controledrang kleuter.
Hi,
Ben nieuw op het forum, en zou graag een kleine zorg over onze dochter van 5 aan jullie voor willen leggen. Behoefte aan objectieve, verhelderende kijk.
Het is een heel lief, erg gevoelig, zeer zelfstandig meisje en eigenlijk vrij makkelijk. Ze kan alleen nog niet goed met spanning omgaan. En het is nog snel spannend voor haar.
Er niet mee om kunnen gaan; dan krijgt ze een sterke drang om alles om haar heen te willen bepalen, een idee-fix in haar hoofd wat ze niet meer los kan laten.
Vb. ter illustratie: Bij naar school brengen is de vaste juf afwezig en is er een nieuwe meester. Niks aan de hand, kus en weg. Wel even de meester benoemd, ze leek wel prima te vinden. Uit school. komt ze ogenschijnlijk heel blij aan lopen, begint te vertellen over gym en dan gaan we lopen. Daar gaat het mis, want ik stond nog niet op de goede lijn/tegel? In een oogwenk omgeslagen van blij naar huilen, Wil ze me perse eerst weer op precies het zelfde plekje hebben, dan pas kunnen we verder. Dat "goede" plekje bestaat dus niet, doe ook tegen beter in nog 2 pogingen, om dat denkbeeldige lijntje te vinden.
Dan is het huilen/ schreeuwen, helemaal overstuur, en maar blijven herhalen;" maar eerst wil ik opnieuw, wil je nu wel op daar gaan staan?" bij elke stap die ik probeer te maken.
Dit is een voorval op een dag, hoe meer spanning vermoeidheid ze heeft hoe vaker het gebeurt. Bij periodes de hele dag door, vaak ook hele tijden dat het er helemaal niet is, ineens is het weer mis. Denk dat de ontwikkelingssprongen er ook van invloed op zijn.
Wat ik tot nu doe, is gewoon rustig blijven, knuffelen als ze wil, geruststellen dat het wel goed komt, in de buurt blijven en dan maar wachten tot het voor haar voorbij is want ze raakt steevast flink overstuur. Vaak ook zichzelf en anderen proberen zeer te doen, wat ik tegenhoud, dat valt vaak niet mee.
Graag zou ik wat tips willen krijgen, hoe kun je ervoor zorgen dat ze op dat moment dat idee enig zins los kan laten en weer verder kan? (Zo bui duurt wel even, als je dan bij school staat en nog naar huis moet...)
Heb haar al in een rustig moment uitgelegd dat ze dan gewoon moe is, iets spannend vind.
Ingaan op dat "denkbeeldig" idee werkt averechts, heb allang geleerd om daar iet op in te gaan, dat is het probleem ook niet. Denk dat ze voor zichzelf even iets tastbaars nodig heeft om spanning van zich af te kunnen huilen. Voor mij nu dus de uitdaging om dat -tastbare- voor heer weer weg te nemen.
Denkbeeldig idee zichtbaar maken?
Krijtje mee naar school, dat ze de lijn kan tekenen?
ach gos
zoveel onzekerheden in haar leventje, zoveel dingen waar ze (nog) geen macht en controle over heeft. Ze heeft het die dag met de nieuwe meester dus best goed gedaan en ploft op het moment dat er dan nog 1 druppeltje in de emmer valt.
Ik denk dat je het met benoemen al heel goed doet, misschien iets meer controle geven op gebieden waar het kan? bijvoorbeeld wat wil je op je broodje eten, welke kleding/pyjama wil je aan, welk spelletje wil je spelen?
