Bijna 7 en kan zich totaal niet alleen vermaken
Hallo allemaal!
Even een vraagje, of wellicht even een vraagje om geruststelling....
We hebben een zoon van bijna 7 en een dochter van 2.
Onze zoon is altijd een soort van anders geweest. Soms maakte ik me er zorgen over en soms kon ik het wel weer laten. Soms irriteerde ik me aan zijn gedrag en liet ik dat zelfs merken, soms kon ik ook dat weer laten.
Maar nu ik de ontwikkeling van onze dochter zie, denk ik steeds vaker "is dit normaal gedrag, is dit echt gewoon een karakter?"
Ik weet dat iedereen een eigen karakter heeft en de één meer introvert is en dan de ander extravert. Nou laat ik eerst maar eens mijn vraag stellen...
Mijn zoon kan dus echt helemaal niets alleen doen. In alles is hij afhankelijk van een ander om iets te doen/ durven, maar ook om tijdverdrijf te hebben.
Wanneer hij buiten met een buurtkindje aan het spelen is zal hij alles doen om haar dichtbij hem te houden. Hij kan intens verdrietig zijn als dat kindje even iets moet doen of even wilt spelen met zijn zusje want "dat gaat van hun tijd samen af" en weet hij niet wat hij dan moet doen. Hetzelfde geld voor als hij in de tuin is. Zijn jonger zusje moet dan mee. Hij is enerzijds dus bang/ angstig. Maar hij kan ook gewoon zichzelf niet vermaken. Als er geen kindjes in de buurt zijn om vermaakt door te worden (zo noem ik het maar) dwingt hij dit bij ons af. Echt soms op een niet al te prettige manier ook. Ik moet in de tuin zitten als hij buiten het hek wilt voetballen etc. Stel we komen in een andere buurt even en hij ziet daar bekende kinderen spelen wilt hij gelijk hun aandacht, maar kan echt niet afstemmen. Hij is gelijk verongelijkt als ze niet doen wat hij wilt (zeg maar, hij wordt niet vermaakt door hun) Ook wilt hij met iedereen altijd maar contact en is erg nieuwsgierig. Hij zal zo een gesprek aangaan met de buren of hun onderbreken in een gesprek. Ik denk alleen maar om contact te hebben en om dus vermaakt te worden. Hij komt ook altijd over als een betweterig en bemoeizuchtig ventje. Als vierjarige kan je daar nog mee weg komen maar merk nu dat ik het steeds irritanter begin te vinden. Hij wilt vaak het hoogste woord en de meeste aandacht.
Hij zal ook nooit alleen op zijn kamer spelen.
Op school en de naschoolse gaat het wel ok. Daar is het druk en altijd wel iemand natuurlijk.
Iemand tips, herkenning?
Verbeelding
Je zoon weet zich met zichzelf geen raad (en weet hij niet wat hij dan moet doen.). Hij weet zich geen houding te geven want hij heeft geen gevoel voor hierarchie ( betweterig en bemoeizuchtig) en hij kan niet samen spelen (maar kan echt niet afstemmen).
Dat klinkt als een jongetje dat veel meer uitleg en voorspelbaarheid nodig heeft dan een gemiddeld kind. Maar ook als een jongetje dat graag wil leren en er graag bij wil horen.
Ik snap dat het je irriteert want het doet vooral een groot beroep op jou om hem te steunen in het wel raad leren met zijn tijd, het alleen geleid omgaan met anderen want dat kan nog een hele tijd duren en veel uitleg vragen en bescherming tegen de irritatie van alle anderen want reken maar dat niet alleen jou negativiteit op hem neerdaalt.
Ik zou met hem naar de huisarts gaan en een verwijzing vragen naar een kinderpsychiater en vooral jezelf goed scholen op dit gebied.
Ik herken het gedrag. Mijn zoon liet dat ook zien. Hij heeft het syndroom van Asperger. Maar het is natuurlijk vooruitlopen. Laat dat maar over aan een liefst particuliere kinderpschiater.
Bijzonder
Dat het op school en de naschoolse opvang wel goed gaat. Heb je er daar wel eens over gesproken? En herkenden ze daar niet wat jij beschrijft?
Het verschil
Het heeft zeker zin om op school te vragen hoe het gaat. En hoe het gaat samen met andere kinderen. n.b. mijn zoon werd nogal gepest. Maar verder viel school aanvankelijk niets op.
