claimen
Ik ben Gwen, ik heb een zoontje van 7 jaar.
Om te beginnen is hij enig kind. het gaat super met hem op school en gaat over met echt een uitmuntend rapport naar groep 4 waar menig 1 verbaast over is. Tot voor kort ging hij om met een kameraatje die een achterstand heeft van 14 jaar maar daar trok hij zich enorm aan op.
Ik vond om de leeftijdsverschil niet zo goed idee... maar ik kwam erachter dat je daar dus niet tegenin moet gaan want dan word het tegengestelde van wat je wil.
Waar ik vreselijk boos over was was dat hij hem op you tube gta heeft laten leren kennen. gromotac of zoiets
waar we samen vreselijk gedoe over hebben gehad want hij had toegang tot internet en bleef daar ook de hele tijd aan denken en zodra hij op zijn tablet was stond dat dus aan.
ik heb na verloop van tijd echt alles op alles gezet om internet van zijn tablet uit te krijgen wat niet meeviel hij is af en toe wel bijster intelligenter dan ik verwacht. internet er af maar zodra de kans is op welk ander apparaat gta te bemachtigen doet hij dat. ( hij laat het dus niet los)
Later een tijdje terug 2 weken geleden, heeft ie eindelijk de domper gehad die ik voorspelde en ja hoor hij zou met zijn oom en tante mee naar de camping op vrijdag, maar speelde toen met die jongen waarop mijn zoontje laat weten aan hem weg te gaan voor het hele weekend. waarop de jongen laat weten dat ie dan alleen is en ja hoor. mijn zoontje gaat om vind het zielig en besluit met geen mogelijkheid meer mee te willen. (dat hij de rede was ontdekte ik natuurlijk later pas)
Mijn zoontje ging dus niet mee en ja hoor nog geen half uur later gaat hij weg.
toen zaterdag liet hij mijn zoontje na een kwartier al in de steek. bingo... nooit weer gezien. gepraat dat ik hem uit heb gelegd dat het komt dat de jongen een beetje anders is naar een andere school gaat maar dat het niet erg is als iemand anders is. wel dat het de rede is waardoor hij zo reageert. mijn zoontje begreep het maar was echt zoo zwaar gekwetst. wat ik echt wel begrijp maar ik ben toch opgelucht dat het is gebeurd. hij werd alles bepalend omdat hij ouder is en dat vond hij interessant.
Tja nu ben ik dus de pisang want we beginnen weer van voor af aan... het claimen.
ik ben strenger papa niet, hij houd zich niet aan die afspraken die ik wil zodat het duidelijker word voor mijn zoontje ja is ja maar er bestaat ook een nee en ja don ploft ie in de zin van meteen als reactie word mijn zoontje dus boos, of loopt er bij weg, of doet agressief gedrag vertonen.
hij maakt ontzettend vaak belachelijk veel lawaai ik denk om aandacht. Hij laat je niet uitpraten als je even wat als volwassenen even met elkaar praat , wijs je hem hierop dan is hij chagrijnig. het ene moment is hij liefde vol maar volgende moment noemt hij je als hij z'n zin niet krijgt... nou ben je mijn vriend niet meer. ( echt kwetsende uitspraak, voor al bij mijn man)
ik ben moe mijn zoontje claimt me, mijn man laat zich telkens overhalen door te gaan ( ook s' avonds na werk potje voetbal stoppen is het mis tussen hun.)
ik ben zo moe,... en heb het gevoel steeds hun relatie te moeten banen in goede lijnen, probeer mijn zoontje zo ver te krijgen in te laten zien dat er meer kindertjes zijn op de wereld maar hij zoekt ze zelf niet meer op. en ik ben de Sjaak want het is mama voor mama na ik kan de ruimte niet verlaten want dan roept hij me, wil alles samen doen. ik vind het leuk hou heeel veel van hem maar hij blijft maar claimen en claimen. hij slaapt niet meer voor 21:00 uur hij krijgt altijd elke avond z'n verhaaltje... maar alles word steeds erger en is net alsof er geen weg meer terug is om het te verbeteren naar rust regelmaat en gewoon een gulle middenweg waar iedereen zijn goede portie aandacht krijgt.