Afleiden dus ook maar proberen.
sterkte! Klinkt als een geweldig leuk kindje!
afleiden
zo'n controledrang hebben veel kinderen natuurlijk (dingen tellen en zo) dat tot op zekere hoogte niet zo'n ramp is, maar probeer er niet te veel in mee te gaan! Als je dat eenmaal hebt, krijg je het niet zo makkelijk er meer uit..
inderdaad
Probeer die controledrang wel bij haar te houden en ga er niet in mee. Als jij er in mee gaat kun je binnenkort geen stap zetten of geen ding doen met haar in de buurt. Verzin maar iets, geef er een draai aan maar laat dit bij haar blijven. Zeg dat jij je eigen dingetjes doet in je hoofd om te leven en dat je niet haar dingetjes er bij kan hebben. Vertel ook dat als ze daarmee doorgaat ze binnenkort de hele klas in de gaten moet houden en daarna de hele wereld. Ik denk dat je hier echt heel duidelijk en streng in moet zijn.
overgang
Vaak is het een overgangsperiode waar kinderen moeite mee hebben en ik denk niet dat je het compleet kunt voorkomen. Wat wel kan helpen is om iets te geven om af te leiden en zo proberen het tot thuis uit te stellen. Een appel om onderweg te eten ofzo.
Verder denk ik dat je echt prima reageert!
Wat bij mij opkomt
Is iets wat ik ooit heb gelezen voor de dwarsheid bij peuters maar wie weet helpt het haar ook.
Reserveer elke dag tijd met haar om te spelen waarin jij volledig volgt. Dus niet meedenken hoe iets moet maar alleen maar rustig volgen. Wil zij memory en kwartet door elkaar spelen? Prima. Wil zij een onmogelijke toren bouwen? Gewoon proberen. Gevaarlijke dingen daargelaten natuurlijk. Her schijnt heel goed te zijn voor zelfvertrouwen van een jong kind, om af en toe (binnen een veilig kader dus bv thuis) in control te zijn.
De term die ik trouwens ken voor haar gedrag is magisch denken. Klinkt wel positief toch? Misschien kun je met haar meedenken? Als het goed stappen niet lukt, helpt dan misschien een formule uitspreken of een liedje? Misschien kun je samen met haar een super toverformule bedenken voor als iets niet lukt?
Dat zijn de dingen die in mij opkomen. En ik sluit me aan bij de anderen; klinkt als een heerlijk meidje met een moeder die het super doet!
nog geen oplossing tussen
Dank dat jullie de moeit nemen om mee te denken en te reageren!
Weet dat controledrang bij peuters/kleuters iets veel voor koments is. Dat tellen, op streepjes staan, alles in rijtjes zetten, sorteren, hekjes systematisch aanraken, dat begon bij haar ook rond 18/20 maanden.
Over alles is ze heen gegroeid behalve dit.
Dat lijntje was wellicht niet het goede v.b. Het lijntje is niet denkbeeldig, =ook niet het probleem. Het lijntje was de lijn van de stoeptegel. Het denkbeeldige eraan is dat het goede plekje niet bestaat. Al zou ik honderd keer op een andere manier op dat lijntje gaan staan, het is nooit goed. Daar ligt het probleem =vastzitten in die gedachte-
Ik stel me zo voor dat ze alle spanning als een ballonnetje ophoopt, iets is dan de trigger die het ballonnetje laat knappen. Trigger kan van alles zij: aardappel verkeerd op bord, iemand die een deur dicht/open doet.
Afleiding helpt niet, daar zij op dat moment gewoon NIET te bereiken is. Ze zit vast in die ene gedachte. loopt over van emotie, en dat moet er gewoon uit. Zou ik bv een appel meenemen als afleiding dan zou net zo goed die appel de trigger kunnen zijn- dan moet die opnieuw in mijn tas, en dan is de manier waarop ik dat doe niet goed en moet het steeds opnieuw...
Magisch denken is het niet. Zij heeft altijd een goed beeld van realiteit en fantasie gehad, sinterklaas heeft ze nooit in geloofd, kabouters bestaan alleen in boeken(die iemand heeft bedacht), sasa en toto zijn mensen in pak , de wereld is rond en we plakken vast door zwaartekracht, etc.
WE hebben ooit eens samen een oplossing bedacht in een rustig moment. Hadden we een woord afgesproken. Kat, had ze bedacht. Dat we dan woord kat zouden zeggen en zij aan kat probeerde te denken, zodat de andere gedachtes verdwenen,(denk niet aan de paarse olifant idee)Maar aangezien zij dan niet te bereiken is, heeft dat niet geholpen.
Zelfstandigheid. Ze kleedt zichzelf aan, kan haar eigen haar(soms beetje mal) doen, smeert haar eigen brood, ook rauwkost snijd ze zelf. kan kiezen uit gezond beleg.Wat dat zelf een spel bepalen betreft.
