driftbuien 3-jarige
Hallo,
Ik woon in Spanje en heb een zoon van 7 en een zoon van 3 jaar 6 mnd...
Onze jongste zoon heft de laatste tijd last van driftbuien - tegenover zijn moeder. Het gaat er steeds om dat hij wil dat zij iets doet - op zich zijn het geen bijzondere dingen (verhaal lezen, helpen met de pyjama, ontbijt klaarmaken...), maar hij wil dat zijn moeder het voor hem doet, en niet zijn vader. Het probleem is dat hij deze dingen opeist, en niet voor rede vatbaar is en omdat mama niet wil toegeven aan dit soort totariaal gedrag weigert ze, waardoor het alemaal uitlooopt op boosheid, schreeuwen en huilen.
Mijn vrouw werkt in een winkel in een groot winkelcentrum en twee dagen per week is ze pas om 11 uur 'savonds thuis. Om de andere zaterdag is ze ook de hele dag weg (van 9 in de ochtend tot 11 uur 'savonds). Ze is dus standaard bijna 36% van de tijd (5 dagen elke twee weken)niet aanwezig voor de kinderen in de middag (ophalen van school, spelen, avondeten, naar bed gaan). In speciale winkelperiodes (uitverkoop, Kerst) is dit nog meer. Ik ben zelf elke avond thuis - twee keer per week relatief laat - om 8 uur - maar nog op tijd om de kinderen te zien en een paar dingen te doen. Op andere dagen ben ik veel eerder thuis.
Ik kan het zelf wel allemaal aan, al zou ik natuurlijk liever hebben dat we aan het einde van de dag met zijn allen konden eten en samen dingen doen. Het probleem is dat mijn zoon niet deze driftbuien heeft met mij. Hij is wel een beetje triest en vraagt wel vaak waar mama is, of hij zegt dat hij wil dat mama in zijn bed slaapt, maar hij maakt verder geen problemen.
Het zal inmiddels wel duidelijk zijn wat mijn vraag wordt. Is dit een geval van "gewone" moeder-verlangen voor een drie-jarige of komt dit door het werkritme van mijn vrouw? Onze oudste zoon heeft nooit dit soort gedrag vertoond terwijl de omstandigheden toch dezelfde waren.
Moeten we hier iets aan doen of is dit een fase waarin hij moet wennen aan zijn omgeving?
Negatieve aandachtvragerij
Hij is consequent beloond door aandacht te krijgen als hij dit op een negatieve manier vroeg.
Dit is een visieuze cirkel die doorbroken moet worden.
Deze kan doorbroken worden, door hem alleen, wanneer hij op een positieve manier aandacht vraagt, deze te geven.
Dit vraagt van jullie beide een geheel andere aanpak.
Het heeft niets met de omstandigheden of aanwezigheid te maken.
Het is een vraag om aandacht, liefde, die hij, voor zijn idee alleen krijgt met dit soort gedrag.
Het enige wat helpt is hem bij elk miniem klein positief dingetje de hemel in te prijzen, wees alert op elk positief geluidje van hem.
Geef hem zoveel mogelijk aandacht en tijd op een positieve manier voor alles wat hij goed doet. Negeer elke poging van hem die op een negatieve manier aandacht zou opleveren.
Zet een beloningssysteem in werking, stickertje plakken, een dikke duim, een stipje de berg op, en verbind daar een consequentie aan. Heb je er 5 of 10, ben je boven op de berg dan....
Elke sticker, stip of duim IS behaald, neem die bij negatief gedrag niet van ham af. Zeg hooguit, dat is nu jammer, dat je nu geen ....hebt verdiend. Zullen we proberen het morgen anders te doen?
Je kunt elk positief gedrag belonen, zelf handen gewassen na de WC? Top! je beker op het aanrecht gezet? Top! je jasje aan de kapstok gehangen? Top! Mama geholpen met de boodschappen opruimen? Top!
WC rollen bijgevuld? Top! enzenz.
Kortom, jullie moeten uit die cirkel weg, prijs hem de hemel in!
Concrete voorbeelden?
