Driftbuien, wat moet ik ermee aan?
Hallo ouders,
Ik ben een moeder van 26 jaar met 2 kinderen, 1 van 6 en 1 van 3. Mijn zoon van 6 is een voorbeeldig kind. Mijn jongste daarentegen, is vanaf baby zijnde al behoorlijk driftig. Het begon anderhalve maand na zijn geboorte, huilen, huilen, huilen, de hele dag. Hij werd woest! hij deed alles om los te komen, maar als je hem even neerlegde om af te koelen, was dat ook niet goed. We hebben alle prikkels uit de kamer gehaald, wat eruit te halen was, in ieder geval. We hebben bijvoorbeeld altijd veel huisdieren gehad, dus deze kregen de bijkeuken en de tuin voor zichzelf, zodat ons zoontje niet overprikkeld raakte. Het werd daarna iets minder, maar nog veel driftbuien. Toen ons meneertje ontdekte dat hij kon lopen en kon gooien met dingen, is hij daarmee begonnen. Om elk wissewasje werd hij woest. Hij heeft laptops, tablets, telefoons, eigenlijk alle dure electronica, welke je kunt bedenken, gesloopt. Zodanig dat ze werkelijk niet meer gebruikt konden worden. De televisie dan niet, want we hebben nog een oude, onverwoestbare kast, waar we op dit moment nog heel erg blij mee zijn, haha. Toen hij 3 was is hij naar de peuterspeelzaal gegaan, we hadden met onze oudste geen goede ervaring met de peuterspeelzaal, dus wilden we onze jongste liever niet op de peuter hebben, maar er was geen houden meer aan. We hebben een gezinscoach, expres, zodat deze ons ook kan begeleiden met de woedeaanvallen van ons zoontje en zij opperde de peuter. Prima, dit leek te helpen, zijn driftbuien werden behoorlijk minder. Nu is het vakantie, en we beginnen weer van voren af aan. Hij wordt in november 4. Hij verwondt zichzelf niet, maar schroomt niet om anderen zeer te doen. Niemand kan zich voorstellen dat dat lieve vrolijke kind, zoveel kapot maakt en het zal wel aan ons liggen. De werkelijkheid is, dat wij alle aanpakken al geprobeerd hebben, in ieder geval de voor de hand liggende en we het zat zijn dat mensen zeggen dat het aan de leeftijd ligt, want dit is niet zo. En zo kun je het op elke leeftijdsfase gooien, want in elke leeftijdsfase hebben kinderen wel driftbuien, maar dit is echt niet normaal en leuk meer. Nu heeft mijn gezinscoach een nieuwe aanpak bedacht. Hem gewoon vasthouden tijdens zijn woedeuitbarsting. Zoals ik al zei, schroomt hij niet om iemand te verwonden als hij boos is. Ik heb in 2012 een hartstilstand gehad, 35 minuten klinisch dood en 7 shocks en ben door het zuurstofgebrek erg vergeetachtig, mijn taal en spreken is minder geworden dan dat het was, daarnaast ervaar ikzelf daarvan nog steeds vele psychische klachten en ben ik fysiek niet sterk, omdat we door mijn hartstilstand erachter gekomen zijn dat ik een chronische hartziekte heb, waarbij ik geen zware inspanning mag verrichten. En mijn zoontje is beresterk. Vanmorgen ging hij weer, ik had zijn handen en benen vast en probeerde hem gerust te stellen, en hij geeft me zo een keiharde kopstoot, waarbij ik even een flinke lichtflits zag voor mijn ogen. Mijn hele lip is nu dik. Dat hij me klauwt of bijt, maakt me niet zoveel uit, dat kan ik wel hebben, maar een flinke tik tegen mijn hoofd, kan ik echt niet hebben. En sowieso, accepteer ik zulk gedrag niet. Ik ben zelf een behoorlijk assertief persoon, die wanneer ze pijn ervaart, meteen in de verdediging wil springen. En dat wil ik niet. Ik heb er heel erg om gehuild, en ik weet niet meer wat ik moet. Ik ben bang dat ik mijn eigen zoon niet eens opvoeden kan. Mijn man is sinds 2 maanden net weer aan het werk, die is thuisgebleven voor mij na mijn hartstilstand. Dus ik zal zelf ook nog behoorlijk moeten wennen. Mijn kinderen zijn mij alles, alles. De kleine driftkop, herken ik mezelf heel goed in. Ik neem het hem niet kwalijk, ik ben gek op hem. Hij is verder zeer sociaal, speelt graag met andere kinderen en vreemde mensen spreekt hij uit zichzelf vaak aan, gaat met veel plezier naar school, zijn ontwikkeling gaat precies zoals het zou moeten zijn. Maar daarnaast is hij een wegloper, dus ik moet altijd bij hem in de buurt blijven, de schutting op slot doen en zelfs de huisdeuren van binnen, zodat hij niet wegloopt. Ik heb ook een grendel op de keukendeur, want hij steelt gewoon uit de koelkast. Ik heb hem al zó vaak gezegd dat ik dat niet wil hebben en dat hij altijd kan en mag vragen als hij iets wil hebben. Hij blijft het gewoon doen. Ik ben er al achter dat hij hooggevoelig is, maar nu moet ik er nog achterkomen hoe ik daar precies mee om moet gaan. Hoe ik hem niet afwijs, of continu moet straffen of time-outs geven. Ik wil een goede band met hem, en hem niet het gevoel geven dat ik mijn andere zoontje voortrek, omdat hij zich nu eenmaal minder misdraagt. Iemand nog tips?
