Brutale en bijdehante 4 jarig
Mijn zoontje van 4,5 is soms erg brutaal en bijdehand.
Voorbeeldjes:
Ik vraag hem of hij voor het ontbijt een schoon smeermes wil pakken.
Hij zegt: Dat moet jij doen, jullie zijn toch de vader en moeder.
Ik zeg: Je mag voor het eten geen koekje, we gaan zo avond eten.
Hij zegt: Dan hoef je ook mijn moeder niet te zijn.
Vervolgens loopt hij weg en heeft serieus plannen om weg te lopen. Het is dat er een hek om het huis zit, anders was hij al weg geweest.
Ik weet nog goed dat hij twee was en we in het bos liepen en hij out of the blue zei: ik hoef jullie niet als papa en mama ik ga een andere papa en mama zoeken.
We wisten niet wat we hoorden en hoe te reageren dus zeiden als grapje, nou daar staat een moeder, ga maar vragen.
En wat denk je? ja hoor hij loopt er op af en gaat serieus vragen of hij met die mevrouw mee mag. Gelukig was hij toen pas twee en verstond de mevrouw hem niet goed. Maar er zijn telkens dat soort dingetjes dat ik denk: Dit kind doet uitspraken voor zijn leeftijd die niet bij hem passen. en HOE komt hij er op!
Hij komt uit een sociaal gezin hij groeit min of meer op als enig kind. Zijn zus is 20 en is eigenlijk nooit thuis. Hij krijgt alle aandacht en we zijn een ondernemend gezin. Dus televisie en dergelijke worden hier amper gekeken.
Ik vraag me echt af waar dit soort uitspraken vandaan komen.
Wie herkent dit en weet waar dit fout gaat of mogelijk fout zou kunnen gaan?
Hij praat zelfs al over wonen "in z'n uppie".
Alvast bedankt!
Groetjes van een bezorgde moeder
Chru
Heb je het idee dat hij daarmee ook chanteert, dat dat zijn bedoeling is? Of zou het niet verder gaan dan boosheid?
Hoe jullie ermee omgaan is denk ik belangrijker dan hoe het komt.
Lees eens een boek
Chru je zou er goed aan doen eens wat kinderboeken te lezen. Jip en Janneke bijvoorbeeld. Of Karslon van het dak. Floddertje is ook een leuke.
Of neem 30 seconden voor deze
https://youtu.be/aSaDmHVVppI
Wat je beschrijft is volstrekt normaal gedrag. Het hoort bij kinderen.
In reactie op een twee jarige die zegt andere ouders te willen hoor je je als volwassene niet bevreesd af te vragen of ie dat serieus meent. Doe je dat wel, dan is er iets niet oké met jou. Je mist inlevingsvermogen in het kind.
Je kunt bijvoorbeeld wel zeggen dat je helemaal niet wil dat hij naar andere ouders gaat omdat je veel te veel van hem houdt. Dat is wat hij eigenlijk wil horen, al weet hij dat zelf nog niet zo goed.
haha
Je neemt hem veel te serieus. Ik denk wel dat je goed moet luisteren naar een kind, maar sommige dingen -zoals deze uitspraken enkele voorbeelden zijn- zijn gewoon om te lachen en dat is precies wat je moet doen. Hij is aan het uitproberen en misschien merkt hij ook dat jullie ínteressant' op bepaalde uitspraken reageren en doet hij het daarom al vaker.
Ik vind het overigens ook geen heel bijzondere uitspraken hoor. Dit is wat veel kinderen doen.
Jouw 20 jarige was dan vast een heel brave meid als je hier zo van opkijkt?
Het hem zelf laten doen
Je kind stelt vragen als "dat moet jij toch doen"
Ik zou dan zeggen: oke, doe maar 
Wegloopgedrag zou ik wel afkeuren
Niet vreemd
Ik kan me van mijzelf nog heel goed herinneren dat ik als vierjarige mijn koffertje aan het inpakken was om weg te lopen. Ik ging op zoek naar andere ouders. Verder dan de speeltuin ben ik niet gekomen. Mijn kind heeft het als vierjarige ook eens gedaan, bij de voordeur bedacht ze zich gelukkig al. Dit is voor kinderen heel normaal gedrag. Ze willen dan vooral graag even horen en voelen dat er van ze gehouden wordt en ze helemaal niet op zoek hoeven naar een andere vader en moeder.
Het is ook een worsteling met autonomie. Ergens wil hij al heel zelfstandig zijn, wellicht juist omdat hij dit van zijn zus ziet, maar hij wil ook gewoon graag dat er voor hem gezorgd wordt. Mijn kind zegt ook weleens dat ik toch de moeder ben, als ik het vraag om iets te doen. Kinderen zetten zich graag af in hun ontwikkeling naar zelfstandigheid, maar hebben wel gewoon behoefte aan geborgenheid.
Het gedrag van jouw zoon is in mijn ogen helemaal niet vreemd. Het is alleen wel belangrijk hoe je ermee omgaat. Neem het niet te serieus, ga niet denken dat hij niet van jullie houdt en laat op die momenten juist blijken dat je van hem houdt.
Erg "talig" voor zijn leeftijd?
Als hij letterlijk zo praat als je weergeeft, vind ik hem wel erg "wijs" voor zijn leeftijd. Dat kan hij echt zijn, misschien dat daar naar gekeken kan worden. Het kan ook zijn dat hij op de een of andere manier te "groot" moet zijn en te weinig aangeboden krijgt wat bij zijn leeftijd past. Ik gok dit nu, jij weet wat waar is.
Misschien kan her geen kwaad om hem juist wel eens vaker bij de televisie toe te laten en kleuterprogramma's aan te zetten.
Ondernemend klinkt goed, maar het kan ook té zijn. Hoeveel tijd heeft hij voor zichzelf, hoeveel móet hij?
Opmerkingen over stomme moeders, ouders inruilen en dergelijke horen er inderdaad bij.
