"Aan pijnlijke dingen denken"
Beste allemaal,
onze dochter van 6,5 is een heel open, vrolijk, energiek meisje. Eigenlijk gaat het heel goed met haar, zowel op school als sociaal. Er is echter iets dat ze regelmatig tegen me zegt waarvan ik niet zo goed weet hoe ik ermee om moet gaan.
Ze geeft aan dat ze af en toe "aan pijnlijke dingen moet denken". Als ik vraag wat ze bedoelt komt ze met voorbeelden van dingen die ze heeft gezien of meegemaakt, zoals haar grote broer die van zijn fiets viel en gehecht moest worden, of een scène in een film waarbij iemand zijn been breekt oid. Ze zegt dat ze dit zo'n drie keer per dag heeft. (Ik merk hier niets van trouwens). Ze wil van mij weten wat ze hiermee moet doen. Ik heb haar voorgesteld dat ze aan iets leuks moet denken, maar dit lukt haar niet goed. Heeft iemand andere tips, of misschien een oefening waardoor ze wel haar gedachten kan verzetten?
(De reden dat ik het nu serieus op wil pakken is, dat ze wel een beetje de neiging heeft wat obsessief met dingen om te gaan, en ik haar nu vast wat manieren wil leren die ze kan gebruiken om dit soort dingen af te remmen)
Alvast bedankt!
Anne
Dwang
http://www.mammabieb.nl/dag-roze-olifant/
Misschien is het handig om je eens in ' dwang' te verdiepen. De kinder- en jeugdpsychiater Menno Oosterhoff heeft daar een website voor opgericht. Er staan veel ervaringsverhalen op. Waaronder, via een link, deze.
Met een reactie van Menno Oosterhoff.
" Dit soort indringende gedachten kunnen helaas soms erg hardnekkig zijn. Het beste is er geen aandacht aan te schenken of om ze allemaal uit te vergroten en dat op te nemen en af te luisteren tot ze hun obsessieve lading hebben verloren. Maar dat is nog niet zo makkelijk"
dwang
Hoi AnneJ,
dankjewel voor je reactie. Ik ga me er eens meer in verdiepen. Gelukkig heeft mijn dochter geen last van dwanghandelingen, het zijn meer gewoon die "nare" gedachten die ze krijgt en die ze dan moeilijk kan stoppen. Ik merk aan mezelf dat ik had gehoopt dat ik heel veel reacties zou krijgen die zeiden dat dit heel normaal is en vaak voorkomt bij deze leeftijd, maar misschien is dat wel niet zo 
.
Hoe dan ook, ik ga me erin verdiepen en ga met haar oefenen hoe ze de gedachten het beste kan negeren. Jong geleerd is oud gedaan.....
Google eens naar matrixdenken
Je zou met haar naar coach kunnen gaan die matrixdenken toepast. Dan leert je dochter over haar hoofd te praten, haar hoofd eventueel te tekenen, welke gedachten/herinneringen heeft ze.
En daarna helpt de coach om haar hoofd symbolisch opnieuw in te richten. Dan kan ze zelf bedenken hoe ze dat wil doen, bijvoorbeeld kamers in haar hoofd, of kastjes. En dan ruimt ze alles netjes op, zodat die gedachten niet meer rondgaan in haar hoofd.
Mijn zoon heeft zoiets gedaan toen hij 7 jaar was. Hij heeft symbolisch ook herinneringen weggegooid (met een vuurspuit .....) want die wilde hij niet meer hebben. Leuke herinneringen zijn toen opgeborgen zodat hij ze kan bekijken als hij dat wil. Hij beschreef bepaalde gebeurtenissen die als een stuiterbal telkens voorbij kwamen.
Hij had aan twee sessies voldoende.
Matrixmethode bedoelde ik
http://www.teaching4u.nl/paginas/matrix.htm
Op youtube vind je ook voorbeelden.
Juist niet te zwaar maken
Ik zou het juist niet te zwaar maken. Iedereen heeft wel eens negatieve gedachten of denkt aan vervelende dingen. Juist als je die probeert weg te duwen komen ze harder terug. Ook de suggestie dat ze aan iets leuks moet denken, geeft de boodschap dat je niet aan pijnlijke dingen mag denken.
Mijn kinderen hebben ook wel eens last van negatieve gedachten of plaatjes ( van vervelende gebeurtenissen) die zich opdringen. Ik leg dan altijd uit dat het wegduwen daarvan averechts werkt. Een leuk voorbeeld is het onderzoek waarbij onderzoekers mensen vroegen om niet aan een witte beer te denken, juist die mensen denken steeds aan een witte beer. Ik geef dat altijd als voorbeeld en leg uit dat ze de negatieve gedachten er gewoon even mogen laten zijn, dan dooft het vervelende gevoel wat het oproept vanzelf uit.
Psycholoog
Wees steeds optimistisch tegenover haar en vraag raad aan een psycholoog. Dat kan zeker geen kwaad, het is niet omdat je naar zo een psycholoog gaat dat je kind dan gek is. Deze mensen weten de juiste raad, ze zijn tenslotte specialist in dit soort dingen.
