Dilemma, zoon eerlijk of niet
Even een dilemma: zoon (10 jaar) heeft met een bepaald kind uit zijn voetbalelftal vaak ruzie. Komt van twee kanten, die andere jongen is niet altijd even prettig in het contact en zoon reageert daar niet handig op. Resultaat is wederzijdse irritatie en soms ook (met name van de kant van mijn zoon) uitdagen. Ouders van het andere kind hebben een paar keer geklaagd dat hun zoon zich gepest voelt door onze zoon, maar trainer en wijzelf hebben de indruk dat er geen sprake is van pesten maar van wederzijds onbegrip en last hebben van elkaar. De jongens worden zoveel als redelijkerwijs mogelijk uit elkaar gehouden en en hebben beide instructie om de ander met rust te laten. Dit gaat redelijk.
Probleem is nu dat de moeder van deze jongen afgelopen zaterdagavond belde om te melden dat haar zoon de laatse weken twee keer met een lekke band is thuisgekomen uit de voetbal. Afgelopen week heeft moeder 'gepost' om te kijken wie er aan de fiets van haar zoon zou zitten. En ze heeft gezien dat onze zoon langs die fiets liep, bleef staan, en toen geroepen werd door een ander en doorliep. Haar inschatting is dat onze zoon van plan was om iets te doen bij die fiets maar daarvoor geen tijd meer had toen hij werd geroepen. Ze zei 'ik ben er niet voor 100% zeker van dat hij het de twee weken daarvoor gedaan heeft, maar wel bijna zeker'.
Vanavond met zoon gepraat. Niet genoemd wiens banden leeg waren, maar algemener 'iemand heeft jou afgelopen zaterdag gezien bij een fiets waarvan eerder iemand 2x de banden heeft laten leeglopen. Kun jij uitleggen hoe dat zit?'. Zoon ontkende er iets mee te maken te hebben, was eerst verbaasd en later verdrietig en boos dat hij zomaar van zoiets wordt beschuldigd terwijl hij er niets van weet. Zei oa dat hij nooit zomaar iemand zn banden zou laten leeglopen. Flink doorgevraagd maar hij bleef ontkennen. Omdat hij wel eens de neiging heeft om te liegen over (kleine) dingen, weten we niet helemaal zeker of we hem nu op zn woord kunnen geloven. Dit hebben we ook gezegd. We hebben nu afgesproken dat hij er nog even goed over nadenkt, en dat we er morgen nog op terugkomen.
Wij twijfelen echt of hij het gedaan heeft. Enerzijds zegt die moeder dat niet zomaar en is onze zoon absoluut niet heilig en soms in staat tot impulsieve acties die echt over de grens gaan. Anderzijds is onze ervaring dat hij wel regelmatig liegt over kleine dingen maar hoogst zelden tot nooit over grotere dingen. Zeker als we de druk om eerlijk te zijn opvoeren kiest hij tot nu toe altijd voor eerlijk vertellen wat ie uitgespookt heeft (en dat is in de loop der tijd al redelijk wat geweest, ruime ervaring daarmee dus). En hij leek echt oprecht boos en verdrietig, tot huilen aan toe over dat hij hiervan werd beschuldigd. Dus óf hij is een briljante leugenaar, óf hij weet echt van niets.
Hoe gaan we dit oplossen? Gaan we, als hij er morgen bij blijft dat hij er niets mee te maken heeft, beslissen dat we hem geloven en daarmee klaar? Neigen we wel naar. Ik weet echter zeker dat de moeder van de betreffende jongen hiermee geen genoegen gaat nemen. Dus hoe kleden we dat dan in?
Of zien jullie het heel anders?
steun je zoon
Er is dus alleen een vage verdenking van iemand die niks gezien heeft?
Jammer voor die moeder, ik snap dat het vervelend is voor die jongen, maar er valt werkelijk helemaal niks aan te tonen. En wie zegt dat niet meer kinderen een lege band hadden? Flauwe geintjes, het hoeft niet op 1 persoon gericht te zijn.
Laat je zoon voortaan als laatste vertrekken uit de kleedkamer, dan is het duidelijk dat hij het niet gedaan kán hebben.
En mocht hij het toch geweest zijn, dan zal het nu zeker stoppen.
Geen bewijs
Het probleem lijkt mij dat die moeder geen bewijs heeft. Ze ziet is en trekt gelijk haar conclusie Voor zover zou ik je zoon geloven. Wel zou ik het in de gaten houden. Je zou eventueel een keer eerder naar de training kunnen komen om te kijken wat er bij de fietsenstalling afspeelt.
Die moeder zou je kunnen laten weten dat jullie met zoon hebben gepraat en dat hij zegt niets gedaan te hebben. Zonder verder bewijs geloof je hem, maar je zult het zeker in de gaten houden.
ook gehad
Op dat moment voelde het heel ongemakkelijk moet ik zeggen.
Voelde ook sterk de noodzaak 'de waarheid te achterhalen'.
Achteraf gezien, mmh, vind ik dat minder belangrijk.
Stel dat mijn kind toch gelogen had, dan had het tóch effect gehad. Ik heb kind stevig aan de tand gevoeld en kind wist nu juist wel niet overal mee weg te komen.
