Angst voor het idee dat er na de dood niets meer is
Mijn 12 jarige zoon wordt al maanden, zonder dat hij het kan verklaren, regelmatig heel verdrietig. Met name als hij veel tijd heeft om na te denken en geen afleiding heeft. Sinds een week kan hij aangeven waar zijn verdriet vandaan komt en wel van zijn angst voor de dood en dan met name het idee dat er na de dood niets meer is. Hij geniet volop van het leven en kan niet accepteren dat er opeens niets meer zou zijn. Wij hebben het er o.a. over gehad dat er ook mensen zijn die denken dat wij weer in een volgend leven terugkeren. Dat kan hem niet troosten omdat hij ervan overtuigd is dat de mensheid uiteindelijk ten onder gaat en het dus sowieso een keer echt ophoudt. Wat kan ik doen om deze angst weg te nemen?
Niks
Vervelend al die ingewikkelde gevoelens. Dochter van 12 heeft ook veel last van weltschmerz en dan met name over de oneeijkheid van mensen.
Anyway ik erken haar gevoel. Ik zeg dat ik het vervelend vind voor haar dat ze zich zo voelt. Ik troost en knuffel. Verder niet. Vaak is erkennen voldoende. Je kunt ook uitleggen dat deze gevoelens bij de leeftijd horen en de hormonen etc.
Als hij door de gevoelens belemmerd wordt en daardoor bepaalde dingen niet meer doet dan wellicht hulp zieke. Maar vooralsnog lijkt het me gewoon bij puberteit horen.
Vragen
"Hoe voelde je je in de Tweede Wereldoorlog? In de Middeleeuwen? In de tijd van Jezus?" Als het goed is voelde je niks, want je was er niet. Was dat erg? Leed je daar onder?
Katrien
Je zoon heeft gelijk. Misschien moet hij een leuke religie uitzoeken die hem eeuwig leven belooft. Zo lossen we dat probleem al duizenden jaren op...
Lezen
Gebroeders Leeuwenhart, van Astrid Lindgren.
en verder
erkennen. Er gewoon over doen. Niemand die het weet, tenslotte. En daarom is het juist zo belangrijk om NU te leven.
afleiden dus
"Mijn 12 jarige zoon wordt al maanden, zonder dat hij het kan verklaren, regelmatig heel verdrietig. Met name als hij veel tijd heeft om na te denken en geen afleiding heeft."
Je kan die gevoelens erkennen, nog eens extra knuffelen, maar als dat onvoldoende helpt is de enige oplossing (behalve inderdaad bekering) dus kennelijk afleiding. Even botter gesteld dan ik het bedoel: hij praat/denkt zichzelf de put in, hij moet ook leren hoe hij zichzelf weer uit die put krijgt. Misschien moet hij een paar leuke stripboeken gaan lezen ofzo. Of een gezellig muziekje opzetten - geen idee wat voor je zoon werkt.
Groeten,
Temet