De gang van zaken op school is meestal veel voorspelbaarder, duidelijker wat er van je verwacht wordt. Ook al kan het veel aanpassing vragen dat veel energie kost dat thuis niet meer vol te houden is.
School
Ik heb inderdaad meerdere keren gevraagd hoe het nou gaat op school en vooral op het gebied van sociale vaardigheden en de behoefte aan aandacht. School geeft aan geen opvallendheden te zien. Hij heeft genoeg kindjes om mee te spelen en 1 vast vriendinnetje. Niet echt een jongen jongen, kiest vooral voor meisjesspel. Op school is hij een braaf en leergierig ventje. Op school wordt hij natuurlijk ook de hele dag vermaakt en wordt zijn tijd ingevuld. Thuis is dit minder en dan lijkt hij dus geen raad.
En je man?
Ik lees dat jij je aan het gedrag van je zoon irriteert, maar zijn er meer mensen die hem een "betweterig en bemoeizuchtig ventje" vinden? Irriteert hij zijn vader ook bijvoorbeeld?
Op school vinden de leerkrachten hem braaf, leergierig en zien geen opvallende dingen. Persoonlijk vind ik een directe gang naar een kinderpsychiater voor nu best groot. Misschien vraagt hij juist veel aandacht van jou omdat hij feilloos aanvoelt dat hij je erg irriteert. Ik lees veel frustratie en irritatie. Nou kunnen jongetjes van 7 behoorlijk irritant zijn maar om die massaal naar de psychiater te verwijzen lijkt me ook weer niet nodig. Kan jij je wat meer ontspannen opstellen naar hem, trots op hem zijn als hij wel 5 minuten iets alleen doet, of jou iets leuks komt vertellen?
Verwacht je iets van hem wat gewoon nog teveel gevraagd is? Vergelijken met een zusje van 2 jaar is geen vergelijking.
Wat vinden moeders van klasgenootjes van hem als hij daar thuis speelt?
Je zoon klinkt als een slim, behulpzaam en leergierig mannetje. Dat klinkt veel gezelliger dan "betweterig en bemoeizuchtig". Positief benaderen, al is dat niet altijd makkelijk, zal hem sowieso wat meer zelfvertrouwen geven. Hij is een nog wat onzeker jongetje van 7 jaar.
Wil40
Ik denk wel dat je daar een punt heb. Wat betreft mijn man, die herkent de irritaties. Maar het is ook een soort opstapeling. Hij kan ontzettend brutaal en fel en schreeuwerig uit de hoek komen. Echt niet fijn soms. Dit zal hij nooit op school laten zien of bij het spelen bij een klassenvriendje. Wel als een vriendje hier thuis komt spelen. Dan ziet dat kindje onze zoon van een hele andere kant zeg maar 
Wij reageren ook niet altijd adequaat. Ik kan na zulk gedrag gaan 'preken'.
Lastig af en toe hoor....
Preken.
Ook dat herken ik. We willen uitleggen, het gedrag veranderen en praten maar door tegen zo'n manneke. Eigenlijk teveel informatie voor een 7 jarige, hij kan dat nog helemaal niet begrijpen, het is onduidelijk.
Het kan zeker lastig zijn. Misschien kan je wel eens praten met je huisarts of iemand anders die je vertrouwt, familie of vriendin? Een kind opvoeden is ook moeilijk, er is geen gebruiksaanwijzing.
Geduld, heel veel geduld, daar kan je veel mee bereiken. Hij laat zijn moeilijke kant thuis zien en niet op school of bij anderen. Dat betekent ook, naar mijn idee, dat hij dol is op zijn ouders, zich veilig voelt, maar misschien niet altijd begrepen. En altijd adequaat reageren, altijd consequent zijn is ook moeilijk. Is mij ook niet gelukt. 
Je hoeft niet alles 100% goed te doen, dat lukt niemand. Wat positieve aandacht, samen wat leuks doen, ook eens apart van zijn zusje, gezelligheid en niet te lang blijven hangen in zijn nukkige kant, kan echt wonderen doen. Een 7 jarige vindt het leuk als zijn ouders trots op hem zijn, het is geen opzet, hij kan nog niet anders dan op een negatieve manier tóch aandacht vragen. Aan jou om hem te leren dat op een positievere manier te doen.
En weet je, die vriendjes hebben ook een andere kant, nobody is perfect.
