Rare reactie van mensen

Het is geen diplomatieke reactie van die mevrouw, dat klopt. Maar als je in een kleine ruimte zit opgesloten met een gillend kind, wil je wel eens minder diplomatiek reageren. Ik denk dat jij er wijzer aan had gedaan om haar voor te leven hoe je dat doet, door zelf kalm te blijven. Dat is ook een beter voorbeeld voor je kind dan wat je afkeurt te herhalen. 

ach mijn oudste stak pas zomaar de straat over, ik sprak hem daar nogal duidelijk op aan en hield daarbij z'n arm vast.
Zegt een oudere man die langs komt gefietst.
"Sjonge doe eens niet zo lelijk tegen dat ventje"
Heb toen ook gereageerd met liever nu duidelijk zijn dan dat hij er straks niet meer is omdat hij onder een auto beland meneer.

Ook pas in de super, we liepen langs de diepvries maar daarbij zijn ook de schappen van het snoep.
Zoals je weet, heel verleidelijk voor kinderen dus zoon probeerde natuurlijk of hij iets mocht.
Passeert ook een man "Het is ook altijd gezeur om iets met die kinderen he"
Ik reageerde met "Gelukkig is nee ook een antwoord wat hij heel goed begrijpt "

Voorheen was ik nooit zo en liet ik het maar gebeuren om er vervolgens wel mee bezig te zijn dat het me dwars zat. Nu reageer ik dus zo adequaat maar rustig mogelijk terug 

Die mevrouw in jouw verhaal zou wel een rot dag hebben gehad. In dit soort situaties zou ik iets zeggen in de trant van, ach ik doe mijn best, het zit even niet mee en gelukkig scheiden onze wegen zich zo weer...

Als iemand anders tegen jouw kind zegt dat het niet zo moet gillen, betekent dat volgens mij dat je er zelf niks van zegt. Anders was het niet nodig geweest, toch? 

Ik heb die neiging zelf ook wel eens, als ouders zelf niet ingrijpen. Of ik er idd iets van zeg, hangt af van de situatie en mijn humeur. Eerder zou ik trouwens de moeder sjachgrijnig aankijken en al dan niet een opmerking maken. 

Ik heb een keer het omgekeerde meegemaakt. Moeder gaat met twee kleintjes in de stilste coupe zitten. Kleintjes behoorlijk aan het huilen en drijnen. Dus ik spreek de moeder er vriendelijk op aan. Kreeg ik vervolgens de halve stilte coupe over mij heen, want die kinderen konden er niks aan doen  
Dat weet ik, daarom zei ik het ook tegen de moeder. Uiteindelijk ben ik compleet overprikkeld naar een andere coupé gevlucht.

Het zou nooit in mij opkomen om het kind er op aan te spreken en als het een gewone coupe was zou ik het proberen te verdragen of zelf verhuizen als dat kan, want het is niet dat je er als ouder altijd wat aan kunt doen.

Hoewel ik ook een keer met een schreeuwend kind in de bus zat dat door bleef gaan, omdat hij een koekje wilde en de moeder besloot dat dat een goed moment was om het kind opvoedkundig verantwoord geen koekje te geven.
Niemand zei iets, maar de hele bus was opgelucht toen ze uitstapten.

Meestal zijn dat mensen die zelf geen kinderen hebben (of al een tijd uit de luiers zijn) en dus niet goed weten hoe ze moeten reageren, en een dreumes / kleine peuter al heel snel overschatten en overvragen. Zij snapt waarschijnlijk niet waarom jij zelf dat kind niet even tot stilte maant, en het kind dan ook gewoon stil is, en dan komt het er dus uit als woede en frustratie omdat jullie - in haar ogen - gewoon bewust geen rekening houden met mede passagiers. 

BlueHeart schreef op 26-07-2021 om 14:48:

Ik snap die vrouw wel, het is ook irritant.

Dat kan zo zijn. Maar als iedereen die iets irritant vindt routinematig onbeschoft gaat doen tegen degene die de overlast veroorzaakt, verspreidt de irritatie en opwinding zich alleen maar verder. 

Ik heb zo'n puberzoon, die tegen me gaat schreeuwen dat ik niet moet schreeuwen. Dan heb ik mijn stem wat verheven en ervaart hij dat als zo'n groot onrecht dat hij vindt dat hij daarom het recht heeft om tegen me te gaan lopen roepen. Ik probeer hem dan duidelijk te maken dat er toch iets bijzonders aan de hand is als je vindt dat je iemand schreeuwend kunt verwijten dat hij schreeuwt, nog los van of dat zo is.

