advies gevraagd
Vanaf de geboorte van mijn tweeling in 2007 is er een hoop gebeurd. Toen zij drie maanden waren is mijn vader overleden, en binnen een jaar kreeg ikzelf de diagnose ms. Mijn zoon bleek pdd-nos met een verlaagd iq te hebben net als zijn vader. Na dik vijf jaar knokken en hulp zoeken zijn vader en ik uit elkaar gegaan. Het klinkt raar maar mede voor mijn zoon. Het gaat goed met de kinderen en ook op school gaan ze geweldig, maar op de een of andere manier lijken ze niet om mij te geven. Begrijpelijk na jaren werken en mezelf staande houden met een 32-urige baan, een huishouden waar je volledig voor op moest draaien en alle afspraken voor de hulpverlening. Geen tijd voor de kinderen en heel veel moeheid vanuit de ms in deze drukke periode. Waardoor ook opnames in het ziekenhuis en meerdere kuren.
Inmiddels afgekeurd helaas, en volledig de zorg voor de kinderen, maar op de een of andere manier kunnen ze mij alleen als die mama zien die altijd moe is en dus streng of knorrig. Alhoewel ze zeggen dat mama veel aardiger is nu. Ze kroelen met iedereen behalve met mij, en eigenlijk komen ze alleen bij mij als ze ergens toestemming voor willen.
Dit is een issue wat mij enorm dwars zit, en eigenlijl ontzettend zeer doet omdat ik natuurlijk ontzettend veel om ze geef. De eerste twee levensjaren van hen zijn voor mij zo een achtbaan van emoties geweest dat ik mij er ook heel weinig van kan herinneren.
Ook heb ik een dochter van 13 waar de band wel enorm hecht mee is.
Ik hoop oprecht dat ik geen veroordelingen krijg op dit forum, en hoop op fijne reacties waar ik mee aan de slag kan. Alvast bedankt!
Jeetje
dat is niet niks, wat jij te verstouwen hebt gekregen! Dus allereerst wil ik je sterkte wensen.
Ik herken het met mijn oudste, pddnos, adhd, en ook een laag iq. Hij is inmiddels 15 en mijn man blijft me vertellen dat zijn geklier juist betekent dat hij wél veel van me houdt maar ik denk wel eens dat hij dan ook wel minder van me mag houden 
. Tuurlijk doet het pijn als er niet met je geknuffeld wordt, als je niet als 'die' moeder gezien wordt. Maar misschien kun jij ook iets vinden waaruit blijkt dat je kinderen heus wel van je houden, maar misschien een andere manier van uiten hebben. Wellicht dat een buitenstaander het makkelijker ziet dan jij...?
Verder kan ik je helaas niet veel advies geven, maar zoals gezegd, ik wens je sterkte en wijsheid!
overleefstand
Schuldig voelen helpt niet, je kan niet anders dan roeien met de riemen die je hebt. Je hebt heel lang op de overleefstand gestaan. Misschien kan je die modus wat omzetten in meer genieten van het samen zijn. Ken je Twister? Leuk spelletje dat uitnodigt om te stoeien. Of samen op de bank tegen elkaar aanliggen filmpje kijken of voorlezen. Er zijn vast nog wel wat dingen te bedenken om het lichamelijke contact wat beter/vanzelfsprekender te maken.
En liefde kan je niet afdwingen, cadeau's geven om je liefde te laten zien helpt niet. Wel een knuffel en een compliment.
Trouwens, niet elk kind is even knuffelig hoor, en ook de pdd nos zal een grote rol meespelen in het contact.
Dat je kind minder lichamelijk is wil ook niet zeggen dat hij niet van je houdt. Dat iemand niet huilt wil toch ook niet zeggen dat hij geen verdriet heeft? Ik hoop dat je het wat beter leert te relativeren en kan genieten dat nu alles 'loopt'.
pddnos
Kan ook zijn dat het vanuit pddnos lastig is gevoelens te uiten. (weet niet hoe dat bij je andere kind is)
Kan zijn dat uitingen zoals 'kroelen' puur sociaal wenselijk gedrag is, en eigenlijk niet fijn voor hen. Bij jou kunnen/mogen ze meer zichzelf zijn dus hoeven dat soort dingen niet! Je bent gewoon veilig!
Daarbij kun je natuurlijk gewoon besluiten de relatie vanaf vandaag wel beter te laten zijn, leuker met ze om te gaan. (vanuit je zelf dus, zonder verwachtingen naar hen)
zelfvertrouwen
Je geeft aan dat je hoopt dat je geen veroordelingen krijgt op dit forum. Van mij zal je dat zeker niet krijgen. Wat je beschrijft is enorm, wat heb jij veel meegemaakt en het heeft jarenlang aangehouden.
Dus nee, van mij geen veroordeling, maar misschien wel van jezelf? En zie je het gedrag van je kinderen als een bevestiging dat je geen leuke/lieve/goede moeder bent? Ik weet niet of het klopt wat ik zeg, maar dat lees ik uit je verhaal.
Ik kan me voorstellen dat je veel verdriet en verlies hebt gemaakt, het verlies van je vader, je huwelijk, je echtgenoot en je gezondheid. Dit is veel om te verwerken terwijl je ook nog werkt, 3 kinderen hebt en het huishouden moet doen. Ik weet niet of je hier alleen uit komt, ik denk dat het verstandig is om met iemand te praten. Niet omdat ik denk dat je zwak bent of niet bekwaam, maar omdat je zoveel hebt meegemaakt. Als je een tip wilt van mij: probeer het los te laten. Hoe krampachtiger je probeert aan je zoon te trekken, hoe meer hij zich terugtrekt. Neem een stap terug en bekijk het op een afstand. Kijk wat hij nodig heeft. En een andere tip: zorg goed voor jezelf. Verwen jezelf een keertje, zorg dat je energie krijgt.
Ik weet niet of je wat aan deze tips hebt. Ik wens je in ieder geval veel sterkte, succes en kracht.
haptotherapie
Mijn kinderen, met autisme, knuffelen niet spontaan. Daar heb ik wel behoefte aan. Toen het heel slecht ging met mijn zoon kon hij mij ook echt niet meer knuffelen. Gelukkig is dat met haptotherapie helemaal goed gekomen. Als er hier iemand thuis behoefte heeft aan een knuffel dan vragen we er om, het kan niet spontaan, dat zou mijn kinderen overvallen en dan reageren ze als door een wesp gestoken. Maar als ik er om vraag krijg ik altijd een knuffel, even geduld en dan is het wel fijn.
Verder zeggen ze wel vaak dat ze van mij houden. Misschien omdat ik dat zelf ook vaak zeg.
Ik zou die dingen toch niet zo snel persoonlijk opnemen. Vaak is het een communicatiedingetje of iets heel praktisch. Met Freud kom je bij autisme niet zo ver.
routine
Kinderen met autisme leven ook sterk op routine. Als ze jaren weinig kroelcontact met jou hebben gehad kun je ze dat beter weer aanleren door het bijvoorbeeld op vaste tijden rustig aan te bieden en vol te houden. Nee, dan niet, maar blijf het aanbieden.
Ze weten vaak gewoon niet wat je nog meer in huis hebt. Tot je het laat zien of vertelt.