Ik weet niet hoe het thuis bij jullie gaat. Maar hier hebben ze alle vrijheid om te spelen. Gebruiken speelgoed waar zij dat voor willen gebruiken.Mogen kliederen als ze willen, gaan zelf handen wassen. Zelf oplossingen laten bedenken als ze eregens tegen aanloopt, of verkeerd gaat b.v. Als ze de kraan vergeten heeft dicht te doen, zeg ik hoor ik nog een kraan? zodat ze zelf initiaf kan nemen om hem nog dicht te draaien. (i.pv. doe de kraan dicht)
In die zin kan ik haar niet nog meer helpen.
Meegaan in haar gedachtegang doe ik zeker niet(lijntje vinden, is dan even -poging tot- omdat je weet dat het lang gaat duren en je graag naar huis wilt, niet toestand op de weg. Er kwamen al mensen hun huis uit om te vragen of ze moesten helpen, zo hysterisch is ze dan.. ) Maar goed blijf rustig mijn eigen doel volgen, als ik aan afwassen ben blijf ik rustig afwassen en zeg zo nu dan wel kom maar even knuffelen. Meestal word het een hele toestand, want ze gaat zeer doen, etc.
Het is inderdaad een heerlijk kind. En er zal niet een kant en klare oplossing zijn. We hopen dat ze er snel overheen groeit. Het is moeilijk om aan te zien en lastig in veel dagelijkse situaties.
Lijkt me voor haar zo naar, dat je zo vastloopt. Als er een manier is om haar te leren dit anders te uiten, dan heel graag.
Bedankt voor de creatieve input!
stress
Misschien is haar leven voor haar zelf op dit moment teveel. Misschien kun je meer rust inbouwen? Kan ze een dagdeel thuisblijven, de woensdag of zo? Kan ze een uurtje na school even alleen op haar kamer televisie kijken of iets voor haar zelf doen zodat ze even kan 'landen' zonder dat ze gestoord wordt?
Ik moet soms gewoon even een tijdje wachten voor mijn kinderen weer normaal aanspreekbaar zijn uit school.
Dochter slaapt op het moment na school, zoon heeft dat ook een tijd gehad. Meer rust, minder prikkels, minder gesprekken. Spanning voorkomen dat dat te hoog oploopt. Niet alles kan met praten opgelost worden.
ind stress.
Haha! Ja, het is leven is ind. teveel voor haar, maar ja 5. De-hele-wereld=nieuw en spannend.
Stress dus, Over die oorzaak twijfel ik niet.
Ze kan er gewoon nog niet goed mee omgaan.
Dat hoeft ook nog niet.
Dagdelen zelfs hele dagen thuis houden helpt. Dat doen we al een hele poos. Als we dat niet doen dan loopt ze gewoon echt helemaal vast op laats. Voorkomen dat emmertje te vol raakt zeg maar.
Voor zomervakantie was echt helemaal mis. In de zomer ging het beter, met school begon het weer, opbouwend. Dus duidelijk nog wat teveel voor haar.
Maar ja, school is het er niet zo mee eens, is daar ook een voorbeeld kind. Heb uitgelegd waarom we haar wat vaker thuis houden en dat het dan beter gaat.
Hebben ze haar door ib-er laten observeren: niks aan hand(zei ik toch) en advies gewoon naar school laten gaan, ritme heeft ze nodig.
Maar extra rust helpt haar echt, dus we doen het toch.
(en een kind wat al overloopt neemt in mijn ogen niet veel meer op op school, dus beter 3 x uitgerust dan 5 dagen vermoeid)
Ze slaapt op vrije dagen dan ook nog vaak 2 uur bij in middag.
Je kan niet alle prikkels verminderen of wegnemen. We houden er qua uitjes e.d. ook veel rekening mee.
Ze moet er toch mee om leren gaan, dus ja, ook niet te beschermend.
Nieuwe schoenen, een speelafspraakje een les die net wat anders is, een verjaardag noem maar op.
Dan nog gewoon lichamelijke vermoeid, groeispurt, ziek. Opgroeiend kind.