Groetjes!!
psycholoog
speltherapie?
een gezinscoach weet hopelijk vooral iets van gezinnen, maar dit jochie en jij hebben wellicht meer baat bij iemand die hem als kind kan helpen!
gr Angela
Zelf doen
Fijn om te horen dat je je zo goed herkent in je kind en dat je hem zijn driftbuien niet kwalijk neemt. Een goede relatie met je kind is voorwaarde voor een goede ontwikkeling.
Maar ik mezelf wat beter scholen op het gebied van omgaan met een kind dat al je aandacht vraagt.
Er zijn boekjes als 'how to talk to kids' en 'het explosieve kind'. En gebruik je gezonde verstand.
Kijk goed onder welke omstandigheden je kind ontspoort. Is het moe, heeft het honger of dorst, heeft het niets nuttigs of leuks te doen? En probeer zijn dagprogramma daarop af te stellen.
Doe voor wat je van hem wil en neem hem bij de hand. Even iets zeggen of verbieden kan niet genoeg zijn. Even kalm de tijd nemen, zaken tot rust brengen, tekst zoeken, kind even rustig uithoren. Zelf het goede voorbeeld geven en je niet laten opwinden door de opwinding van je kind.
En geef hem genoeg aanbod om zich uit te leven. Een trampoline, fiets, step, rolschaatsen, ballen.
En help hem om ook rustiger werkjes te doen als lego, lezen, kleuren en tekenen. Doe dat samen en breng er door je aanwezigheid en kalme bijsturing rust in. Blijf erbij. Zo leer je je kind ook beter kennen en zie je onder welke voorwaarden hij minder uit de bocht vliegt en zich beter kan handhaven.
Verdiep je in die gevoeligheden en pas het zonodig aan voor je kind. Geen radio aan maar een bandje met muziek met koptelefoon. Merkjes uit de kleding halen, op tijd gezonde dingen eten en drinken.
Vasthouden heb ik hier niet zo goede ervaringen mee. Ik dreef zoon o die leeftijd wel in de hoek en liet de zaak kalmeren waarna hij kon kiezen uit een paar opties die ik voor hem aangaf. En waar ik hem dan aanzette. En verder voorkomen dat hij dingen stuk kan maken door ze op te bergen.
Belangrijk is dat je het met woorden afkunt want fysiek beperken heeft een grens zeker als je zelf lichamelijk niet zo sterk bent. En kinderen willen het meestal graag goed doen als ze maar weten hoe.
Maar ik wens je veel sterkte, het kan heel veel energie van je vragen.
Vasthouden
In verband met jouw gezondheid lijkt me vasthouden geen optie. M8jn zoon raakte trouwens enorm overprikkeld van vasthouden. Het is te d8chtbij, te confronterend. Hij deed mij dan pijn, voelde zich schuldig en werd nog bozer op zichzelf en dus op iedereen.
Wat hielp was een veilige hoek, met een matras op de grond en een donkere slaapzak. Hij ging dan onder de slaapzak liggen.