kortom, ik weet het echt niet meer. Liefs Gwen
Wat een brij. Ik begrijp niet zo goed waar je probleem begint en eindigt. Jij bent de moeder, jij stelt grenzen. Je kind kan niet alles zelf kiezen en bepalen. Ik zou in het weekend wat meer met je kind ondernemen, zodat hij weg is bij het buurkind van 14. Naar het strand, naar een speeltuin, naar het bos, ..etc en wel mee gaan naar afspraken. Het huilen en dreinen duur maar 5-10 min en dat is hij dat andere kind al weer vergeten. Internet, kan best, maar alleen wanneer jij erbij bent. Alle kinderen gaan af en toe met internet om.
Lieve help, een idee om punten en komma’s te gebruiken? Dit is toch niet te lezen zo. Voor wat ik eruit op kan maken wordt het tijd voor opvoedondersteuning.
Echt heel lastig lezen dit. Hier en daar begrijp ik niet wij de “hij” is, zoon of man.
En wat bedoel je eigenlijk met claimen?
Ik snap niet dat je accepteerde dat hij niet meer mee wilde. Hij is 7! hoe ga je dit doen als hij 10 is, of 15? Zo lullig ook voor oom en tante, wat heb je tegen ze gezegd?
Kom op zeg, ik denk echt dat je duidelijker grenzen moet stellen en een “vriendschap” met een puber van 14 zou ik sowieso compleet afhouden.
het is aan jou om de ouderrol in deze te pakken en grenzen te stellen. Je kind is 7, en bepaalt binnen jouw kaders.
Als je het lastig vindt, zou je misschien tips kunnen vragen via cjg
"een kameraatje die een achterstand heeft van 14 jaar"
moest ik even om grinniken 
Ik snap je keuzes niet zo. Hij wil niet meer, dus dan laat je hem gewoon niet meegaan? Ik snap dat je de actie van dat vriendje lullig vindt, maar het is ook nogal lullig voor zijn oom en tante. En je hebt op allerlei manieren geprobeerd het internet van zijn tablet af te halen? Waarom pak je de tablet niet na een tijdje af als hij niet luistert? Het klinkt alsof hij jou stuurt in plaats van andersom.
Ainne schreef op 23-07-2021 om 10:06:
Echt heel lastig lezen dit. Hier en daar begrijp ik niet wij de “hij” is, zoon of man.
En wat bedoel je eigenlijk met claimen?
Ik snap niet dat je accepteerde dat hij niet meer mee wilde. Hij is 7! hoe ga je dit doen als hij 10 is, of 15? Zo lullig ook voor oom en tante, wat heb je tegen ze gezegd?
Kom op zeg, ik denk echt dat je duidelijker grenzen moet stellen en een “vriendschap” met een puber van 14 zou ik sowieso compleet afhouden.
Een puber van 14 of een kameraadje die een achterstand heeft van 14 jaar en daarmee dus al een jaar of 20 moet zijn? Vragen, vragen, vagen.
Hij is denk ik een beetje teveel verwend in het krijgen van aandacht. Ik zou als eerste met je man om de tafel gaan zitten om beiden op 1 lijn te komen. "nu ben je mijn vriend niet meer" is dus een prima uitspraak van jullie zoon om man een schuldgevoel aan te praten. Hij moet daar dus niet meer intrappen, je kan niet altijd vrienden zijn met je kinderen, soms moet je grenzen trekken en daar zal een kind nooit blij om zijn.
Laat je zoon maar kletsen met zijn dreigement 'nu ben je mijn vriend niet meer'... ik zou hem wel onthouden en hem ooit een keer terug voor zijn voetjes te gooien, en dan vervolgens uitleggen dat dat inderdaad niet leuk is om te zeggen dus.