Ben er zeker van dat ze eroverheen groeit, nog maar even geduld tot die tijd...
school
Je kunt ook met school overleggen of daar mogelijkheden zijn om rust in te bouwen. Misschien met de komst van het 'passend onderwijs' heb je meer kans dat daar ook over nagedacht wordt.
Rust kan zijn een uurtje in de bieb zitten en zelf een boekje lezen. Op een vaste tijd of als de juf ziet dat ze vastloopt in de drukte.
Ik zou ook in de gaten houden hoe druk haar klas is. Hoeveel kinderen, hoeveel drukke kinderen, hoe de juf er mee om kan gaan en hoe zaken gekalmeerd worden. En hoe je dochter daarop reageert.
Drukte en onbegrip op school leidde bij mijn dochter vanaf groep 3 tot grote stress en drama's thuis. Ik heb er zelf altijd geprobeerd wat aan te doen, ook op school, maar dat was heel lastig.
Ze kon niet op de gang zitten want daar speelden ook kleuters en daar zaten de kinderen met straf.
Ze zat jaren in een klas waar ook in de parallelklassen hele drukke moeilijk opvoedbare kinderen zaten.
Uiteindelijk heb ik haar kunnen verplaatsen naar een kleine school met een kleine klas. Maar door onbegrip en de eisen van de bovenbouw als met een groepje meisjes een optreden voorbereiden, ook thuis, en uitsluiting en pesten is het ook op die veel kleinere school heel moeilijk voor haar geweest.
Mijn dochter heeft autisme. En heeft meer rust en geduld nodig. Nu op het speciaal onderwijs begint het ook weer te druk te worden in de klas sinds ze het aantal verhoogd hebben dat in een klas bij elkaar gezet wordt.
Gelukkig mag ze elke schooldag 2 uur apart zitten werken en dan is er ook een lokaal waar ze dat kan doen.
praktische tip
Een hele praktische tip: ik lees dat je lopend van school naar huis gaat. En dat is natuurlijk een probleem als ze gaat 'flippen'. Kan je haar met de fiets ophalen? Dan kan ze gewoon gaan zitten, is het wat rustiger. Ook de wind in het het gezicht kan ontspannend werken.
De stress van de dag komt er gewoon uit als ze jou ziet en weer zichzelf kan zijn, bij jou kan ze tenslotte een potje breken.
toevoeging
Het is in mijn ogen duidelijk. Het gaat mis op school. De leerkrachten zien het niet gebeuren, maar dat zegt helemaal niets. Bij onze zoon ging het ook mis op school en hij werd door de kleuterjuf 'onopvallend' genoemd.
Tegen groep 5 begon hij hevige gedragsproblemen te krijgen op school. En vanaf toen diepe ellende.
Dus ik zou het zeker niet zo laten.
Waar kun je aan denken? Ik denk aan overprikkeling, gebrek aan begrip voor je dochter en over aangepast gedrag.
Onze zoon was bang om het verkeerd te doen en heeft zich zo, jarenlang aangepast. Heel knap van hem, maar omdat wij het niet doorhadden, ook heel erg ongezond.
We merkten aan hem, precies wat jij beschrijft. Heel erg moe van school. En thuis of onderweg naar huis, helemaal ontploffen.
Die overprikkeling, daar kan ze geholpen worden, door escape te krijgen. Met een koptelefoon op te werken, in een rustige ruimte te mogen werken en dat de leerkracht zorgt voor een gezonde klas. Zonder gekke dingen, zonder geschreeuw, zonder onverwachte zaken.