Natuurlijk overkomt het iedereen wel eens dat 'ie uit zijn slof schiet. Maar dat betekent nog niet dat het de beste oplossing is, toch? Als ik moet besluiten hoe ik wil reageren, en ik ben nog rustig genoeg om te kiezen, kies ik voor een kalme, vriendelijke, assertieve reactie. Ik vind de aanwezigheid van een kind ook wel degelijk een extra reden om je een beetje in te houden. Zowel van de mevrouw als van de moeder. En als de mevrouw dat niet doet, is er des te meer reden voor de moeder om omwille van haar kind zo snel mogelijk de boze opwinding de kop in te drukken. 

Renmuis schreef op 26-07-2021 om 15:11:

Meestal zijn dat mensen die zelf geen kinderen hebben (of al een tijd uit de luiers zijn) en dus niet goed weten hoe ze moeten reageren, en een dreumes / kleine peuter al heel snel overschatten en overvragen. Zij snapt waarschijnlijk niet waarom jij zelf dat kind niet even tot stilte maant, en het kind dan ook gewoon stil is, en dan komt het er dus uit als woede en frustratie omdat jullie - in haar ogen - gewoon bewust geen rekening houden met mede passagiers.

Ik snap wel dat een kind niet altijd direct stil is, maar ik vind wel dat de moeder er in elk geval iets van moet zeggen of proberen er iets aan te doen en kind niet gewoon moet laten krijsen. Ik zie teveel ouders die dat normaal lijken te vinden en het maar laten gaan. 

Achter mijn huis is een speeltuintje. Ik begrijp dat kinderen luidruchtig zijn en naar elkaar roepen als ze spelen. Maar krijsen is iets heel anders. En ik verbaasd me erover hoe weinig ouders daar iets van zeggen, en dat gekrijs kennelijk normaal vinden

Noenoecasa schreef op 26-07-2021 om 15:18:

[..]

Oh, ervaringen! 

Laatst liep ik met mijn hondje op straat. Ze ging in het grasveld zitten om te plassen. Ik zag al vanuit de verte dat een mevrouw heel boos naar me keek dus ik wist al wat er ging komen. (Dat is wel fijn want dan kun je je een beetje voorbereiden). Toen ik dichterbij kwam, zei ze chagrijnig:  "Ruimde gij dè nie op?" Ik antwoordde dat mijn hondje geplast had, dat ze een vrouwtje is wat overal voor gaat zitten. En dat ik poep altijd opruim en dat ze helemaal gelijk had. Ik liet haar de poepzakjes zien. Zij voelde zich natuurlijk een beetje lullig, zag ik aan haar gezicht. En ik voelde me helemaal triomfantelijk, alsof ik haar tuk had gehad. Ook niet heel netjes maar ik had er wel schik in 😂. 

Leer "de wenkbrauw". Zulk volk moet je aankijken, niks zeggen, wenkbrauw omhoog en verder gaan met wat je aan het doen was.

impala schreef op 26-07-2021 om 15:21:

[..]

Ik snap wel dat een kind niet altijd direct stil is, maar ik vind wel dat de moeder er in elk geval iets van moet zeggen of proberen er iets aan te doen en kind niet gewoon moet laten krijsen. Ik zie teveel ouders die dat normaal lijken te vinden en het maar laten gaan.

Ik snap je wel, maar bij een dreumes (want daar hebben we het over, niet kinderen die samen spelen in de speeltuin, want dat kan een dreumes nog helemaal niet) heeft "er iets van zeggen" nog weinig effect. Dat kun en moet je zeker doen, maar het komt vaak pas over een jaartje echt binnen. Afleiden is het beste, maar daar is niet altijd ruimte voor. Dan is even laten krijsen soms de beste oplossing, zeker als je al op het punt staat je uit de situatie te verwijderen. 9 van de 10 keer kunnen de ouders dat zelf het beste inschatten, dus daar vertrouw ik in principe op. 

Kind kan zich alleen leren gedragen in de publieke ruimte door zich in de publieke ruimte te begeven, en dat zal in eerste instantie regelmatig misgaan. Trouwens, ook ouders leren vooral van de momenten dat het misgaat. Een krijsende 2-jarige aan je been heeft een behoorlijk zelf-corrigerend vermogen. Daar hoef je niet met een "kop houden" nog eens overheen te gaan.