Bijna weg bij het spelen in het water...zo geschrokken

Dat is zeker schrikken!

En dus begrijp ik je reactie. Zeker omdat je vertelt ook al een dochter verloren te hebben. Wel viel me op dat je schrijft dat je zoontje helemaal niet in paniek was en zelfs niet hoefde te hoesten. Ik hoop maar dat hij door jullie reactie nu niet spontaan watervrees ontwikkelt. Ook denk ik dat de aanpak die je bedacht hebt een beetje heftig is. Naar mijn idee is het voldoende als je je jongste in de buurt van water gewoon consequent vleugeltjes aangeeft (dat hebben wij ook altijd gedaan, totdat ze in ieder geval 1 diploma hadden). Door zo continu naast hem te blijven staan denk ik dat je hem veel te veel vrijheid ontneemt. Maar ik denk ook dat zoiets vanzelf wel slijt.
Goed dat je even van je af hebt geschreven, maar probeer er niet in te blijven hangen. Zodat je je kinderen niet smoort in moederliefde en bescherming, maar ze begeleidt naar zelfstandigheid!

Zee en open water

Ik zou kleine kinderen nooit in zee of ander open water laten zonder dat ik ernaast sta. Veel mensen onderschatten wat de zee kan doen, zelfs als je je kind niet verder laat gaan dan met het water tot zijn knieën. Zo stond ik eens met mijn kleuter, godzijdank hand in hand, in ondiepe zee, toen er een enorme golf kwam uit het niets, en ik haar zo onderuit voelde schieten. Ik moest haar stevig vasthouden, anders was ze zo mee gespoeld. De stroming was zo sterk dat ik zelf amper kon blijven staan, en het emmertje dat ze vast had dreef 10 seconden later minstens 20 meter verder. Die hebben we dus niet meer terug gekregen.

Hartverzakking

Het besef dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Inderdaad. De ambulancebroeder die ik aan de lijn kreeg nadat mijn peuter in een stukje macaroni lag te stikken en niet meer ademde troostte mij: nieuwe moeder zeker.
Ik kan er nu om lachen, maar mijn hart stond stil.

van geleerd toch?

Mooi toch, spannende situatie, niks gebeurd en je hebt flink wat geleerd.
Ik vind het niet zo spannend om hier richtlijnen voor te formuleren, het handigste lijkt me als je eea aanpast aan betreffend kind. Over dit kind heb je wel wat geleerd nu.
Wat mijn zoon betreft, op die leeftijd, die was voor 90% betrouwbaar. Dat maakte dat ik nogal eens achterover ging leunen en die 10% vergat. En dan 'kreeg hij het weer 'ns in zijn bol' en deed hij dat wat hij normaal nooooit deed maar nu dus wel, leek sterker dan hemzelf.
Nu zijn kinderen natuurlijk nooit helemaal te voorspellen. (gelukkig maar anders zou er geen groei zijn)

ja....

Wat jij beschrijft heb ik een paar jaar geleden voor mijn ogen zien gebeuren: veel te kleine kinderen in een meertje, zonder zwembandjes waren daar aan het spelen. De kleinste van ongeveer 4 of 5 zag ik op een bepaald moment steeds kopje onder gaan. Ik zat nog te kijken, heb omstanders in het water aangeroepen (was zelf in kleding) die eigenlijk wat wazig reageerden en toen ik op het punt stond toch zelf het water in te gaan kwam er een man achter mij aan gelopen die rende, om zijn dochter eruit te halen. Toen hij zijn dochter eruit had gehaald; proestend, kreeg zijn zoon van ongeveer 8,9 een uitbrander...'JIJ zou toch op haar letten?"
De ouders zaten naar mijn idee ook veel te ver van het water af.

In jouw geval: ja, het is gebeurd, dat is toch een flinke schok. De maatregelen die je benoemt lijken me zeer terecht, nooit meer zonder bandjes en ja, open water voor die kleintjes... Ik heb het nooit gewaagd die van mij er alleen in te laten, maar ja, die was ook nergens bang voor. En ik wel...dus.

beetje relativeren

Je schrijft:
we zaten er met de neus bovenop en toch ging het mis.

Draai het om.
We zaten er met onze neus bovenop en daardoor ging het goed en konden we ingrijpen. Je had er vantevoren goed over nagedacht. Om die reden zat je er bovenop, je was dichtbij en je was op tijd.
Probeer het ook een beetje op die manier te bekijken. En dat je deze schrik nooit meer wil en andere maatregelen gaat nemen, ook heel begrijpelijk.
En dat je nu de schrik nog voelt, ook heel begrijpelijk en nu weer lekker voorwaarts en proberen los te laten.

Ik heb het een keer meegemaakt met baby van 9 maanden. Net verhuisd. Rare trapconstructie dat niet helemaal waterdicht was. We dachten dat het waterdicht was omdat we er zelf bovenaan de trap een constructie hadden gebouwd en die bleek te laag. We wisten niet dat dreumes al kon klimmen. We zaten ernaast en waren 1 sec te laat en grepen mis. Hij kukelde van bovenaan de trap naar beneden. En nu 10 jaar later, heel soms schiet het nog weleens door mijn hoofd: wat als......het niet goed was afgelopen. Klein traumaatje wel. Maar je moet ook weer verder en inderdaad je kinderen niet belasten met die angst. Want het gaat alleen maar erger worden de sloten waar ze figuurlijk in kunnen vallen.
Je hebt het gewoon goed gedaan.

