Dochter (5) wil niet alleen in slaap vallen
Mijn dochter kan eigenlijk al sinds ze een baby is niet goed alleen in slaap vallen. Toen ze heel klein was hield ik haar vast tot ze sliep (of viel ze als baby aan de borst in slaap). Daar heb ik misschien een grote fout mee gemaakt, want later, als peuter, moest ik (of mijn man) al naast haar bed blijven liggen. En dan heel zachtjes weglopen als ze slaapt, want als ze wakker werd begon het hele feest overnieuw. Zo veel pogingen gedaan om het af te bouwen, zelfs consultatiebureau ingeschakeld toen ze 2 was (en die zeiden natuurlijk: gewoon weglopen, dan huilt ze maar).
Als 3-4 jarige hoefde ik er niet meer pal naast te liggen, maar moest ik wel in een leunstoel in haar kamer blijven. Dan kon ik in ieder geval nog wat lezen, was eigenlijk wel te doen.
Nu in een nieuw huis slaapt haar zusje (2) op dezelfde kamer. oudste ligt op een hoogslaper dus is sowieso moeilijk om er dan naast te liggen.
Soms is er wel opeens een periode dat ze best alleen in slaap kon vallen (na ong. 15 minuten bij haar te liggen) Nu is het alweer een tijdje zover dat ze niet kan slapen tenzij je naast haar ligt. Nu ze 5 is vind ik het echt wel tijd worden dat ze alleen in slaap valt. Maar wie haar ook in bed legt, ik of pappa, of opa of oma of oppas... iedereen moet eigenlijk naast haar in haar hoogslaper gaan liggen, tot ze slaapt.
(Met haar kleine zus van net 2 ben ik strenger geweest precies om dit te voorkomen, dus die zegt droog: doei mama, en dan draait ze zich om en zingt nog een tijdje en valt in slaap. Geen piep.)
Soms kan ik haar wel alleen laten, als ik beloof dat ik later nog even bij haar kom kijken. Maar vaak is zelfs dat geen hulpmiddel. Dan huilt ze dus, tot ik terugkom. Ook als ik vantevoren al aangeef hoe we het gaan doen (bijv. 2 boeken lezen, lichten uit, jongste in bed, dan kom ik nog even naast je liggen en dan na 2 liedjes samen ga ik naar beneden)
Dus ik word er wel eens mismoedig van! Heb ik nou een veel te "groot" beeld van haar, dat ik van haar verwacht dat ze dat zelf moet kunnen?
Oja, en...
van manlief vraag ik wel steeds of hij ook wil proberen om het af te bouwen, maar die valt elke keer gegarandeerd in slaap als hij naast haar gaat liggen 
en opa en oma maakt het niet uit. Dus ik ben eigenlijk de enige die na dat de kinderen in bed liggen nog even wat voor zichzelf wil doen...
Boven blijven
Helpt het als je niet in de kamer blijft, maar wel boven op gehoorafstand iets gaat doen? Was vouwen, wasmachine aanzetten etc. Misschien helpt het als je een muziekje zachtjes aanzet of een luister cd.
Belonen kan ook nog helpen. Laat haar een sticker plakken als ze zelf is gaan slapen zonder dat jullie erbij hebben gelegen. Of misschien eerst als dat binnen een kwartier lukt en daarna steeds verder afbouwen.
Wat is de reden dat ze samen op een kamer liggen? Het lijkt me lastig dat als ze gaat huilen, kleine zusje ook weer wakker wordt. Aan de ander kant kan het ook veiligheid geven als ze samen in een kamer liggen.
En oh ja, die hoogslaper, is dat ook niet het probleem? Voor jullie is het al onhandig, maar misschien vindt ze het zelf ook prettiger om lager te liggen.
dat moet ze wel zelf kunnen
Ik denk niet dat je een 'te groot' beeld van haar hebt, maar inderdaad te lang bent meegegaan in het samen in slaap willen vallen. Waarschijnlijk is het nu wel even moeilijker om het haar af te leren, omdat ze dat al 5 jaar zo gewend is, maar misschien ook niet.
