met de kinderarts te bespreken.
ik was je dochter in alles dat je beschrijft. Was inderdaad net 10 toen ik ongesteld werd en had voor die tijd al een b-cup. Ik was ook nog eens een tomboy en vond het maar niks. Heb me er ook voor geschaamd met omkleden met gym en wilde daardoor niet douchen na het sporten.
Op de basisschool riepen jongens op het plein van alles over de Mount Everest en wilden ze er soms aan zitten.
Dat was allemaal ongemakkelijk, maar als ik dat afzet tegen een medisch circus aan mijn lijf, weet ik niet wat ik ingrijpender had gevonden. Dat is immers ook problematiseren. Daarbij kan je dochter een heel andere persoonlijkheid hebben dan ik en weer tegen andere dingen aanlopen of helemaal nergens. En we zijn ruim 30 jaar verder. Geen idee hoe het er nu op scholen aan toe gaat.
Ik was ook vrij vroeg. Ik had met 8 jaar al schaamhaar, met 10 okselhaar en met 9/10 beginnende borstgroei maar werd pas met 12 ongesteld. Ik ben daarna niet meer veel gegroeid, maar net daarvoor wel 12 cm in een jaar. Ik ben nu iets boven de 1.60 meter en dat is prima. Het hindert me geenszins in het dagelijks leven.
Mijn emotionele ontwikkeling en lichamelijke ontwikkeling liepen verre van synchroon. Ik was er niet blij mee, maar schaamte had ik niet. Het had van mij best wat later gemogen allemaal, maar een medisch circus geeft wel het idee dat het 'een probleem' is. Terwijl een gemiddelde enkel bestaat bij de gratie van mensen die daar boven en daar onder zitten. En uiteindelijk zijn al die ontwikkelingen volstrekt normaal en hoort het erbij. Ook de bijwerkingen van hormonen is iets om rekening mee te houden.
Naar een kinderarts gaan lijkt me zinvol. Maar verwacht niet dat je hormonen kunt krijgen 'op bestelling' 'omdat je dat wil'.
Ik ken ook iemand die als kind erg lang was, was een meisje en zou de twee meter gaan aantikken en artsen wilden haar groeischijven breken om de groei te remmen. Haar ouders hebben dat toen tegengehouden en uiteindelijk is die vrouw nu iets van 1.75-1.80 meter. Haar zoon is ook erg groot. Die was toen hij vier werd meteen al bijna de grootste van de groep 1/2 klas. Het enige lastige is voor dat kind dat mensen hem wel eens overschatten omdat ze hem ouder schatten.
niet_rechts schreef op 03-05-2022 om 12:05:
Het is belangrijk dit te bespreken met de kinderarts. Gevoelsmatig zou ik zelf neigen naar uitstellen, maar ik ken de mogelijke ongewenste lange termijn gevolgen niet van hormooninjecties.
Ik zou je vraagtekens ook voorleggen aan een kinderarts. Ik neig nu op basis van weinig kennis naar uitstellen. Maar dat heeft voor mij meer te maken met ongewenste neveneffecten van zo jong al met een volwassen lijf te maken krijgen, terwijl je geestelijk nog een kind bent. Ik zou het voor mijn kind bijv. een vervelend idee vinden dat ze met 10 jaar al sommige blikken van jongens/mannen zou kunnen krijgen, terwijl haar beleefwereld nog in de klimrekken zit. Ik denk wel dat ik dit deels mogelijk zou laten afhangen van haar omgeving. Klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb het idee dat scholen in de grote steden vaker meisjes in de klas hebben zitten die vroegrijp zijn. Vraag me niet waarom, maar het zal deels ook met voeding te maken hebben?
En ook of dit binnen jouw afkomst normaler is? Er zijn culturen waarbinnen puberteit jonger start dan andere culturen. Als dit bijv. het geval is (en vermoedelijk ook binnen jouw familie) dan zou ik er iets anders over denken.
Een medisch circus is maar net wat je ervan maakt trouwens. Een kind hoeft daar niet zoveel van mee te krijgen. Om de zoveel maanden een bezoekje van een uur aan het ziekenhuis en thuis voor het slapengaan een pil nemen is nauwelijks van invloed op iemands leven lijkt me.
Ik zou vooral afwachten wat de arts zegt.
Het is vroeg, maar niet persé te vroeg.
Vraag de arts naar wat zijn verwachting is over het begin van de menstruatie, en haar lengte. En laat je ook goed voorlichten over de mogelijke gevolgen van de hormoonbehandeling.
Diyer schreef op 03-05-2022 om 13:42:
Een medisch circus is maar net wat je ervan maakt trouwens. Een kind hoeft daar niet zoveel van mee te krijgen. Om de zoveel maanden een bezoekje van een uur aan het ziekenhuis en thuis voor het slapengaan een pil nemen is nauwelijks van invloed op iemands leven lijkt me.
Dat klopt. Maar het kind kan wel het idee krijgen dat er een probleem is. Of dat het afwijkt, dat er iets niet helemaal goed gaat.
Als dat zo is, dan kun je dat rustig benoemen. Maar je hebt in het leven niet alles voor het uitkiezen.
Kinderen snappen dondersgoed dat ziekenhuisbezoekjes niet voor de lol zijn, ook al is het niet per definitie vervelend of belastend.
Meisjes van (deels) Afrikaanse afkomst komen vaak eerder in de puberteit. Het zou dus zomaar kunnen dat er in gebieden waar meer mensen met een Afrikaanse achtergrond wonen het minder opvalt als dat het geval is.
Persoonlijk had ik geen last van 'blikken' van mannen. Of het ontging me geheel, dat sluit ik niet uit.
Vanwege de volgende huisregel:
"2.11 Het geven van medisch advies of hiernaar vragen is verboden. Dit geldt ook voor advies over medicijngebruik. Vragen naar ervaringen van anderen mag wel."
sluit ik de discussie. Als bekend is wat een mogelijkheid is mag je wel naar ervaringen vragen.