Voorspelbaarheid. Pro-actief. Rustig en kalm praten. Niet boos, maar ook niet te opgewekt, blij (ten minste, daar heeft onze zoon veel last van gehad, van die blije mensen, die denken dat het leven een groot geluk is voor kinderen)
Gebrek aan begrip. Ik denk dat daar voor jullie een schone taak ligt. Dat moeten jullie bij school aan het verstand timmeren. Ook al zien zij alleen maar aangepast gedrag, dat wil niet zeggen dat je kind er ook blij mee is. Sommige kinderen zijn heel gevoelig. Die weten precies wat er van hun verwacht wordt (blije vrolijke kleuter zijn) en die laten dat zien. Omdat ze geen zin hebben in de aandacht, die ze krijgen, als ze dat niet zijn. Maar ondertussen van binnen diep ongelukkig zijn. Heb je Sixth sense gezien? Daar gaat dat jongetje op een gegeven moment ook maar die stomme regenboog tekeningen maken als zijn klasgenoten. Omdat hij het zat is, dat iedereen met hem wil praten, als hij tekent wat hij echt voelt. Zo is school. Kinderen moeten zich aanpassen. Maar dat zijn de meeste leerkrachten zich niet bewust. Zelf zijn ze les gaan geven, omdat ze school leuk vinden. Ze kunnen zich niet zo inleven in kinderen die werkelijk zich voelen alsof ze op een vreemde planeet tussen de gestoorde aliens terecht zijn gekomen. Dat kun jij als ouder uitleggen. Uit jouw posts blijkt dat je kind een heel zelfstandige dame is. Dat is niet normaal voor die leeftijd. Leerkrachten zullen dat niet verwachten. Dus waarschijnlijk laat je dochter dat niet zien.
En dan nog het aangepaste gedrag. Denk je dat daar sprake van kan zijn? Ik mocht een keertje meekijken in de klas, en ik herkende mijn eigen kind niet. Die jongen, die thuis nog geen dertig secondes stil zat, nooit, zelfs in zijn slaap bewoog hij extreem veel, zat drie kwartier stil op zijn stoel te luisteren naar verschrikkelijk oninteressante dingen die hij allang wist. Tellen tot tien. Maar dat kon hij allang. Wat het verschil is tussen groot, groter en grootst. Ik was vol verbazing. Had ik toen maar geweten hoe ziekmakend dat is voor een kind. Om iedere dag vijf uur lang net te doen of hij iemand anders is. Ik dacht dat het een slimme overlevingsstrategie van hem was. Maar hij ging er van binnen aan kapot.
Misschien kan jij ook eens meekijken in de klas. Kijken hoe je dochter zich gedraagt? En dan vooral kijken naar de momenten waarop ze teleurgesteld of moeilijk kijkt. En naar de momenten dat ze extreem vrolijk is. (want ook dat is soms een moment waarop ze geconfronteerd wordt met haar onvermogens, gevoel anders te zijn. Gedwongen voelt om zich aan te passen.)
En verder ben ik het met Rafelkap eens. Pas, vooral net uit school, zoveel mogelijk aan. Zorg dat jezelf geen prikkels toevoegt. Op de fiets gaan kan een goede oplossing zijn. Een koptelefoon met muziek. Of een ds. Zoveel mogelijk obstakels uit de weg ruimen.
En kalm blijven, positief blijven, georganiseerd blijven en door blijven gaan.
nog even
Ik merk dat ik na mijn lange verhaal, nog niet uitgepraat ben. 
Ik lees dat je het ziet als een voorbijgaand ding. Iets waar ze over heen zal groeien. Je hebt het ook over een 'kleine zorg'.
Maar wat je beschrijft, is heftig. Zo hard gillen, dat er mensen uit hun huizen komen? Zo moe zijn van school, dat een vijfjarige nog 2 uur 's middags moet slapen, op een vrije dag? Een meisje van vijf met stress? Je moet met dingen als nieuwe schoenen en zo ook rekening met haar houden? Heftig!
Je bagatelliserende gedachten, die herken ik zo. Die hebben wij ook allemaal gedacht. En als ik mijn leven nog een keer mocht leven, dan was dat het eerste (misschien wel het enige) wat ik zou veranderen. Wat hebben we het fout gehad.
Schuldgevoel en spijt, als haren op ons hoofd. Dat we het veel te lang hebben 'aangezien'. Dat we veel te lang hebben gedacht: 'Maar op school gaat het gelukkig prima.' Dat we de leerkrachten serieus hebben genomen. Dat we ze vertrouwden en geloofden.
En dat we niet naar onze zoon luisterden.
Hij kan nu nog zo droog zeggen: 'Ik zei het toch?' En hij heeft het zo vaak gezegd, geschreeuwd en gehuild. 'Het ligt aan school. Ik pas niet op school. Niemand begrijpt mij. Ik wil niet naar school. School is slecht voor me.'