Wat anderen ook schrijven, ga regelmatig ergens met hem naar toe waar hij andere kinderen kan ontmoeten, bijv. een grote speeltuin, liefst zo dicht mogelijk bij je huis, hopelijk komt hij daar buurtgenootjes tegen waarmee hij dan vaker contact kan hebben. En als jullie thuis zijn, kan je natuurlijk wat speelafspraken plannen, met kinderen van school of neefjes/nichtjes. Vraag kinderen bij jou, en andersom kan hij dan ook eens bij andere kinderen gaan spelen.
Verder kan je proberen te stimuleren dat een kind zichzelf vermaakt, maar dat konden mijn kinderen vroeger ook nooit zo goed hoor, dus vaak zat ik mee te spelen met lego (stiekem wegsluipen lukte nooit) of gingen we dan samen maar voor de zoveelste keer koekjes bakken. Alhoewel, je kan een keer proberen een nuttige/nodige activiteit te verzinnen, bijvoorbeeld; samen de woonkamer te gaan poetsen en geef hem de stofzuiger in handen, misschien dat hij zich dan ineens wel zelf weet te vermaken 
Waar liggen jouw grenzen? Wat vind jij ok en wat niet? Stel die grenzen dan ook. Je zoontje zal daar vast en zeker boos om worden, maar dat hoort er bij. Het is ok om boos te zijn, maar dat wil niet zeggen dat hij alsnog zijn zin krijgt. Kinderen hebben behoefte aan structuur, duidelijkheid en veiligheid. Dat bereik je o.a. door het stellen van grenzen. Kinderen gaan altijd op zoek naar grenzen en aan jou de taak die te geven. Dat geeft ze een gevoel van veiligheid. Heel belangrijk dus!
Zorg ook voor een duidelijke en voorspelbare dagindeling. Dat wil niet zeggen dat alle dagen altijd precies hetzelfde moeten verlopen. Maar probeer eetmomenten op ongeveer vaste momenten te doen en zorg voor een zelfde bedritueel die je elke avond uitvoert. Voor 7 jaar lijkt 19-19:30u mij een mooie bedtijd. Wil hij niet slapen dan is dat prima, maar hij blijft wel op zijn eigen kamer. Wees ook duidelijk met samen spelen. Kies momenten waarop je inderdaad echt even met hem speelt, en kies momenten waarop hij zelf speelt en jij je eigen ding kan doen. Kondig dit ook aan. Bijvoorbeeld "na de lunch gaan we de tafel afruimen en daarna even samen spelen. Als hij jou vraagt samen te spelen dan kondig je aan wanneer je samen gaat spelen.
Verder inderdaad lekker met hem eropuit naar speeltuin, kinderboerderij etc. daar waar hij leeftijdsgenootjes tegen kan komen. Misschien wil hij niet mee, maar je neemt hem gewoon mee. Meestal gaat het prima als ze er eenmaal zijn.
Het lijkt erop alsof jouw zoon veel te bepalen heeft bij jullie thuis, meer dan voor zijn leeftijd wenselijk, nodig en verstandig is.
Kinderen met een achterstand/handicap hebben vaak weinig vriendjes. Voor die jongen is het contact met je zoon goed denk ik. Maar dan moet je er wel voor zorgen dat er dingen gespeeld worden die ook voor jouw zoon geschikt zijn en geen gta. Daar kun je die jongen/zijn ouders/je zoon best op aanspreken. Dat dat geen spel is voor kinderen van zeven jaar. Een tablet zou ik afpakken als je zoon zich niet aan de regels houdt over wat hij ermee mag doen. Je mag op de tablet in het vertrouwen dat je je houdt aan wat wij goedvinden, maar beschaam je dat vertrouwen, dan mag je een tijdje niet meer op de tablet of alleen onder toezicht.