Verder hebben we lang geen kostbare dingen in huis gehad, ivm de schuldgevoelens als hij het kapot maakte.
We hadden een soort van, een blind paard kan geen schade doen huis.
Het hielp ook toen wij ons realiseerden sat het makkelijker is om iets anders te doen, dan omergens meeop te houden. Het os makkelijker om met een zachte bal te gpoien, dan om niet te gooien.
Het is makkelijker om eenkrant, of een doos te vernielen, dan omniets te vernielen.
Een ander ding dat ons hielp,was om heel ergte denken en te kijken naar
aanleidingen. Vaak/altijd? Gaat aan een driftbui iets vooraf, wat de emotie oproept. Het kan heel goed iets zijn wat in volwassenogen compleet onredelijk, of onbenullig is. Onze zoon werd vaak driftig als hij ergens van schrok, een sirene, een blaffende hond bij de achtertuin.. dan hielp het enorm als we dat benoemden. 'Je schrok, kijk maar naar mij, je hoeft niet bang te zijn'.
Maar het kan van alles zijn. Een stiekem zusje dat de reactie van haar broer wel boeiend vond, was hier ook een voorbeeld. En als hij iets niet kreeg waar hij op gerekend had, bepaald eten bijvoorbeeld. Dan zei ik:' wilde je jam, he, dat vind ik echt naar, de jam is op, ga je na het eten mee jam kopen?
Zo probeerde ik hem woorden te geven voor zijn gevoelens.
misschien nog een tip
Neem wat oude apparaten mee van de kringloop en geef hem gereedschap om ze uit elkaar te halen?
prikkelbaar
Mijn zoon is ook hooggevoelig, dwz bij hem komen bepaalde zintuigelijke ervaring harder binnen. Dit had tot gevolg dat hij heftige driftbuien kreeg (vanaf 1,5 jaar) waar hij zo heftig in reageerde dat ik hem fysiek niet de baas kon. Mijn man gelukkig wel en die kon hem wel vasthouden, soms wel 45 minuten. Dat was de uitbarsting maar de aanloop daartoe kon uren duren. Daarna kwam er een grote ontlading bij zoon (huilen, andere soort boosheid) en waren wij helemaal kapot. Zoon daarentegen was 'opgeruimd' en ging vol energie en vrolijk, alsof er niets was gebeurd, weer spelen.
Na een lange zoektocht hebben wij zoon laten onderzoeken door een Sensorische integratie-therapeut (SI therapeut) die zijn over en ondergevoeligheden in kaart bracht en deze gevoeligheden met elkaar in verhouding kreeg. En wij kregen daar inzicht in en konden onze aanpak daarop aanpassen. Si-therapeuten zijn vaak ergo of fysiotherapeuten. Ik kan je dat zeer aanraden.
oorzaak bij je zoon
Het lijkt alsof je vooral de oorzaak zoekt bij je jongste, want bij je oudste gaat het immers wel goed. Als ik het echter goed begrijp ben jij al zijn hele leven ziek. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen invloed op hem heeft gehad, op zijn gevoel van veiligheid, op zijn ontwikkeling.
Ik zou proberen om echte hulp te vinden voor het hele gezin. Voorstel van de gezinscoach lijkt me alleen maar averechts te werken.
averechts
Nee, vasthouden werkt hier ook averechts. Wel: hem meteen als het weer begint naar zijn kamer leiden, gordijnen dicht en naast hem in bed liggen (en niks zeggen, gewoon liefdevol). Ik wil mijn kind ook niet beneden hebben omdat er anders dingen kapot gaan en boven is het rustig.
In de vakantie is minder structuur dan normaal (peuterspeelschool), dus meer prikkelbuien. Aan de structuur (schema maken van die dag met foto's/plaatjes) kan je nog wat doen. Maar dit klinkt best ernstig, ook gezien je gezondheid en ik zou ook hulp gaan zoeken; psycholoog of idd si therapeut.
Wat zegt de peuterspeelzaal over hem?