Ik vind het lastig adviseren zonder concrete voorbeelden. Het is namelijk helemaal niet gek als een peuter driftig wordt. Ze willen graag hun omgeving beheersen en snappen, en het onbegrip waarom ouders voor een bepaalde methode kiezen kan al een driftbui veroorzaken. Peuters hechten aan voorspelbaarheid en willen het idee hebben wat te kiezen hebben. Je kunt (meestal) niet kiezen of papa of mama je naar bed brengt, maar dan kun je wel een boekje kiezen of je broek voor de volgende dag.
en daarbij
Soms is het gewoon niet anders dat mama er niet is. Ik ben hoofdkostwinner en mijn man is grotendeels thuis (ik werk 4, hij 1 dag). Kortom, er is altijd iemand thuis na school, maar ik ben er minder dan de helft van de tijd. En ja, mijn kinderen vinden dat ook heel jammer, met name ook in die fase van 3-4-5 jaar, als ze het nog niet helemaal overzien kunnen. Mijn jongste wordt over een paar dagen 4 en heeft dat ook: mama, ben je vrij vandaag? nee, schat ik moet werken. Dat vindt hij niet leuk, maar het is niet anders.
Ik ben het wel eens, ik mis wat concrete voorbeelden over de driftbuien. Mijn zoon heeft er ook een kop op zitten en heeft een behoorlijke tijd tussen 3 en 4 jaar in zo'n fase gehad waarin alles voor hem gedaan moest worden, hij niks wilde en vooral dwars lag. Het kan dus aan de leeftijd liggen. Ik ging daar zelf niet in mee, probeerde wel m'n 'battles' te kiezen (soms helpen of deels helpen, en soms voet bij stuk te houden). En proberen te snappen wat er achter het gedrag ligt, wat is zijn vraag: wil hij aandacht? heeft hij een compliment/ zelfvertrouwen nodig, is hij ergens boos over en waarom dan nou ja enz. Daar heb je trouwens niet altijd tijd voor 
om het zo te analyseren, maar het helpt soms wel om later nog eens na te gaan wat er gebeurde. En wat Kaniss zegt gaat hier ook erg op: voorspelbaarheid, duidelijkheid en het gevoel dat ze ergens regie over hebben, dat doet al heel veel. Nu zoon bijna 4 is gaat het overigens veel beter. Hij kleedt zich zelf aan, eet veel beter, kan dingen duidelijker uitleggen en wil ook meer 'groot' zijn (niet altijd trouwens en dat mag ook!). De hele heftige driftbuien van een paar maanden geleden (die gelukkig niet elke dag voorkwamen) zijn gelukkig voorbij.
Groetjes, Sneeuwitje
ik zou wat meer toegeven
Ik denk dat het vrij normaal gedrag is voor een 3-jarige. Het is een lastige periode waar ze vaak nog te klein zijn om zelf dingen te doen, maar wel doorhebben wat ze allemaal niet kunnen. Ik was bij mijn 2e rond die leeftijd voltijd thuis, en hij had ook regelmatige driftbuien. (En veel minder bij mijn man, die hij een stuk minder zag).
Ik koos echt mijn speerpunten uit (niet slaan, schoppen, dingen stuk maken of de weg overrennen) en voor de rest liet ik hem zoveel mogelijk bepalen. Hij heeft een keer op de grond geslapen, omdat hij dat zo nodig wilde. Hij wil als ze er is duidelijk concrete aandacht van haar, en wat is daar nou mis mee. Ik zou dat niet zien als totalitair gedrag, maar de enige manier die hij heeft om haar aandacht op te eisen, en dat zou ik dan met liefde geven.
Ik weet niet hoe je vrouw is, maar ik liep vaak in de valkuil dat ik eerst dan nog even dit ging opruimen of dat schoonmaken, in plaats van (zoals mijn man) de boel de boel te laten en me op de kinderen concentreren. Ik moest echt bewust ervoor kiezen om dit te doen, en dat hielp echt enorm. En weet je, vaak als ik dan echt een half uur dingen voor/met hem gedaan had, ging hij daarna vanzelf zelf spelen.
herkenbaar
Dit is zo herkenbaar! Ik ben vier dagen in de week van 8 uur ' s ochtends tot 8 uur 's avond weg, aan het werk. Mijn man zorgt het meeste voor ons zoontje van bijna drie. Als ze met z'n tweeën zijn gaat het prima en is papa de liefste, maar zodra ik thuis kom is het mama voor en mama na en moet ons zoontje 'niets meer weten' van mijn man. En ja, hij kan heel directief zijn en er een drama van maken als ik niet toe geef aan wat hij wil, maar dat wijt ik enerzijds aan zijn leeftijd en anderzijds aan het feit dat ik er relatief weinig ben. Hij vraagt ook bijna elke dag of ik thuis blijf, bij hem. M'n hart breekt af en toe, maar het is niet anders: ik ben kostwinner.
En zoals iemand al schreef: choose your battles en maak niet overal een punt van. Consequent en duidelijk zijn is prima, maar steeds nee zeggen en weigeren is voor niemand leuk.
Succes, het komt echt wel goed. Koester je kleine manneke.
Suzanne.
