Bij moeder in bed slapen
Mijn (pleeg-) dochter slaapt de meeste nachten nog bij mij in bed.
Ze is 11 jaar.
Ze is bij mij komen wonen toen ze 6 was en zal voor altijd blijven.
Het is een meisje met een reactieve hechtingsstoornis en PTSS waarvoor zij enkele jaren therapie heeft gehad.
In het begin lag ze letterlijk op mij, aan mij vast. In stapjes zijn we steeds meer naar haar eigen bed gegaan. Inmiddels mag ze na middernacht komen (en wanneer ze erg moe is slaapt ze de hele nacht in haar eigen bed door)
Ze ligt dan naast mij aan haar eigen kant, een enkele keer aan mij vast.
De voogd en gedragswetenschapper vinden dit een teken dat ze niet genoeg ontwikkeling doormaakt. Ik zie echter waar ze vandaan is gekomen (en dus ook hoe ze zich heeft ontwikkeld in de loop der jaren)
Maar nu vraag ik mij af, is het werkelijk zo erg afwijkend?
Zijn er ook ouders waarvan de kinderen geen stoornis hebben en die 's nachts ook nog met enige regelmaat bij hun ouders in bed kruipen?
Mijn zoon is 10 jaar. Niets mee aan de hand en als hij 's nachts wakker wordt kruipt hij ook vaak tussen ons in.
Hij doet dat heel stilletjes. Vaak merk ik dan pas 's morgens dat hij er ook ligt.
Mijn oudste zoon. Ook niks mee aan de hand ging vroeger als hij niet kon slapen 's avonds op de plek van zijn vader liggen. Als die dan zelf ging slapen maakte hij hem een beetje wakker en liep dan met hem weer naar zijn kamer. Hij sliep dan weer gewoon verder in zijn eigen bed. Als mijn man er niet was bleef hij meestal gewoon liggen. Ik denk dat dat zo rond zijn 13e opeens over was. Hij heeft nu alweer jaren niet meer in ons bed gelegen
De middelste 2 daarentegen hebben het nooit gedaan. Zelfs niet toen ze nog heel klein waren.
Stoornis of geen stoornis
Als een kind angstig is en het zich bij jou veilig voelt in een kwetsbare situatie, als het slaapt, dan kom je daaraan tegemoet. Zolang het nodig is. De meeste kinderen slapen in hun eigen bed tegen de tijd dat ze 18 zijn.
Hun angst serieus nemen en ze zich veilig laten voelen kan juist helpen om zich verder goed te ontwikkelen.
Het alternatief? Haar dwingen steeds meer afstand van jou te nemen? Jaagt dat niet juist de angst aan? Angst betekent ook een gevoel van gebrek aan controle.
Hopelijk heeft ze wel een goede psychiater want soms is het nodig om de angst te bestrijden met cognitieve therapie en zonodig medicatie.
Medicatie
Ze heeft therapie gehad en slikt de laagste dosis Risperidon.
(Ook daar is commentaar op van voogd en gedragswetenschapper)
Wanneer ze bij mij komt slaapt ze gewoon verder...en ik inmiddels ook.
Ik zie er ook niet zo'n probleem in en verwacht ook dat het op gegeven moment vanzelf over zal gaan. Misschien wat later dan bij de meeste kinderen, maar wat nodig is is nodig.
Hier ook
Onze twee geadopteerde kinderen zijn 10 en 12 en hebben beiden ook jarenlang ‘s avonds en ‘s nachts onze nabijheid nodig gehad. Varieerde van in het grote bed in slaap vallen en daarna verder slapen in je eigen bed tot aan de hele nacht op een matrasje naast ons bed liggen. Bij ons in bed slapen eigenlijk niet, dan slaap ik nauwelijks en dat trek ik echt niet.
Wij zijn op enig moment wel gaan begrenzen omdat de kinderen onderling jaloers op elkaar werden en ‘bij papa en mama slapen’ gingen zien als reden voor een soort van strijd. Met beide kinderen gezocht naar wat hen een veilig gevoel geeft ‘s avonds in het donker.
