Controlerende moeder, wat vinden jullie hier van?
Onze dochter van 6 heeft een vriendinnetje waar ze graag mee speelt. De moeder van dit meisje is soms pusherig wat speel afspraakjes betreft. Appen om speel afspraak te regelen, kind s’morgens bij binnenkomst al sturen “vraag dan of …,(dochter) vanmiddag komt spelen” Op zich prima, mijn dochter speelt graag met haar maar zegt ook wel eens dat ze het moeilijk vindt om nee te zeggen als ze ook wel eens met een ander kind wil afspreken. Tweede punt is dat moeder na ieder afspraakje daar een compleet verslag doet incl de dingen die mijn kind gedaan heeft die volgens haar echt niet kunnen (boer laten, niet netjes natuurlijk maar ja kan een keer gebeuren, praten aan tafel tijdens de lunch dat mogen hun kinderen pas als ze klaar zijn met eten. Natte voetjes in de gang nadat ze gezwommen hadden en “de kinderen weten goed dat ze zich buiten moeten afdrogen” Allemaal kleine dingetjes maar het irriteert mij een beetje. Ik weet dan ook nooit zo goed wat ik moet antwoorden want ja, het zijn nu eenmaal hun regels en als mijn kind daar speelt.. Ze hebben alleen zooooveeeel kleine regeltjes en lopen continu die kinderen bij te sturen (vooral hun eigen kids hoor) Haar man is s’middags ook altijd vroeg thuis en doet hier ook aan mee. Belt ook regelmatig een ouder op na een speelafspraak als hij vindt dat dat kind iets heeft gedaan wat hij niet vond kunnen. En dat zijn echt kleine dingen “brutaal’ in zijn ogen oid. Mijn dochter zegt steeds vaker dat ze liever niet daar wil spelen omdat de papa en mama zo streng zijn. Van mij mogen ze altijd hier spelen geen probleem maar de moeder begint nu steeds te mopperen ‘het moet altijd bij jullie’ en denkt dat het er aan ligt dat mijn kind niet bij anderen durft te spelen. Is niet zo want bij andere kindjes gaat ze wel met plezier naar toe. Ik vind het lastig om het aan te kaarten want ik weet gewoon dat ze zich dan aangevallen voelt. Zij geloven echt in hun manier van opvoeden dat dat het beste is. Wat moet ik dan nog zeggen? Jullie zijn te streng en daarom wil mijn kind niet bij jullie spelen? Moet ook wel zeggen dat ik zelf wel moe wordt van dat uitgebreide verslag iedere keer. Haar kind doet ook wel eens iets, dan zeg ik dat we dat hier thuis anders doen of dat ik dat liever niet heb. Klaar. Hoeft haar moeder toch niet te horen? Hebben jullie tips? Het is verder wel een lief vriendinnetje namelijk. Soms ook wel sneu want bij ons springt ze af en toe lekker uit de band en dan denk ik laat maar even lekker los gaan
Je hoeft helemaal niets aan te kaarten.
Jouw dochter geeft aan dat ze daar liever niet meer gaat spelen. Nou dan gaat ze daar niet meer spelen.
Mocht de moeder er iets van zeggen dan zeg jij dat je dochter liever thuis speelt met het vriendinnetje en dat het vriendinnetje van harte welkom is.
Wat die moeder daarvan vindt maakt totaal niet uit. Je hoeft niets uit te leggen je hoeft jezelf niet te verantwoorden. En dan ben je meteen af van al die verslagen (héél bijzonder... en wat sneu allemaal voor hun eigen kinderen).
En over het direct 's morgens afspreken terwijl je dochter misschien met iemand anders wil spelen: je dochter kan zeggen "Ik wil pas na schooltijd kijken met wie ik wil spelen, ik wil dat nu nog niet afspreken.' Je grenzen aangeven en leren nee zeggen is echt heel erg belangrijk voor een kind.
