Dochter 8 angst om te slapen in eigen kamer.
Hallo. Ik zou graag om advies willen vragen. Excuses voor mijn lange verhaal.
Sinds eind juni is mijn dochter van 8 erg bang om te gaan slapen in eigen kamer. In het begin dacht ik het is een fase, dat is ook wat iedereen om mij heen zei. Alleen duurt het nu wel erg lang. Ze sliep alleen op de kamer en omdat ze zo bang was en heel hard huilt in de nacht, heb ik toegegeven dat ze bij haar broer in de kamer mocht slapen. Dat was voor mij dochter niet genoeg. Ook bij haar broer op de kamer was ze bang om te slapen. En nu slaapt ze bij mij op bed. Ik moet van mijn dochter de telefoon aan hebben en kijken op mijn telefoon. Alleen dan kan ze slapen. Ze zegt dat ze het fijn vindt dat ik nog wakker ben als ze in slaap valt. Zij slaapt nu naast mij op bed. En mijn man op haar bed. Ik heb alles geprobeerd.
-belonen: als je in jouw bed slaapt mag je een cadeau uitkiezen. (Uiteindelijk slaapt ze niet in haar eigen bed, maar weer naast mij)
- straffen: bijvoorbeeld jij mag niet bij vriendin spelen omdat je niet in jouw eigen bed slaapt. (Dat accepteert ze gewoon)
- heel streng zijn ( dwingen in eigen kamer te blijven. Ze gaat dan heel hard huilen. Ik ben dan bang dat de buren overlast ervaren en daarom geef ik dan ook toe dat ze bij mij slaapt)
- heel lief zijn: veel praten over haar angsten. Dat ze bang is voor de donker. Veel uitleggen. Nabijheid bieden.
De reden dat ik heb toegegeven dat ze bij haar broer sliep en nu bij mij, is dat ze heel hard gaat huilen in de nacht als ik haar alleen in haar kamer laat. Ik ben dan angstig dat de buren overlast ervaren en daarom geef ik steeds toe. Maar ook mijn andere kinderen worden dan wakker door haar gehuil en ik gun mijn andere kinderen ook een fijne nachtrust.
Ze komt uit een heel liefdevol gezin. ze heeft/ krijgt alles wat haar hartje begeert. Een trauma of iets dergelijk heeft ze niet meegemaakt. Wel gaat ze blijven zitten en zit ze dit schooljaar in een nieuwe klas. Ze was even verdrietig over het blijven zitten maar nu lijkt ze het geaccepteerd te hebben.
Ik wil nog 1 ding vermelden. Ik had rond haar leeftijd hetzelfde probleem. Ik was heel angstig om te slapen. Ook mijn ouders heb ik het heel moeilijk gemaakt. Die zaten echt met hun handen in het haar. Het heeft bij mij jaren geduurd en het stopte op een dag. Dus ze zal dit geërfd hebben van mij.
Heeft iemand advies voor mij hoe ze weer in haar eigen bed kan slapen.
Ik hoor het graag.
Herkenbaar. Een matras op de grond in je eigen kamer, past dat? En dan over een poosje nog eens proberen.
Uiteindelijk wel lichte dwang en belonen nodig geweest.
We hebben het afgebouwd naar om de nacht en nu mag ze 1x per week in mijn bed slapen, op een vaste avond.
Zeker van dat ze niks meegemaakt heeft waar ze niet over (durft) wil praten?
Straffen? Echt waar? 
Mijn dochter heeft helaas iets traumatisch mee gemaakt en heeft ook lange tijd niet alleen durven slapen. En dat heb ik gewoon geaccepteerd. Zij sliep bij mij, zolang als het nodig was.
Zou een video-babyfoon helpen? Dan draai je hem om (beeldscherm bij haar) zodat ze jullie kan zien 's nachts.
Ik mis 1 ding in wat je hebt geprobeerd. Nl de hulpvraag. Ik zou helder zijn in je verwachtingen en haar laten meedenken. Hier speelden dit soort dingen ook op die leeftijd maar ik was altijd duidelijk over het bij ons in bed slapen, namelijk NIET. Dus: marietje vervelend dat je bang bent om te slapen. Waar ben je bang voor?