De jongste heeft toen bedacht dat ze graag muziek wil luisteren en zich dan fijn kan voelen in haar eigen bed. Dus die luistert nu een jaartje ofzo bij het slapengaan slaapmuziek die een uurtje of 3 aanstaat en dan vanzelf weer stopt. De oudste valt nog steeds regelmatig in ons bed in slaap maar gaat tegenwoordig eigenlijk altijd terug naar zn eigen bed als wij naar bed gaan.
Ik zou in jouw geval mijn eigen grenzen goed bewaken en verder zo sensitief mogelijk omgaan met de behoefte van je pleegdochter. Als jij het niet vervelend vindt om haar elke nacht bij je in bed te hebben, en zij vindt het blijkbaar erg fijn (of heeft het misschien zelfs nodig) dan is er toch geen enkel probleem?
Om ‘gedoe’ met hulpverleners te voorkomen kun je met dochter afspreken dat ze eenmalig een paar nachtjes in haar eigen bed gaat slapen (desnoods met jou op matras ernaast). Je kunt dan vervolgens zonder te hoeven liegen aangeven dat kind goed in staat is om in haar eigen bed te liggen ‘s nachts. Dat jullie de keuze maken om dat niet te doen maar lekker samen te slapen hoeven ze dan niet te weten toch?
Laat lekker
Probeer er ook gewoon van te genieten, is ook lekker knus en gezellig toch?
Mijn evenwichtige gezonde dochter vond het ook lang heel fijn bij ons in bed te liggen.
Gewoon laten hoor!
En niet te veel over delen. Goed idee om het 'alleen slapen' te oefenen en dan kun je daar op vragen mee schermen. En de rest gaat ze niks aan.
Laten
Ze zoekt haar veiligheid en een goede nachtrust is belangrijk. Ze vindt bij jou wat ze nodig heeft; laat je niets wijsmaken en luister naar je ouderhart.
Dank
Dank voor jullie reacties.
Instanties hebben vaak de neiging te kijken naar wat er nog niet goed gaat waar ik juist kijk naar hoe enorm ze gegroeid is.
Ik wil wel dat ze in haar eigen bed begint. Ik heb ook even tijd alleen nodig en de rust en ruimte om zelf goed te kunnen slapen. Verder is het voor mij geen punt.
Zolang ze het nodig heeft wil ik haar de veiligheid kunnen bieden.
En ik denk dat het moment dat ze in haar eigen bed blijft vanzelf komt.
Prima toch
als je wil dat ze in haar eigen bed begint.
Maakt allemaal niet zo uit, zou fijn zijn als je er minder zwaar aan tilt. Het is niet negatief als ze bij je komt liggen, fijn juist en gezellig.
Mijn dochter komt al jaren niet meer en soms mis ik dat wel! Heb er fijne herinneringen aan.
Probeer van hv te krijgen wat je goed kunt gebruiken, en neem ze verder niet te serieus. Het zijn meestal maar mensen met beperkte blikken.
(niet erg, maar ze doen alsof ze Het Allemaal Precies Weten en dat is natuurlijk verre van waar.
Laat het maar gewoon.
En nee, kinderen blijven nooit bij je liggen, ze gaan altijd uit zichzelf apart liggen op een bepaald moment. Kan zijn dat dat moment bij dit meisje wat later ligt dan gemiddeld gezien haar
problematiek. Maar vooral van genieten en het gezellig en knus maken samen! Laat het niet, door hv, klein maken tot een leerpunt!
beer
Slaapt ze op haar eigen kamer in een klein of groot bed, dit kan ook wel een verschil zijn vooral als ze ( mogelijk ) bang is.
Heb je wel eens geprobeerd om haar te laten slapen in een groot bed met een grote knuffel naast zich?
Misschien kan dit helpen dat je je zelf laat vervangen bij het meisje door een grote knuffel waar ze tegen aan kan kruipen arm om heen slaan etc, misschien voelt ze zich dan minder alleen.
Of probeer haar eens alleen in een slaapzak te laten slapen, misschien kan dit ook wel helpen dat ze het gevoel heeft dat ze veilig en geborgen ligt en niemand bij haar kan komen en aanraken etc.