Het duurde bij ons vier (!) jaar, voordat we zagen dat het niet vanzelf over zou gaan (een positieve hoopvolle instelling, kan ook tegen je werken). Dat onze hoop ongegrond was. Laat het in vredesnaam niet zo lang duren bij jullie. Leer die les, van ons ongeluk.
Let op je kind, vertrouw op je kind. En luister niet te veel naar leerkrachten, want die weten vaak niet waar ze het over hebben. Die hebben (hopelijk) verstand van gemiddelde kinderen. Maar ze hebben in ieder geval bijna nooit verstand van 'bijzondere' kinderen.
later reactie.
Gelezen, later reactie terug, geen tijd.
Té zelfstandig?
Misschien is jouw dochter gewoon al een beetje te zelfstandig en kan het helpen om haar meer te behandelen als gemiddelde vijfjarige. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Misschien helpt een voorbeeld waaraan ik heel erg moest denken toen ik jouw verhaal las. Mijn dochter is heel erg verbaal vaardig en was dat ook al heel vroeg. En ook heel wijs. Gevolg daarvan was (en nog steeds is), dat wij met haar al heel snel hele gesprekken konden voeren. Zij begreep alles en antwoordde daar adequaat op en handelde daar ook naar. Op 8-jarige leeftijd is zij onderzocht door een jeugdpsychiater die in haar bevindingen als eerste schreef: het lijkt alsof ik een gesprek voer met een meisje van minimaal 12 jaar. Lang verhaal kort: er is geen vervolg geweest op het onderzoek omdat er geen reden voor behandeling of iets dergelijks was. Wél kregen wij het uitdrukkelijke advies om onze dochter consequent te gaan behandelen naar de leeftijd die ze had. Door haar verbale vaardigheid (en dat zou in jouw geval ook zelfstandigheid kunnen zijn) verwacht je als ouder, maar ook iedereen om haar heen dat daar een bepaald gedrag, begrip, zelfstandigheid bijhoort. Maar dat voert de druk ook enorm op. Want van binnen was zij een 'gewone' 8-jarige waarbij de wereld nog heeeel erg groot is!
Hopelijk snap je een beetje wat ik bedoel?
Voorbeeldig
Op school vertoont ze voorbeeldig gedrag.
Mijn dochter ook en die klapte ook na school. Op het plein nog vrolijk, op de fiets altijd iets (haar in gezicht, pasta eten ipv aardappelen of vice versa enz enz) en brullen.
Moe, honger, dorst, in groep moeten functioneren, gebrek aan passende uitdaging ( kleuterklas was voor haar véél moeilijker dan vanaf groep 3). Fietste ik weer met een sirene achterop.
Echt aan juf vertellen en inderdaad eens observeren op school. Er van weg houden heb ik nooit gedaan, wel zorgen dat het daar minder moeilijk voor haar werd.
Loes
School.
Tip van fiets is goed, dank je.
Zij is niet enig kind en hou niet allemaal op fiets.
Soms hebben we die mogelijkheid en vind ze inderdaad erg fijn!
Te zelfstandig heb ik ook weleens gedacht, begrijp goed wat je bedoelt.
Zelfstandigheid die ze heeft is met veel frustratie gewonnen.
Was altijd zo'n kindje wat liever 100x zelf probeert dan 1 keer hulp accepteren. Met 2 kleedde ze zichzelf aan, proberen, proberen, proberen...
In gedrag is wel echt kleuter. Het is geen kind wat gezellig grote- mensen -pratend bij je aan tafel gaat zitten. Juist niet.
Spelen is ook een groot fantasie spel. speelt dat ze hondje is, dat kleedje zwembad is, etc. Spelletjes doen is totaal nog niet aan haar besteed. Sinds kort wel de vraag, maar eindigt altijd in dat speelbord weer dorpje word waar pionnetjes op leven. e.d. Mag ik niks uitleggen, want ik begrijp er toch niks van! speelt weer eind weg.
Ze heeft in die zin veel behoeft aan vrijheid/zelfstandigheid. Moeite mee dat iemand haar wil sturen.