Als je dochter geen nee durft te zeggen, een brug inbouwen door zelf die barricade te worden. Dus afspreken dat ze dan zegt dat ze iets met jou gaat doen ofzo, of van te voren afspreken dat jij dan sowieso nee gaat zeggen als ze het komt vragen.
Dat hielp dochter heel goed.
Na een tijdje al die verslagen aangehoord te hebben kan ik mij voorstellen dat je eens iet wat verbaast zegt dat jullie thuis niet al die regels niet hebben en dat ze dus ontzettend haar best doet voor een zesjarige. Afhankelijk hoe de moeder reageert, kan je er nog iets aan toevoegen. Dit wellicht: Misschien handig als ze 2, 3 regels kiest waar ze spelende vriendjes aan wil houden?
En voor de rest, kan je weinig. Iedereen vind zijn manier van opvoeden de beste anders had je een andere manier aangenomen, toch? Als ze zo doorgaan zullen er wel meer kinderen gaan afhaken.
Komt een beetje over als een mevrouw Helderder die Aagjes verjaardag op het balkon viert en dan iets zegt in de trant “Zo jullie hebben allemaal een appel op jullie papieren bordje gekregen met vork en mes ernaast… en dan mogen jullie nu in stilte juichen.”
herkenbaar.
Hier ook 1 vriendin waar kind minder graag gaat spelen, door strengere ouders/ aparte regels. Kind geeft soms ook aan dat ze op haar kop heeft gekregen, een klusje moest doen of lang moest wachten terwijl vriendinnetje iets anders deed. Ik weet ook nooit zo goed hoe daar op te reageren. Bij andere ouders heeft kind dit niet en hoor ik vaak juist terug dat kind gezellig en makkelijk in de omgang is. Het begint hier ook een beetje tussen de vriendschap in te staan, want vriendin wil heel graag om en om afspreken. Dus ik lees mee voor tips.
Bij de verhalen van die moeder als je je kind gaat ophalen: ene oor in andere oor uit.
Voor die al vroeg te maken speelafspraakjes zorgen dat je dochter dan zegt dat ze het nog niet weet, omdat ze misschien naar de bieb/ kapper/ zwemles/oma/whatever moet.
Mijn dochter kon dat ten aanzien van claimend buurkind+moeder al heel vroeg. Al voordat ze beiden naar school gingen. Dan stonden buurvrouw en ik om 8.15 buiten om onze oudsten naar school te brengen en dan begon buurmeisje al: Bakblikje zullen we vanmiddag spelen? Dan had dochter altijd wel iets paraat om de boot even af te houden. Op school zagen ze elkaar dan niet, buurmeisje is 5 maanden jonger. Dan was er daar tijd om iets anders af te spreken of inderdaad te bedenken dat we naar oma of de bieb zouden gaan.
Bij buurmeisje thuis mocht het ook nooit "een rommel" worden dus knutselen gebeurde altijd bij mij. Uiteindelijk is het geklapt op een stuk speelgoed (dat de ouders zelf hadden gegeven aan hun kind) waar ze thuis niet mee mocht spelen, want dat gaf zo'n troep. Dat ding kwam altijd mee naar mij (de play doh ijsmachine) dan zat ik met de bende van overal kleine pulkjes van die klei. Ik was nogal uit mijn slof geschoten toen buurmeisje weer met dat ding kwam aanzetten. Buurvrouw vond boosheid zo fel uiten zo opvoedkundig onjuist dat kind hier nooit meer mocht spelen en Bakblikje ook niet daar. Dat was mooi opgelost.
Misschien iets als "je zult gemerkt hebben dat het voor mijn dochter vaak lastig is om zich aan de regels te houden die bij jullie thuis gelden. Daarom heeft ze aangegeven dat ze liever bij ons thuis met X speelt".
Daar is geen woord van gelogen, maar met zo'n formulering blijft volledig in het midden of jouw dochter nou zo moeilijk is, of die ouders.
