Ruziën kinderen
Hey!
Ik heb 2 lieve zoons van 4 en 2 jaar oud. Ik kan merken dat ik soms een kort lontje heb. ( mede door recente scheiding )
Als ze elkaar wederom lopen te treiteren word ik er zo lelijk van.
Door therapie leer ik steeds beter mijn geduld te bewaren, maar vanochtend duwde de kleuter weer zijn broertje en was ik het zo poepiezat. Ik duwde hem om te laten zien dat het helemaal niet leuk is om omver geduwd te worden. Hij natuurlijk overstuur en ik voel me dan de hele dag schuldig. Sorry gezegd en uitgelegd, maar toch.. hoe gaan jullie hiermee om? Ook nadat zo incident gebeurd is?
liefs, een bezorgde mama.
Als ouder maak je fouten. Je bent tenslotte ook maar gewoon een mens. Het allerbelangrijkste is dan: leer ervan.
Je hebt nu iets gedaan waarvan je meteen wist: dit is niet goed, dat moet ik nooit meer doen. Dus dat gaat je dan geen tweede keer gebeuren.
Ik denk dat je zoiets ook prima uit kunt leggen aan een kleuter en dat dat juist voor alle partijen heel leerzaam kan zijn. Maar dan moet het ook echt wel iets eenmaligs blijven.
Merk je dat dit soort dingen toch vaker gebeuren dan zou ik dat wel zeker zien als een alarmsignaal. Wat heb jij nodig om je geduld te kunnen bewaren? Dat kan zijn opvoedondersteuning, of wat meer tijd en ruimte voor jezelf (meer opvang/hulp vanuit je netwerk?) of misschien iemand om mee te praten (bijvoorbeeld de praktijkondersteuner bij de huisarts)
Dus: is het een incident, wees dan ook niet té streng voor jezelf. En is het meer structureel ga er dan mee aan de slag.
Wat Mugs hierboven zegt.
En het zit 'm dus niet in ruziënde kinderen, maar in jouw reactie daarop. Die kinderen zullen altijd blijven ruziën, dat is een gegeven en is normaal tussen siblings. 
het boek van how2talk2kids - broers en zussen zonder rivaliteit vind ik zelf een hele fijne handleiding. Zo kun je je kinderen ook helpen om iets te leren van ruzies en uiteindelijk leren om dingen zelf op te lossen.
door een ruzie alleen te stoppen en/of boos te worden leren ze wel dat wat ze doen niet ‘goed’ is, maar niet wat ze dan wél moeten doen als ze boos op elkaar zijn. Daar hebben ze jou bij nodig. Maar dan wel als kalme ouder.
dus ook hup aan de slag met je eigen geduld. Maar een stukje kennis en handvatten over hoe zoiets aan te pakken kan zeker helpen om ook je geduld te bewaren.
En: altijd herstellen en uitleggen, benoemen hoe jij het de volgende keer anders /beter zal doen. Daar leren ze ook van.
In mijn beleving is alles beter wanneer je zelf goed uitgerust bent.
Maar het is ook belangrijk in het hier en nu te blijven. Soms ben ik gezellig met dochter aan het spelen of zo. Maar dan denk ik aan iets wat me niet bevalt, en voel ik mezelf verstijven. En moet ik me inhouden om het niet op haar af te reageren.
De kinderen merken ook dat het niet goed gaat met je. En een scheiding is ook niet niets...
En ruzie hoort er ook bij....
Dus je zal iets aan je reactie moeten doen... En ook moeten aanvaarden dat ruzie erbij hoort....En dat je kinderen ook hun vader missen...
ik heb het boek talk2kids liggen, en ook een boek besteld over gescheiden ouders van Vila Pinedo om je beter in te leven hoe kinderen het ervaren. Ik ben me zeer bewust van dat ze hun vader missen, dat maakt het nog moeilijker omdat ik het zo graag anders had gezien voor hun! Ik maak al grote sprongen mbt rust bewaren enzovoort, maar toch kan ik me dan zoals vandaag heel schuldig voelen over dat dit dan toch gebeurd..
Bedankt voor jullie lieve reacties
Zeespiegel schreef op 17-03-2025 om 15:14:
In mijn beleving is alles beter wanneer je zelf goed uitgerust bent.