Dan niet die dingen allemaal gaan weerleggen (monsters bestaan niet, nee er komt geen inbreker etc). Kinderen willen erkend worden in hun angst en dan ben je al halverwege. Vervolgens geef je aan: we stoppen met bij ons en bij je broer op de kamer slapen. Wij willen dat niet meer. Je gaat op je eigen kamer slapen. Wat heb jij nodig om dat te kunnen?
Geef haar regie en kaders. Hier gaf kind aan bang te zijn voor monsters. Omdat ze op die leeftijd mogelijk nog magisch denken is die angst ook reëel. Tegelijk kun je dit heel creatief aanpakken. Ons kind knutselde zelf een verboden voor monsters bord. Daarnaast hadden vriendjes melatonine daar had hij van gehoord. Wij gaven vitamine d en zeiden dat dit ook zo'n pilletje was. Daarnaast hadden we inbreker spray in een plantenspuit. Heeft kind allemaal zelf bedacht. Ook afgesproken dat als hij roept we dan echt zouden komen. Dat deden we ook. Aai over bol was vaak genoeg. Af en toe sliep 1 van ons ernaast op matras in zijn kamer zodat hij wel in eigen bed sliep en leerde dat zijn kamer een veilige plek is.
Als magisch denken al niet meer aan de orde is dan is het goed door te vragen wat er speelt. Iets op school? Groepjesvorming? Gepest? Overdag rust is in avond ook meer rust. Maar mijn magische woord zou zijn: erkennen. En vanuit daar vragen wat ze nodig heeft . Laat haar maar 30 oplossingen bedenken en dan ga je die samen bespreken
guera schreef op 24-08-2021 om 15:03:
Ik mis 1 ding in wat je hebt geprobeerd. Nl de hulpvraag. Ik zou helder zijn in je verwachtingen en haar laten meedenken. Hier speelden dit soort dingen ook op die leeftijd maar ik was altijd duidelijk over het bij ons in bed slapen, namelijk NIET. Dus: marietje vervelend dat je bang bent om te slapen. Waar ben je bang voor?
Dan niet die dingen allemaal gaan weerleggen (monsters bestaan niet, nee er komt geen inbreker etc). Kinderen willen erkend worden in hun angst en dan ben je al halverwege. Vervolgens geef je aan: we stoppen met bij ons en bij je broer op de kamer slapen. Wij willen dat niet meer. Je gaat op je eigen kamer slapen. Wat heb jij nodig om dat te kunnen?
Geef haar regie en kaders. Hier gaf kind aan bang te zijn voor monsters. Omdat ze op die leeftijd mogelijk nog magisch denken is die angst ook reëel. Tegelijk kun je dit heel creatief aanpakken. Ons kind knutselde zelf een verboden voor monsters bord. Daarnaast hadden vriendjes melatonine daar had hij van gehoord. Wij gaven vitamine d en zeiden dat dit ook zo'n pilletje was. Daarnaast hadden we inbreker spray in een plantenspuit. Heeft kind allemaal zelf bedacht. Ook afgesproken dat als hij roept we dan echt zouden komen. Dat deden we ook. Aai over bol was vaak genoeg. Af en toe sliep 1 van ons ernaast op matras in zijn kamer zodat hij wel in eigen bed sliep en leerde dat zijn kamer een veilige plek is.
Als magisch denken al niet meer aan de orde is dan is het goed door te vragen wat er speelt. Iets op school? Groepjesvorming? Gepest? Overdag rust is in avond ook meer rust. Maar mijn magische woord zou zijn: erkennen. En vanuit daar vragen wat ze nodig heeft . Laat haar maar 30 oplossingen bedenken en dan ga je die samen bespreken
Dit vind ik een heel verstandig advies. Er is wel iets, maar misschien kan ze het zelf nog niet goed uitleggen. Zittenblijven is niet leuk, misschien vindt ze het spannend om in een nieuwe klas te komen. Is school bij jullie al begonnen? Het zou ook kunnen dat ze na een paar weken als ze gewend is in haar nieuwe klas dat het dan bijtrekt.
Maar erken de angst van je kind en vraag wat jullie (of nog beter; zij zelf) kunnen doen om die angst weg te nemen.