Spiegelen van jouw emoties
Jeetje, wat heftig voor je zeg. Kan me voorstellen dat je hier behoorlijk mee worstelt. Heftig ook wat je zelf hebt meegemaakt. Was dit rond dezelfde tijd als de geboorte van je zoontje? Ervoor of erna? En hoe zit jij zelf daardoor in je vel? Afgezien van het lichamelijke: hoe voel jij je mentaal? Want een kind spiegelt je gedrag, dat weten we allemaal, maar spiegelt óók je emoties. Kan het zijn dat jíj nog veel niet verwerkt hebt, misschien boos en verdrietig bent om wat je is overkomen en dat je kind dit in zijn gedrag laat zien? Klinkt misschien wat zweverig of ver gezocht, maar echt, het verklaart soms zoveel. Ik zou je van harte het boek 'Fluisterkind' aanraden en daarnaast te kijken naar jezelf. Het is sowieso voor je kinderen heel belangrijk dat jij je ook goed voelt en dat is in jouw situatie natuurlijk heel lastig. Maar als het zo is dat jij zelf nog dingen moet verwerken, ga daar dan mee aan de slag, zoek daar hulp bij en je hebt grote kans dat je ook een gedragsverandering bij je zoontje ziet. Daar hulp bij zoeken is natuurlijk ook geen slecht idee. Zelf heb ik de opleiding niet, maar er zijn therapeuten die 'Kinderfluisteraar' zijn. Ja, klinkt opnieuw zweverig, maar wat zou het toch fijn zijn als dit voor jullie een hoop verklaart en daarnaast denk ik dat je nu alles wel wilt aangrijpen!
driftig
Wat me opvalt in je bericht dat je hem al van heel vroeg af driftig noemt. Een jonge baby die huilt kan ook heel goed lichamelijke klachten hebben bijv. Een peuter die vanalles *kapot maakt * kan experimenteren. Het verbaast me dat hij zoveel kapot gemaakt heeft want er zijn wel meer kleine kinderen die niet te vertrouwen zijn met kostbaarheden. Aanpassen van omgeving kan dan heel veel schelen, het is een voorbijgaande periode.
Op de leeftijd van je zoontje kon mijn zoon ook nog behoorlijk agressief zijn, terwijl het echt het liefste kind ter wereld is. (Ook erg gevoelig)
Oke, op psz ging het beter. Wat ging er beter? Probeer dat uit te puzzelen. Was het de structuur die hem goed deed? Het spelen met andere kinderen? De uitdaging daar?
Probeer idd ook uit te vinden waar zijn drift vandaan komt. Houdt een dagboek bij. Je moet er vat op krijgen, opdat je hem kunt leren vat te gaan krijgen op zichzelf. En praat heel veel met hem; geef hem tekst. Mijn zoon praatte altijd goed, toch kwam veel frustratie voort uit zich slecht kunnen uitdrukken. Hij praatte dan wel goed, maar niet zo goed dat hij alles kon uitdrukken wat in hem omging, terwijl hij daar wel grote behoefte aan had.
Misschien heeft je zoontje ook (net als de mijne) veel behoefte aan regie en duidelijkheid. Maak hem duidelijk wat er gaat gebeuren, wanneer en hoe precies en wat zijn eigen regie in dit alles is.
Driftig?
Een baby van anderhalve maand zou ik met de beste wil van de wereld niet driftig kunnen noemen, hooguit temperamentvol.
Maar goed, een kind van 3 1/2 die zich niet gedraagt als het vakantie is, maar wel als hij naar de speelzaal gaat. Het eerste wat ik dan denk is: verveelt hij zich niet te pletter?
driftig?
Dit is geen driftig gedrag van het kind. Het kind voelt zich niet veilig of heeft moeite zijn emoties uit te drukken omdat de nodige taalvaardigheden nog ontbreken. Zoek hulp bij een goede homeopaat. Zorg dat je zelf weer in balans komt, dan zal het kind jouw rust overnemen die jij uitstraalt.
Onno
Onno, er is een speciaal topic voor jou gemaakt met vragen, waar jij zogenaamd maar geen tijd voor hebt. Ipv hier te reageren, besteed je tijd en tekst daar eens!
Evenzo
Evenzo ik besteed mijn tijd aan nuttige zaken, zoals het helpen van andere forumleden. Daar behoort beantwoorden van vragen over mijzelf niet bij. Zo groot is mijn ego niet...
Wat je belooft moet je doen, onno
Je hebt anders wel belooft om die vragen te beantwoorden. En wat je belooft moet je doen. Toch?
Yeti
Natuurlijk zal ik antwoord geven op de vragen, echter heb ik hier nu geen tijd voor.