Ik hoop voor dat arme kind dat deze ouders nog een paar keer een vergelijkbare boodschap krijgen en op basis daarvan wat makkelijker worden, maar ik heb weinig hoop. Is vriendinnetje het oudste kind?
dat is ook een goeie reactie ja. Het is hun tweede kind. Bij de oudste werd toen ze 10 was zo ongeveer al het speelgoed weggedaan want ze hield niet van spelen omdat ze volgens haar ouders ‘fantasieloos’ was. Het mag ook nooit een zooitje zijn daar en moeders staat al demonstratief met de stofzuiger klaar als je je kind komt ophalen. Het gekke is wel weer dat er altijd juist heel veel kinderen mogen komen spelen. Net of ze er dan plezier aan beleven om achteraf tegen elkaar te zeggen “tjeee die is slecht opgevoed, dat doen wij beter”.soms hoop ik stiekem dat mijn dochter zich meer gaat focussen op anderen maar tegelijkertijd is het ook sneu. Het is echt een lief vriendinnetje en het kind kan er ook niets aan doen. Mijn dochter is nog niet mondig genoeg om er tegenin te gaan trouwens. Ze probeert zelf te sturen op ‘zullen we dan bij ons?’ En dat meisje wil ook juist graag bij anderen spelen maar dan staat die moeder er altijd met d’r grote snep bij ‘Neeeeee….vandaag doen we bij ons hoor, het is stééds daar te doen”.. zoiets
sorry ze is hun derde kind niet het tweede
Ik vind het ook fijn om vooraf te weten of dochter met iemand afspreekt. Vooral omdat ik vaak genoeg met alleen de schooltas thuis kwam. Appen met andere ouders ook, maar wel op aangeven van de kinderen (zitten niet bij elkaar in de klas, afspreken in de vakantie). Soms stuurde ik dochter ook wel met vraag nu dieendie, maar dat was omdat ze dan zelf vergat of te spannend vond.
Die uitgebreide verslagen: ene oor in, andere uit. Zouden die mensen echt zelf nooit een boer laten 🤔
Ik snap wel dat andere kinderen daar niet graag spelen. Niet praten aan tafel, niks mag vies worden, telkens een verslag tot in detail naar de ouders bij elk ministapje wat daar anders moet dan thuis.
Het komt niet over alsof die mensen nog weten hoe ze zelf waren als kind. Het zijn geen robots of zo.
Ik zou die moeder dus wel laten weten dat je het onnodig en overdreven vindt om telkens een heel verslag te krijgen van wat je kind allemaal gedaan heeft en dat je kind best bij andere kinderen durft te spelen, maar het lastig vindt om zoveel regels te onthouden en het vervelend vindt om continu gecorrigeerd te worden, waardoor ze liever bij jullie speelt.
Ik snap ook wel dat die kinderen liever elders spelen, waar ze tenminste gewoon kind mogen zijn. Echt medelijden met ze...en benieuwd hoe die later terugkijken op hun jeugd.
Ik ben daar ook wel eens benieuwd naar ja. Kinderen lopen altijd met opgetrokken schoudertjes en de ouders zitten ook overal bij. Ouderraad op school, van alles op de sportclubs van de kinderen. Nooit mogen ze even zonder pa en ma. Ze antwoorden ook nooit spontaan als je iets vraagt, kijken altijd eerst naar ouders en als ze iets antwoorden zoeken ze naar goedkeuring. Dat vriendinnetje vraagt ook altijd zachtjes aan mijn dochter “zullen we nog een snoepje vragen?’ Beetje stiekem lijkt dat soms maar in haar geval denk ik “meid neem het er van, pak er maar twee” 
Ik ben er overigens wel van overtuigd dat die ouders het goed bedoelen hoor. Ze denken oprecht dat ze het beter dan anderen doen. Ik bedoel die kinderen worden niet mishandeld ofzo. Ze moeten gewoon erg in het gareel. Altijd nieuwe kleertjes, hoge cijfers, de beste op de sportclubjes. De ouders hebben zelf een hoop gemist misschien vroeger
Ik ben zelf kind van zo'n moeder. Was niet makkelijk nee en weinig ruimte om mezelf mogen zijn. Nu als volwassene kan ik zien dat dit voortkwam uit moeders eigen trauma, maar dit doet niets af aan mijn ervaringen. Voelt nog steeds gek om dit zo uit te spreken. Ik ging ook altijd liever bij anderen spelen, ik hield 'thuis' en 'buiten thuis' graag gescheiden gedurende mijn jeugd.