Dat je man niet in zijn eigen bed/kamer kan slapen omdat zij per se met jou moet slapen vind ik vrij ernstig. Net als dat zij exact bepaalt wat jij moet doen zodat zij kan slapen en dat jij dus tegelijk met haar naar bed moet. Dat lijkt op controle/zeggenschap willen hebben die ze op deze manier ook krijgt maar niet werkbaar is op lange termijn. Dan doe je wel heel veel concessies.
Heb je haar wel eens gevraagd waar ze dan bang voor is?
Evaluna schreef op 24-08-2021 om 13:37:
Herkenbaar. Een matras op de grond in je eigen kamer, past dat? En dan over een poosje nog eens proberen.
Uiteindelijk wel lichte dwang en belonen nodig geweest.
We hebben het afgebouwd naar om de nacht en nu mag ze 1x per week in mijn bed slapen, op een vaste avond.
Ik vind dit zeker de moeite waard om uit te proberen. Ik ga daarmee aan de slag. Dank je.
Bedankt voor alle reacties. Ik heb iedere dag gevraagd waar ze precies bang voor is. De ene dag is het een filmpje die ze heeft gezien van een Mickey Mouse die eng was. (Actie op ondernomen, niet meer op YouTube) Een andere dag zegt ze dat ze bang is dat ik of haar papa dood gaat. Haar gerustgesteld hierin. En zo is er iedere dag wel een reden.
Het erkennen van haar angst probeer ik te doen. Vooral omdat ik heel veel herken in toen ik haar leeftijd had. Ik praat er veel over. Haar regie en kaders geven, zal ik meer proberen. Ik baal zelf echt van alle concessies die ik gedaan heb, maar geloof me het is geleidelijk aan gegaan.
Of het zitten blijven een rol speelt, zou best kunnen. Het is rond die tijd begonnen. Ze gaat over 1.5 week naar school en ik denk dat het wel goed gaat komen. Even afwachten.
Overdag is er niks aan de hand. Ze is heel vrolijk en een leuk meisje.
Bedankt voor alle advies. Ik ga een matras naast me zetten en hopelijk kunnen we dit afbouwen over een tijd.
Nachtlichtje?
Er bestaan kleine nachtlampjes die je zo in stopcontact steekt.
Toen we verhuisden, was een van de kinderen de eerste tijd wennen aan de nieuwe kamer in nieuwe huis. Klein stekkerlampje hielp.
Probeer de regie terug te krijgen en wees creatief!
Je kunt op deze leeftijd natuurlijk best actief haar regie geven terwijl je ondertussen je leven terugneemt.
Als je een matras op je kamer kunt leggen is het simpel: ze slaapt in haar eigen bed en zodra dat niet lukt mag ze bij jullie op die matras komen liggen.
Haar autonomie geven vermindert angst.
Tegelijkertijd geef je op deze manier (softe) grenzen aan.
Op die leeftijd mocht dochter zo nu en dan papa ‘uit bed gooien’ en bij mij slapen. De andere nachten moest ze zelf dealen met haar angsten.
Regie hierin overnemen kan ook helpen, het is maar net wat het beste past bij je kind. Bijv bepalen welke dag(en) vd week je kind nog bij jou mag en welke dus niet.
Maar even over die erkenning nog. Ik weet niet precies hoe je dat doet en is leeftijd afhankelijk maar veel mensen verwarren geruststellen en erkennen. Als zij bang is dat haar vader dood gaat hoe stel je haar dan gerust? Door te zeggen dat gebeurt niet want hij is nog heel jong? Dat is geen erkennen maar om de hete brei heendraaien. Ervanuit gaande dat ze hier echt bang voor is en je niet belandt bent in een smoesjes gebeuren omdat ze weet dat ze dan in jou bed mag.....Dan erken je door te zeggen: dat kan ik me goed voorstellen dat je daar bang voor bent, want jij vindt papa heel lief etc blabla. Ik begrijp dat wel. Denk je dat dat makkelijk kan gebeuren? Waarom dan? Hoe kom je daarbij? Hoeveel vaders zijn er dood gegaan zo jong? Etc.....en dan kom je op een punt dat ze ZELF doorheeft dat de kans dat het gaat gebeuren klein is. En tegelijkertijd: hallo! Dat besef dat je vader er ineens niet meer is, dat dat kan gebeuren...dat.is toch vreselijk? Dat bedoel ik met erkennen. Geruststellen is echt iets anders en niet effectief . Draai het gesprek zo dat je komt op het punt dat ze zichzelf kan geruststellen door de inzichten die jij haar op laat doen. Idem over filmpje: de meeste ouders zeggen, ah joh is maar filmpje, niet echt.