Ook meegemaakt

We waren tikkertje aan het spelen met dochter van 2. Opeens liep ze de steiger op, man wilde haar pakken waarop dochter nóg harder ging rennen, struikelde en in het inktzwarte water van de haven verdween. Er was niets meer van haar te zien, het water was stil. Man sprong er meteen achteraan, kwam bovenop haar terecht, tilde haar op zodat ik haar uit het water kon hijsen- ze was inktzwart van het slijk en krijste als een speenvarken; het mooiste geluid ooit.
Voor dochter heeft het geen gevolgen gehad en ze is nooit bang voor water geworden. Ik heb wel nachtmerries gehouden tot beide kinderen hun zwemdiploma's hadden en ik ben heel veel met ze gaan zwemmen. In situaties met kades, steigers, boten ga ik nog altijd in een soort 'alert' stand. Maar ik heb erg mijn best gedaan dat niet te laten merken.
Ik begrijp je dus helemaal. Na een paar dagen zullen de scherpste kantjes er wel een beetje vanaf gaan. Wat iemand anders hierboven zei: je zat er bovenop, je hebt het goed gedaan. Breng je angst niet over op je kinderen.

zeker

Mijn kind viel in een gracht, 4 jaar. We konden kind redden. Het was heel traumatisch, vooral voor ons. Kind zelf was nog wel een tijdje bang op bruggetjes (waarvandaan de val was). Het is normaal en het slijt weer.
Sterkte!
Probeer je gevoel niet te veroordelen. Maar ook niet al teveel consequenties aan verbinden. Vertel het verhaal vaak, praat er nog meerdere keren met je man over, huil af en toe uit. En dan kom je er weer overheen.

nou

Nou ja eigenlijk vindt ik het een beetje vreemd dat je kinderen zonder diploma of drijfmiddelen in water laat spelen waarvan je weet dat het dieper wordt. Terwijl je dus zegt dat je extra voorzichtig met ze bent ivm het verlies van je dochtertje.

Mijn zoon kan zichzelf redden als hij in het water valt, hij heeft nog geen diploma maar als hij in het water valt kan hij wel naar de kant toe trappelen. Maar echt niet dat ik daarop vertrouw, in water speelt hij dus niet, of hij speelt met zwembandjes om zijn armen.

Dank allemaal

Hallo allemaal,

De afgelopen twee dagen heb ik al jullie reacties gelezen en het helpt me heel erg. Hoe naar ik het ook vind te lezen dat er bij jullie ook wel eens iets mis ging, gedeelde smart is echt halve. Kippenvel bij de verhalen van de kindjes die in de gracht/haven vielen, wat een angst. Ook de kritische noot van Dees is welkom: ook ik vind dat we de situatie niet goed ingeschat hebben. Maar ik probeer er inmiddels wel mee om te gaan zoals Guera en Bennikki zeggen: gelukkig zaten we er bovenop en konden we direct ingrijpen.
Ik heb al iets beter geslapen en makkelijk vind ik het nog steeds niet, er zijn een paar momenten per dag dat ik eraan denk en het gloeiend warm krijg. Het zal vast slijten en ondertussen nemen we maatregelen om te voorkomen dat het nog eens gebeurt.

Heel fijn dat ik het kon delen, dank daarvoor.

vlindertjes om

weet niet of iemand dit al gemeld heeft, maar je moet echt vlindertjes om doen!

Hier ook

Man en ik waren bij een afgezet ondiep watertje. De kinderen waren aan het pootje baden, eentje kwam steeds even de schelpen in het emmertje laten zien. Ik stond als een akela voor het strandje steeds mijn kinderen te tellen of ze er nog allemaal waren en schonk geen aandacht aan het kind met de schelpen omdat ik mijn ogen op het water wilde houden. Mijn man was leuk aan het spelen met de kinderen en ik voelde me een enorm stijve trut dat ik niet leuk kon doen en enkel aan het opletten was.
Mijn dochter stond in het water en letterlijk één tel later was ze weg. Ik ben met kleding en schoenen het water ingerend en ze dreef onder de waterspiegel met haar ogen wijd open. Ik heb haar omhoog getrokken, tegen me aangehouden tot ze iets zei als "Ja, ja, laat me maar los hoor."
Waarschijnlijk is ze in een kuil gestapt want het water was niet hoger dan mijn knieën. Ze vertelde dat de vissen boven haar ogen zwommen. Ze was niet gaan spartelen, was niet gaan zinken, ze lag zwevend in het water met haar ogen open. Doodeng.
Het leek of ze nergens last van had tot ze op zwemles ging en door het gat moest. Dat lukte helemaal niet, uiteindelijk heeft ze bijna drie jaar over haar A-diploma gedaan. Een zwemleraar heeft het gat op het droge gedaan en is met haar keer op keer hand in hand er door gestapt. Daarna meerdere keren samen doorheen gezwommen tot ze het alleen kon.
Nu is het een gezonde puber met een grote voorliefde voor water. En ik zit nog steeds aan de kant te tellen of ik al mijn kinderen heb.

Deja Vu

Mijn zoon was 9. Had een zwemdiploma, bijna 2. We zaten aan de oever van een meer in Frankrijk. Er was geen stroming, het water was niet koud. Hij was samen met een vriendje het meer al een paar keer overgezwommen (dat was een meter of 20)
Nét toen ik even wegdoezelde hoorde ik, ergens in de verte, mijn naam roepen.Ik kijk op en zie hem een paar meter van de kant zó onder water verdwijnen met een rare blik in zijn ogen. Er zaten een stuk of 6 volwassenen met hun neus bovenop, niemand had iets door.

Ik sprong in het water, met m'n knie recht op zo'n groot rotsblok en viste hem eruit. Lichte shock, verder oké.

Doodeng.
waarschijnlijk was hij mentaal even 'stuk' geweest, door welke oorzaak dan ook. Hij had geen kramp, er was verder niets aan de hand geweest. Zo snel kan het gaan. Cliché maar waar.