Ik denk dat je er goed aan doet door dit meisje bij jou thuis gewoon lekker kind te laten zijn.
Annelous10 schreef op 04-07-2023 om 14:26:
Ik ben daar ook wel eens benieuwd naar ja. Kinderen lopen altijd met opgetrokken schoudertjes en de ouders zitten ook overal bij. Ouderraad op school, van alles op de sportclubs van de kinderen. Nooit mogen ze even zonder pa en ma. Ze antwoorden ook nooit spontaan als je iets vraagt, kijken altijd eerst naar ouders en als ze iets antwoorden zoeken ze naar goedkeuring. Dat vriendinnetje vraagt ook altijd zachtjes aan mijn dochter “zullen we nog een snoepje vragen?’ Beetje stiekem lijkt dat soms maar in haar geval denk ik “meid neem het er van, pak er maar twee”
Is dat zo, dat ze niet mishandeld worden?
Niet fysiek, want dan zijn er blauwe plekken zichtbaar en dan kan niet als je naar buiten het perfecte gezin wilt zijn. Dit angstige leven of ze het wel goed doen en die continue druk om te presteren voelt voor die kinderen ook een soort als mishandelen.
Je zegt ouders zijn overal bij, ook tijdens de sport. Dat is toch vreselijk? Dat je ouders letterlijk iedere stap die je zet controleren/ goedkeuren? Mijn zoon heeft zo'n meisje op de sportclub, zo zielig. Is er voor alle leden taart, omdat het eerste kampioen geworden is moet zij meteen met papa en mama mee naar huis na de wedstrijd, want zelf naar huis fietsen mag nog niet. (Kind is inmiddels >18 en wordt nog gebracht).
ach dat klinkt inderdaad ook heel triest. Ik denk dat veel ouders denken het goed te doen door zo ‘betrokken’ te zijn. Ik ben het wel met je eens hoor, misschien is dit ook wel een soort mishandeling maar ik bedoel die kinderen hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert qua huis, kleding enz en die ouders zitten er constant bovenop ‘uit interesse en betrokkenheid’ Dat kan ik moeilijk melden bij de kinder bescherming.. Maar als het meisje bij ons speelt moedig ik ze aan lekker te knutselen en koekjes bakken die vervolgens al op mogen zijn voor ze naar huis gaan. Alleen al het gezicht van die moeder als ze haar kind mee naar huis neemt vanaf ons en dan een bakje zelfgemaakt slijm mee moet nemen. Daar kan ik dagen op teren 
" Het gekke is wel weer dat er altijd juist heel veel kinderen mogen komen spelen. Net of ze er dan plezier aan beleven om achteraf tegen elkaar te zeggen “tjeee die is slecht opgevoed, dat doen wij beter”.
Dat zou kunnen, maar ik denk dat het misschien vooral controledwang is: altijd met je neus bovenop je kind willen staan opdat je alles in eigen hand houdt. Vanwege het idee dat er onheil dreigt als jij niet persoonlijk overal op toeziet.
Ik vond en vind dat mijn partner soms te veel de neiging heeft tot micromanagen, maar dat haalt het niet bij wat deze ouders presteren. En ze houden het ook al zo lang vol, als ze bij het derde kind nog steeds zo doen. De meeste ouders worden met ieder nieuw kind een stukje makkelijker.
Arme kinderen