Maar het is ook belangrijk in het hier en nu te blijven. Soms ben ik gezellig met dochter aan het spelen of zo. Maar dan denk ik aan iets wat me niet bevalt, en voel ik mezelf verstijven. En moet ik me inhouden om het niet op haar af te reageren.
Zou je je ook afreageren op een collega, of op een andere volwassene?
Het zou niet zo normaal moeten zijn om een klein kind te lijf te gaan, alleen maar omdat het zich toch niet kan verdedigen of verhaal halen. En het zou ook niet zo normaal moeten zijn om te vinden dat kinderen er louter en alleen zijn om te gehoorzamen en geen last te verkopen.
Door allemaal met elkaar mee te huilen dat het nou eenmaal af en toe misgaat en dat dat heus niet erg is, maken we het normaal voor elkaar. En het is wel erg. Want een kind voelt pijn, voelt zich onveilig, en kan inderdaad nergens heen om bescherming te zoeken tegen degenen die er juist voor hem of haar zouden moeten. Wat ben je voor ouder als je het voor jezelf goedpraat dat je je kind pijn doet omdat je zelf toevallig wat geergerd bent? Vinden we dat eigenlijk ook best normaal voor mannen dan, dat ze hun vrouw een mep geven omdat de baas iets lelijks zei?
Hier ben ik het dus echt mee eens! Ik ben me daar echt bewust van, daarom zit ik er zo mee dat ik het zo aanpak.. Ik ben in therapie om onze situatie te verwerken mbt scheiding en betere versie van mezelf te worden, en dat dit ook positieve uitwerking op mijn kindjes gaat hebben, het gaat alleen met vallen en opstaan.
AnnaPollewop schreef op 17-03-2025 om 19:53:
[..]
Zou je je ook afreageren op een collega, of op een andere volwassene?
Het zou niet zo normaal moeten zijn om een klein kind te lijf te gaan, alleen maar omdat het zich toch niet kan verdedigen of verhaal halen. En het zou ook niet zo normaal moeten zijn om te vinden dat kinderen er louter en alleen zijn om te gehoorzamen en geen last te verkopen.
Door allemaal met elkaar mee te huilen dat het nou eenmaal af en toe misgaat en dat dat heus niet erg is, maken we het normaal voor elkaar. En het is wel erg. Want een kind voelt pijn, voelt zich onveilig, en kan inderdaad nergens heen om bescherming te zoeken tegen degenen die er juist voor hem of haar zouden moeten. Wat ben je voor ouder als je het voor jezelf goedpraat dat je je kind pijn doet omdat je zelf toevallig wat geergerd bent? Vinden we dat eigenlijk ook best normaal voor mannen dan, dat ze hun vrouw een mep geven omdat de baas iets lelijks zei?
AnnaPollewop schreef op 17-03-2025 om 19:53:
[..]
Zou je je ook afreageren op een collega, of op een andere volwassene?
Het zou niet zo normaal moeten zijn om een klein kind te lijf te gaan, alleen maar omdat het zich toch niet kan verdedigen of verhaal halen. En het zou ook niet zo normaal moeten zijn om te vinden dat kinderen er louter en alleen zijn om te gehoorzamen en geen last te verkopen.
Door allemaal met elkaar mee te huilen dat het nou eenmaal af en toe misgaat en dat dat heus niet erg is, maken we het normaal voor elkaar. En het is wel erg. Want een kind voelt pijn, voelt zich onveilig, en kan inderdaad nergens heen om bescherming te zoeken tegen degenen die er juist voor hem of haar zouden moeten. Wat ben je voor ouder als je het voor jezelf goedpraat dat je je kind pijn doet omdat je zelf toevallig wat geergerd bent? Vinden we dat eigenlijk ook best normaal voor mannen dan, dat ze hun vrouw een mep geven omdat de baas iets lelijks zei?
Ik zeg dus dat ik me inhoud, en me daarom dus niet op mijn kind af reageer. En dat je dit zoveel mogelijk kan voorkomen door in het hier en nu te leven, door je gedachten niet af te laten dwalen naar je problemen.
Ik vind jou reactie niet logisch naar aanleiding van mijn bericht.