Iets dergelijks is dan ook niet meer gebeurd. (als het al gebeurd is, weet ik dus nog steeds niet, kind vertelt het misschien over 20 jaar...)
Meer dan een beetje neutraal blijven kun je niet.
Je weet het gewoon niet. Kans is groot dat als zoon het heeft gedaan, hij het niet weer gaat doen. Dat is je winst. Nu alleen nog even tegenpartij sussen, waait wel weer over.
Pestgedrag
Over het pesten: als iemand zich gepest voelt, is dat ook zo. Het maakt niet uit of iemand dat ook vindt of niet. Als iemand zich gepest voelt, moet dat serieus genomen worden. Dat kan natuurlijk ook betekenen dat de andere partij, jouw zoon in dit geval, zich gepest voelt. Beide kan. Ook dat moet je serieus nemen.
Wat betreft het lekprikken van banden en de eerlijkheid van zoon: op deze leeftijd kunnen kinderen, zeker als schaamte en boosheid ed op de loer liggen, liegen alsof het gedrukt staat. En daar ook om huilen of zelfs boos om worden, drama maken tegenover je ouders (zoals een van mijn kinderen en ik dacht dat onze jongste altijd zo eerlijk was). Daarbij heeft deze moeder iets gezien, wat niet zo maar logisch te verklaren is, je zoon is soms impulsief en jij twijfelt.
Vraag eens na bij de moeder of het nog eens is gebeurd, hierna?
Over en weer pesten gaat van kwaad tot erger. Hij heeft de schijn tegen. Je kan hem daarover in bescherming nemen en waarmee hij soort van slachtoffer wordt, terecht of onterecht. Of je stelt dat hij het gedaan heeft, waarmee hij schuldig wordt. Je was er niet bij en de kans dat je hem gelijk gelooft is eigenlijk alleen als hij het bekent. Daarmee kom je niet veel verder.
Je kan overwegen om geen van deze twee partijen in te nemen (waar het gaat om straf) maar bij de realiteit te blijven en uit te leggen hoe dit tussen mensen werkt (de oplossing). Er is dus een rotsfeer tussen 2 jongens dat ten koste gaat van het onderlinge vertrouwen. Dat was al lang bezig voor die band. En die band is het toppunt geworden. En of je zoon het nu gedaan heeft of niet, hij wordt daarop aangekeken. En als het weer gebeurt, zal er weer naar hem gewezen worden. Als hij het gedaan heeft, is dat een onhandige zet en heeft hij zich klem gezet. En als hij het niet gedaan heeft, zit hij ook klem. Niet alleen door de band maar ook door het traject ervoor. Daarin was hij niet alleen maar elk hebben 100% aandeel (om niet in het geschuif van 50-50 te zitten).
Het gaat er om hoe je het (vertrouwen) weer langzaam repareert. Je hoeft geen vrienden te worden maar kennelijk zitten ze in een soort concurrentie of ze hebben beiden kwaliteiten die op elkaar lijkt. Dus wat kan hij daaraan bijdragen? Ik zou eerder kiezen om in te zetten hoe je met elkaar omgaat. Iemand is niet alleen maar irritant. Waar is de ander goed in, geef eens een compliment. En als je dat niet wilt en je hebt niets aardigs te zeggen, zeg dan niets. Later, kom je vast ook (aan de lopende band) met mensen in aanraking waar je moeite mee hebt en ook dan moet je in elk geval met ze overweg kunnen. Dat wil niet zeggen dat het je vrienden moeten worden.
Je hebt kans dat als je het hebt over hoe vervelend het is voor de andere jongen dat zijn band leeg is geprikt en dat het dan wel logisch dat hij dan aan een bepaald persoon denkt, je zoon dat of beaamt of verontwaardigd stelt dat hij dat verdiende. Dan heb je daar je antwoord. Kunst is, denk ik, uit de boosheid en schaamte te blijven want daarmee leer je niets. De schaamte en boosheid die hij ondertussen voelde, is waarschijnlijk al een straf. Maar vooral: je krijgt het antwoord zo waarschijnlijk toch niet en anders leert hij ervan dat je nooit in dit soort gevallen oprecht moet zijn.
Je kan eventueel, later, als je tijdens het gesprek duidelijk in de sfeer van een oplossing zit, heel luchtig vragen of het rechtvaardig zou om de band van de jongen te plakken. Laat hem daar eens over nadenken.
club
Ik zou dit ook aan de club doorgeven, dat er ventielen worden opengedraaid bij de fietsenstalling. Misschien kan de trainer het binnen het team bespreken, dat lijkt me een prima manier om dit in de toekomst te voorkomen.
Oh dat had ik niet zo gedaan...
Die andere moeder heeft amper bewijs, eigenlijk alleen een niet pluisgevoel.
Ik zou dat wel aan mijn zoon vertellen, maar ik zou hem echt niet zwaar aan de tand voelen. Daar is het verhaal veel te mager voor.
En mijn zoon zou echt wel weten dat het echt niet de bedoeling is dat hij ooit nog in de buurt van de fiets van de tegenpartij gezien wordt.
Ik zou ook het gesprek met de club aangaan. Enerzijds om het pestgevoel te bespreken en anderzijds om het signaal af te geven. Blijkbaar is er wel iets gaande. Daar moeten ze iets mee.
