Waarom perse zin willen doorduwen?
Zoon is drie en heeft best een moeilijke tijd achter de rug (niets bijzonders, voor oeuters dan). Hij uit dat in dwarse peuterbuien, hij moet perse door de achterdeur als ik de voordeur kies (of andersom) dat soort dingen. Hij wil perse de boel commanderen, en wordt heel boos als het niet op zijn manier gaat.
Is dit op deze leeftijd nog gewoon peutergedrag (bijna vier) of iets anders en wat moet ik ermee begalve negeren en voet bij stuk houden?
Goeie vraag
Ik hoop maar dat het normaal gedrag is, want mijn dochter (nu 6 weken 4) heeft er ook een handje van. Als ik een conflict voel aankomen probeer ik het te voorkomen, maar meer dan eens blijk ik iets he-le-maal fout gedaan te hebben zonder dat ik dat wist, en is het ook niet meer terug te draaien. Dan schakel ik maar over op de "stel je niet zo aan"-stand.
Mijn grote vraag is eigenlijk of ze gewoon rechtstreeks van de peuterpuberteit naar de gewone puberteit gaat, of dat we nog een "interbellum" krijgen, zoals iemand het hier laatst zo mooi noemde.
Overigens heeft mijn dochter dit gedrag niet omdat ze een moeilijke tijd achter de rug heeft. Ze is gewoon altijd al een driftkop geweest. Ik heb het eigenlijk nooit als iets zorgwekkends gezien, wel als lastig. Maar we kregen ook geen klachten van het kdv (of nu dan van school) dus kennelijk deed ze daad niks afwijkends.
Groeten, (en sterkte ermee)
Temet
Volgens mij
is dit de periode dat ze erkenning van hun gevoelens zoeken. Vaak hun gevoelens benoemen hielp hier enorm rond die leeftijd. Zo van "ik zie dat je boos bent omdat..., en ik snap best dat je boos bent", etc..
Op die leeftijd is het heel frustrerend dat ze steeds moeten doen wat wij willen 
Ik koos er ook bewust voor om niet gelijk nee te zeggen tegen dingen, maar me eerst afvragen of het nou echt zo erg is. Zo van door de achterdeur, nou goed, dan doe we de achterdeur. Geen jas? Ok, dan geen jas. Zo geef je ze ook een beetje controle op hun leven, en dat maakt de echte strijdpunten (zoals midden op de weg willen lopen, broertje meppen, etc) makkelijker.
Over deze heb ik nagedacht 
Wat ik heb begrepen gaat deze fase over verkennen van eigen ik en eigen wil. En dat de volgende tips zouden helpen:
- probeer regelmatig met kind te spelen waarbij hij leidt en jij volgt. Dus geen suggesties doen voor die blokkentoren of wat te doen met de bal. Mits binnen de regels van t huis natuurlijk. Hier mogen ze bv binnen alleen rollen met de bal
- keuzes geven. Je kunt mijn kind bij prachtig weer tegenkomen op kaplaarzen, heel gezellig
- aankondigen en dan zelf laten aanvullen. Als je vier keer hebt gezegd dat we zo naar oma gaan en de vijfde keer vraagt wat we pol alweer gingen doen en kan juichen bij t goede antwoord leidt hier mooi af.
Bij oudste heb ik hier mooie verandering door gezien, bij jongste doe ik t vanaf dreumestijd. De verandering bij oudste kan destijds natuurlijk ook geweest zijn dat hij erover heen groeide hagafa
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Aan school toe
Hoi
Ik denk dat het een gevalletje is van aan school toe zijn.
En kende je deze al?
Ik ben twee en ik zeg nee en ik ben drie en ik doe het nie!
Is dus een fase waar je even doorheen moet dus.
'Is dit op deze leeftijd nog gewoon peutergedrag'
Ja. Niks bijzonders aan. Beetje meeveren, gaat vanzelf over.
Hmm
ja nou vind ik het ook wel een heel leuke tijd. En ik vind het ook wel makkelijk voor mijzelf om haar haar eigen gang te latne gaan binnen de perken dan.
Ik zit regelmatig in de voortuin als de peuters/kleuters hier op de stoep spelen, dan komt er meestal wel iemand langs die een praatje afsteekt. Nou heeft mijn bijna 4 jarige jongste de hinderlijke gave ontwikkeld om dan de sleutel die ik in de voordeur heb laten hangen eruit te halen en dan zelf naar binnen te gaan, waardoor ik dus zonder sleutel buiten sta... De beste methode is dan heel zielig te gaan roepen "mandarijntje, ik ben helemaal alleen, kom je weer buiten spelen ?" en dan doet ze de deur weer open met een zucht "hier ben ik al hoor".
ze moeten gewoon op deze leeftijd regelmatig ervaren dat ze heel groot zijn, dat is goed voor hun zelfvertrouwen 
Sindskort is ze snachts niet meer zindelijk, helaas dus weer snachts op luiers over gegaan, grappig hoe ze dat zelf interpreteerd "zo ik heb niet in mijn bed geplast, want ik ben al bijna 4".
Waarom negeren?
Denk je dat negeren en voet bij stuk houden een zinvolle strategie is?
Je komt dan in een machtsgevecht terecht waar geen van jullie beiden bij gebaat is.
Wat hier erg helpt is om het niet als dwars gedrag te zien. Of als gedram, of driftbui, maar gewoon het kind te zien dat het moeilijk heeft.
En waar het maar kan "ja" te zeggen.
Het "nee" reserveren we voor dingen die écht gevaarlijk zijn.
Ely
De eerste tip van Ely vind ik erg goed en kende ik nog niet. Ik zal dat ook eens gaan doen. Niet eens zozeer omdat mijn zoontje vervelend doet met spelen, maar omdat ik dan misschien ook iets meer zie van zijn belevingswereld.
En wat dat drammen betreft: choose your fight/pick your battle. Als ik overal een punt van maak, ben ik de hele dag aan het verbieden, nee zeggen enzovoort. Voor een kleintje (2,5) dat voor vrijwel alles nog afhankelijk is van ons als ouders lijkt het me af en toe bijzonder frustrerend dat hij nog zo weinig zelf kan beslissen terwijl hij zoveel wil.
Dus: wil hij een groene broek aan ipv een blauwe? Ook goed, als die groene broek maar schoon is. Ik zoek er dan wel een ander bijpassend shirt of truitje bij. Broodbeleg: ik geef hem twee keuzes, bijvoorbeeld jam of kaas. Hij mag dan kiezen. Ik moet zeggen dat we daarover eigenlijk nooit strijd hebben, alleen het avondeten is nog lastig. En ja, per se een bepaald stuk speelgoed willen hebben waar net een ander kindje mee aan het spelen is, dat is ook lastig. Op die momenten zie ik pas echt zijn sterke wil en toch ook wel zijn drift.
Verder helpt het ook om hem "taakjes" te geven. Vaatwasser mee in- en uitruimen op zijn manier , tafeldekken, boodschappen op de band leggen bij de kassa, appels in een zakje doen en afwegen, hem de kar laten duwen: op een paar keer gillen in de supermarkt na is het altijd wel leuk om hem mee te nemen bij het boodschappen doen. En ik ben echt geen voorbeeldige moeder hoor, ik erger me weer aan heel andere dingen waarvan ik overigens nog niet weet of die nu bij de leeftijd horen of toch een dieper liggende oorzaak hebben (maar dat is weer een ander topic op dit forum).
Groeten, Suzanne