Jullie hoeven ook geen vrienden te zijn met je kind. Ik vind dat zelfs ongezond, zeker op die leeftijd. Wij hebben een dochter van zes, we houden heel veel haar maar ze is niet onze vriendin. De relatie is namelijk niet gelijkwaardig. Ze is afhankelijk van ons, heeft onze zorg nodig, maar heeft ook te luisteren. Mijn vriendinnen zijn niet afhankelijk van mij en hoeven ook niet te luisteren naar mij. Onze dochter vindt ons ook niet altijd even leuk en lief, maar dat hoeft ook niet. Als ouder hoef je niet altijd leuk te zijn, dat is niet je taak. Je kind opvoeden tot een stabiele, zelfstandige, functionerende volwassene, dat is je taak als ouder.
Wat betreft de afspraak met oom en tante. Dat kan echt niet. Je hebt een afspraak met mensen, dan houd je je daar aan. Dat moet de vriend dan maar (leren) begrijpen. En als ouder heb je daar het laatste woord in. Niet een kind van zeven. Hopelijk heeft hij zijn lesje nu wel geleerd.
Claimgedrag tolereer ik niet. Je kunt tegen een kind van zeven best zeggen dat je even ergens mee bezig bent en dat hij zichzelf even moet vermaken. Dat moet hij dan maar leren. 24/7 bij mama willen zijn en aandacht willen past ook niet meer bij de leeftijd van zeven jaar.
willem1959 schreef op 23-07-2021 om 10:41:
[..]
Een puber van 14 of een kameraadje die een achterstand heeft van 14 jaar en daarmee dus al een jaar of 20 moet zijn? Vragen, vragen, vagen.
Bedoeld wordt: een kameraad van 14 jaar die een achterstand heeft.
Ik zou inderdaad wat duidelijker zijn tegen mijn kind en hem minder ruimte bieden. Ook met het gamen. Meningsverschillen met je man over de opvoeding kun je beter op een rustig moment bespreken en proberen om tot een middenweg te komen. Dat is voor je zoon overzichtelijker. Voor mijn kinderen was het op die leeftijd belangrijk dat de regels duidelijk waren en dat iedereen zich daar ook aan hield.
Je man moet zich niet zo laten raken door uitspraken van je zoon. Hij is nog een jong kind en geen volwassene. Misschien is een cursus opvoedondersteuning een idee? Want er komen nog best wat dingetjes aan voordat je zoon 18 is en hoe ouder hij wordt, hoe lastiger hij te sturen zal zijn.
Je zoon is 7 jaar en zijn kameraadje heeft een achterstand van 14 jaar. Is dat kameraadje dan niet een veel oudere volwassene? Als die nog net geen 18 is zou die geestelijk 4 jaar zijn.
En als het om een 14-jarige gaat vind ik het nog een raar verschil. Ook als die 14-jarige geestelijk 6 is.
"toen zaterdag liet hij mijn zoontje na een kwartier al in de steek. bingo... nooit weer gezien. gepraat dat ik hem uit heb gelegd dat het komt dat de jongen een beetje anders is naar een andere school gaat maar dat het niet erg is als iemand anders is."
Volgens mij heeft dit gedrag weinig te maken met een handicap, maar is dit veel voorkomend gedrag door mensen uit alle categorieën. Ik heb ook wel eens niet voor mezelf gekozen om een ander te behagen dat uiteraard verdrietig afliep voor mij. Ik zou in dit geval zoontje niet leren dat dit komt door achterstand van tegenpartij, maar dat dit een consequentie is van zijn eigen keuze.
Sowieso is het heel belangrijk je kind te leren over grenzen en consequenties nu het nog kan. Als hij dadelijk tiener is, heb jij als ouder weinig meer te sturen, de basis hoort hier gelegd te zijn/worden. Het is onze taak als ouders om straks volwassenen af te leveren die functioneren in de maatschappij, niet om het onze kinderen zoveel mogelijk naar de zin te maken.
De relatie tussen je man en je kind is niet jouw verantwoordelijkheid. Dat moet je man zelf doen en als hij niet weet hoe dan moet hij hulp inschakelen. Het is niet eerlijk dat dat ook nog op jouw bordje ligt.