Misschien chargeer ik een beetje, maar ik ken dit probleem alleen van kennissen die ook altijd de kinderen van kleins af aan op schoot in slaap lieten vallen, erbij bleven tot het kind sliep en dergelijke. Maar of dat nu aan de ouders ligt of de kinderen, dat weet ik niet. Misschien een beetje van beide. Ik heb een vriendin die bij letterlijk elk minikikje van haar baby's omhoogschiet en ze op schoot neemt, die heeft daar op die manier wel haar handen vol aan.
Ik zou net als Tango denken aan een muziekje (muziekdoosje), of blijf nog even boven maar niet in haar kamer. Probeer met haar een strategie te bedenken waardoor zij zich niet alleen voelt; misschien heeft ze een favoriet personage uit een film of boek, of gewoon een van haar knuffels waarvan ze kan fantaseren dat die gezellig bij haar blijft en op haar past terwijl ze slaapt? Bij mij werken dat soort gedachtes altijd wel (ook als het veel te warm is in bed, dan denk ik aan sneeuwpoppen, werkt heel goed!
tja...
Mijn zoon van 9 vindt het ook nog steeds fijn als ik bij hem ga liggen met inslapen (hoogslaper, lekker onhandig), maar gelukkig is het geen must meer. Ik doe het soms nog. En soms zegt hij dan: "mamma wil je weg gaan, ik vind het te warm'.
En ik vind het ook wel best gezellig, zo lang zal het niet meer duren dat dit kan/mag. Maar onhandig inderdaad, het neemt een hap uit je avond.
Toen hij klein was kon hij ook niet alleen inslapen.
Van laten huilen, als baby, raakte hij alleen maar meer overstuur. Bovendien schijnt dat slecht te zijn voor de baby.
Wij hebben toen gekozen voor de makkelijkste manier, waarop hij het snelst in slaap viel.
Het is uiteindelijk geleidelijk aan steeds makkelijker geworden.
Praktisch gezien kunnen de ouders er ook niet altijd bij zijn.
Op een gegeven moment wil een kind ook ergens gaan logeren, dat doorbreekt ook de gewoonte en leidt tot meer zelfstandigheid.
Kind zal echt niet tot het 18e jaar samen met een ouder willen inslapen...
Dus als je kind nu 5 is, dan zou ik er geen punt van maken dat er mensen zijn (man, grootouders) die er graag bij willen liggen. Als je daar zelf geen zin in hebt, dan zou ik het gaan afwennen door bijv. om die tijd weg, het huis uit, te moeten/gaan. Dan gaat er maar iemand anders bij liggen, of niet.
En verder zou ik aandacht geven aan het zelfstandig worden: stimuleer logeren.
Het zal niet meer zo lang duren totdat ze alleen kan/wil inslapen. Tot die tijd zou ik het soepel en makkelijk aanpakken.
Kennelijk heeft ze veel behoefte aan lichamelijke aandacht, lijkt me goed om die dan ook te geven. Volgens mij krijg je daar een lief kind van...
Binnenkort kan je kind lezen en vindt ze het misschien fijn/speciaal om nog even zelf in bed te mogen lezen voor het slapen. Dat kan dan het samen inslapen vervangen.
Ingewikkeld gedoe met stickers etc. lijkt me niet nodig en veel te ingewikkeld.
Als ik in de buurt wat ga rommelen, houdt dat mijn kind juist wakker trouwens.
Muziek om in te slapen vind ik ook helemaal niets, dat geeft juist te veel prikkels.
Gewoon proberen wat voor jullie werkt, daar komt het uiteindelijk op neer. Wij kunnen niet meer dan ideeën en eigen ervaringen geven.
dank voor reacties!