Vraag es door: wat in dat filmpje maakt je bang? Waarom ben je daar bang voor? Wat kan jou helpen?(niet meer kijken voortaan? Licht aan? Geen idee?). Je kunt ook werken met helpende gedachten. Google maar eens. Tot slot: markeer het moment dat je het anders doet. Marietje even zitten met een kop thee, over dat slapen van jou. Dat doen we voortaan zo. Of heb jij ander idee zijnde niet in mijn bed. Dat idee doet niet mee. En het idee dat ik naast je zit tot je slaapt ook niet. Succes!
Ps het is natuurlijk niet de bedoeling dat zij zichzelf nog banger praat of dat je meegaat in haar drama. Jij kunt het juiste perspectief aangeven. Wellicht moet ze huilen. Ook niet erg. Vaak proberen we dat te ontlopen.
Ik weet nog dat kind niet naar bso wilde. Ik bleef maar zeggen: ja maar dat moet. Geld verdienen. Anders kunnen we niet op vakantie. Het hielp allemaal niet. Drama bleef. Tot ik op een dag zei: ik begrijp dat heel goed. Jij wil het liefst bij mij zijn. Ik wil dat eigenlijk ook het allerliefste. Verder zei ik niks. Kind moest heel hard huilen en toen was het goed. Ik had hem gezien.....dat was wat hij nodig had.
Dit ging niet over een angst maar principe is hetzelfde.
straf haar alsjeblieft niet meer daar voor, kind spreekt oprecht haar angst uit. Ze zoekt veiligheid bij jou.
Dit klinkt als oprechte angst, waardoor weet ik niet... ze is erg bang, ook te merken aan het feit dat jij je telefoon moet aanhouden voor haar.
Ik hoop dat mensen hier nog goede tips voor je kunnen geven behalve straffen of dwingen. En zo zie ik al wat hele goede tips staan.
Kan me goed voorstellen dat het zwaar voor jullie is maar.. kweet niet.. ik wordt er verdrietig van als ik lees hoe bang ze is en hoe dat voor haar wel niet moet voelen.
Ik heb echt heel erg het gevoel dat het oprechte angst is.
Angst kan zeker echt zijn. Jonge kinderen hebben vaak moeite met realiteit en fantasie te scheiden. Het erkennen is goed. Maar ook kijken waar het vandaan komt. Als een bepaald soort filmpjes deze angst triggeren is het niet gek om dan te zeggen dat ze die filmpjes niet meer mag kijken. Niet als straf maar om haar te beschermen.
Spanning kan ook angst triggeren. In een periode dat een kind verdrietig is of spanning ervaart (bijvoorbeeld door zittenblijven en naar een nieuwe klas moeten) kan het soms minder hebben dan normaal. Ik merk dat aan mijn kind ook.
Ze zoekt veiligheid, maar ook controle. Want zij bepaalt dat jij naast haar moet zitten en dus tegelijk met haar naar bed moet, op je telefoon moet zitten, dat haar vader niet met zijn vrouw in zijn eigen bed mag slapen. En dat zijn toch dingen die behoorlijk ver gaan qua regie voor een kind van acht. En ook niet op lange termijn werken. Dus haar de regie en de controle geven over oplossingen is goed, maar binnen grenzen.
Ga ook nooit dingen beloven die je niet kunt waarmaken. Papa of mama kunnen doodgaan, maar ze zijn nog jong en gezond en dan gebeurt dat bijna nooit. Erken wel die angst. Is dat bijvoorbeeld gebeurd bij een klasgenootje/buurtkindje/sportmaatje? Dan kan zo'n angst opeens heel reëel worden voor een kind.