@Karmijn. Dank voor het delen van je verhaal.
Ik zie overeenkomsten.
Leg het verhaal wel naast me neer. Elk kind uniek, er zullen overeenkomsten zijn, ook evenveel verschillen.
Heftig voor jullie ook!
Aanpassen. Dat zie ik wel. Ze schrijft bv niet meer(woorden van losse letters, wat ze altijd deed)omdat een ouder jongetje haar heeft verteld dat je aan elkaar hoort te schrijven. Nu doet ze veel verwoede pogingen om dat te leren, hoe vaak ik vertel dat ze dat vanzelf in gr. 3 leert van juf, dat dat jongetje al in groep 4 zit.
Wilde een tijdje alleen maar zelfde bloemen/huisjes/poppetjes tekenen als haar vriendinnetje deed(ze maakte ook precies na).
Dat is wel iets denk ik om eens concreet met juf te bespreken.
Aanpassen is ook wel wat alle kleuters doen, vooral met gedrag en dat is ook een leeftijd dat het van hun verwacht mag worden. Als alle kinderen zich op school zouden gedragen als thuis....
De school is groot, niet ervan weghouden maar zorgen dat minder moeilijk word. Dat zou heel fijn zijn. Hoe? Zal in overleg met school moeten, die moeten eerst "probleem" zien.
"als jullie moeite hebben hier mee om te gaan dan kun je beste naar consultatieburo gaan voor eventuele handvaten'
(Shool denkt: hier geen problemen, thuis wel, ook thuis op te lossen: zie ik dat goed?)
Dat is begrip van school tot dusver: wij kunnen niet met gedrag van ons kind omgaan.
Doordat ik nu wat opgeschreven heb, zie ik wel duidelijker/concretere dingen die je op school kunt bespreken.
School, daar eens beginnen.
ehh
wat als je haar dus niet de ruimte geeft om te gaan vertellen over school ? Gewoon hup meteen achterop de fiets, niet vragen hoe het was, niet op ooghoogte gaan zitten, maar radicaal "he daar ben je kom we gaan", jij steekt een enorm kletspraatje op tot aan de voordeur en dan het kind lekker door haar dakje laten gaan. Ik kan vanaf het moment dat ik mijn kind zie binen 20 seconden weg fietsen met haar achterop, wat ik dus ook meestal doe.
het hele benoemen en invoelen en mee doen en ruimte geven kan ook wel op een moment nadat ze haar ei kwijt is, na het eten ofzo en dan samen praten, bevestigen, benoemen, complimenten.
Hoe gaat het nu?
Hallo,
Ik was internet aan het afzoeken en kwam bij jouw bericht terecht. De controledrang van je toen nog 5 jarige meisje. Het is zo herkenbaar met ons 4 jarige meisje. Het voorbeeld dat je gaf over teruglopen naar een.plekje waar je stond op de straat....helemaal van streek als het niet gaat zoals zei dat in haar hoofd heeft. Last van spanning en gevoelig.
Ons meisje heeft periodes dat ze ook alles wil bepalen en controle wil hebben over de raarste dingen. Bijvoorbeeld gisteren wilden we op de fiets naar de koningsspelen. Dit was natuurlijk spannend. Tijdens het klimmen op de fiets. Hield ik de fiets niet goed vast. Dan moet het zo...Dan kijk ik er niet goed bij....Dan sta ik niet op de goede plek....en ga zo maar door. Op een gegeven moment moeten we echt weg en is mijn geduld ook een keer op. Haar opgetilt en op de fiets gezet. Natuurlijk krijsen onderweg en roepen dat ik terug naar huis moet. Dit is een voorbeeld. En dit soort gedrag lijkt mij op het gedrag van jouw dochter.
Nu ben ik heel benieuwd of jullie tips en ideeen hebben over het omgaan met jullie dochter. Wat heeft gewerkt en wat niet. En natuurlijk ben ik benieuwd hoe het nu gaat?
Hier ook een moeder van een 6 jarig meisje met dezelfde drang. Ook op zoek naar tips en ideeen. En zijn ze er overheen gegroeid?
Ik hoor graag van jullie🙏