@ lek, ja, dit lijkt op hoe wij er ook in staan. Laten huilen werkte bij haar echt niet, het was een drama, ik heb het niet verder doorgezet als baby. Blijkbaar heeft ze op sommige momenten meer behoefte aan geborgenheid en dat is ook alleen maar goed / fijn. Ik ben het met je eens dat als je daar op in gaat, dat vooral leidt tot lieve kinderen. Je hebt gelijk, ik moet het meer los laten, maar in sommige gevallen (ik ben wetenschapper en moet vaak 's avonds nog laat werken, soms nog de deur uit) is het wel fijn als ik haar zelf kan laten slapen. Mijn man is er ook niet altijd, en dan zul je juist zien dat in die dagen dat ik mijn tijd nodig heb, ze dat merkt en dan juist heel veel aandacht gaat vragen 
(overigens werk ik bijna nooit als de kinderen er zijn, zorg juist dat ik overdag veel tijd met ze heb)
@lieverdje
Ja, die ouders zijn er, die met elke piep naar hun kroost vliegen, maar bij ons is het eerder andersom...
wij hebben haar juist altijd in haar zelfstandigheid aangemoedigd: als ze valt schrik ik niet en ga alleen af op haar emoties, en als ze iets wil doen wat eng is moet ze dat vooral doen, ik ga mee in waar zij klaar voor is. Heb haar altijd eerder zelf dingen laten doen dan dat ik ze voor haar deed. Maar dat is juist waar ik nu een beetje schrik voor heb: kan ik haar te volwassen hebben behandeld? Zodat ze nu soms weer terugschiet naar heel kinderlijke gedragingen? Zo wil ze soms ook weer naar boven worden gedragen (zoals we met de jongste doen ivm steile trappen) of wil ze opeens weer een slab om bij het eten. Vandaar mijn vraag, ben ik haar misschien als te groot gaan behandelen? Ze neigt naar hoogbegaafdheid, dus in haar communicatie lijkt ze eerder 10 dan 5. wellicht ben ik haar dus (onbewust!) iets te wijs gaan beschouwen en wil ze soms liever terug naar "klein zijn". Want als groot behandeld worden is soms fijn als je daardoor meer mag, maar te veel verwachtingen kan ook benauwen. Heel verhaal, sorry, maar ik bedenk me dat dit de kern is waar ik me een beetje zorgen over maak.
@ Tango
hoogslaper is omdat ze die zelf wilde, het is eigenlijk een stapelbed maar onderste bed wordt nu als bank / speelplek gebruikt Ze slaapt zelf het beste bovenin, dus dat is het probleem niet..
Kamer samen met zus is voor de sociale ontwikkeling veel beter, zo leren ze met elkaar rekening houden etc. Voorlopig hebben ze nog niet echt een eigen ruimte nodig. Bij het gaan slapen is het eigenlijk niet onhandig, als 1 van de 2 eenmaal slaapt worden ze gelukkig niet zo snel wakker. Ik kan alleen niet meer blijven zitten en lezen, omdat de jongste wel echt donker nodig heeft om te slapen.
Langer dan 5 jaar
Ook ik en man hebben veel naast onze kinderen gelegen, voorlezen, zelfverzonnen verhaaltjes vertellen, tot wel een jaar of 8. Het kwam er heel vaak op neer dan we pas weggingen als ze sliepen, omdat we zelf eerst in slaap vielen... Nu er op terugkijkend vind ik dat de meest knusse momenten van het hebben van kleine kinderen. Dus maak je niet druk hoe het hoort of dat je fouten gemaakt hebt.
ach
Toen ik er midden in zat vond ik het ook vermoeiend en vaak frustrerend.
Kan ik me nu niet meer voorstellen!
Hoewel dochter, 13 jaar (!) nog steeds graag bij me in bed ligt...
Dus soms verbannen we vader naar haar bed en mag ze bij mij.
Maar lichamelijk contact is er dan allang niet meer bij, mis dat soms nog!
(krijg heel incidenteel nog weleens kleine knuffel hoor)
Dat in slaap vallen is achteraf bekeken ook gewoon handig, snap niet dat ik er niet vaker bij ben gaan slapen. (partner viel ook altijd in slaap) het was allemaal al vermoeiend genoeg en te weinig slaap.
Als je kind slim is dan zou je kind ook best gevoeliger dan gemiddeld kunnen zijn.
Ook kunnen er vanuit slimheid angsten zijn waar we niet altijd adequaat op inspringen als we een meer gemiddelde benadering hebben. Informatie komt anders binnen, wordt beter onthouden en soms is er te weinig kennis, ervaring waar ze de info goed aan kunnen ophangen.
ach zo
ze lijkt een beetje 'terug te vallen' in jonger gedrag, zoals het gedragen willen worden en een slabbetje tijdens het eten, én ze heeft een kleiner zusje.Zal het geen vraag om aandacht zijn? Ze is behoorlijk slim, zou het niet kunnen zijn dat ze zich kan herinneren dat sinds het zusje er is, zij ineens vanalles zelf moet doen, zoals traplopen en netjes eten?
Op zich denk ik dat een vijfjarige een heleboel dingen al goed zelf kan, maar ook wel graag vertroeteld wil worden. Van wat je zo vertelt, denk ik dat je misschien wel gelijk hebt als je denkt dat ze te flink en zelfstandig heeft moeten zijn. Ook een groter kind wil nog wel eens verzorgd worden, hier bijvoorbeeld droog ik mijn 11-jarige zoon ook nog wel eens af als hij uit bad komt, en dan kan ik zijn haar, help hem met zijn pyjama e.d... Niet altijd, maar hij vindt dat wel fijn hoor. Het zal ook voor een deel het lot van de oudste zijn... onze kinderen schelen ook 3 jaar en de oudste wil ook juist meer verzorgd worden (ziet dat broertje nog hulp krijgt hier en daar), terwijl de jongste alles zelf wil doen
Ik kan me zo voorstellen dat als je haar meer aandacht geeft (bij haar verzorging, maar ook algemeen) dat het inslaapprobleem ook wel weer over gaat. Dus smeer weer wat vaker haar boterhammetjes, maak haar haar eens extra mooi, help haar 's ochtends af en toe met aankleden...en vertel haar tegelijkertijd dat ze al zo flink is en zoveel zelf kan. Of vraag haar jou te helpen met de verzorging van haar zusje, zo nu en dan. Heeft ze wel van 'privileges' als oudere zus? Dat ze later naar bed mag, of iets lekkers krijgt als haar zusje een middagdutje doet, zoiets. Zo ervaart ze dat ze klein mag zijn, maar het ook wel fijn is om groter te worden!
Zou dat iets zijn?
Kriebelen
Ook mijn dochter is 5 jaar en was zon type dat niet makkelijk in slaap viel. Omdat ze de jongste is had ik geen tijd om altijd bij haar te blijven. Dus heb haar best wel laten huilen en uiteindelijk besloten met 1,5 jaar dat ze maar in een groot bed moest. Ik hoopte dan dat ze sneller in slaap viel, omdat je er dan inderdaad even bij kon liggen.
En inderdaad dat zorgde er voor dat iedereen in dat bed snel sliep --.
Dus dat probeerde ik snel weer los te laten. Mijn dochter kan echter met al mijn inspanningen nog steeds moeilijk alleen in slaap vallen. Ik kwam er achter dat ik haar te vroeg naar bed deed. Mijn oudste heeft veel slaap nodig, dus ik nam aan zij ook. Na een tijdje kwam ik er achter dat wat later naar bed, een vast liedje en even staan naast de hoogslaper (inmiddels in huis), genoeg voor haar is. Ze slaapt binnen 2 minuten, omdat ze echt moe is.
Verder heeft ze soms moeite met ontspannen en dat is natuurlijk wel nodig als je in slaap wi vallen.
Kriebelen op haar rug lijkt dan wel toveren. Na een (te) drukke dag slaapt ze dan alsnog supersnel!
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik denk dat je het niet jezelf helemaal kwalijk kunt nemen hoor! Elk kind is anders. Ik heb proberen te voorkomen dat ze niet zonder mij in slaap valt, maar t maakt per saldo niet uit. Het kost me 2-5 minuten. Maar weglopen werkt echt niet, dan gaat ze niet slapen.
Inmiddels...
gaat het veel beter. Ik laat los dat ze dit nodig heeft en geniet er eigenlijk meestal wel van. Op de dagen dat ik echt niet lang kan blijven (visite beneden die wacht, een skype-werkafspraak oid) zorg ik dat mijn vriend haar kan brengen OF dat ik haar op tijd voorbereid dat ik maar heel eventjes naast haar blijf liggen) en omdat het de rest van de tijd zo goed en soepel gaat, kan ze dat ook beter accepteren.
De laatste tijd slaapt ze overigens wel binnen 10 minuten
hee
Wat fijn!
Geniet ervan!
